The Shield 7x07 'Bitches Brew'


Σχόλια για το 7ο επεισόδιο και απόλυτο turning point της 7ης σεζόν 'Shield' μετά το άλμα.

Ο Shawn Ryan δεν χαρίζεται ούτε στο ελάχιστο στον αντι-ήρωά του, ε;

Eίναι συχνό, πολύ πιο συχνό από ό,τι θα θέλαμε, φαινόμενο σε αστυνομικές ή ιατρικές σειρές η όποια πλοκή της εβδομάδας να αποτελεί παραλληλισμό με κάποια κατάσταση των πρωταγωνιστών. Και συνήθως αυτός ο παραλληλισμός έρχεται με τη χάρη σφυριού που σε κοπανάει στο κεφάλι, μια αναλογία μασημένη και για τον τελευταίο των θεατών που αρνείται να σκεφτεί λίγο τι βλέπει. Κι έρχεται μετά κάτι σαν αυτό το επεισόδιο για να υπενθυμίσει πως ό,τι αποτελεί συνταγή χιλιοχρησιμοποιημένη, είναι χιλιοχρησιμοποιημένη για κάποιο λόγο, διάολε. Κοινώς, αν ένα πράγμα ξέρεις να το κάνεις σωστά, δε σε νοιάζει πόσα procedurals το έχουν τσαλαπατήσει στο έδαφος μόνο τον μήνα που πέρασε.

Ο Ryan εδώ επιστρατεύει ένανα ακόμη χαρακτήρα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, την Bottom Bitch που μα το θεό δε θυμόμουν την ιστορία της πριν τη φρεσκάρω με μια βόλτα στα ίντερνετς. Θυμόμουν το χαρακτήρα, αλλά όχι τον τρόπο με τον οποίο είχε εκτυλιχθεί η υπόθεσή της πριν από τόσα χρόνια. (Και πόσα κιλά αρχίδια έχει πια αυτή η σειρά, όταν μας την εμφανίζει από το πουθενά χωρίς καν μια αναφορά στο "Previously On"; Ειδικά από τη στιγμή που επιλέγει να την κάνει τόσο νευραλγικό κομμάτι της αφήγησης, έστω και σε δεύτερο επίπεδο;)

Σε μια λοιπόν σοκαριστική εξέλιξη ο Vic πέφτει θύμα της ίδιας ακριβώς πλεκτάνης, ο τρόπος του Shawn Ryan να βάλει σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο όλες τις υπόλοιπες εξελίξεις του παρόντος. Κοινώς σα να μας λέει οτι παρόν, παρελθόν και μέλλον είναι όλα ένα και το αυτό όταν μιλάμε για τον Vic Mackey, ό,τι έγινε στο παρελθόν θα γίνει και τώρα και θα γίνει ξανά στο μέλλον. Τα λάθη που έκανε με την Bottom Bitch πριν χρόνια θα τα κάνει και τώρα. Τα λάθη που έκανε με τον Shane θα τα κάνει πάλι με τον Ronnie. Τα λάθη που έκανε με την κόρη του θα τα κάνει ξανά με το γιο του. Το ξαναείπαμε, αλλά: μπορεί κανείς να ρίξει φταίξιμο στη Danny που τρέχει να ξεφύγει από τον μανιακό που είναι πεπεισμένος να κλείσει τους πάντες γύρω του στον αέναο κύκλο επαναλαμβανόμενων λαθών;

Ο Ryan μοιάζει να πιστεύει πως η μοίρα ενός ανθρώπου σαν τον Mackey είναι προδιαγεγραμμένη, όχι μόνο από τον τρόπο που παρουσιάζει εξαιρετικά την ιστορία του να επαναλαμβάνεται (χάρη και σε ένα απίστευτα δεξιοτεχνικό και πολυεπίπεδο σενάριο από τους Charles Eglee και Elizabeth Hansen), αλλά και από το πώς επιστρέφει καθόλου τυχαία στο φάντασμα από το μέλλον του, δηλαδή αυτή την προοπτική-κατάρα του να γίνει κάτι σαν τον Lester. Ένας ξοφλημένος πρώην μπάτσος που σέρνει την κακή του φήμη καθώς παρανομεί (και πάλι) για να τα βγάλει πέρα. Δεν ξέρω αν ο David Chase υπήρξε ποτέ του τόσο σκληρός με τον Tony Soprano, αλλά ο Shawn Ryan σίγουρα δεν βαστάει πίσω τις γροθιές του. Ειλικρινά, μετά από επεισόδια σαν αυτό, η όποια εξέλιξη της πλοκής μοιάζει σχεδόν δευτερεύουσα.

(Και δε θέλω καν να σκέφτομαι τι άλλο πρόκειται να του συμβεί μετά το σοκαριστικό cliffhanger αυτού του επεισοδίου.)

Την ίδια όμως στιγμή που επιφυλάσσει τον Vic τη χειρότερη δυνατή μοίρα, ο δημιουργός προσεγγίζει με έναν πολύ ενδιαφέροντα και ανθρώπινο τρόπο το πώς το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Γιατί από τη μία ο Mackey αρνείται πεισματικά να το κοιτάξει κατάματα, αλλά παράλληλα υπάρχει για αντιστάθμισμα κάποια σαν την Claudette (που πάντα ήταν ό,τι κοντινότερο υπήρχε στο show ως yang στο yin του Vic) που εξίσου αναπόφευκτα νιώθει οτι οι μέρες της είναι αριθμημένες, αλλά έχει γύρω τον δικό της Dutch συν τη σοφία να ξέρει πότε πρέπει να αποδεχτεί ορισμένα πράγματα. Ο Vic τι σκατά έχει εκτός από δαίμονες; Κοινώς, αν δε μπορείς να αποφύγεις τη σκατοκατάσταση, τουλάχιστον φρόντισε να μην την περάσεις μόνος.

Δε θυμάμαι πολλές φορές να έχει απεικονιστεί με καλύτερο τρόπο αυτό το συνήθως πεζό "you have to let go," ε; Δεν είναι η πρώτη φορά που το 'Shield' παίρνει μια πολύπλοκη ιδέα που έχει ευτελιστεί σε κάτι απλοϊκό από τη σύγχρονη μυθοπλασία, και το επιστρέφει στα επίπεδα που του αξίζει. Το έχει κάνει πολλές φορές, το κάνει τώρα, και θα το κάνει ξανά. Προδιαγεγραμμένο κι αυτό.

8 σχόλια:

  1. Ο πρώην μπάτσος πότε είχε ξαναεμφανιστεί?
    Την άλλη την θυμόμουν φατσικά αλλά το storyline καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι, παρομοίως. Θυμόμουν πολύ μέσες-άκρες (οτι της είχε δώσει λεφτά ο Vic) αλλά τις λεπτομέρειες όχι.

    Ο πρώην μπάτσος ήταν κάπου μες στην 6η σεζόν, επίσης δε θυμάμαι πολλά-πολλά, αλλά το τι του συνέβη σε αυτό το επεισόδιο αρκεί για να περάσει το point, νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ήταν τότε με τον Carl Weathers που είχαν κάνει ένα ντου σε μια πολυκατοικία όπου κάτι Τζαμαικανά πρεζάκια πουλάγαν ναρκωτικά κι είχε φερθεί με πολύ βίαια αυτός κάτι που είχε κάνει τον Μάκι να θυμώσει μαζί του. Δεν θυμαμαι ποια σεζόν ήταν να πω. Για την άλλη πάει πολύ πίσω ποιος θυμαται τώρα. Μήπως ήταν αυτή που ο Βικ της είχε βαλει το πιστολι στο στομα και της ειχε κανει εξομοιωση στοματικού;
    Τέσπα, ρε Tyler, συμφωνείς ότι από τον θανατο του Λεμ και μετά ο Walton Goggins είναι φανταστικός; Δινει ενα βαθος στην ερμηνεια του που εχει κι ο Τσικλις. Σε κανει να συμπαθεις εναν κακό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α, μπράβο, εγώ αρχικά θυμόμουν μόνο τον Weathers, αλλά το γενικότερο outline το είχα. Και δίκιο για την bottom bitch, αυτή που λες είναι. Αφού είδα το 7x07 πήγα πίσω και θυμήθηκα λίγο το original επεισόδιο και θυμήθηκα και την απίστευτη σκηνή που περιγράφεις.

    Όσο για τον Goggins, ειλικρινά δεν έχω λόγια. Μιλάμε για έναν ηθοποιό που στην αρχή της σειράς έλεγα πόσο αταίριαστα κακός είναι σε σχέση με όλο το υπόλοιπο ensemble, και τώρα δεν τον χορταίνω. Ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε συγκλονίσει στην πρεμιέρα της 6ης σεζόν, ας πούμε.

    Είναι φοβερό αυτό το πράγμα που συμβαίνει στο 'Shield'. Έχεις ένα από τα δυνατότερα καστ που είχε ποτέ τηλεοπτική σειρά, φέρνεις μια ηθοποιάρα σαν τη Glenn Close για την ερμηνεία της ζωής της, απέναντί της ο Chiklis γίνεται ακόμα καλύτερος, φέρνεις τον Forest Whitaker για την απόλυτη ερμηνεία καριέρας και χέσε όσκαρ και σκοτσέζους βασιλιάδες, απέναντί του ο Chiklis γίνεται ακόμα καλύτερος, και τώρα έχεις μείνει για δύο σεζόν που απέναντι σε έναν Chiklis θεϊκό ο από το πουθενά Goggins ανεβάζει το επίπεδό του τόσο θεαματικά που στέκεται άξια απένατί του.

    Βασικά αν πετάξεις ένα μέτριο μαθητή σε μια τάξη γεμάτη over-achievers, αυτός είτε θα γίνει το απόλυτο ρεμάλι είτε θα εξελιχθεί σε μαθητάρα. Η εξέλιξη του Goggins είναι από τα πιο συναρπαστικά στοιχεία της σειράς, για μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. i kolasi tous tha einai oi gynekes tous.idios h gynaika tou shane is a major bitch....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Xε, αυτή του αξίζει. Για να μάθει να δολοφονεί τους φίλους του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν και 2,5 χρόνια μετά το τελευταίο post, θα προσθέσω και γω το δικό μου για να μοιραστώ τις σκέψεις μου και βασικά τη μεγάλη μου απορία. Καταρχάς να πω ότι μιλάμε για σειράρα. Γουστάρω τρελά, σε σημείο που πια βλέπω μόνο ένα επεισόδιο τη μέρα, για να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο.
    Και τώρα η μεγάλη μου απορία η οποία μου προέκυψε ειδικά μετά το τέλος των 2 τελευταίων επεισοδίων (7χ06 κ 7χ07) που είδα. Το γεγονός ότι γουστάρω τον Shane και δεν εύχομαι τα χειρότερα γι΄ αυτόν, σημαίνει ότι δεν είμαι καλά, ότι έχω πρόβλημα και ότι πρέπει να κοιταχτώ;
    Και κάτι ακόμα τελειώνοντας. Πηγαίνοντας στη δουλειά σήμερα το πρωί και σκεπτόμενος το χθεσινό cliffhanger, μου έσκασε η εξής φλασιά. Από τους 3 της strike team, οι 2 θα πεθάνουν και ο 3ος θα μπει μέσα. Μένουν άλλα 6 επεισόδια (μόνο, ρε πούστη μου) για να τελειώσουν όλα. Άντε να δούμε…
    (προφανώς, δεν θέλω επιβεβαίωση ή διάψευση της φλασιάς από κάποιον!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, διότι ενώ η σειρά σε κανένα σημείο δεν επιχείρησε να αθωώσει τον Shane, ταυτόχρονα είναι δύσκολο να μείνεις ατάραχος απέναντι σε μια ξεκάθαρα επίπονη πτώση. Ήδη από το επόμενο επεισόδιο της δολοφονίας του Lem, ο Shane ήθελε να αυτοπυρποληθεί. Από τη μία έλεγες "ψόφα καργιόλη", από την άλλη, κάπως, σε κάποιο επίπεδο, έβλεπες μια ανθρώπινη διάσταση σε αυτό το δράμα. Από τέτοιες λεπτές ισορροπίες είναι γεμάτη η σειρά, γι'αυτό μας κράτησε 7 χρόνια στην τσίτα, όχι μόνο επειδή είχε φοβερή πλοκή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή