Pushing Daisies: Bitter Sweets

Spoilers για το προτελευταίο (ίσως) "Pushing Daisies".

Περίεργο επεισόδιο. Το έγκλημα της εβδομάδας ήταν εκεί λες και σχεδιάστηκε σαν promo του "Lars and the Real Girl", λύθηκε στο άψε-σβήσε, και παρέμεινε απλώς και μόνο ώστε περίτεχνα να έρθει πολύ αργότερα στο επεισόδιο να δέσει με το theme της υποκειμενικότητας της ευτυχίας. Distracting το βρήκα, όσο και έξυπνο ως ιδέα, οπότε το αφήνω να περάσει.

Από την άλλη, ο ολοκληρωτικά scenery-chewing ρόλος της δίχως αρκετό ζουμί ή σχετικότητα, δεν δικαιολόγησε την παρουσία της Molly Shannon που μπορεί να είναι θαυμάσια αλλά εδώ το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν ένα random (αλλά ιδιαίτερο και αστείο) οπτικό homage στο "Birds" του Hitchcock. Σε αυτό το σημείο αξίζει να παρατηρήσει κανείς πώς οι σπάνιες pop cult αναφορές που κάνει το show έρχονται μέσα εικόνας και στησίματος παρά μέσω διαλόγου, και αυτό κερδίζει στον Bryan Fuller έναν πολύ μεγάλο πόντο στον αγώνα για διαφοροποίηση του show του από τον συρφετό.

Καθώς βέβαια αφήνεις τη σκόνη των τριγύρω candy shops και real girls να καθίσει, αντιλαμβάνεσαι οτι βασικά εδώ γράφτηκε ένα ολόκληρο επεισόδιο για να στηριχτεί η απόφαση του Ned να πει την αλήθεια στην Chuck. Την σύντομη εξήγηση δίνει ο Emerson Cod σε μια σπουδαία ατάκα (η οποία κοντράρει την θέση του στο θέμα, δηλαδή να κρατήσει ο Ned το μυστικό) λέγοντας σε ανύποπτη στιγμή "The truth isn't like a bunch of puppies running around, and you get to pick your favorite". Απλά, σπουδαία ατάκα που θα έπρεπε να κυκλοφορήσει σε μπλουζάκι για αγορά και τοποθέτηση δίπλα στο "Bitch, I was in proximity" t-shirt μου.

H oυσία είναι οτι ο Ned ακολούθησε την κατά λάθος συμβουλή του Emerson παρά τις brotherly love-εκκλήσεις του να μην αποκαλύψει τίποτα (μια άλλη ωραία στιγμή ανάμεσα στους δύο ήταν αυτή της επιστροφής του Ned από τη φυλακή), μην αντέχοντας να ζει άλλο σε αυτή την ψευδή κατάσταση πλαστής (πλαστικής?) ευτυχίας. Όσο βρισκόταν μέσα στη φυλακή, ο Αφηγητής κορόιδεψε τον ήρωά μας για το άτοπον των μεταφορών του, ξεμπροστιάζοντας κάθε show this side of "Grey's Anatomy". Μπορεί να κοροϊδεύει όσο θέλει, αλλά οι παραλληλισμοί που τραβάει το "Pushing Daisies" είναι οι πιο έντεχνοι και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντες στην τηλεόραση.

Σε 2 εβδομάδες θα έχουμε πιθανώς το πρόωρο season finale, ανάλογα με το πώς θα εξελιχθούν και οι διαπραγματεύσεις στην απεργία της WGA, και δε θα μπορούσα να είμαι πιο excited. Περιμένω επιστροφή του Oscar, τις δυο θείες, την αντίδραση της Chuck και, περιέργως, να δω πώς (αν?) θα καταλήξει το συναισθηματικό roller coaster της Olive.

A, και όλο αγωνία να σιγουρευτώ οτι δε θα ξαναντύσουν την Anna Friel σαν τη Yoko Ono.