The Best of 2007: Fantastic!

Tώρα θα ψιλοσποϊλάρω τη λίστα των 50 επεισοδίων μου, αλλά δε μπορώ να μην ξεκινήσω αυτό το post λέγοντας οτι το top-20 ειδικά είναι γεμάτο με "Lost" και "Doctor Who". Ό,τι οι δύο λατρεμένες science fiction σειρές έχαναν λόγω του άνισου πρώτου μισού των σεζόν τους, το κέρδιζαν και με το παραπάνω καθώς πλησιάζαμε προς τα φινάλε τους. Και οι δύο πάτησαν γκάζι τόσο απότομα, που μέχρι να συνειδητοποίησεις πως κάτι άλλαξε, είχες ήδη παρακολουθήσει με το στόμα ανοιχτό μερικά από τα καλύτερα 40λεπτα στην ιστορία του fantasy. (Όποιος χαμογέλασε μονολογώντας "τι υπερβολές αυτό το παιδί", τον προκαλώ: blink or meet me in the future.)

Στην περίπτωση του "Lost", τα episodic standouts κατάφερναν να ξεπερνούν κάθε βδομάδα τα στάνταρ που είχαν τεθεί την προηγούμενη, κλιμακώνοντας μια σεζόν που ξεκίνησε στα σκουπίδια σε ένα φινάλε αξέχαστο, ανεπανάληπτο, ανατρεπτικό, σοκαριστικό, και ό,τι άλλο υπερθετικό μπορείτε να σκεφτείτε. Πολύ απλά, η στιγμή που η Kate βγήκε από τις σκιές συμπυκνώνει σε ένα frame όλους τους λόγους για τους οποίους κάποιες ιστορίες είναι γεννημένες για αυτό το format. Επιπλέον, εξαιρώντας εκείνο το εξαμβλωματικό Bai Ling-infested flashJack, το 2007 δεν είδε ούτε ένα αληθινό dud για τη σειρά, αφήνοντάς μας να απολαμβάνουμε δίχως ενοχές τη δημιουργική έκρηξη του β' μισού της σεζόν. Πώς αλλιώς να το πω? Δεν έχω ξαναχαρεί τόσο πολύ που κάποιος με έκανε να φάω τόσο θεαματικά και εμφατικά τα λόγια μου. Well played, Damon.

O "Doctor Who" δε μπορεί να λέει οτι κορυφώθηκε εξίσου αποτελεσματικά, αν και δεν έλειψαν οι φιλοδοξίες. Το 3-parter που έκλεισε τη σεζόν αστόχησε πανηγυρικά σε πολλούς τομείς, αλλά τουλάχιστον υπήρξε συνεπές στην ολοκλήρωση των arcs που είχαν στηθεί προηγουμένως για τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Αυτή τη στιγμή θυμάμαι λίγους συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους απογοητεύτηκα από το "Last of the Time Lords" επεισόδιο, αλλά το ταξίδι ωρίμανσης της Martha Jones δε θα το ξεχάσω ποτέ. Και φυσικά δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό το σερί με τα 4 αποστομωτικά αριστουργήματα μετά το μέσον της σεζόν που έσβησαν κάθε μνήμη μέτριων Dalek episodes και αδιάφορων fillers. Πολύ απλά, η εξερεύνηση του god complex του παντοδύναμου lead character της σειράς είναι κάτι που λίγα shows θα είχαν δοκιμάσει, και ακόμα λιγότερα θα είχαν πετύχει. Αλλά έτσι είναι αυτή η ενσάρκωση του μύθου του "Who": σε καθησυχάζει οτι βλέπεις κάτι silly και απλοϊκό και fun (και την περισσότερη ώρα, ισχύει) κι εκεί που δεν το περιμένεις, αγγίζει τα άστρα. Fool me once...

(Φλασιά της στιγμής. Write-ups "Doctor Who" κατά τη διάρκεια της απεργίας, ενόψει της 4ης σεζόν? Έχω Φλεβάρη-Μάρτη. Χμ.)

(Lost, Season 3)
(Doctor Who)