To καλοκαίρι του 2007 σημειώθηκε η έκρηξη της καλωδιακής τηλεόρασης ως πληρέστατης εναλλακτικής πρότασης στα γεμάτα ριάλιτι και επαναλήψεις προγράμματα των δικτύων. Από τα ανεπανάληπτα νούμερα του "High School Musical 2" (που βοήθησαν το franchise να μεταφερθεί και οριστικά στη μεγάλη οθόνη) μέχρι την watercooler δυναμική του "Greek", κι από την παρουσία σπουδαίων κινηματογραφικών ερμηνευτριών σε ρόλους για τους οποίους το σινεμά πλέον αρνείται να κάνει χώρο ("Damages", "Weeds", "Saving Grace") μέχρι ευχάριστες παραγωγές σε κωμωδία ("Flight of the Conchords"), κατασκοπικό b-movie σε πακετάρισμα σειράς ("Burn Notice") ή οικογενειακό δράμα ("Big Love"), η καλοκαιρινή τηλεόραση έφτασε φέτος στο σημείο να ξεπεράσει σε πληρότητα τη σεζόν που την ακολουθεί.
Και μετά έρχονται τα δύο σημαντικότερα δείγματα καλωδιακών παραγωγών, από αυτά που θα θυμόμαστε για χρόνια με τον ένα τρόπο ή με τον άλλον. Οι ιστορίες τους ολότελα διαφορετικές, αλλά η επίδρασή τους πάνω μου εξίσου μεγάλη. Το "John from Cincinnati" θα κουβαλάει πάντα τη στάμπα του show που σκότωσε το "Deadwood" (έστω και λανθασμένα) και αυτή η αρνητική προδιάθεση σε συνδυασμό με τον πρωτόγνωρο πειραματικό χαρακτήρα του, δεν επέτρεψαν στο ευρύ κοινό να εκτιμήσει αυτή τη σύγρονη ανάγνωση της Καινής Διαθήκης. Ο Milch οδήγησε ένα γκρουπ off-key χαρακτήρων (ερμηνευμένων από ένα καστ γεμάτο εκπλήξεις) σε εμπειρίες ακατανόητες και ασύνδετες αλλά βαθιά θρησκευτικές με το δικό τους τρόπο, έδωσε στο Μεσσία τη διάσταση που πάντα όφειλε να έχει, και ανήγαγε εαυτόν σε κάμερα του θεού αφού πρώτα ταπεινώθηκε μπροστά στην παντοδυναμία της επικοινωνίας των 1 και των 0. Για να παραφράσω και την αγαπημένη μου ατάκα του John, αυτά που είδα μπορεί να μην τα κατάλαβα όλα, αλλά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Στο απέναντι άκρο αποδοχής, το "Mad Men" αγκαλιάστηκε άμεσα από κοινό, κριτικούς, Χρυσές Σφαίρες, SAG, WGA, και δε συμμαζεύεται. Αυτό που το ενώνει με το "John" (εκτός του οτι έκαναν το καλοκαίρι μου πιο ενδιαφέρον) είναι οτι κι εδώ η συντριπτική πλειοψηφία δεν πολυκατάλαβε τι είδε, εστιάζοντας σε κουστούμια, αναπαράσταση της εποχής, την κωμωδία ηθών, τις ίντριγκες, τα power plays, και λοιπά σαπουνοπερατικά για ευρεία κατανάλωση, τα οποία είναι χρυσά κι άγια και έχουν την αξία τους μεν, αλλά από την άλλη υποβιβάζουν μια από τις σπουδαιότερες τηλεοπτικές σειρές που έχουν γυριστεί, σε companion piece του "Big Love". Το δράμα εποχής του Matthew Weiner κάνει πολλά περισσότερα από το να κοιτάει προσεκτικά μια εποχή που έχει περάσει-- εξετάζει τη σχέση της με το σήμερα, το πώς αποτέλεσε την κρίσιμη καμπή για τη μετάλλαξη της δυτικής κοινωνίας σε αυτό που είναι σήμερα. Και το κάνει όχι με την ψυχρότητα ενός πολιτικού ιστορικού έπους, αλλά με τη ζεστασιά ενός "Deadwood", του οποίου το ensemble διαγράφει πορείες εξίσου συναρπαστικές μέσα στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο, πορείες παράλληλες (ο Pete Campbell είναι το poster boy του σύγχρονου κοινωνικοπολιτικού νεποτισμού) ή αντικρουόμενες. (ο γρίφος Don Draper και η συγκλονιστική μοναχική άνοδός του.)
(John from Cincinnati, episode guide)
(Mad Men, episode guide)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου