The Vicky Mendoza Diagonal

Οι δύο αγαπημένες μου κωμωδίες δεν είχαν κάνει κάποιο αληθινά αξέχαστο επεισόδιο στη φετινή σεζόν. Mέχρι τώρα, γιατί -για διαφορετικούς εντελώς λόγους- τα latest installments ήταν τα καλύτερά τους για την ώρα. Μετά το άλμα, spoilers για How I Met Your Mother και, better late than never, The Office.

How I Met Your Mother:
Αυτό ήταν ξεκαρδιστικό, χωρίς αλλά, χωρίς ωστόσο. Ήταν ξεκαρδιστικό, ήταν ακριβώς το HIMYM που αγάπησα παράφορα πέρσι. Δίχως ίχνος sitcomίασης, χωρίς παρατεταμένα soapy plots, και με τους 5 χαρακτήρες (συν την Blah-Blah) να κάθονται στο καφέ και να κάνουν αναδρομές στο παρελθόν, όντας αστείοι στο παρόν. Έχετε τίποτα καλύτερο υπόψην?

Το legacy του συγκεκριμένου επεισοδίου είναι φυσικά η Vicky Mendoza Diagonal, και οι συνεχείς αναφορές σε αυτήν κατά τη διάρκεια του 20λέπτου. Λάτρεψα ακόμη την χρήση των overlapping flashbacks (τεχνική που εισήγαγε ο Moffat με το Coupling, αλλά το ΗΙΜΥΜ τελειοποίησε), τον Marshal να σβήνει ένα σάντουιτς στο τασάκι, τα επαναλαμβανόμενα "...come on"s και "No no no no nononono"s, το νέο κλείσιμο του ματιού στους θεατές που περιμένουν πώς και πώς τη στιγμή που Barney και Robin θα ανακαλύψουν οτι είναι το τέλειο ζευγάρι και πάνω από όλα... η όλη αναφορά στο WoW ήταν legendary. Εκεί δηλαδή που νομίζεις οτι έχεις δει το αστείο, έρχεται και το κερασάκι που είναι οτι η θηλυκή πολεμίστρια ήταν, φυσικά, ο Ted.

Με διαφορά το αστειότερο 20λεπτο οποιουδήποτε show στην απογοητευτική ως τώρα νέα τηλεοπτική σεζόν. Μπορούμε να έχουμε περισσότερα τέτοια και λιγότερη Robin σε random dates παρακαλώ? Έχουμε δει 10 σεζόν Friends, ειλικρινά δε θέλω κι άλλες.

The Office:
Από την άλλη, το Office για πρώτη φορά αντιμετώπισε σωστά το 40λεπτο format. Η δομή ήταν επιτέλους ωριαίου show, παρά 20λεπτου που απλώς τραβάει τις πλοκές μέχρι να σπάσουν, και κοπανάει τα αστεία σα χταπόδια μέχρι να ψοφήσουν. Φυσικά εξακολουθώ να απεύχομαι επιστροφή του 40λεπτου, γιατί αν και αυτό το επεισόδιο μου άρεσε, δεν ήταν καθόλου αστείο.

Δεν το λέω σαν αρνητικό όμως αυτό. Μετά τα άκρα στα οποία οι συγγραφείς είχαν στείλει τον Michael στα προηγούμενα επεισόδια για να στηρίξουν τη διπλή διάρκεια, ήταν απολύτως απαραίτητη μια ιστορία που θα μας έκανε να θυμηθούμε γιατί θέλουμε να παρακολουθούμε ένα show με αυτόν για πρωταγωνιστή. Εδώ απουσίαζαν οι προφανείς Grey's Anatomy-esque παραλληλισμοί που με εκνεύριζαν τις περασμένες εβδομάδες, και αντί αυτών είχαμε ένα αναπάντεχα straight προσωπικό στόρι ενός δυστυχή Michael, το οποίο ήταν πνιγμένο στη μελαγχολία. Και το b-story του Dwight έδινε παρόμοιο vibe, και όπως ακριβώς και η Pam, πραγματικά νιώθω άσχημα για το φρικιό ρε γαμώτο.

Υπήρχαν κάποια αστεία bits εδώ κι εκεί, αλλά ο λόγος που εκτίμησα το επεισόδιο, αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό είναι το πόσο σοβαρά παίρνει και πάλι τους χαρακτήρες του, που είχαν μετατραπεί σε καρικατούρες φέτος. Αυτό μπορεί να είναι ΟΚ για άλλες κωμωδίες, αλλά το Office έχει σαν mission statement το χιούμορ ρεαλιστικών καταστάσεων, κι ένας Michael που οδηγάει το αυτοκίνητο μέσα στη λίμνη είναι ασυγχώρητο λάθος. Εδώ έγινε ξανά άνθρωπος.

Looking forward to the funny, από αυτή τη βδομάδα, επιτέλους ξανά σε συσκευασία 20 λεπτών. Ουφ, ένας μήνας ήταν και πέρασε.