'In Treatment', Week Nine

Αυτά λοιπόν από τον Paul. Spoilers μετά το άλμα για τα τελευταία 3 επεισόδια 'In Treatment'.

Για μια στιγμή εκεί φοβήθηκα και πίστεψα οτι είχα πέσει τόσο, μα τόσο έξω. Μπορεί ο Paul τελικά να έκανε τη μητέρα των λαθών και να πήγαινε με τη Laura; Την αντιπαθή, sex-crazed, προβληματική, ασθενή του Laura; Θα έκανε ξανά το ίδιο ακριβώς λάθος που έχει αποτελέσει στη half-life που ζει σήμερα; Θα πήγαιναν χαμένες οι περήφανες αερογροθιές μου όταν δεν την είχε φιλήσει πριν μερικές βδομάδες;

Όσο πέρναγαν αυτές οι σκέψεις τρόμου και πανικού από το μυαλό μου, πρόσεξα κάτι πολύ απλά που με ησύχασε. Κανείς από τους δυο τους δεν ήθελε να συμβεί κάτι μεταξύ τους. Τόσο μηδενική κι ανύπαρκτη χημεία δε μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού, σωστά; Σωστά. Εκεί δυο άνθρωποι, στον ίδιο καναπέ, να προσπαθούν να αποδείξουν κάτι ο ένας στον άλλον και απλά να μην τα καταφέρνουν. Μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το επεισόδιο 'Friends' όπου ο Chandler και η Phoebe προσπαθούν υπό την "υπόσχεση" του σεξ να σπάσουν ο ένας τον άλλον πριν προδωθούν από μόνοι τους. Σχεδόν η ίδια σκηνή κι εδώ, μόνο αντί να γελάω τράβαγα τα μαλλιά μου στη σκέψη και μόνο.

Όμως φυσικά δε συνέβη τίποτα, με την αίσθηση ευθύνης του Paul να τον κρατάει μακριά, έστω και υποσυνείδητα. Χαίρομαι που η σειρά δεν προσέφερε κάποια εύκολη απάντηση στο γάμο του με την Kate, αλλά το οριστικό κλείσιμο με τη Laura ήταν απλά σωστό.

Επίσης δίχως κάποια ξεκάθαρη κατεύθυνση, η ιστορία του Jake και της Amy. O Jake είδε καθαρά πολλά πράγματα μετά τη συνεδρία της περασμένης εβδομάδας, εδώ ήταν για πρώτη φορά χαλαρός και αποφασισμένος, ξέροντας οτι είναι επιτέλους ο εαυτός του. Μέχρι το τέλος οι δυο τους κατάφεραν ίσως για πρώτη φορά όσο είναι παντρεμένοι (αν όχι στη ζωή τους) να δουν το έτερόν τους ήμισυ όπως πραγματικά είναι, κι αυτό δεν είμαι σίγουρος αν σημαίνει οτι χωρίζουν οριστικά ή οτι προσπαθούν πάλι από την αρχή, για χάρη και του γιου τους.

Πρέπει να πω, έστω και την τελευταία δυνατή στιγμή, το ζευγάρι (κι ο Jake ιδιαίτερα) με κέρδισε σε βαθμό που να θέλω, αν υπάρξει δεύτερη σεζόν, να τους ξαναδούμε. Η ιστορία του εξάλλου μοιάζει κάθε άλλο παρά ολοκληρωμένη.

Σε αντίθεση με της Sophie, που πήρε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Αναρωτιόμουν στο προηγούμενο write-up τι έχει μείνει ακόμα να κλείσει, μετά το άνοιγμα που έκανε προς τη μητέρα της. Duh! Ο Michael Bay πατέρας της μικρής έρχεται (φυσικά) απροσδόκητα γιατί άκουσε από τα πουλιά οτι η κόρη του δεν τον αγαπάει πια. Και έτρεμα κάθε φορά που της δήλωνε απερίφραστα την -εξ αποστάσεως- αγάπη του γιατί φοβόμουν οτι η Sophie θα τσίμπαγε. Και όπως έγραψα και την προηγούμενη, δεν έχω θελήσει ποτέ μου ένας fictional χαρακτήρας να βρει happy end όσο το έχω θελήσει για τη Sophie.

Εκεί φάνηκε η τεράστια συνεισφορά του Paul όμως, καθώς από το στόμα της μικρής έβγαιναν φιλτραρισμένα τα λόγια του ψυχιάτρου της, ο οποίος απλώς καθόταν σιωπηλός στη γωνία παρακολουθώντας το έργο του σε πλήρη ανάπτυξη. Η Sophie απαίτησε από τον πατέρα της να είναι εκεί, του βούλωσε το στόμα αποκαλύπτοντάς του την απόπειρα αυτοκτονίας της και άρα το πόσο λίγα ξέρει για εκείνη, και τον άδειασε μεγαλειωδώς λέγοντάς του οτι αυτός που την ξέρει είναι ο Paul.

Ο Paul στο μεταξύ χειρίστηκε υποδειγματικά την όλη υπόθεση, από το σώσιμο της άβολης στιγμή με μπαλόνια, μέχρι το πώς ηρέμησε τον πατέρα αντιδρώντας πιο ήρεμα από όσο εκείνος περίμενε (όταν τον δέχτηκε στη συνεδρία, ας πούμε), κι από τη σιωπή του όσο η Sophie ξέσπαγε, μέχρι την παραδοχή του στον πατέρα της οτι δεν είναι δυνατόν η πατρική φροντίδα να αντικατασταθεί από κάτι άλλο.

Αν στις 8 περασμένες εβδομάδες είχε στρώσει το έδαφος για τη Sophie να βρει μέσα της όσα αληθινά απαιτούσε από τον πατέρα της (αλλά δεν τολμούσε να πει στον εαυτό της), εδώ με το λεπτό και προσεκτικό χειρισμό του μιας επικίνδυνης κατάστασης, μπόρεσε να φέρει τους δύο κοντά και πάλι, κάνοντάς τον πατέρα να ακούσει τι του λέει η κόρη του.

Bottom line, μια φανταστική κι εθιστική σειρά, με μια συναρπαστική εξερεύνηση (μέσω των ασθενών) ενός χαρακτήρα με σαφέστατα προβλήματα στη ζωή του και στις σχέσεις του, που όμως τελικά δε μπορώ παρά να λατρεύω. Όχι γιατί στη ζυγαριά έκανε περισσότερο καλό από ό,τι κακό ή γιατί είναι απλώς ένας πατέρας που προσπαθεί και δε μπορεί ή γιατί κάνει τα ίδια ανθρώπινα λάθη με όλους. Και για αυτά δηλαδή, αλλά πιο πολύ αγαπώ τον Paul για ένα απλό λόγο.

Έσωσε τη Sophie.