Monday night leftovers

Όσο είμαστε ακόμα σε αυτές τις κολασμένες πρώτες μια-δυο βδομάδες της σεζόν θα αναγκάζομαι να χώνω μαζί μερικά shows στο ίδιο post, κι ας είναι θεματικά άσχετα μεταξύ τους. (και by the way το Mad Men ενδέχεται να το αφήσω στη γωνία για μια-δυο βδομάδες όπως είχα κάνει με το John From Cincinnati κάποια στιγμή το καλοκαίρι, γιατί θέλω να έχει την προσοχή που του αξίζει.)

Σύντομα spoilers, κατά σειρά, για Chuck, Weeds και Aliens in America.

To δεύτερο επεισόδιο του Chuck επανέλαβε τις θεματικές του πιλότου, μια τακτική αρκετά συνηθισμένη. (θυμηθείτε πώς η Betty διέτρεχε ξανά και ξανά τον κίνδυνο να απολυθεί στα πρώτα 5-6 επεισόδια του Ugly Betty πριν η σειρά κινηθεί παρακάτω.) Και δεν είναι οτι έχω πρόβλημα με αυτή την τακτική, απλώς στην εφαρμογή είχα αρκετές ενστάσεις, κυρίως στο οτι η κυβερνητική συνωμοσία καταλαμβάνει πολύ περισσότερο χώρο από όσο θα ήθελα. Δεκτό αυτό στον πιλότο, αλλά προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να βλέπω άβολη κωμωδία στον εργασιακό χώρο, παρά τον Chuck να τρέχει γύρω-γύρω προσγειώνοντας ελικόπτερα.

Παρ'όλ'αυτά ο Adam Baldwin είναι όπως πάντα χρυσός, κι εκτός από χιούμορ φέρνει ταυτόχρονα και μια βαρύτητα σε κάποιες από τις σκηνές του, τη στιγμή που η Yvone Strehovsky δεν μπόρεσε. Μου άρεσε η δυσαρέσκειά του προς τον Chuck για τον χειρισμό της "σχέσης" του με την Sarah, και με άγγιξε το subtle βλέμμα απογοήτευσής του στην κηδεία στο τέλος. Κι ενώ πολλά στοιχεία καταφέρνουν να είναι αστεία με έναν ενδιαφέροντα, quirky τρόπο (τα κις-ανιχνευτές και το "μαγικό" με το τραπεζομάντηλο!) είναι πολλές οι στιγμές του επεισοδίου που πέφτουν flat, όπως η σκηνή μάχης στο Wienerlicious (κακό editing) ή η γενικότερη παρουσία του Morgan. (αν ήθελα να βλέπω τον Seth Green, θα έβλεπα ξανά τη Buffy.) Δεν ξέρω, το περίμενα καλύτερο.

Ψιλο-αδιάφορο βρήκα και το latest Weeds, με την έννοια οτι ένα μεγάλο arc έχει τελειώσει και το επόμενο λογικά ψήνεται. Τώρα είμαστε σε αυτό τo awkward ενδιάμεσο έδαφος. Ακόμα κι εδώ πάντως υπήρχαν μια-δυο memorable σκηνές, ιδιαίτερα οτιδήποτε είχε να κάνει με τον Shane. Δεν είμαι σίγουρος πώς θέλω να εξελιχθεί η φιλία του με την κόρη της Celia, αλλά και οι δυο χαρακτήρες μου ήταν πάντα φοβερά συμπαθείς. Κατά τα άλλα λίγα πράγματα, κυρίως περιέργεια να δω πού το πάνε με το stalking της πρώην γυναίκας του Peter.

O πιλότος του Aliens in America διαφέρει από την unaired version με έναν πολύ βασικό τρόπο, δηλαδή το recasting του πατέρα Tolchuk με τον αποφασιστικά μη αστείο Scott Patterson αντί του ξεκαρδιστικά geeky Patrick Breen. Δε μπορώ καν να ξεκινήσω να απαριθμώ τους τρόπους με τους οποίους αυτό είναι λάθος, εξάλλου θα είναι εμφανές σε όποιον δει έστω και δέκα δευτερόλεπτα με τον Patterson να προσπαθεί να παίξει τον geek απλώς και μόνο γουρλώνοντας τα μάτια ή προσποιούμενος μια αστεία φωνή. Ugh.

Κατά τα άλλα, ό,τι είπαμε και το καλοκαίρι. Καλό υλικό, ενδιαφέρον premise, αλλά ταυτόχρονα χιούμορ που περισσότερο αναγνωρίζεις οτι είναι αστείο, παρά actually γελάς. ("That is sooo funny," για να υπεθυμίσω μία ακόμα φορά ένα από τα αγαπημένα μου αστεία απ'το Scrubs.) Φοβάμαι οτι όπως και με το Everybody Hates Chris, θα συνεχίζω αναγνωρίζω το ποιοτικόν του όλου πράγματος, αλλά μέχρι τα Χριστούγεννα θα την έχω κάνει για αλλού. Oh well, ελπίζω τουλάχιστον ως τότε να έχουμε μάθει τι στα κομμάτια έγινε με αυτόν τον κλόουν...