Formerly known as Monster Movie

The genre, that is. Γιατί πλέον κάτι έχει αλλάξει. Μετά το άλμα, σχολιασμός του "Cloverfield", μιας ταινίας που καταφέρνει να είναι όλα όσα υποσχόταν.


Η κάμερα καταγράφει με κινήσεις πανικού μια ξεκάθαρα 9/11-esque σειρά επιθέσεων στο έδαφος της Νέας Υόρκης, και ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως αν (όπως αποκαλύπτει το ακριβώς πρώτο frame του φιλμ) δεν μάζευε το βίντεο ο στρατός, η επόμενη μέρα θα το έβρισκε ανεβασμένο στο YouTube με χιλιάδες blogs να link-άρουν σε αυτό. Ωδή ισομοιρασμένη ανάμεσα στη γενιά του Facebook και την κινηματογραφική τερατοπαράδοση, το "Cloverfield" του Matt Reeves (συν-δημιουργού του κολλεγιακού teen-angst opus "Felicity") συγκεντρώνει στο ίδιο δωμάτιο ένα μάτσο αδιάφορων e-yuppies, ξαμολάει ένα ακαθόριστα γκροτέσκο δημιούργημα έξω από το παράθυρό τους, και αφήνει την κάμερα να καταγράφει τα όσα ακολουθούν. Υπό μία έννοια, είναι λες και παρακολουθούμε εκείνο το επεισόδιο του "Felicity" όπου ο Godzilla επιτέθηκε στο NYU. Δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο επεισόδιο? Υπάρχει τώρα.

Οι generic hot φατσούλες του πάρτυ ανήκουν σε περιφερόμενα generic MySpace profiles, των οποίων το πιο ενδιαφέρον σχόλιο είναι το real-life αντίστοιχο του hahaahhah teleia foto!!!!!1!.........filakiaaaaa!!!!!, δημιουργική απόφαση ριψοκίνδυνη όσο και ηθελημένη, αλλά και στηριζόμενη από το casting καρα-άγνωστων και άμεσα ξεχάσιμων ηθοποιών. (Εκτός από εκείνη την τύπισσα που μοιάζει με μια πιο TV-fied version του arty freak από το "Mean Girls". Oh wait, she actually is.) Αποφεύγοντας να δώσει στον οποιονδήποτε χαρακτήρα του το παραμικρό ίχνος ξεχωριστής προσωπικότητας, ο Drew Goddard πετυχαίνει (εκτός από μεγίστη μας απόλαυση όταν κάποιος εξ αυτών γίνεται απομεινάρι στα δόντια του τέρατος) να τους αφήσει κενά δοχεία στα οποία δεν έχουμε καμία δυσκολία να κάνουμε download τους εαυτούς μας.

Γιατί είναι σημαντικό κάτι τέτοιο σε μια ταινία με ένα τέρας που χέζει μικρότερα τέρατα και όλα τους μαζί κάνουν τη Νέα Υόρκη προσωπικό τους παιδότοπο? Διότι εκεί που το "Cloverfield" ξεχωρίζει από κάθε άλλο monster movie είναι στο πώς σε υποχρεώνει να τρέξεις κι ο ίδιος να ξεφύγεις από το τέρας. Ο μόνος τρόπος να γίνει αμεσότερη η ταινία θα ήταν να σε υποχρεώσει να τη δεις σε ελεγχόμενο προσωπικό κελί, αφαιρώντας σου τη σιγουριά των ουρλιαχτών (ή/και νευρικών γέλιων) των συνθεατών σου. Μέσα σε ένα ανηλεές 70λεπτο (ναι, 70λεπτο! τα βλέπεις, Michael Bay? $25 m. + 74' is everything one needs) ζούμε μια αναπαράσταση της 11ης Σεπτεμβρίου, πλήρη με την κατάρρευση κτιρίων μέσα σε σύννεφα καπνού, και με σφύριγμα έναρξης το απολαυστικά over-the-top αποκεφαλισμένο Άγαλμα της Ελευθρίας, αλλά με ένα τέρας που έχει το κεφάλι εκεί που θα έπρεπε να είναι ο κώλος του αντί φανατισμένων Αράβων, οπότε η εμπειρία γίνεται συναρπαστική αντί να είναι δυσβάσταχτη.

Τα δάνεια του "Cloverfield" από το "Blair Witch Project" ή από κάτι σαν το "Godzilla" θα τα πρόσεχε ακόμα και κάποια από τις μαύρες τρύπες προσωπικότητας που έχει για πρωταγωνιστές η ταινία, αλλά πιο ενδιαφέροντες είναι οι παραλληλισμοί με τεχνικές που φέρνουν στο μυαλό το "Jaws" (μικρές, κλεφτές ματιές στο τέρας, διασκορπισμένες διαμέσου της ταινίας) ή ακόμα και το "United 93" του Paul Greengrass. (του οποίου τα "Bourne" θυμίζουν ταινία του James Ivory μπροστά στο "Cloverfield", όπου μεταξύ άλλων η απίστευτη κινηματογράφηση του Michael Bonvillain κάνει κάθε υπολογισμένο καρέ να μοιάζει φυσιολογικά τυχαίο.)

Η ιντερνετικής λογικής, first-person αμεσότητα των γεγονότων του "Cloverfield" δε μπορεί παρά να ξυπνά μνήμες όχι μόνο της κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων, αλλά κυριότερα της αντίδρασης του κόσμου σε αυτήν. Ένας εχθρός περίπου κρυφός, σχεδόν απίθανος -τότε- ως concept, μια καταστροφή χωρίς νόημα, χωρίς λογική. Στα πλαίσια των 70 λεπτών της ταινίας η απειλή είναι ακαθόριστη και ανεξήγητη, και τα θύματα προσπαθούν σπασμωδικά να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ, να συνειδητοποιήσουν τι τους συμβαίνει, εν μέσω ουρλιαχτών και πανικού. Αυτό που απογειώνει το φιλμ είναι το πώς, απόλυτα πιστό στο subtext που προσεκτικά καλλιεργεί σε όλη του τη διάρκεια, αρνείται να μοιράσει την εύκολη λύτρωση ή τις καθαρές απαντήσεις τις οποίες το γεγονός με το οποίο διαρκώς αντιπαραβάλλεται δεν έδωσε, πιθανώς και ποτέ.

Ίσως αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποδοχή του περισσότερο από την κριτική παρά από το κοινό, σε μια μάλλον σπάνια συγκυρία για το genre. Ό,τι και να ήταν πάντως, για εμένα δούλεψε.


(Προς τι το review σε αυτό το blog? Επειδή η σκηνοθεσία είναι του Matt Reeves ("Felicity"), το σενάριο του Drew Goddard ("Alias", "Lost"), και τα νήματα του JJ Abrams (όλα τα προαναφερθέντα shows), ε? Όχι ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια πολλοί από τους ανθρώπους που καθόρισαν τα υψηλά σημερινά τηλεοπτικά standards μετέφεραν τις ικανότητές τους στη μεγάλη οθόνη, άλλοι με -σχετική- επιτυχία κι άλλοι όχι, όμως πάντοτε υπήρχε ένας κοινός τόπος: τo "Charlie Wilson's War" του Aaron Sorkin ήταν σαν ένα μέτριο επεισόδιο "West Wing", το "Mission: Impossible III" του JJ Abrams ήταν το μεγαλύτερο κι εντυπωσιακότερο "Alias" που δεν γυρίστηκε ποτέ για τη τηλεόραση, το "Bee Movie" του Jerry Seinfeld ήταν σαν μια χαζοχαρούμενη εκδοχή του ίδιου του "Seinfeld", το "Serenity" του Joss Whedon ήταν φυσικά κι επισήμως κεφάλαιο του "Firefly". Καλά ή κακά, όλα τα είχαμε ξαναδεί. Αντιθέτως το "Cloverfield" συνδυάζει ένα εκατομμύριο προϋπάρχοντα concepts, και είναι τελικά κάτι νέο.)

10 σχόλια:

  1. su arese e..?ego omos pu apogiteftika?den ksero,alla perimena polla apo afti tin tenia.ke to gegonos oti den eksigisan tpt gia to teras me eknevrise. epipleon,poli mikris diarkias itan, ke to telos itan poli apotomo.
    i ipothesi den itan ke tipota spoudeo btw.
    den leo oti ine kaki tenia alla ine poli metria

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όλα αυτά που δίνεις για αρνητικά (απουσία εξηγήσεων, μικρή διάρκεια, μη συμβατικό φινάλε) είναι αυτά που κάνουν το "Cloverfield" να ξεχωρίζει, για μένα. Το να υπήρχε κάποιος που να μας εξηγεί στο μισό της ταινίας τι είναι αυτός ο ακαθόριστος εχθρός, ή το να βάδιζαν όλοι οι ήρωες ευτυχισμένοι στο ηλιοβασίλεμα, θα ήταν παντελώς ασυνεπές με αυτό που ξεκίνησε να κάνει η ταινία.

    Από εκεί και πέρα, κολλημένος στην καρέκλα του σινεμά για 75 λεπτά, yeah yeah yeah! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ma den leo oti tha itan kalitero an telione xaroumena me iliovasilema ktl (lol),isa isa pu protimo na exi shocking ending me nekrous :P .alla teliose toso apotoma pu eniosa oti to ekopsan.tha mu pis etsi itan i tenia/kaseta,oti idan aftoi idame ke emis.oti ikseran aftoi mathame ki emis.alla tha borouse me kapio tropo na mas eksigisi kapia pragmata. ego pantos thelo sequel..!na matho ti egine.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έχασα πολλή από την ουσία παρατηρώντας το τεχνικό μέρος -κι ανακάλυψα, λίγο μετά το τέλος, ότι αυτό που με μάγεψε ήταν το πανέξυπνο μοντάζ: ήταν αριστοτεχνικά τα cuts, οι "στιγμές που δεν τραβούσε η κάμερα".

    Ά! Και στο τέλος μόνο κατάλαβα ότι η ταινία δεν είχε... soundtrack!

    Έχω διαβάσει, πάντως, εντελώς ανάμικτες κριτικές -και οι κακές ήταν ΠΟΛΥ κακές... Όχι, δεν τις άξιζε.

    BTW, έπιασε κανείς το "τυράκι" στο τέλος; (όχι, αυτή τη φορά δεν θα το βάλω απευθείας το spoiler... lol...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μόλις μπήκα.
    Ταινιάρα. Ουανς ιν ε λάιφταημ σινεματική εμπειρία, αυτό είναι σίγουρο.
    Πέρα από τα τεχνικά που με άφησαν (στην κυριολεξία, δεν φαντάζεστε πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου) με ανοιχτό το στόμα, υπήρχαν εξαιρετικοί διάλογοι, καθόλου αποφορτιστικοί προς τη δράση, ωραιότατες ερμηνείες στα όρια ακριβώς που να αφήνουν περιθώριο να λειτουργήσει η αλληγορία που κυλάει πίσω από κάθε δευτερόλεπτο του φιλμ και άλλα τόσα που στα παπαράκια μας τα γράφουμε, όταν ένα έργο σαν κι αυτό μας κάνει να σφίξουμε κάθισμα, διπλανό και μπροστινό τόσο δυνατά ώστε όλοι μας οι μύες να πονούν ακόμα. Εξαιρετικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. alla tha borouse me kapio tropo na mas eksigisi kapia pragmata

    Φυσικά θα μπορούσε, απλά δεν ήθελε! Η συζήτηση περί σίκουελ έχει ξεκινήσει (κάθε ταινία που βγάζει δύο φορές τα λεφτά της μέσα ένα τριήμερο είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένη να συνεχιστεί) αλλά εκτός αν ακούσω κάτι πραγματικά διαφορετικό και πανέξυπνο για concept, είμαι αρνητικός.


    Αυτό που λέει ο Πάνος, πάντως, αυτό ακριβώς έζησα κι εγώ. Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας θυμάμαι να ανταλλάζω γουρλωμένα βλέμματα μετ'ανοιχτών στομάτων με μπροστινούς, διπλανούς και διαγώνιους, για να μη σχολιάσω τώρα τινάγματα και λοιπά popcorn-related ατυχήματα. Σπάνια κινηματογραφική εμπειρία!


    planb, για πες για το τυράκι! Σαν spoilers μετράνε μόνο πληροφορίες για upocoming "επεισόδια", οπότε εκτός αν ξέρεις τίποτα για το σίκουελ, πυροβόλα ελεύθερα! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λοιπόν, τα παιδιά σκοτώνονται και η ταινία στην κάμερα συνεχίζει μ' αυτά που είχαν καταγραφεί στο παρελθόν. Εκεί, στο γενικό πλάνο με τη θάλασσα, φαίνεται στο βάθος "κάτι" να πέφτει μέσα στο νερό!

    Οι θεωρίες που κυκλοφορούν είναι πως, όταν τα παιδιά κινηματογραφούσαν τη βόλτα τους, αυτό που έπεσε μέσα στη θάλασσα ξύπνησε το τέρας (που, ως τότε, ζούσε στο βυθό), με τα γνωστά επακόλουθα.

    Αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα κάνουν μ' αυτό στο Cloverfield 2...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. otan piga ego sto cinema,me megali mou lipi paratirisa oti i perissoteroi gelousan ke koroidevan,kanis den pire sovara tin tenia.alithia sas leo.ke otan teliose oloi eminan me to stoma anixto(me tin kaki enia) ke alloi arxisan na gelane afou theorisan to telos patata.ego pantos argisa na figo apo tin ethousa opos ke merikoi alloi afou den pisteva oti AFTO ITAN.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Kαλά τέλειο αυτό με την πτώση στο νερό. Α, ρε JJ. Ακόμα και αν δε γίνει άλλη ταινία, είμαι σίγουρος πως η μυθολογία θα αναπτυχθεί σε άλλα media, καθώς την έχουν ήδη χρονολογήσει, υποτίθεται. Αυτό ενισχύει αυτό που είπε ο Matt Reeves, οτι πιθανό σίκουελ θα είναι σε εντελώς διαφορετικό στυλ και θα έχει εντελώς διαφορετικό στόχο.

    Μερικά ακόμα διάσπαρτα πραγματάκια που ήθελα να πω και όλο ξεχνάω:
    - Τα δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξει ο Χαντ τις υπέρυθρες της κάμερας μέσα στο τούνελ του μετρό, είναι ίσως τα πιο βασανιστικά της ταινίας.
    - Το άλογο που διέσχιζε νωχελικά το δρόμο ανάμεσα στις δύο κολάσεις ήταν ένα αναπάντεχα ποιητικό πλάνο μέσα στην όλη viral τύπου παράνοια πρώτου προσώπου.
    - Στο θάνατο του Χαντ ήταν τουλάχιστον ιδιοφυές το οτι η κάμερα αδυνατούσε να εστιάσει επειδή κουνιόταν το γρασίδι! Ποιος τα σκέφτεται αυτά τα πράγματα??
    - Το όλο device με το παλιό ευτυχισμένο βίντεο γραμμένο κάτω από το Cloverfield χρησιμοποιήθηκε εξαιρετικά. Με οικονομία στα "flash-backs" και με ολόσωστη τοποθέτησή τους εκεί που έπρεπε, κι όχι κάθε τρεις και λίγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γαμώτο... Θα με κάνετε να κατεβάσω την ταινία για να δω αυτό το σημείο στο τέλος...

    Κατά τα άλλα, what most people said... Φοβερό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή