American Idol: Top-13

Αρχή με Michael Jackson theme night. Υπάρχουν καλά πραγματάκια εκεί μέσα, αλλά πρέπει να αραιώσει λίγο ο πληθυσμός, ε;

Lil' Rounds, 'The Way You Make Me Feel': Δεν άρχισαν τα υποννοούμενα να ξεκινήσουν, ε; Άσχετα από αυτά, η επιλογή ήταν πράγματι ασφαλής, το τραγούδι μοιάζει αρκετά εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, το προτιμώ από την καραόκε ασφάλεια που της έδωσε η Mary J. Blige, αλλά ενώ την συμπαθώ (σε αντίθεση με τους άλλους δύο Idol-Approved TM συμμετέχοντες) περιμένω ακόμα να με εκπλήξει. Και αυτό που φοράει όντως είναι απαίσιο.

Scott McIntyre, 'Keep the Faith': Δε μπορώ να τους κακίσω για όλες αυτές τις 'ανθρώπινες ιστορίες' που προκρίνουν στον τελικό, τηλεόραση θέλουν να κάνουν οι άνθρωποι. Απλά ξυπνήστε με όταν φτάσουν οι αληθινοί τραγουδιστές. Οι λίγοι που χώρεσαν στο 'καστ', εν πάσει περιπτώσει. Όσο για τον Scott, πρέπει να θαυμάσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο ο Simon θάβει την επιλογή τραγουδιού γιατί πολύ απλά δε μπορεί να θάψει τον ίδιο τον Scott. Γαμώ την πολιτική μου ορθότητα!

"It's fine being artistic, just not on this show." O Simon Cowell προσφέρει άλλη μία επιθετικά ειλικρινή ατάκα σχετικά με τη φύση του show του, μετά το "We're casting this show" σχόλιο από τον wild card γύρο, στο οποίο μόλις αναφέρθηκα. Το πιο αστείο είναι ο τρόπος με τον οποίο γιουχάρουν από γύρω όλοι λες και θα ήξεραν ποτέ την τέχνη αν τους κλωτσούσε ανάμεσα στα πόδια. Κοιτάχτε, ο Cowell είναι ένας χαρισματικός businessman (και showman), και από μουσική στην πραγματικότητα δεν έχει ιδέα. Αλλά είναι ειλικρινής πάνω σε αυτό, και κάπου εκεί σου τελειώνουν τα επιχειρήματα.

Still, αργούν οι τραγουδιστές;

Danny Gokey, 'PYT': Μου πήρε λίγη ώρα να συνέλθω από το φριχτό άνοιγμα, και μέχρι το τέλος έμοιαζε λαχανιασμένος, αλλά για το ένα λεπτό που δούλευε αυτό το πράγμα ήταν απλά γαμάτο, μέσα στην corniness του. Φανταστικά φωνητικά, δούλεψε καλά τη σκηνή, διασκέδασε τον κόσμο με ένα κομμάτι Taylor Hicks-esque χορού, μια χαρούλα γενικώς. Όχι κάτι για να το πολυπάρεις στα σοβαρά, αλλά fun. Εξαιρετική επιλογή τραγουδιού, και ευτυχώς όχι άλλες inspirational μπαλάντες. Ας αφήσουμε λίγο τη νεκρή σύζυγο εκεί που είναι, ναι;

Michael Sarver, 'You Are Not Alone': Πωωωω.

Jasmine Murray, 'I'll Be There': Αρνούμαι να δεχτώ οτι έχει προκριθεί αυτή, αλήθεια. Δηλαδή έλεος, είναι χάλια! Ξερνάει κάτι κοφτές νότες, ειδικά όταν φωνάζει, μου ματώνει τα αυτιά. Ορκίζομαι, στην glory note στο τέλος είπα actually "Σκασε."

Χμ, ωραία. Ο Randy αρχίζει πάλι να θυμίζει με ποιους έχει συνεργαστεί, η Paula ξεκινάει με το "lovely", ο Simon θέλει να τη δει να παίζει την ηλικία της. Όταν βουτάνε τόσο βαθιά στη βαλίτσα των κλισέ τους οι κριτές, ξέρεις οτι τα πράματα δεν πάνε πολύ καλά. Αναρωτιέμαι ποιο από τα 3 points της Kara θα είναι το δικό της κλισέ ("You really surprised me", "Half key down maybe", "Great stage presence!"). Από εκεί και μετά, με διασκέδασε η πλήρης απουσία αντίδρασης του κοινού στο μίνι-θάψιμο. Σα να φαίνεται πως το κοινό δεν άρχισε να νοιάζεται γι'αυτήν ούτε αφού οι κριτές τους την έχωσαν με το ζόρι στο λαιμό. Και σαν οι κριτές να το μετάνιωσαν κι οι ίδιοι. Well done. Κάπου τώρα η Jesse Langseth γελάει πικρά.

Kris Allen, 'Remember the Time': Iκανός, αδιάφορος, ασφαλής. Πώς είναι εδώ αυτός είπαμε; Και ποιος είναι, επίσης; To καλύτερο πράγμα σε αυτή την κάπως άβολη ερμηνεία ήταν το σχόλιο του Simon για τη σύζυγό του! (Θα την κράταγε ακόμα κρυμμένη για κανα-δυο βδομάδες, apparently.) Simon steals the show, again.

Allison Iraheta, 'Give Into Me': Είναι το γαμάτο άτομο που έδωσε την καλύτερη non-Alexis στιγμή όλου του top-36 με την αντίδρασή της σε ένα αποτυχημένο high five ανάμεσα στην Jasmine και την Megan Joy. That said, και προσπερνώντας τα τραγικά "She's only sixteen!" της Paula, δεν τρελάθηκα για αυτή την ερμηνεία, αλλά και πάλι ήταν το καλύτερο ως τώρα για απόψε. Θέλω κι εγώ να τη δω να ψιλοχαλαρώνει σύντομα και να μη βυθίζεται μέσα στο κλισέ του rock grrrl που πάνε να της φορτώσουν με το ζόρι-- ξεχωρίζει έτσι κι αλλιώς. Νομίζω μάλιστα οτι στην πραγματικότητα δεν της ταιριάζει πολύ αυτό το στυλ, η ανάσα της κόβεται πολύ συχνά. Πρέπει να προσέξει μερικά πραγματάκια, αλλά αν με ενδιαφέρουν 3-4 άνθρωποι εκεί μέσα, η Allison είναι ξεκάθαρα ένας από αυτούς.

Anoop Desai, 'Beat It': Jesus, ξεκίνησε με το χαρακτηριστικό "ahh" του Michael Jackson, που ευθύς αμέσως με ξενέρωσε. Η φωνή του είναι αρκετά διακριτή για να τη γλιτώνει χωρίς να μοιάζει τρελά με καραόκε, παρόλο που αυτό που κάνει είναι ακριβώς ένα τέτοιο. Ενώ τα χάλια φωνητικά του έκοβαν λέξεις και νότες στη μέση, την ώρα που οι άβολες κινήσεις του στη σκηνή σε συνδυασμό με αυτά τα Ben Stiller-esque ψευτο-σκληρο-ερωτικά βλέμματα μου το έκαναν αδύνατο να πάρω έστω ένα δευτερόλεπτο της ερμηνείας του στα σοβαρά. Χάλια, χάλια. 0/2 οι κριτές ως τώρα, και τρελό credit στον Simon (και πάλι) που χωρίς ενδοιασμούς παραδέχτηκε ακριβώς αυτό, οτι μετανιώνει που πέρασε τον Anoop στην 13άδα. Η Jesse Langseth γελάει ακόμα πιο πλατιά.

Jorge Nunez, 'Never Can Say Goodbye': Eίναι κρίμα που τον έχουν χρωματίσει ως ένα τέτοιο cultural joke τον Jorge, γιατί αυτά εδώ είναι τα καλύτερα φωνητικά της βραδιάς. Που απλά χάνονται ολοκληρωτικά μέσα σε ένα παντελώς αδιάφορο πακέτο. Κάκιστη επιλογή τραγουδιού.

Megan Joy Corkrey, 'Rockin' Robin': Είναι τόσο αστείο αυτό το θέαμα που καταφέρνει να ακυρώσει το πόσο πανέμορφη είναι η Megan και να με κάνει να εύχομαι να μην υπήρχε εικόνα στην ερμηνεία της. Τότε φαντάζομαι θα μπορούσα να εκτιμήσω την ενδιαφέρουσα χροιά της, αλλά αυτό ήταν απλά... δεν ξέρω, ήταν ένα αστείο. Η Megan είναι σαν χαρακτήρας του 'Scrubs'. H Jesse Langseth συνεχίζει να γελάει, και αυτή τη φορά το γέλιο δεν έχει τίποτα να κάνει με το wild card-- απλά επειδή το θέμα είναι ξεκαρδιστικά άβολο.

Adam Lambert, 'Black and White': Δε θα μου είναι ποτέ τίποτα λιγότερο από ανυπόφορος.

Matt Giraud, 'Human Nature': Όταν δεν προσπαθεί υπερβολικά έχει πολύ γλυκιά φωνή αυτός, αλλά δυστυχώς κάπου στη μέση του τραγουδιού και μιμούμενος προφανώς τον Jackson, ξεφεύγει σε ένα ξέσπασμα φαλσέτου που με έκανε να κλείσω τα αυτιά μου. Η Jesse Langseth δεν ξέρω αν γελάει, αλλά ο Justin Timberlake σίγουρα.

Alexis Grace, 'Dirty Diana': Nαι, ΟΚ, το θέμα είναι οτι δε με ενδιαφέρει αν θα κερδίσει το διαγωνισμό ή όχι, θέλω απλά να βγάλει άλμπουμ. Τώρα. To κομμάτι αυτό ήταν δικό της! Είναι πολύ αστείο βέβαια να μιλάνε οι κριτές του American Idol για over-singing, ειδικά δυο θέσεις μετά τον Adam Lambert, αλλά η αλήθεια είναι οτι θα μπορούσα να τη βλέπω και να την ακούω να τραγουδάει για τη διάρκεια και των 13 θέσεων του show.

Kαι τι είναι τώρα αυτή η τσαχπινιά περί αλλαγής του φορμάτ; Eκτός από την είσοδο των κριτών, ξεσηκώνουν και το sing for your life κομμάτι του 'X-Factor'; Δε νομίζω οτι θα δουλέψει αυτό στο συγκεκριμένο show, ειδικά από τη στιγμή που τα πάντα ως τώρα ουρλιάζουν στήσιμο από την παραγωγή, και ειδικά από τη στιγμή που 7 χρόνια τώρα δουλέυει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τελοσπάντων, βλέπουμε.

~-~

Best of the night: H Alexis και το 'over-singing' της, και μετά θα πρέπει να ομολογήσω οτι εκείνο που θυμάμαι είναι το πολύχρωμο και quirky trainwreck της Megan Joy. Που το απόλαυσα υπερβολικά ως ένοχη απόλαυση για να προσποιηθώ οτι τελικά δεν το λάτρεψα! Και ο Gokey πολύ καλός ήταν, επίσης.

Should go: Οι μισοί διαγωνιζόμενοι, στην πραγματικότητα. Υπερβολικά πολύ filler, διάολε. Αν ήταν στα χέρια μου θα διαολόστελνα τον Lambert, προφανώς. Και ο Scott είναι επίσης περιττός.

Will go: Θα φύγουν δύο αύριο, και πάλι λίγοι μοιάζουν. Άντε να αδειάσει λίγο ο χώρος για να ξεχωρίσουν ακόμα πιο πολύ οι 4-5 άνθρωποι που αξίζουν κάτι εκεί μέσα. Σύμφωνα με την ψηφοφορία πάντως, η λογική λέει οτι τον πάτο θα ξύνουν ο Jorge (ξεχάσιμος) και η Jasmine (κάκιστη, και μοιραζόμενη το demographic με δύο πολύ καλύτερες από αυτήν).

.