Battlestar Galactica 4x18 'Islanded in a Stream of Stars'

Για λόγους πληρότητας και μόνο.

Είναι ήδη γελοιωδώς αργά και έτσι κι αλλιώς δε νομίζω οτι το επεισόδιο προσφέρεται για πολλή συζήτηση, απλά είναι κρίμα να μην υπάρχει ποστ για το 3ο από το τέλος επεισόδιο της σειράς. Όπου βασικά περιγράφεται η κατάσταση του πληρώματος και του στόλου ως προς το πόσο δεινή είναι η θέση στην οποία βρίσκεται, λίγο πριν την λύτρωση που υποθέτω θα έρθει στο τέλος.

(Θα έρθει; Αυτό δεν έχει συζητηθεί εδώ πολύ, αλλά πιστεύετε βαθιά μέσα σας οτι το BSG θα είναι με την ολοκλήρωσή του μια ιστορία λύτρωσης ή βαθιάς απαισιοδοξίας; Όσο κι αν λέω το πρώτο, νομίζω πως όποτε το πολυσκέφτομαι καταλήγω στο δεύτερο.)

Ο Olmos σε μια ακόμα σκηνοθετική του δουλειά απέδωσε ικανοποιητικά την απόγνωση στα πρόσωπα και τις κινήσεις όλων των ηρώων, εξάλλου δεν είναι κάποιος τυχαίος. Έχει γυρίσει μερικά από τα πιο απαιτητικά και οπτικά χαρακτηριστικά επεισόδια της σειράς, ιδιαίτερα εκείνο με την ανάκριση του Baltar και το ξύπνημα ανάμεσα στις τρεις 6s (6-6-6). Τεσπά, θυμάστε. Αυτό δε νομίζω οτι θα το μνημονεύουμε με τον ίδιο τρόπο στο μέλλον, καθότι η λειτουργία του εντοπίζεται στο εδω και τώρα πιο πολύ. Αλλά οτι πετυχαίνει αυτό για το οποίο στοχεύει δεν το αμφισβητεί κανείς.

Στο ξέσπασμα του Adama (αν και μεταξύ μας το πασάλειμα των τοίχων με μπογιά ακροβατούσε επικίνδυνα στο ΟΤΤ), στις διαλυμένες εκφράσεις του Helo όταν παρακαλούσε για άδεια να αναζητήσει την κόρη του, στην παραιτημένη Starbuck και το μυστικό που δεν ξέρει πια πώς να το διαχειριστεί, στον συγχυσμένο Tigh που αισθάνεται ξένος του εαυτού του. Στα πρόσωπα όλου του πληρώματος, ο Olmos παγιδεύει εκφράσεις που αντικατοπτρίζουν τίποτα λιγότερο από κάτι χειρότερο από το τέλος του κόσμου: το τέλος της ελπίδας.

Τώρα, οι ενστάσεις για το γενικό ρυθμό αυτής της 4β σεζόν δε θα πάψουν φυσικά χάρη σε αυτό το 40λεπτο, το οποίο λίγο ως πολύ αντιστοιχούσε σε ένα δραματοποιημένο "...και το πλήρωμα είναι σε μαύρα χάλια!". Αλλά φαντάζομαι είναι απολύτως συνειδητή επιλογή του Moore να κρατήσει τα πάντα για το προσδοκώμενα εκρηκτικό φινάλε του. Απλά κάπου 3-4 συνεχόμενες τέτοιες ώρες σε εξαντλούν ως θεατή, το οποίο είναι μεν κομμάτι του σχεδίου αλλά θα ήταν ιδανικό να ήταν όλες σαν εκείνη της περασμένης βδομάδας και την Starbuck που μαθαίνει πιάνο. Αλλά δεν είναι.

Τελοσπάντων, κοντός ψαλμός αλληλλούια. Σε λίγες μέρες θα γνωρίζουμε και το σχέδιο του Cavil εκεί στην Matrix-esque αποικία που έχει στήσει, και θα ξέρουμε και αν η ανθρωπότητα θα πατήσει ξανά γερά στα πόδια της. Όπως και θα μάθουμε την τελική μοίρα της Roslin, που εδώ έδωσε την καλύτερη στιγμή του επεισοδίου, στρίβοντας ένα τσιγαράκι που είχε φυλάξει μάλλον για τα δύσκολα μαζί με τον αγαπημένο της Bill. Σε αυτή τη στιγμή ενδεχομένως και να τοποθετούμε (όταν έχουμε μπροστά μας την πλήρη εικόνα) το σημείο όπου οι μοίρες του πληρώματος -και της ανθρωπότητας- αντιστράφηκαν προς το καλύτερο.

Είπαμε, κοντός ψαλμός.

.