Battlestar Galactica 4x20 'Daybreak, Part 2'

Πίστευε και μη ερεύνα.

Πρώτα και κύρια θέλω να ξεκαθαρίσω απολύτως ένα πράγμα, το πόσο πολύ αγαπώ αυτή τη σειρά και πόσο συναρπαστική την έχω βρει όλα αυτά τα χρόνια που είναι μαζί μας, τόσο στις καλές στιγμές της όσο και σε εκείνες που μας έβγαζε από τα ρούχα μας. Υπήρξε εξοργιστικά άνιση σε στιγμές, υπήρξε εντυπωσιακά unfocused σε άλλες, και στηριζόταν αρκετά συχνά σε αφηγηματικές τεχνικές που δε με βρίσκουν ένθερμο υποστηρικτή, όπως το deus ex machina (εδώ κυριολεκτικά, αλλά θα επανέλθω) ή το θρυλικό πλέον 'making it up as we go along'.

Αλλά παρά τις ενστάσεις, υπήρξε σειρά ιστορική. Τόσο πολύ μάλιστα, που η αλήθεια είναι πως θα πρέπει να πιεστεί πολύ κάποιος (ή έστω να το συζητήσει πολύ με τον εαυτό του) για να βρει κάποια καλύτερη σειρά επιστημονικής φαντασίας. (Που να έχει τρέξει για πάνω από 15 επεισόδια, τουλάχιστον.) Διότι εκτός από το μεγαλειώδη τρόπο με τον οποίον συχνά επαναπροσδιόριζε τα ίδια τα όρια του genre της, αγγίζοντας με νέες ευαισθησίες ερωτήματα που είχαν δεκαετίες να τεθούν τόσο αποτελεσματικά και καθηλωτικά (για την ψυχή, για τον άνθρωπο, για το Θεό, για τη μηχανή), κατάφερε να εισάγει στη μυθολογία της παραλλήλους που έκαναν τη σειρά ό,τι πιο γηινό και πολιτικά relevant υπήρχε στην οθόνη μας this side of The Wire.

Και το έκανε σχηματίζοντας μια ομάδα υπέροχων χαρακτήρων που αν και δεν ήταν όλοι τους συνεπείς σε όλη τη διάρκεια της σειράς (λίγα πράγματα ήταν, εξάλλου) γενικά με ευχαριστούσε να περνάω χρόνο μαζί τους. Να μοιράζομαι τις αγωνίες τους, τον τρόπο που κοίταζαν το άπειρο αναζητώντας το Θεό, τις λυρικές τους σιωπές μπροστά στην απεραντοσύνη της ύπαρξης και των ερωτημάτων που πήγαζαν από αυτήν. Φτάσαμε στο σημείο που ένα βλέμμα ανάμεσα στην Roslin και τον Adama, ένα σφίξιμο των δοντιών του Tigh, ένα ακόμα ψέμα του Gaius Baltar, ένα ακόμα τσιγάρο του Doc Cottle, μπορούσαν ακόμα και να μου φτιάξουν τη μέρα.

Όλα τους, κατάθεση για το ταλέντο μιας ομάδας σεναριογράφων στο να σκιαγραφούν τρισδιάστατους χαρακτήρες (φράση που πολύ εύκολα χρησιμοποιείται αλλά σπάνια σημαίνει αυτό που πρέπει να σημαίνει, σε ένα τηλεοπτικό πεδίο γεμάτο one-note quirky ιδέες χαρακτήρων), σε ένα ensemble έξοχων ερμηνευτών (από τους πολυτραγουδισμένους Olmos, McDonnell, Callis, Hogan μέχρι κάποια σαν τη Grace Park που με ευκολία μεταπηδούσε στο πανομοιότυπο πετσί ολότελα διαφορετικών προσωπικοτήτων επικοινωνόντας με βλέμματα και κινήσεις τις λεπτές όσο και αποφασιστικές διαφορές τους) αλλά και σε ένα τιμ σκηνοθετών και οπτικοεφετζήδων που φτάνουν όσο κοντά σε ποιητές της εικόνας έχει φτάσει ποτέ οποιαδήποτε σειρά. (εκεί ψηλά μαζί με Sopranos, Skins, Six Feet Under)

Γιατί λοιπόν ανοίγω το write-up του φινάλε με ένα disclaimer κάπως περιττό, αφιερώνοντας κοντά 500 λέξεις σε κάτι που μοιάζει επικίνδυνα με εισαγωγικό σημείωμα επετειακής έκδοσης; Διότι από τη μία θέλω να ξεκαθαρίσω οτι οι όποιες (αρκετές) ενστάσεις εκφραστούν στη συνέχεια δεν αναιρούν τίποτα από την εμπειρία που υπήρξε αυτή η σειρά, κι από την άλλη θέλω να προσπαθήσω να τις βάλω σε ένα πλαίσιο θαυμασμού ακόμα και του λάθους, που συχνά το Galactica με έχει κάνει να αισθανθώ. Όπως ανέφερα και στην πρώτη παράγραφο, μιλάμε για μια σειρά που μέσα από τις συχνές της αστοχίες κατάφερε να γίνει μόνο πιο συναρπαστική και ενδιαφέρουσα.

~-~-~

Aς έρθουμε λοιπόν τώρα στο προκείμενο. Το φινάλε, αν το δούμε ολοκληρωμένα με τα 3 του parts, διαθέτει έναν μάλλον προφανή ιστό, όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο πλαίσιο διαφόρων φινάλε. Μια σειρά από flashbacks θεμελίωναν εκ νέου τους κεντρικούς χαρακτήρες της σειράς εν όψει τόσο του spotlight του της την ώρα της μάχης, όσο και της χαιρετούρας που είχε να πέσει κατόπινη αυτής. Ενδιάμεσα, κόλαση. Χάρη σε αυτό που μπορώ μόνο να υποθέσω οτι ήταν περίπου το μισό μπάτζετ της σεζόν, ο Moore έστειλε το παραπαίον Galactica μες στα μούτρα του Cavil για να πάρει πίσω τη Hera, έχοντας ως αποτέλεσμα έναν άκρως εντυπωσιακό και χορταστικό μαραθώνιο εφέ και δράσης, που όσο κι αν από τη μία δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι οτι δεν ήταν αυτό για το οποίο ήρθα στη σειρά, την ίδια στιγμή μου ήταν δύσκολο να αναπνεύσω κιόλας κατά τη διάρκειά του.

Αυτοί είναι οι κακοί, σωστά;

Προσπερνώντας λίγο τις ομολογουμένως αποστομωτικές σκηνές που μας προσέφερε όλο αυτό το ημίωρο (οι πανέμορφοι πίνακες ζωγραφικής που είναι τα εφέ της Zoic πάντα συνοδεία της μουσικάρας του Bear McCreary, το πεισματικό σπρώξιμο του Galactica που έσπασε το τοίχωμα του σκάφους του Cavil, το ξεκαρδιστικό "Can we please NOT tell her the plan?"*) θα πρέπει να ομολογήσω οτι εκτός του θέματος που είχα με τη συνολική διάρκεια, δεν λάτρεψα επίσης τον τρόπο που όλα τα κυνηγητά και όλες οι αγωνίες ολόκληρης της σειράς κατέληξαν απλά σε αυτό. Σε ένα videogame πολεμικό με όλους τους εθελοντές του Galactica να συνειδητοποιούν οτι μένει ακόμα ένα μόνο επεισόδιο και να συνασπίζονται για να επιτεθούν στον Cavil και το προαιώνιο κακό του κέφι. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να κάνει rewind σε κάποια στιγμή των 3 πρώτων σεζόν της σειράς, και απογοητεύτηκα που όλα κατέληξαν σε κάτι τόσο... δευτερεύον. Τα λύσαμε όλα δηλαδή, χωριστήκαμε οι καλοί από τους κακούς και πάμε για το ξύλο. Eh.

(*Μιλώντας για planς, το γνωστό εκείνο Ρlan ούτε που αγγίχτηκε σε κάποια γενικευμένη κλίμακα και υποθέτω θα μας απασχολήσει after the fact, όταν προβληθεί η σχετική τηλεταινία. Με τσαντίζουν λίγο αυτά, αλλά ας πάει στην ευχή.)

Η κλιμάκωση της δράσης ήρθε με την αναπαράσταση των οραμάτων της όπερας, όπου ύστερα από μια σειρά σκηνών που μαρτυρούν μάλλον οτι ο μοντέρ ξέχασε που είχε βάλει το ψαλίδι του, καταλήγει κάπως άτσαλα στο να μας πει... βασικά τίποτα. Όχι επειδή δεν επιχείρησε καν-- εκει βρίσκεται το πρόβλημά μου (όπως και πολλά από τα υπόλοιπα που θα γγίξω σε μια στιγμή). Οτι αποτέλεσε και αυτό το όραμα μέρος αυτής της μισοψημένης προσπάθειας του Moore να τα φορτώσει όλα στο θεό. Άρα ΟΚ, κάποια Δύναμη (πείτε τη Θεό, πείτε τη HeadBaltar/HeadSix, πείτε τη Kοσμικό MacGuffin) έστελνε αυτές τις εικόνες σε όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους... γιατί; Δεν ξέρω. Γιατί οι προφήτες έβλεπαν μισόλογα του μέλλοντος στις Γραφές; Δεν ξέρω. Πίστευε εσύ, κάνε το leap of faith σου, και άσε τους λογιστικούς εφιάλτες για τη Δύναμη αυτή, που ξέρει και καλύτερα γιατί Έχει Σχέδιο.

Αυτό το mini-rant με οδηγεί στην ακραία σχιζοφρενική σκηνή στη γέφυρα, όπου με έβρισκα ταυτόχρονα να πανηγυρίζω μέσα μου (ή και όχι μόνο μέσα μου) όσο και να στραβώνω. Διότι το όλο όραμα thingie οδήγησε στη θέα των Final Five να στέκονται σαν υπερήρωες κάποιας 'edgy' ταινίας. Και αμέσως μετά είχαμε την τελευταία σκηνή του Cavil: ο Baltar τον πείθει να ακολουθήσει το σχέδιό του με ένα μάλλον φρικτό λογύδριο περί πίστης (που συνοψίζει πολλά από τα αρνητικά μου συναισθήματα αυτή τη στιγμή, και θα επιστρέψω πάλι σε αυτό), ακολουθεί μια απίστευτα cool και πολυαναμενόμενη σκηνή με τους Five να βουτάνε τα χέρια του στα υγρά του Sam (ew) και τον Chief να μαθαίνει την αλήθεια για την Tory, σπάζοντάς της το λαιμό on the spot.

CHEERS.

Όχι αρκετή η ήδη υπάρχουσα coolness καθώς φαίνεται, έτσι είδαμε τον Cavil να αυτοκτονεί (!) στη συνειδητοποίηση του οτι έχασε πλήρως και οριστικά κάθε κομμάτι του οράματός του και του σχεδίου του. Ενδεχομένως να άξιζε κάτι περισσότερο από ένα οριακά κωμικό "Frak!" *splat*, αλλά δε θα τα χαλάσουμε εκεί.

Θα τα χαλάσουμε σε αυτό που ακολούθησε, μια σειρά από δηλώσεις (κάποιες από τις οποίες ο Moore υποπτεύομαι πως δεν καταλάβαινε καν πως έκανε) που μου έρχονταν ως απανωτά βαριά χτυπήματα. Αφού λοιπόν η Kara μας έπαιξε λίγο Bob Dylan και οδήγησε τους πάντες στην Γη (την αληθινη, τη δική μας αυτή τη φορά) κάνοντας μάλλον κάπως ανούσιο το οτιδήποτε είχε προηγηθεί σε όλη την 4η σεζόν, οι 38,000 τελευταίοι του ανθρώπινου είδους αποφάσισαν μάλλον εν χορώ και χωρίς ούτε δέκα από αυτούς να σηκώσουν χέρι και να πουν "εμ, μας δουλεύετε;" οτι η σοφή επιλογή είναι να αποτινάξουν από πάνω τους τον πολιτισμό και την τεχνολογία. Έλα ξανά; Μα φυσικά και έτσι θα κατέληγε η σειρά, ποιον κορόιδευα τόσα χρόνια; Ένας από τους λόγους που είχα βρει μέτριο το αρχικό mini-series ήταν και αυτή η υποβόσκουσα τεχνοφοβία, αυτός ο συντηρητικός και παλιομοδίτικος τρόπος σκέψης ενός συγγραφέα με ενοχλητικά απόλυτο ηθικό κώδικα. Αναγνώριζα εξαρχής οτι όλα αυτά υπήρχαν εκεί, και λάτρεψα τη σειρά παρά την ύπαρξή τους. Όταν όμως όλα καταλήγουν στα μούτρα σου με κούνημα του δαχτύλου; Ε, τότε λες κι ένα "τράβα ζήσε εσύ στις απομονωμένες ζούγκλες της Αφρικής και άσε εμάς και την ιατρική μας, και τα αυτοκίνητά μας και το ίντερνετ μας στην ησυχίας μας."

~-~-~

Να κοροϊδέψουμε τον Baltar!

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ για δυο λόγια προς τιμήν του πιο κουλ χαρακτήρα της σειράς. Οι δυο αγαπημένες μου στιγμές όλου αυτού του φινάλε ξέρετε ποιες ήταν; (Yποπτεύομαι οτι σε αυτό το σημείο έχει σταματήσει να σας νοιάζει, αλλά συνεχίζω ακάθεκτος εγώ.) Ήταν δεύτερη πιο αγαπημένη εκείνη του διαλόγου του Cottle με την Roslin. Όπου εκείνη τον ευχαριστούσε με βουρκωμένα μάτια για όλα όσα έκανε για αυτήν κι εκείνος ανήμπορος να σκεφτεί κάτι ταιριαστό να απαντήσει ώσπου εκείνη τον προλαβαίνει και τον σώνει από μια πιθανώς καταστροφική για την coolness του υπερ-συναισθηματική απόκριση: "Go light a cigar and grumble". Μεγάλη ατάκα, απλά. Πολύ αργότερα στο επεισόδιο, επανερχόμαστε δηλαδή στα καταπράσινα λιβάδια της Κανονικής Γης, όπου ξαπλωμένοι μες στη βλάστηση χωρίς καμία έγνοια στον κόσμο, είναι δίπλα-δίπλα σαν παιδάκια ο Adama, o Tigh και ο Cottle. Και δεν κάνουν τίποτα. Ανταλάσσουν αστεία πειράγματα. Και χαμογελούν. Με όλη τους την καρδιά. Γυρνάω πίσω σε αυτή την εικόνα και όλο το φινάλε γίνεται υπέροχο.

~-~-~

Kλείνοντας αυτή την παρένθεση, επιστρέφω στα εν λόγω καταπράσινα λιβάδια, όπου η ανθρωπότητα αποφάσισε να κατασκηνώσει στέλνοντας στον ήλιο κάθε υπόλειμμα του πολιτισμού της κι ενώ έχει αφήσει τις τοστιέρες να αλωνίζουν στο διάστημα ελεύθερες. Όλα αυτά μου δημιούργησαν τα εξής προβλήματα: Από τη μία, με εξόργισε ο διδακτικός τόνος της ξεκαρδιστικής-κατά-λάθος στημένης σκηνής όπου η Ellen και ο Adama και όποιοι άλλοι ήταν εκεί (πού να τα θυμάμαι όλα ο δόλιος) εξηγούν μεταξύ τους το σκεπτικό τους με πολύ απλά λογάκια. ("Θα τους αφήσουμε ελεύθερους. Κερδίσανε αυτό το δικαίωμα. Ναι, έχεις δίκιο, το κερδίσαμε. Και μπορεί να εξελιχθούν πάλι και να συμβούν τα ίδια! Αλλά ναι, θα το πάρουμε αυτό το ρίσκο! Γιατί προσπαθούμε να σου περάσουμε ένα ποιντ, βλάκα θεατή!") Όσο για την πλήρη άρνηση της τεχνολογίας και της όποιας πολιτισμικής προόδου είχαν κάνει οι άνθρωποι ως γένος; Χμ.

Δεν ξέρω αν ήταν επιθυμητό ένα τέτοιο μήνυμα, αλλά σε συνδυασμό με τον -φρικτό- επίλογο '150,000 χρόνια αργότερα', αυτή η επιλογή του στόλου χρωμάτισε με εξόχως αρνητικά χρώματα την ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένων και των πρωταγωνιστών της σειράς. Και δεν τον εννοώ αυτό με έναν 'γκρίζα ηθική περιοχή' τρόπο. Εννοώ οτι ο Moore κρίνει πως η μόνη ελπίδα για επιβίωση είναι η πλήρης εξάλειψη της ανθρωπότητας. Γιατί 38,000 άνθρωποι σε άγριες συνθήκες είναι προφανές οτι δεν έχουν και ιδιαιτέρως μεγάλη αναμενόμενη διάρκεια ζωής (εναλλακτικά, οι cavemen πάντα κερδίζουν, όπως μας δίδαξε και ο Joss Whedon στο αριστούργημα 'A Hole in the World' και το όλο "cavemen versus astronauts" δίλημμα) και 150,000 χρόνια είναι πάαααρα πολλά για να αφήσουν το στίγμα τους. Αν μιλούσαμε για 5-10,000 χρόνια και την αυγή ου ανθρώπινου πολιτισμού, τότε το συζητούσαμε. Τώρα, δεν έμεινε τίποτα. Δε μπορεί να έμεινε. Πολύ απλά, μιλάμε για clean slate για την ανθρωπότητα (τη δική μας, αυτή που προέκυψε 'μετά') και για πλήρη εξάλειψη του πληρώματος του Galactica. 4 σεζόν μετά, παρέδωσαν τα όπλα. Bleak.

Return of the queen.

Δε θα καταπιαστώ ιδιαίτερα με τους αποχαιρετισμούς που ακολούθησαν, καθώς το επίπεδο συγκίνησης για τον κάθε θεατή προφανώς διαφέρει. Άλλοι λάτρεψαν και το Return of the King. Πάντως το όλο "στήνουμε 40 λεπτά με flashbacks για 6 χαρακτήρες προκειμένου να έχει το κάθε ένα το δικό του payoff στο τελευταίο ημίωρο" σαν μηχανισμός δε με καθηλώνει γενικά. Ομολογώ οτι συγκινήθηκα με το "I know about farming" του Baltar, αλλά νιώθω πως οι όποιοι αποχαιρετισμοί σε φινάλε σειρών πρέπει να προκύπτουν με κάποιο τρόπο μέσα από όσα έχουν ήδη υπάρξει στο run τους, και όχι από ιστορίες που έχουν συλληφθεί αποκλειστικά για χρήση στο φινάλε. Η χαρτοπετσέτα του Leo στο West Wing. O Angel να δαγκώνει το λαιμό του Adam Baldwin. Όλη η τελική σεκάνς του Six Feet Under. Ή, για να το φέρω στα μέτρα του Galactica, η τελευταία σκηνή του Adama με τη Laura θαμμένη δίπλα του. Σκηνή μάλιστα που όφειλε να είναι και η τελευταία της σειράς, δίχως το δίλεπτο που ακολούθησε, και έστω κι αν κλείνει με το μάτι του θεού να αποφασίζει πως όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο και να εγκαταλείπει έτσι τους τελευταίους ανθρώπους να πεθάνουν με την ησυχία τους. Τα κατάφερε. Τους εξάλειψε ο μπάσταρδος.

Θέλω να σταθώ λίγο στην Kara όμως, συνεχίζοντας λίγο επί αυτού του θέματος, της θεϊκής παρέμβασης. Ένα από τα πρώτα πράγματα που με είχαν καθηλώσει σε αυτή τη σειρά, ήταν ο αβέβαιος, επίμονος και σφαιρικός τρόπος με τον οποίον αναζητούσε το θεό. (Blast from the past!!) Tώρα, χάρη στον τρόπο που κάθε πιθανή σεναριακή τρύπα και κάθε απίθανη σύμπτωση και κάθε μυστήριο της σειράς 'εξηγήθηκε' με ένα πρόχειρο και τρομακτικά απλουστευτικό "Ο Θεός το έκανε!", νιώθω λίγο προδομένος. Διότι είναι σα να έχω διαβάσει ένα δοκίμιο 15,000 λέξεων πάνω στην εξερεύνηση του concept του θεού και το τι συμβολίζει στις ζωές μας και στον πολιτισμό μας, και στην τελευταία παράγραφο ο κατά τα άλλα εξαιρετικός γραφιάς να πατάει το caps lock και να φωνάζει στα μούτρα μου ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΘΕΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΒΛΗΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΟΥ! ΚΑΙ ΑΝ ΑΜΦΙΒΑΛΕΙΣ ΓΙ'ΑΥΤΟ, ΚΟΙΤΑ ΓΥΡΩ ΣΟΥ, ΚΟΙΤΑ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ! Ο ΘΕΟΣ ΤΑ ΕΚΑΝΕ! ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΣΧΕΔΙΟ! ΠΟΥ ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ, ΑΛΛΑ ΕΚΑΝA LEAP OF FAITH ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΒΡΩΜΑΣ.

Τι ήταν οι HeadBaltar/HeadSix; Γιατί επελέγησαν οι δυο τους να σώσουν* την ανθρωποκυλωνότητα; Ποιο ήταν ακριβώς το σχέδιό του θεού γι'αυτούς; Και ποιο ήταν για την Kara; Τι ακριβώς γύρισε για να κάνει πίσω η Kara; Να οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια λάθος Γη, να τους τραβήξει σε αχρείαστες περιπέτειες για μία σεζόν μέχρι να σκεφτεί να παίξει μουσική με αριθμούς καθιστώντας τα πάντα reduntant; Και γιατί λάμβαναν χαρακτήρες το όραμα της όπερας; Τι καλό έκανε; Τι κακό έκανε; Γιατί είναι harbinger of death η Kara; Γιατί αναστήθηκε και το Viper της; Γιατί, γιατί, γιατί; Προσοχή, το πρόβλημά μου δεν είναι οτι η σειρά άφησε αυτές τις ερωτήσεις αναπάντητες-- είναι οτι τις απάντησε όλες τους με την ίδια πρόχειρη γραμμή: "O Θεός το έκανε!" Ο Θεός είναι για το Galactica ό,τι και το technobabble για το Star Trek: Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο στην ιστορία;** Ο Θεός! Πίστευε βρε, και μη ερεύνα! Αφού τα σχεδίασε έτσι ο Θεός, λέμε! Και έχει και σχέδιο που, σε αντίθεση με εκείνο των Cylons, δε σκοπεύει να στο αποκαλύψει σε δίωρη τηλεταινία αυτή την άνοιξη.

(*Έννοια σχετική αυτή, όπως ξαναείπαμε παραπάνω.)

(**Έχω τεράστια περιέργια να δω πώς θα φαίνεται η σειρά σε δεύτερη θέαση, όταν οι τρύπες που προέκυπταν από το διάσημο και περήφανο πλέον "making it up as we go along!" του Moore θα μας είναι τώρα ακόμα περισσότερο ξεγυμνωμένες μπροστά στα μάτια μας. Αν και υποθέτω πως το "Ο Θεός το έκανε" μπορεί σε κάποιο βαθμό να εξηγήσει τα πάντα. Well done.)

Aπό την άλλη όμως, πρέπει να ομολογήσω οτι ανοίγει ένα ενδιαφέρον πεδίο σκέψης εδώ η σειρά, καθώς με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, καταλήγει στην εφεύρεση ενός κοσμικού πλάσματος (ας μην τον πούμε πια Θεό, αφού apparently δεν του αρέσει!) που φαινομενικά το έχει ρίξει στα πειράματα. Στη κατ'επανάληψη δημιουργία μιας σε κενό καμβά ανθρωπότητας, ρίχνει τα ζάρια περιμένοντας να δει πότε θα φέρει εφτάρες. Σε εξάπλευρο. Δεν απορρίπτω ως ενδεχόμενο το όποιο του 'σχέδιο' να είναι τέτοιο που να οδηγεί κάθε μία από τις 'αποτυχημένες' ανθρωπότητες στον αφανισμό, ώστε να δοκιμάσει τα ζάρια ξανά με την επόμενη-- εξ ου και η Kara Thrace είναι harbinger of death. Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο περίπου κύκλος θα οδηγεί ξανά και ξανά στα ίδια σημεία μέχρι κάτι να αλλάξει. Είμαι φαν της θεωρίας οτι τίποτα δεν θα αλλάξει, αλλά ομολογώ πως αν κι εγώ ήμουν ένα παντοδύναμο ον με τη δυνατότητα να παίζω με την Ύπαρξη, δε θα έχανα απολύτως τίποτα με το να το δοκιμάσω.

~-~-~

Κι επειδή τώρα ήδη ξεπέρασα το Shield finale write-up (δημιουργώντας έτσι επισήμως το νέο Μεγαλύτερο Ποστ του Μπλογκ έβερ (ΤΜ)) ώρα να το μαζεύω αναφέροντας απλά οτι η τελευταία σκηνή-- εμ, ναι, νομίζω έχετε μια ιδέα για το πώς μου φάνηκε η τελευταία σκηνή. Το μόνο που έλειπε από το visual ήταν ο Ron Moore (που ήταν και παρών κιόλας, σε ένα πιο-άβολα-ακίνητος-κι-από-αγγούρι καμέο) να μας πιάνει το αυτί και να μας στέλνει στο δωμάτιό μας να παίξουμε με τα πάνινα παιχνίδια μας, υπενθυμίζοντάς μας πως ο λόγος που δε μας αγόρασε ποτέ αυτά τα καινούρια τα μηχανικά παιχνίδια του διαβόλου είναι επειδή Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΕΙ.

And dance with the devil.

Γιατί έχουμε κάνει θεό μας την τεχνολογία και φυσικά θα την πληρώσουμε τη νύφη, καθώς ο ένας και αληθινός Θεός θα στείλει πάλι τους δυο άγγελούς του να μας εξολοθρεύσουν για να ρίξει τα ζάρια από την αρχή. Κατανοώ το οτι η ουσία του μηνύματος του Moore δεν είναι τόσο ακραία και μονόχρωμη (ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω) αλλά η επιμονή και ο on the nose τρόπος με τον οποίον γύριζε διαρκώς στις ίδιες δύο γραμμές (τεχνολογία=φτου κακά, θεός=γιούπι!) έκανε τα πάντα να φαίνονται όχι μόνο πιο χοντροκομμένα από όσο ενδεχομένως να σκόπευε να τα κάνει, αλλά και πολύ περισσότερο ξερά και δίχως περιθώριο για σκέψη που καταλήγουν εντελώς ασυνεπή με όλα αυτά για τα οποία στεκόταν η σειρά μέχρι το προηγούμενο επεισόδιο.

Τώρα, προφανώς και μόνο το γεγονός οτι ένα επεισόδιο με έβαλε στη διαδικασία να βάλω τόσες πολλές λέξεις στο e-χαρτί το κάνει άξιο λόγου και κόπου και σκέψης. Πολλές από αυτές όμως προέκυψαν από πράγματα που δεν εκτίμησα ή για τα οποία παραμένω σκεπτικός. Υποθέτω πως αυτό είναι απόλυτα συνεπές με μια σειρά που κατάφερνε πάντα να καθηλώνει και στίβει μυαλά εξίσου στις καλύτερες και στις πιο άνισες στιγμές της. Όπως και νά'χει, την αγαπώ ακόμα. Και για πάντα.

.