Στην ουρά του Desperate Housewives έκανε χθες πρεμιέρα και η δεύτερη σεζόν του Brothers & Sisters, δηλαδή του πολύ ανώτερου οικογενειακού δράματος του ABC. H σειρά είχε ξεκινήσει πέρσι τέτοιο καιρό σέρνοντας μαζί της ένα αβάσταχτα αρνητικό hype (το οποίο με είχε βρει απόλυτα σύμφωνο) που σχετιζόταν με προβλήματα πίσω από την κάμερα, αποχωρήσεις παραγωγών, recasts, έναν κακό πιλότο και μια προσωρινή διακοπή των γυρισμάτων για ανασυγκρότηση. Guess what, ανασυγκρότηση ήταν όντως αυτό που συνέβη, καθώς ύστερα από ένα άνισο πρώτο 1/3 της σεζόν ο Greg Berlanti ως showrunner έδωσε στη σειρά ξεχωριστή φωνή, της έδωσε χαρακτήρα. Καμία άλλη network σειρά του prime time δεν είχε ως mission statement να μιλήσει για πτυχές των σχέσεων και της πολιτικής με τον τρόπο που το έκανε το Brothers & Sisters στην πρώτη σεζόν του.
Οι παιδικές αρρώστιες των πρώτων επεισοδίων ξεπεράστηκαν γρήγορα, κυρίως με την εγκατάλειψη της ενοχλητικής συνήθειας (που συναντά κανείς στα περισσότερα τηλεοπτικά δράματα) των χαρακτήρων που λύνουν όλα τους τα προβλήματα μέχρι το τέλος του επεισοδίου κατόπιν ενός διαφωτιστικού one-on-one με το άτομο με το οποίο είχαν πρόβλημα. Από τα μέσα περίπου της σεζόν κι έπειτα, ο Berlanti έθιξε δύσκολα ζητήματα αρνούμενος πλέον να παραθέσει μια εύκολη απάντηση, ενώ ταυτόχρονα κατάφερε να δώσει φωνή σε έναν από τους ελάχιστους πειστικούς ρεπουμπλικάνους χαρακτήρες της TV. Προώθησε έτσι μέσα από το show έναν ειλικρινή πολιτικό διάλογο που δεν βρίσκει κανείς εύκολα σήμερα, κυρίως γιατί το φιλελεύθερο Hollywood βρίσκει πολύ δύσκολη την απεικόνιση συντηρητικότερων απόψεων χωρίς να κάνει τους φορείς τους να μοιάζουν με καρικατούρες.
Πάνω από όλα όμως, μιλάμε για ένα αληθινά compelling drama. Μεγαλειώδες καστ που περιλαμβάνει ένα κάρο βετεράνους της τηλεόρασης και του σινεμά, υποψήφιους για Έμμυ, βραβευμένους με Όσκαρ, διαλέγετε και παίρνετε. Ενώ δύσκολα θα βρει κανείς ηθοποιό να υστερεί, είναι η άρτι τιμημένη με Έμμυ Sally Field που μπορεί να σε ξεσκίσει με κάθε της σκηνή στο ρόλο της μητέρας μιας φαινομενικά ατελείωτης οικογένειας. Ήταν όμως η άφιξη της Emily Vancamp που έδωσε νέα ώθηση στο show, στο ρόλο μιας half-sister που κανείς δεν γνώριζε πως υπήρχε, και η οποία με τον ένα τρόπο ή με τον άλλον, τους έφερε όλους πιο κοντά.
Όλα αυτά δεν προϋποθέτουν την έλλειψη χιούμορ, το οποίο είναι βασικό και αναπόσπαστο στοιχείο κάθε σεναρίου της σειράς. Όχι το self-aware είδος χιούμορ που έχω βαρεθεί κάπως αυτή τη στιγμή (αυτό ψάχτε το κυρίως στο Ugly Betty) ή το βεβιασμένο χαμόγελο στο οποίο σε υποχρεώνει το whimsy μουσικό score (Grey's Anatomy, εσένα κοιτάω) αλλά ειλικρινές χιούμορ που προκύπτει φυσιολογικά ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν πολύ δυνατό δεσμό μεταξύ τους. Το κωμικό χάρισμα μελών του καστ σαν τον Rob Lowe ή τον Matthew Rhys κάνουν ευχάριστη ακόμα και την πιο βαριά σκηνή, αλλά είναι σταθερές αξίες σαν τα ομαδικά μεθύσια των Walkers που υποπτεύομαι πως θα θεωρούνται τα απόλυτα κωμικά legacies αυτού του show. (Kι επίσης, αυτό το ροζ μπουρνουζάκι του Treat Williams? Χρυσός.) Δυο επιπλέον λόγια για τη χθεσινή πρεμιέρα, μετά το άλμα.Μια ακόμα περίπτωση όπου το show δεν επέλεξε την εύκολη λύση σε κάποιο ζήτημα: η στράτευση του Justin. Μου άρεσε που ο Robert την χρησιμοποίησε για να προωθήσει τις πολιτικές του, προς την απέχθεια των υπολοίπων μελών της οικογένειας, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζω να εκτιμώ το πώς ο Berlanti δεν νερώνει την πολιτική του κάθε χαρακτήρα. Επίσης, η σκηνή που η Sally Field πηγαίνει να ανοίξει την πόρτα φοβούμενη πως θα λάβει άσχημα νέα για τον Justin? Δυσβάσταχτη, με την καλύτερη δυνατή έννοια. Κάθε γραμμάριο αυτού του Έμμυ που κέρδισε πριν 10 μέρεες είναι πανάξιο.
Αγαπημένη σκηνή του επεισοδίου, στο νεκροταφείο με την Nora και την Holly να αναρωτιούνται αν η knockout γκόμενα που ερχόταν κουνιστή-κουνιστή ήταν άλλη μια κατάκτηση του William. Κοντινή δεύτερη στις χιουμοριστικές στιγμές, αυτή του οικογενειακού μεθυσιού, που συνεχίζει επάξια την παράδοση που έχει δημιουργήσει η σειρά. Το ξέσπασμα της Nora στους μεξικάνους, ανεκτίμητο.
Το φινάλε του επεισοδίου με βρήκε βέβαια να ανησυχώ λίγο για την επιστροφή στην τακτική του προσεκτικού κλεισίματος των arcs μέχρι το τέλος της ώρας, αλλά αν είναι να παίρνουμε περισσότερες σκηνές σαν αυτή μεταξύ της Calista Flockhart και της Emily Vancamp στην τουαλέτα, πάω πάσο. (και ποιος να μου το έλεγε πριν δυο μήνες, όταν έφτυνα αίμα για να αντέξω την Flockhart στο άθλιο Ally McBeal, οτι είχε μέσα της αυτά που δείχνει σε αυτό εδώ το show. Η διαφορά που μπορεί να κάνει το υλικό, I guess.) Επιπλέον, το κλείσιμο με άφησε να αγωνιώ για τη συνέχεια παρότι ξέρω λίγο-πολύ τι θα συμβεί, κι αυτό είναι κατάθεση στην ικανότητα του συγγραφικού και ερμηνευτικού team. Δηλαδή, δεν είναι τόσο οτι αγωνιώ για τη μοίρα του Justin, όσο για το πώς θα περάσουν τα διάφορα στάδια της αναμονής οι άνθρωποί του, ιδιαίτερα η Rebecca που τον λατρεύει και φυσικά η μητέρα του, γιατί θα μπορούσα να παρακολουθήσω ένα ολόκληρο επεισόδιο με τη Sally Field να πλέκει, πόσο μάλλον να αγωνιά για την τύχη του γιου της. Ανέφερα ξανά πόσο πολύ με έχει εντυπωσιάσει η ευαισθησία της παρουσίασης ενός τόσο λεπτού θέματος? Kαι πάλι, well done.Δυνατή αρχή λοιπόν για τη σεζόν, αν και είμαι περίεργος να δω πώς θα μου φαίνεται να παρακολουθώ το show σε εβδομαδιαία βάση, κι όχι μια κι έξω σε έναν μαραθώνιο, όπου δεν τίθεται θέμα διαρκούς σύγκρισης με οτιδήποτε άλλο υπάρχει στην TV ανά πάσα στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου