I see dead people

Spoilers για Weeds και Chuck (και τους νεκρούς τους) μετά το άλμα.

Weeds:
Wow, φαντάζομαι οτι θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι τέτοιο να συμβεί αργά ή γρήγορα με τον τρόπο που η Nancy έχει ξερριζώσει κάθε έννοια αθωότητας από τα δύο παιδιά της, αλλά διάβολε αυτό το τελευταίο πλάνο του Shane με έκανε να ανατριχιάσω σύγκορμος. Αν ο μικρός χάσει τελειώς τα λογικά του χάρη στην εγκατάλειψη της μητέρας του, αυτό θα είναι μια ένδειξη του πόσο σοβαρά σκοπεύει να πάρει η σειρά τον εαυτό της, όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για το πώς οφείλει να κλείσει. (Για την ώρα αυτές οι σκέψεις αργούν, βέβαια. Το "Weeds" ανανεώθηκε για 4η σεζόν την περασμένη βδομάδα.)

Η επιλογή του απίστευτου "Scenic World" του Beirut για την τελευταία σκηνή, και η πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά του Paul Feig με την κάμερα σε αυτή, καθώς και την προηγούμενη σκηνή του Shane, μου πούλησαν την απόγνωση-in denial του μικρού τέλεια. (Ο Feig έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πιο αξιόπιστους κι ενδιαφέροντες τηλεοπτικούς σκηνοθέτες, το νείχα εκθειάσει ξανά προσφάτως.) Κατά τα άλλα το επεισόδιο ήταν -good- business as usual, με τη Nancy να εξακολουθεί στη μεταμορφωσή της σε U-Turn και τους σεναριογράφους να σπάνε πλάκα με τους θρησκόληπτους λευκούς της suburbia. Δε μπορώ να γκρινιάξω για τίποτα-- 2 επεισόδια πριν το φινάλε, νιώθω το κρεσέντο και γελάω με τα αστεία. All is well.

Chuck:
Δεν πέθανα για αυτό το επεισόδιο-- 40λεπτη κωμωδία που πέφτει όλη flat για να δοθεί ώθηση στο δράμα είναι λίγο ζόρικο concept, ομολογώ. Παρ'όλ'αυτά δεν έλειπαν μερικές γλυκές στιγμές με τον Chuck, κυρίως η αποκάλυψη του κινήτρου του Bryce, έστω κι αν μάλλον την είχαμε δει να έρχεται. Να σημειώσω εδώ άλλη μια εξαιρετική μουσική επιλογή με το "Don't Look Back in Anger" των Oasis, την οποία και βρήκα ιδιαίτερα refreshing για έναν πολύ απλό λόγο. 99 στις 100 φορές στην network τηλεόραση, τραγούδια χρησιμοποιούνται δίχως να νοιάζεται κανείς για το περιεχόμενό τους. Αν έχουμε flashback θα μπει ένα τυχαίο χιτ της εποχής, αν είμαστε στο παρόν θα μπει ένα εντελώ$ τυχαίο χιτ τη$ εποχή$, επίση$. Ο Schwartz είναι σχεδόν πάντα αυτό το 1%, και είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που τον αγαπώ, τον άτιμο. Το εν λόγω κομμάτι των Oasis περιέγραφε ιδανικά τη δεδομένη στιγμή, συναισθηματικά, και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν είναι ωραίο τραγούδι out of context. (Κι αν γράφω τόσα πολλά για τη σωστή χρήση ενός κομματιού, φανταστείτε σε τι σημείο έχει φτάσει η Grey's Anatomitis.)

Anyway, το υπόλοιπο επεισόδιο στο κατάστημα είχε τις στιγμές του, με την ασυμμάζευτη sexuality της τέτοιας (ξεχνώ, συγγνώμη) που δε μπορώ να καταλάβω γιατί δε θέλω να την πνίξω εδώ αντίθετα με τα stints της σε "Studio 60" και "O.C.", με τον Tang που είναι πάντα απολαυστικός, και με την αυτοαναφορική υπεράσπιση του Schwartz στον εαυτό του. ("The O.C., season 2. Underrated." For the record, συμφωνώ.) Θα ήθελα βέβαια το όλο b-story να μην είχε ξεφουσκώσει τόσο απογοητευτικά, αλλά ήταν αρκετά χαριτωμένο εν γένει. Και μια παράκληση για το μέλλον, καλύτερη χρήση του Captain Awesome, παρακαλώ.