Formerly known as Monster Movie

The genre, that is. Γιατί πλέον κάτι έχει αλλάξει. Μετά το άλμα, σχολιασμός του "Cloverfield", μιας ταινίας που καταφέρνει να είναι όλα όσα υποσχόταν.


Η κάμερα καταγράφει με κινήσεις πανικού μια ξεκάθαρα 9/11-esque σειρά επιθέσεων στο έδαφος της Νέας Υόρκης, και ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως αν (όπως αποκαλύπτει το ακριβώς πρώτο frame του φιλμ) δεν μάζευε το βίντεο ο στρατός, η επόμενη μέρα θα το έβρισκε ανεβασμένο στο YouTube με χιλιάδες blogs να link-άρουν σε αυτό. Ωδή ισομοιρασμένη ανάμεσα στη γενιά του Facebook και την κινηματογραφική τερατοπαράδοση, το "Cloverfield" του Matt Reeves (συν-δημιουργού του κολλεγιακού teen-angst opus "Felicity") συγκεντρώνει στο ίδιο δωμάτιο ένα μάτσο αδιάφορων e-yuppies, ξαμολάει ένα ακαθόριστα γκροτέσκο δημιούργημα έξω από το παράθυρό τους, και αφήνει την κάμερα να καταγράφει τα όσα ακολουθούν. Υπό μία έννοια, είναι λες και παρακολουθούμε εκείνο το επεισόδιο του "Felicity" όπου ο Godzilla επιτέθηκε στο NYU. Δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο επεισόδιο? Υπάρχει τώρα.

Οι generic hot φατσούλες του πάρτυ ανήκουν σε περιφερόμενα generic MySpace profiles, των οποίων το πιο ενδιαφέρον σχόλιο είναι το real-life αντίστοιχο του hahaahhah teleia foto!!!!!1!.........filakiaaaaa!!!!!, δημιουργική απόφαση ριψοκίνδυνη όσο και ηθελημένη, αλλά και στηριζόμενη από το casting καρα-άγνωστων και άμεσα ξεχάσιμων ηθοποιών. (Εκτός από εκείνη την τύπισσα που μοιάζει με μια πιο TV-fied version του arty freak από το "Mean Girls". Oh wait, she actually is.) Αποφεύγοντας να δώσει στον οποιονδήποτε χαρακτήρα του το παραμικρό ίχνος ξεχωριστής προσωπικότητας, ο Drew Goddard πετυχαίνει (εκτός από μεγίστη μας απόλαυση όταν κάποιος εξ αυτών γίνεται απομεινάρι στα δόντια του τέρατος) να τους αφήσει κενά δοχεία στα οποία δεν έχουμε καμία δυσκολία να κάνουμε download τους εαυτούς μας.

Γιατί είναι σημαντικό κάτι τέτοιο σε μια ταινία με ένα τέρας που χέζει μικρότερα τέρατα και όλα τους μαζί κάνουν τη Νέα Υόρκη προσωπικό τους παιδότοπο? Διότι εκεί που το "Cloverfield" ξεχωρίζει από κάθε άλλο monster movie είναι στο πώς σε υποχρεώνει να τρέξεις κι ο ίδιος να ξεφύγεις από το τέρας. Ο μόνος τρόπος να γίνει αμεσότερη η ταινία θα ήταν να σε υποχρεώσει να τη δεις σε ελεγχόμενο προσωπικό κελί, αφαιρώντας σου τη σιγουριά των ουρλιαχτών (ή/και νευρικών γέλιων) των συνθεατών σου. Μέσα σε ένα ανηλεές 70λεπτο (ναι, 70λεπτο! τα βλέπεις, Michael Bay? $25 m. + 74' is everything one needs) ζούμε μια αναπαράσταση της 11ης Σεπτεμβρίου, πλήρη με την κατάρρευση κτιρίων μέσα σε σύννεφα καπνού, και με σφύριγμα έναρξης το απολαυστικά over-the-top αποκεφαλισμένο Άγαλμα της Ελευθρίας, αλλά με ένα τέρας που έχει το κεφάλι εκεί που θα έπρεπε να είναι ο κώλος του αντί φανατισμένων Αράβων, οπότε η εμπειρία γίνεται συναρπαστική αντί να είναι δυσβάσταχτη.

Τα δάνεια του "Cloverfield" από το "Blair Witch Project" ή από κάτι σαν το "Godzilla" θα τα πρόσεχε ακόμα και κάποια από τις μαύρες τρύπες προσωπικότητας που έχει για πρωταγωνιστές η ταινία, αλλά πιο ενδιαφέροντες είναι οι παραλληλισμοί με τεχνικές που φέρνουν στο μυαλό το "Jaws" (μικρές, κλεφτές ματιές στο τέρας, διασκορπισμένες διαμέσου της ταινίας) ή ακόμα και το "United 93" του Paul Greengrass. (του οποίου τα "Bourne" θυμίζουν ταινία του James Ivory μπροστά στο "Cloverfield", όπου μεταξύ άλλων η απίστευτη κινηματογράφηση του Michael Bonvillain κάνει κάθε υπολογισμένο καρέ να μοιάζει φυσιολογικά τυχαίο.)

Η ιντερνετικής λογικής, first-person αμεσότητα των γεγονότων του "Cloverfield" δε μπορεί παρά να ξυπνά μνήμες όχι μόνο της κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων, αλλά κυριότερα της αντίδρασης του κόσμου σε αυτήν. Ένας εχθρός περίπου κρυφός, σχεδόν απίθανος -τότε- ως concept, μια καταστροφή χωρίς νόημα, χωρίς λογική. Στα πλαίσια των 70 λεπτών της ταινίας η απειλή είναι ακαθόριστη και ανεξήγητη, και τα θύματα προσπαθούν σπασμωδικά να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ, να συνειδητοποιήσουν τι τους συμβαίνει, εν μέσω ουρλιαχτών και πανικού. Αυτό που απογειώνει το φιλμ είναι το πώς, απόλυτα πιστό στο subtext που προσεκτικά καλλιεργεί σε όλη του τη διάρκεια, αρνείται να μοιράσει την εύκολη λύτρωση ή τις καθαρές απαντήσεις τις οποίες το γεγονός με το οποίο διαρκώς αντιπαραβάλλεται δεν έδωσε, πιθανώς και ποτέ.

Ίσως αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποδοχή του περισσότερο από την κριτική παρά από το κοινό, σε μια μάλλον σπάνια συγκυρία για το genre. Ό,τι και να ήταν πάντως, για εμένα δούλεψε.


(Προς τι το review σε αυτό το blog? Επειδή η σκηνοθεσία είναι του Matt Reeves ("Felicity"), το σενάριο του Drew Goddard ("Alias", "Lost"), και τα νήματα του JJ Abrams (όλα τα προαναφερθέντα shows), ε? Όχι ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια πολλοί από τους ανθρώπους που καθόρισαν τα υψηλά σημερινά τηλεοπτικά standards μετέφεραν τις ικανότητές τους στη μεγάλη οθόνη, άλλοι με -σχετική- επιτυχία κι άλλοι όχι, όμως πάντοτε υπήρχε ένας κοινός τόπος: τo "Charlie Wilson's War" του Aaron Sorkin ήταν σαν ένα μέτριο επεισόδιο "West Wing", το "Mission: Impossible III" του JJ Abrams ήταν το μεγαλύτερο κι εντυπωσιακότερο "Alias" που δεν γυρίστηκε ποτέ για τη τηλεόραση, το "Bee Movie" του Jerry Seinfeld ήταν σαν μια χαζοχαρούμενη εκδοχή του ίδιου του "Seinfeld", το "Serenity" του Joss Whedon ήταν φυσικά κι επισήμως κεφάλαιο του "Firefly". Καλά ή κακά, όλα τα είχαμε ξαναδεί. Αντιθέτως το "Cloverfield" συνδυάζει ένα εκατομμύριο προϋπάρχοντα concepts, και είναι τελικά κάτι νέο.)