Δώστε μου λίγο ακόμα και τελειώνω. Παρότι δεν έχω παρακολουθήσει τα τελευταία 3 επεισόδια ακόμη, νιώθω λίγο χαζός για την προσπάθεια αναφοράς στα προτελευταία επεισόδια της Sophie ή του Jake (ίσως μια μικρούλα) οπότε θα αναφερθώ κυρίως στο closure για τους δύο χαρακτήρες της σειράς που το έλαβαν. Spoilers μετά το άλμα, και ελπίζω μέσα στη μέρα να ποστάρω και για το φινάλε.
Τι απαντάς σε έναν πατέρα που ρωτάει αν έχει σκοτώσει το παιδί του; Πάνε κοντά δύο εβδομάδες από τη μέρα που είδα την επίσκεψη του πατέρα του Alex, αλλά ακόμα δε μπορώ να ξεχάσω τη συναισθηματική γροθιά που ήταν. Ο Glynn Turman παρέδωσε αυτό που με το καθαρό μυαλό των δέκα ημερών που έχουν μεσολαβήσει, εξακολουθώ να θεωρώ μια από τις καλύτερες ερμηνείες που έχω δει ποτέ μου στην τηλεόραση: οργισμένο κλάμα δίχως τον λυτρωτικό χαρακτήρα που συνήθως συναντάται σε τέτοια ξεσπάσματα, κάτι που υπογραμμίζεται από το πώς οι λέξεις αρνούνται να βγουν μέσα από το στόμα του πατέρα, ενός πατέρα που θυμίζει το γιο του με κάθε λέξη που τονίζει και κάθε αβέβαιο βλέμμα ρίχνει στον Paul. Απέναντι, ο Gabriel Byrne αντιδρά στον συναισηματικό τυφώνα του Turman με ανεπαίσθητα τικ, στιγμιαίες αποστροφές ματιών, άβολη γλώσσα σώματος. Η όλη σκηνή είναι ερμηνευτικό masterclass.
Επιπλέον, ο διάλογος που ερμηνεύεται εδώ αποτελεί σπουδαίο υλικό, καθώς οι δύο σημαντικότερες δυνάμεις της ζωής του Alex ρίχνουν σιωπηλά το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλον, μέχρι ο ένας να σπάσει, αυτός που πιθανώς αισθάνεται τις περισσότερες ενοχές για αυτό που συνέβη. Ή αυτός που ξέρει να τις κρύβει λιγότερο αποτελεσματικά: o Paul μυθοποιεί τον Alex όταν αργότερα μες στη βδομάδα συναντά τη Gina, πράξη που αφήνει να εννοηθεί οτι οι ενοχές υπάρχουν, απλώς εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο.
Είναι ενδιαφέρον το πώς ο Paul αμφισβητεί τον εαυτό του και το ίδιο του το λειτούργημα μπροστά στο πρόσωπο μιας τέτοιας τραγωδίας. Χάνει ασθενή του για πρώτη φορά (και μαζί και τη Laura, οριστικά) και το σοκ τον οδηγεί σε σκέψεις σχεδόν αιρετικές. Η ουσία δεν είναι αν έχει δίκιο ή όχι, αν η θεραπεία είναι απαραίτητη ή όχι (κάποιος θα μπορούσε να βρει επιχειρήματα υπέρ και των δύο απόψεων ανάμεσα στους ασθενείς του Paul), αλλά το ίδιο το γεγονός της αμφισβήτησης. Δεν είναι βέβαιος αν πιστεύει σε αυτό που κάνει, και αυτό συχνά είναι ένδειξη προσέγγισης κάποιας σημαντικής ανακάλυψης. Είναι συχνό φαινόμενο ο Paul να αναπαράγει τις αντιδράσεις των ασθενών του, αλλά αυτή εδώ (δηλαδή η αμφισβήτηση της όλης διαδικασίας της ψυχανάλυσης λίγο πριν τη μεγάλη ανακάλυψη) λειτουργεί σε επίπεδο ακόμα υψηλότερο από τις συνήθεις κατηγορίες προς τη Gina.
Όσο για την ίδια τη θεραπεία, είναι ειρωνικό οτι αυτό το ξέσπασμά του έρχεται σε μια βδομάδα κατά την οποία έλαμψε ως ψυχολόγος. Ο Jake ανοίχτηκε για πρώτη φορά και επιτέλους προσέγγισε ανθρώπινο ον, ανοίγοντας το δρόμο για ένα λιγότερο καταπιεσμένο αύριο για τον εαυτό του. Η Laura πήρε επιτέλους το μήνυμα και ξεκουμπίστηκε. Η αντιμετώπιση του πατέρα του Alex από τον Paul εξασφαλίζει στα μάτια μου μια ενηλικίωση για εγγονό πολύ λιγότερο πιεστική και ψυχοφθόρα από αυτήν που έζησε ο ίδιος ο Alex. Και φυσικά η Sophie...
Και πάλι, δεν αισθάνομαι άνετα να επεκταθώ ξέροντας πως το φινάλε υπάρχει εδώ στο PC μου ήδη, αλλά θα πω για το επεισόδιο που είδα το εξής: ελάχιστες φορές έχω νιώσει χαρακτήρα που να αξίζει το happy end περισσότερο από τη Sophie, και τον Paul σε συνάρτηση με αυτήν. Η παραδοχή ενός καλά κρυμμένου μίσους για τον πατέρα της, το πηγαίο φιλί προς τον Paul, η πρόταση για καφέ με τη μητέρα της... το επεισόδιο έκλεισε με μια σειρά κορυφώσεων που ένιωθαν όλες κερδισμένες με κόπο και αγώνα, όλες πανάξιες. Κατά προφανή τρόπο τα δάκρυά μου δεν είχαν πολλές ελπίδες να συγκρατηθούν, και σε αυτό το σημείο ελπίζω απλώς να μη συμβεί κάτι που θα ανατρέψει την -επιτέλους- καλή πορεία που φαίνεται να παίρνει η ζωή της Sophie. Ελάχιστες φορές στη ζωή μου έχω θελήσει τόσο πολύ ένας fictional χαρακτήρας να βρει το happy end του.
Κάπου μέσα σε αυτό το κείμενο θα έπρεπε να αναφέρω και λίγο πιο αναλυτικά την εξαιρετική ερμηνεία της Diane Wiest στη σκηνή του ξεσπάσματός της, καθώς και τα όσα αυτό σήμαινε, αλλά ειλικρινά θέλω απλά να δω πώς τελειώνει και να κρατήσω τα σχόλια για μετά. Αλλά πάντως ναι, η Wiest ήταν εξαιρετική, και το ξέσπασμα της Gina ξεγύμνωσε ολοκληρωτικά και ανεπιστρεπτί έναν Paul που προσπαθούσε απεγνωσμένα να πείσει εαυτόν και αλλήλους για τον εκφυλισμό της ψυχανάλυσης σε κάτι περιττό, ακόμα και βλαβερό, μπροστά στην αδυναμία του να ελέγξει τον εαυτό του και τις ενοχές του. Για τη Laura, για την Kate, για τον Alex.
Θα ήταν βολικά αν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο για όλα στην ανάλυση, όμως αν ήταν έτσι απλά τα πράγματα και τίποτα δεν είχε σημασία, η Sophie πιθανότατα θα μεγάλωνε για να γίνει μια ακόμα Laura, ο Alex θα ήταν ακόμα ζωντανός αλλά ο γιος του θα μεγάλωνε για να ζήσει μια ζωή εξίσου καταπιεσμένη με αυτόν, ο Jake και η Amy θα ήταν μαζί χωρίς κανείς να έχει αυτό που θέλει από τον άλλον ή από τον εαυτό του, και ο ίδιος θα επαναλάμβανε το ίδιο ακριβώς λάθος που έκανε με την Kate, αυτή τη φορά με τη Laura. Αναρωτιέμαι αν ο Paul θα μπορέσει να δει και να εκτιμήσει όλα αυτά ή αν βρίσκεται πολύ κοντά στην εικόνα για να δει καθαρά τα patterns της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου