In Treatment

Ήθελα να βεβαιωθώ για δύο πράγματα πριν αφιερώσω ποστ στη νέα σειρά του ΗΒΟ. Πρώτον, οτι θα μας την έστελνε ο θείος. (ελπίζω να συνεχίσει να το κάνει.) Δεύτερον, οτι θα μου άρεσε.

Για όσους απορούν σε τι αναφέρομαι, το "In Treatment" είναι η αμερικάνικη διασκευή ενός ισραηλινού show, από τον πολύ ταλαντούχο Rodrigo Garcia (σκηνοθέτη στα μισά shows του ΗΒΟ, και σεναριογράφο/σκηνοθέτη του πολύ γλυκού φιλμ "Nine Lives") το οποίο ακολουθεί την καθημερινή επαγγελματική ρουτίνα ενός ψυχολόγου. Κυριολεκτικά. Και ξέρετε (?) πόσο anal είμαι με τη χρήση αυτής της λέξης, οπότε το εννοώ.

Κυριολεκτικά, λοιπόν! Το "In Treatment" ακολουθεί ένα πειραματικό format που το θέλει να μας φέρνει νέο επεισόδιο καθημερινά, και για τις επόμενες 9 εβδομάδες, ως εξής: κάθε μέρα της εβδομάδας παρακολουθούμε το αντίστοιχο session του Paul (o πρωταγωνιστής ψυχολόγος, ερμηνευμένος έξοχα από τον Gabriel Byrne), τις Δευτέρες με τη Laura, την Τρίτη με τον Alex κτλ, ενώ τις Παρασκευές γινόμαστε μάρτυρες του session με τη δική του ψυχολόγο, την οποία ενσαρκώνει η Diane Wiest. Θεωρητικά δηλαδή οι 9 Δευτέρες θα σχηματίσουν έναν ενιαίο αφηγηματικό ιστό που θα ακολουθεί την ιστορία της Laura και μόνο αυτής, όμως είναι βέβαιο πως η σκιαγράφηση του κεντρικού χαρακτήρα θα είναι πλήρης μόνο κατόπιν παρακολούθησης όλων των 5x9=45 ημίωρων επεισοδίων που το ΗΒΟ θα προβάλει σε 2 μόλις μήνες.

Και ωραία τα πειράματα, ωραίο και το καστ (ακόμα πρωταγωνιστούν ως ασθενείς οι Melissa George, Josh Charles, Embeth Davidz, Blair Underwood) αλλά το βασικό ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί να είναι συναρπαστικό ένα ημίωρο μονόπρακτο με δύο ανθρώπους να μιλάνε μεταξύ τους. Πάρα πολύ, περιέργως. Ο Garcia ξεδιπλώνει έντεχνα την ιστορία της Laura μέσα από διαλόγους που τα κάνουν τα ζιγκ τους εκεί που περιμένεις να κάνουν ζαγκ, έστω κι αν δεν αποφεύγει πάντα την εγγενή παγίδα του concept, δηλαδή της υπερβολικά self-conscious αυτοανάλυσης.

Από τη μία όμως ποντάρω στο οτι πρόκειται για το πρώτο session που παρακολουθούμε μεταξύ μιας ήδη τεταμένης σχέσης ασθενή-γιατρού, και έπρεπε κάπως να έρθουμε up-to-date, κι από την άλλη στο οτι άλλοι ασθενείς θα είναι καινούριοι και για τον Paul, άρα δε θα καταφεύγουμε συχνά σε exposition. Σε κάθε περίπτωση όμως, το γεγονός παραμένει οτι αυτός ο 30λεπτος διάλογος μεταξύ δύο πρακτικά ακίνητων ανθρώπων με καθήλωσε σε σημείο που να μη θέλω να τελειώσει. Καταλαβαίνω οτι άλλος μπορεί να βαρεθεί μέχρι δακρύων, αλλά για εμένα το καθημερινό ραντεβού του "In Treatment" είναι ακριβώς ό,τι ζητούσα, ειδικά μέσα εν μέσω αυτών των ξηρών μηνών της απεργίας.

Θείου εξ Αμερικής θέλοντος και χρόνου επιτρέποντος, με βλέπω να κάνω κάποιο συγκεντρωτικό ποστ κάθε φορά το weekend για τα sessions της εβδομάδας, γιατί το καθημερινό σα να παραείναι.