Lost: Confirmed Dead

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που με είχε συναρπάσει τόσο πολύ κάτι για το οποίο καταλάβαινα τόσα λίγα. (Χμ, okay, ήταν το περασμένο καλοκαίρι, but still.) Spoilers για το γελοιωδώς πυκνό δεύτερο φετινό "Lost" μετά το άλμα.

What was that?! O Lindelof δεν αστειευόταν όταν υποστήριζε πως το show θα αλλάξει ταχύτητα τώρα που ξέρει πότε ακριβώς πρέπει να το φέρει στο τέλος του. Τα όσα είδαμε και μάθαμε και αναρωτηθήκαμε μέσα σε αυτά τα 40 λεπτά θα χρειάζονταν μισή σεζόν για να αναπτυχθούν σε κάποια από τις προηγούμενες χρονιές. Αντ'αυτού, εδώ είχαμε μια σκηνή στην αρχή κάθε act για τον κάθε νέο χαρακτήρα, και μια συγκεντρωτική στο τέλος με τον νέο μας αγαπημένο creepy bastard, τον κύριο Abaddon, η οποία φυσικά εγείρει διάφορες νέες ερωτήσεις. Φυσικά.

Το θέμα όμως ξέρετε ποιο είναι? Μπορεί πρακτικά κάθε σκηνή αυτού του επεισοδίου να με έκανε να ξύνω σα χαζός το κεφάλι μου με την whatthefuck-ness της, αλλά σε κανένα σημείο δεν μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως κάποιο από τα νέα στοιχεία ήταν gratuitous ή απλά δόλωμα για τους θεατές. Κάθε τι που βλέπαμε, είχα τη βεβαιότητα πως θα βγάλει απόλυτο νόημα και, αν κρίνουμε από το ρυθμό αυτού του επεισοδίου, σύντομα.

Συμμαζεύοντας λίγο τα όσα είδαμε. Ομάδα τεσσάρων συγκεντρώνεται από τον Abaddon χωρίς κάποιο προφανές concept πίσω από τις επιλογές στη σύνθεσή της. Αυτό λέει και η Naomi, αλλά εκείνος εμφανώς της λέει ψέμματα για να την καθησυχάσει, γιατί ο μπάσταρδος ξέρει την αλήθεια για την πτήση 815, σωστά? Θέλω να πω, αν δεν ξέρει ούτε αυτός για τα decoy συντρίμμια και πτώματα, τότε ποιος ξέρει? Θεωρία on the spot: έστειλε αυτή την ομάδα στο νησί ελπίζοντας οτι θα ξεπαστρευτεί. Σκεφτείτε το. Ο ασιάτης, ο φοβερά intense Ken Leung από εκείνη την επεισοδιάρα "Sopranos", μιλάει σε νεκρούς οπότε κάτι θα πήρε το αυτί του για το στημένο δυστύχημα. Η βρετανίδα βρήκε έναν άλλο τόπο πειραμάτων της Dharma. (Πολικές αρκούδες στην έρημο. Κεφάλι. Πόνος. Τα χάπια μου.) Ο πιλότος, ο θεός Jeff Fahey του "Planet Terror", ήξερε οτι κάτι μυρίζει στην υπόθεση. Για τον Faraday δεν ξέρουμε ακόμα, αλλά κάτι θα ψυλλιάστηκε κι αυτός και δε μας λένε τι. Ακόμα.

Για όποιον λόγο τελοσπάντων, ο Abaddon τους έστειλε στο νησί, για να βρουν τον Ben, του οποίου κουβαλάγανε μαζί μια φωτογραφία στην οποία είναι very much ενήλικας. Huh? Πότε έφυγε από το νησί και δεν το πήραμε χαμπάρι? Anyway, ο Ben τα ήξερε ήδη όλα αυτά γιατί έχει κατάσκοπο στο freighter, ο οποίος μάλιστα μπορεί να έχει ήδη αρχίσει να δημιουργεί προβλήματα αν κρίνουμε από την μη διαθεσιμότητα του Minkowski προς το τέλος. Και έχω μια θεωρία για το ποιος μπορεί να είναι ο άνθρωπος του Ben, αν ακολουθήσουμε λίγο αυτή την ιδεά για το τι ενώνει όλους τους ανθρώπους της ομάδας, δηλαδή η γνώση τους πραγμάτων που δε θα έπρεπε να ξέρεουν, και που όλοι εμείς ψοφάμε να μάθουμε.

Πραγμάτων ενδεχομένως σαν αυτό που ρώτησε at gunpoint o Locke τον Ben, δηλαδή τι στα κομμάτια είναι το τέρας. Είδατε, Cuselof? Δεν ήταν τόσο δύσκολο! Είναι πάρα πολύ πιθανό οτι ο Ben πράγματι δεν έχει ιδέα για τον Smokezilla, οπότε δείχτον να απορεί κι αυτός αντί να βάζεις τον Jack να τον ρωτάει πώς είναι ο καιρός στον έξω κόσμο και αν η γυναικούλα του είναι ευτυχισμένη.

Τώρα, ακολουθεί το προβλεπόμενο gushing μου για τους δύο σεναριογράφους αυτού του επεισοδίου, αλλά πραγματικά, πώς να μην ακολουθήσει. Όχι μόνο είχαμε σκηνές σαν την παραπάνω, με την ερώτηση που θα έπρεπε να έχει γίνει από την αρχή της σειράς, και όχι μόνο συνέβησαν πράγματα σε ρυθμό που για το "Lost" μοιάζει με fast-forward, αλλά επιπλέον είχαμε ένα σενάριο γεμάτο με μικρά δωράκια στους φανατικούς θεατές, μικρές continuity εκπλήξεις που καταφέρνουν πάντοτε να κάνουν ένα narrative να μοιάζει πιο φυσικό. Η αναφορά στο νεφρό του Locke, στο ύψος του Walt, στο τέρας, στον πιλότο της πτήσης 815-- καμία από αυτές τις λεπτομέρειες δεν πρόσθεσε τίποτα ουσιαστικό, καμία δεν ήταν απαραιτήτως απαραίτητη, όμως είναι ακριβώς αυτή η casual αναφορά τους που δίνει την αίσθηση μιας πιο ενοποιημένης αφήγησης.

Και φυσικά για αυτό δίνω απόλυτο credit στον continuity geek Drew Goddard, ο οποίος πάντα το έκανε αυτό στα σενάριά του. Από το 'Selfless' της "Buffy" μέχρι το ξεκαρδιστικό 'The Girl in Question' του "Angel", κι από το 'There's Only One Sydney Bristow' του "Alias" μέχρι το 'Flashes Before Your Eyes' του "Lost", ο Goddard είχε πάντα αυτή την ικανότητα να ανταμοίβει το θεατή, γράφοντας επεισόδια που λειτουργούν πολύ-πολύ καλύτερα εντός του context ολόκληρου του run ενός show. Βάλτε τον μαζί με τον comic book god Brian K. Vaughan να γράψουν ένα επεισόδιο, και το αποτέλεσμα είναι αυτό. Ένα από τα πιο πυκνά, απολαυστικά και πλήρως ικανοποιητικά επεισόδια που έχει δώσει ποτέ η σειρά.

I'm telling you, αν αυτό ήταν δείγμα του πώς θα είναι και η υπόλοιπη φετινή σεζόν του "Lost", τότε οι υπόλοιπες σειρές μπορούν κάλλιστα και να μην επιστρέψουν καν.