Battlestar Galactica 4x20 'Daybreak, Part 2'

Πίστευε και μη ερεύνα.

Πρώτα και κύρια θέλω να ξεκαθαρίσω απολύτως ένα πράγμα, το πόσο πολύ αγαπώ αυτή τη σειρά και πόσο συναρπαστική την έχω βρει όλα αυτά τα χρόνια που είναι μαζί μας, τόσο στις καλές στιγμές της όσο και σε εκείνες που μας έβγαζε από τα ρούχα μας. Υπήρξε εξοργιστικά άνιση σε στιγμές, υπήρξε εντυπωσιακά unfocused σε άλλες, και στηριζόταν αρκετά συχνά σε αφηγηματικές τεχνικές που δε με βρίσκουν ένθερμο υποστηρικτή, όπως το deus ex machina (εδώ κυριολεκτικά, αλλά θα επανέλθω) ή το θρυλικό πλέον 'making it up as we go along'.

Αλλά παρά τις ενστάσεις, υπήρξε σειρά ιστορική. Τόσο πολύ μάλιστα, που η αλήθεια είναι πως θα πρέπει να πιεστεί πολύ κάποιος (ή έστω να το συζητήσει πολύ με τον εαυτό του) για να βρει κάποια καλύτερη σειρά επιστημονικής φαντασίας. (Που να έχει τρέξει για πάνω από 15 επεισόδια, τουλάχιστον.) Διότι εκτός από το μεγαλειώδη τρόπο με τον οποίον συχνά επαναπροσδιόριζε τα ίδια τα όρια του genre της, αγγίζοντας με νέες ευαισθησίες ερωτήματα που είχαν δεκαετίες να τεθούν τόσο αποτελεσματικά και καθηλωτικά (για την ψυχή, για τον άνθρωπο, για το Θεό, για τη μηχανή), κατάφερε να εισάγει στη μυθολογία της παραλλήλους που έκαναν τη σειρά ό,τι πιο γηινό και πολιτικά relevant υπήρχε στην οθόνη μας this side of The Wire.

Και το έκανε σχηματίζοντας μια ομάδα υπέροχων χαρακτήρων που αν και δεν ήταν όλοι τους συνεπείς σε όλη τη διάρκεια της σειράς (λίγα πράγματα ήταν, εξάλλου) γενικά με ευχαριστούσε να περνάω χρόνο μαζί τους. Να μοιράζομαι τις αγωνίες τους, τον τρόπο που κοίταζαν το άπειρο αναζητώντας το Θεό, τις λυρικές τους σιωπές μπροστά στην απεραντοσύνη της ύπαρξης και των ερωτημάτων που πήγαζαν από αυτήν. Φτάσαμε στο σημείο που ένα βλέμμα ανάμεσα στην Roslin και τον Adama, ένα σφίξιμο των δοντιών του Tigh, ένα ακόμα ψέμα του Gaius Baltar, ένα ακόμα τσιγάρο του Doc Cottle, μπορούσαν ακόμα και να μου φτιάξουν τη μέρα.

Όλα τους, κατάθεση για το ταλέντο μιας ομάδας σεναριογράφων στο να σκιαγραφούν τρισδιάστατους χαρακτήρες (φράση που πολύ εύκολα χρησιμοποιείται αλλά σπάνια σημαίνει αυτό που πρέπει να σημαίνει, σε ένα τηλεοπτικό πεδίο γεμάτο one-note quirky ιδέες χαρακτήρων), σε ένα ensemble έξοχων ερμηνευτών (από τους πολυτραγουδισμένους Olmos, McDonnell, Callis, Hogan μέχρι κάποια σαν τη Grace Park που με ευκολία μεταπηδούσε στο πανομοιότυπο πετσί ολότελα διαφορετικών προσωπικοτήτων επικοινωνόντας με βλέμματα και κινήσεις τις λεπτές όσο και αποφασιστικές διαφορές τους) αλλά και σε ένα τιμ σκηνοθετών και οπτικοεφετζήδων που φτάνουν όσο κοντά σε ποιητές της εικόνας έχει φτάσει ποτέ οποιαδήποτε σειρά. (εκεί ψηλά μαζί με Sopranos, Skins, Six Feet Under)

Γιατί λοιπόν ανοίγω το write-up του φινάλε με ένα disclaimer κάπως περιττό, αφιερώνοντας κοντά 500 λέξεις σε κάτι που μοιάζει επικίνδυνα με εισαγωγικό σημείωμα επετειακής έκδοσης; Διότι από τη μία θέλω να ξεκαθαρίσω οτι οι όποιες (αρκετές) ενστάσεις εκφραστούν στη συνέχεια δεν αναιρούν τίποτα από την εμπειρία που υπήρξε αυτή η σειρά, κι από την άλλη θέλω να προσπαθήσω να τις βάλω σε ένα πλαίσιο θαυμασμού ακόμα και του λάθους, που συχνά το Galactica με έχει κάνει να αισθανθώ. Όπως ανέφερα και στην πρώτη παράγραφο, μιλάμε για μια σειρά που μέσα από τις συχνές της αστοχίες κατάφερε να γίνει μόνο πιο συναρπαστική και ενδιαφέρουσα.

~-~-~

Aς έρθουμε λοιπόν τώρα στο προκείμενο. Το φινάλε, αν το δούμε ολοκληρωμένα με τα 3 του parts, διαθέτει έναν μάλλον προφανή ιστό, όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο πλαίσιο διαφόρων φινάλε. Μια σειρά από flashbacks θεμελίωναν εκ νέου τους κεντρικούς χαρακτήρες της σειράς εν όψει τόσο του spotlight του της την ώρα της μάχης, όσο και της χαιρετούρας που είχε να πέσει κατόπινη αυτής. Ενδιάμεσα, κόλαση. Χάρη σε αυτό που μπορώ μόνο να υποθέσω οτι ήταν περίπου το μισό μπάτζετ της σεζόν, ο Moore έστειλε το παραπαίον Galactica μες στα μούτρα του Cavil για να πάρει πίσω τη Hera, έχοντας ως αποτέλεσμα έναν άκρως εντυπωσιακό και χορταστικό μαραθώνιο εφέ και δράσης, που όσο κι αν από τη μία δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι οτι δεν ήταν αυτό για το οποίο ήρθα στη σειρά, την ίδια στιγμή μου ήταν δύσκολο να αναπνεύσω κιόλας κατά τη διάρκειά του.

Αυτοί είναι οι κακοί, σωστά;

Προσπερνώντας λίγο τις ομολογουμένως αποστομωτικές σκηνές που μας προσέφερε όλο αυτό το ημίωρο (οι πανέμορφοι πίνακες ζωγραφικής που είναι τα εφέ της Zoic πάντα συνοδεία της μουσικάρας του Bear McCreary, το πεισματικό σπρώξιμο του Galactica που έσπασε το τοίχωμα του σκάφους του Cavil, το ξεκαρδιστικό "Can we please NOT tell her the plan?"*) θα πρέπει να ομολογήσω οτι εκτός του θέματος που είχα με τη συνολική διάρκεια, δεν λάτρεψα επίσης τον τρόπο που όλα τα κυνηγητά και όλες οι αγωνίες ολόκληρης της σειράς κατέληξαν απλά σε αυτό. Σε ένα videogame πολεμικό με όλους τους εθελοντές του Galactica να συνειδητοποιούν οτι μένει ακόμα ένα μόνο επεισόδιο και να συνασπίζονται για να επιτεθούν στον Cavil και το προαιώνιο κακό του κέφι. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να κάνει rewind σε κάποια στιγμή των 3 πρώτων σεζόν της σειράς, και απογοητεύτηκα που όλα κατέληξαν σε κάτι τόσο... δευτερεύον. Τα λύσαμε όλα δηλαδή, χωριστήκαμε οι καλοί από τους κακούς και πάμε για το ξύλο. Eh.

(*Μιλώντας για planς, το γνωστό εκείνο Ρlan ούτε που αγγίχτηκε σε κάποια γενικευμένη κλίμακα και υποθέτω θα μας απασχολήσει after the fact, όταν προβληθεί η σχετική τηλεταινία. Με τσαντίζουν λίγο αυτά, αλλά ας πάει στην ευχή.)

Η κλιμάκωση της δράσης ήρθε με την αναπαράσταση των οραμάτων της όπερας, όπου ύστερα από μια σειρά σκηνών που μαρτυρούν μάλλον οτι ο μοντέρ ξέχασε που είχε βάλει το ψαλίδι του, καταλήγει κάπως άτσαλα στο να μας πει... βασικά τίποτα. Όχι επειδή δεν επιχείρησε καν-- εκει βρίσκεται το πρόβλημά μου (όπως και πολλά από τα υπόλοιπα που θα γγίξω σε μια στιγμή). Οτι αποτέλεσε και αυτό το όραμα μέρος αυτής της μισοψημένης προσπάθειας του Moore να τα φορτώσει όλα στο θεό. Άρα ΟΚ, κάποια Δύναμη (πείτε τη Θεό, πείτε τη HeadBaltar/HeadSix, πείτε τη Kοσμικό MacGuffin) έστελνε αυτές τις εικόνες σε όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους... γιατί; Δεν ξέρω. Γιατί οι προφήτες έβλεπαν μισόλογα του μέλλοντος στις Γραφές; Δεν ξέρω. Πίστευε εσύ, κάνε το leap of faith σου, και άσε τους λογιστικούς εφιάλτες για τη Δύναμη αυτή, που ξέρει και καλύτερα γιατί Έχει Σχέδιο.

Αυτό το mini-rant με οδηγεί στην ακραία σχιζοφρενική σκηνή στη γέφυρα, όπου με έβρισκα ταυτόχρονα να πανηγυρίζω μέσα μου (ή και όχι μόνο μέσα μου) όσο και να στραβώνω. Διότι το όλο όραμα thingie οδήγησε στη θέα των Final Five να στέκονται σαν υπερήρωες κάποιας 'edgy' ταινίας. Και αμέσως μετά είχαμε την τελευταία σκηνή του Cavil: ο Baltar τον πείθει να ακολουθήσει το σχέδιό του με ένα μάλλον φρικτό λογύδριο περί πίστης (που συνοψίζει πολλά από τα αρνητικά μου συναισθήματα αυτή τη στιγμή, και θα επιστρέψω πάλι σε αυτό), ακολουθεί μια απίστευτα cool και πολυαναμενόμενη σκηνή με τους Five να βουτάνε τα χέρια του στα υγρά του Sam (ew) και τον Chief να μαθαίνει την αλήθεια για την Tory, σπάζοντάς της το λαιμό on the spot.

CHEERS.

Όχι αρκετή η ήδη υπάρχουσα coolness καθώς φαίνεται, έτσι είδαμε τον Cavil να αυτοκτονεί (!) στη συνειδητοποίηση του οτι έχασε πλήρως και οριστικά κάθε κομμάτι του οράματός του και του σχεδίου του. Ενδεχομένως να άξιζε κάτι περισσότερο από ένα οριακά κωμικό "Frak!" *splat*, αλλά δε θα τα χαλάσουμε εκεί.

Θα τα χαλάσουμε σε αυτό που ακολούθησε, μια σειρά από δηλώσεις (κάποιες από τις οποίες ο Moore υποπτεύομαι πως δεν καταλάβαινε καν πως έκανε) που μου έρχονταν ως απανωτά βαριά χτυπήματα. Αφού λοιπόν η Kara μας έπαιξε λίγο Bob Dylan και οδήγησε τους πάντες στην Γη (την αληθινη, τη δική μας αυτή τη φορά) κάνοντας μάλλον κάπως ανούσιο το οτιδήποτε είχε προηγηθεί σε όλη την 4η σεζόν, οι 38,000 τελευταίοι του ανθρώπινου είδους αποφάσισαν μάλλον εν χορώ και χωρίς ούτε δέκα από αυτούς να σηκώσουν χέρι και να πουν "εμ, μας δουλεύετε;" οτι η σοφή επιλογή είναι να αποτινάξουν από πάνω τους τον πολιτισμό και την τεχνολογία. Έλα ξανά; Μα φυσικά και έτσι θα κατέληγε η σειρά, ποιον κορόιδευα τόσα χρόνια; Ένας από τους λόγους που είχα βρει μέτριο το αρχικό mini-series ήταν και αυτή η υποβόσκουσα τεχνοφοβία, αυτός ο συντηρητικός και παλιομοδίτικος τρόπος σκέψης ενός συγγραφέα με ενοχλητικά απόλυτο ηθικό κώδικα. Αναγνώριζα εξαρχής οτι όλα αυτά υπήρχαν εκεί, και λάτρεψα τη σειρά παρά την ύπαρξή τους. Όταν όμως όλα καταλήγουν στα μούτρα σου με κούνημα του δαχτύλου; Ε, τότε λες κι ένα "τράβα ζήσε εσύ στις απομονωμένες ζούγκλες της Αφρικής και άσε εμάς και την ιατρική μας, και τα αυτοκίνητά μας και το ίντερνετ μας στην ησυχίας μας."

~-~-~

Να κοροϊδέψουμε τον Baltar!

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ για δυο λόγια προς τιμήν του πιο κουλ χαρακτήρα της σειράς. Οι δυο αγαπημένες μου στιγμές όλου αυτού του φινάλε ξέρετε ποιες ήταν; (Yποπτεύομαι οτι σε αυτό το σημείο έχει σταματήσει να σας νοιάζει, αλλά συνεχίζω ακάθεκτος εγώ.) Ήταν δεύτερη πιο αγαπημένη εκείνη του διαλόγου του Cottle με την Roslin. Όπου εκείνη τον ευχαριστούσε με βουρκωμένα μάτια για όλα όσα έκανε για αυτήν κι εκείνος ανήμπορος να σκεφτεί κάτι ταιριαστό να απαντήσει ώσπου εκείνη τον προλαβαίνει και τον σώνει από μια πιθανώς καταστροφική για την coolness του υπερ-συναισθηματική απόκριση: "Go light a cigar and grumble". Μεγάλη ατάκα, απλά. Πολύ αργότερα στο επεισόδιο, επανερχόμαστε δηλαδή στα καταπράσινα λιβάδια της Κανονικής Γης, όπου ξαπλωμένοι μες στη βλάστηση χωρίς καμία έγνοια στον κόσμο, είναι δίπλα-δίπλα σαν παιδάκια ο Adama, o Tigh και ο Cottle. Και δεν κάνουν τίποτα. Ανταλάσσουν αστεία πειράγματα. Και χαμογελούν. Με όλη τους την καρδιά. Γυρνάω πίσω σε αυτή την εικόνα και όλο το φινάλε γίνεται υπέροχο.


~-~-~

Kλείνοντας αυτή την παρένθεση, επιστρέφω στα εν λόγω καταπράσινα λιβάδια, όπου η ανθρωπότητα αποφάσισε να κατασκηνώσει στέλνοντας στον ήλιο κάθε υπόλειμμα του πολιτισμού της κι ενώ έχει αφήσει τις τοστιέρες να αλωνίζουν στο διάστημα ελεύθερες. Όλα αυτά μου δημιούργησαν τα εξής προβλήματα: Από τη μία, με εξόργισε ο διδακτικός τόνος της ξεκαρδιστικής-κατά-λάθος στημένης σκηνής όπου η Ellen και ο Adama και όποιοι άλλοι ήταν εκεί (πού να τα θυμάμαι όλα ο δόλιος) εξηγούν μεταξύ τους το σκεπτικό τους με πολύ απλά λογάκια. ("Θα τους αφήσουμε ελεύθερους. Κερδίσανε αυτό το δικαίωμα. Ναι, έχεις δίκιο, το κερδίσαμε. Και μπορεί να εξελιχθούν πάλι και να συμβούν τα ίδια! Αλλά ναι, θα το πάρουμε αυτό το ρίσκο! Γιατί προσπαθούμε να σου περάσουμε ένα ποιντ, βλάκα θεατή!") Όσο για την πλήρη άρνηση της τεχνολογίας και της όποιας πολιτισμικής προόδου είχαν κάνει οι άνθρωποι ως γένος; Χμ.

Δεν ξέρω αν ήταν επιθυμητό ένα τέτοιο μήνυμα, αλλά σε συνδυασμό με τον -φρικτό- επίλογο '150,000 χρόνια αργότερα', αυτή η επιλογή του στόλου χρωμάτισε με εξόχως αρνητικά χρώματα την ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένων και των πρωταγωνιστών της σειράς. Και δεν τον εννοώ αυτό με έναν 'γκρίζα ηθική περιοχή' τρόπο. Εννοώ οτι ο Moore κρίνει πως η μόνη ελπίδα για επιβίωση είναι η πλήρης εξάλειψη της ανθρωπότητας. Γιατί 38,000 άνθρωποι σε άγριες συνθήκες είναι προφανές οτι δεν έχουν και ιδιαιτέρως μεγάλη αναμενόμενη διάρκεια ζωής (εναλλακτικά, οι cavemen πάντα κερδίζουν, όπως μας δίδαξε και ο Joss Whedon στο αριστούργημα 'A Hole in the World' και το όλο "cavemen versus astronauts" δίλημμα) και 150,000 χρόνια είναι πάαααρα πολλά για να αφήσουν το στίγμα τους. Αν μιλούσαμε για 5-10,000 χρόνια και την αυγή ου ανθρώπινου πολιτισμού, τότε το συζητούσαμε. Τώρα, δεν έμεινε τίποτα. Δε μπορεί να έμεινε. Πολύ απλά, μιλάμε για clean slate για την ανθρωπότητα (τη δική μας, αυτή που προέκυψε 'μετά') και για πλήρη εξάλειψη του πληρώματος του Galactica. 4 σεζόν μετά, παρέδωσαν τα όπλα. Bleak.

Return of the queen.

Δε θα καταπιαστώ ιδιαίτερα με τους αποχαιρετισμούς που ακολούθησαν, καθώς το επίπεδο συγκίνησης για τον κάθε θεατή προφανώς διαφέρει. Άλλοι λάτρεψαν και το Return of the King. Πάντως το όλο "στήνουμε 40 λεπτά με flashbacks για 6 χαρακτήρες προκειμένου να έχει το κάθε ένα το δικό του payoff στο τελευταίο ημίωρο" σαν μηχανισμός δε με καθηλώνει γενικά. Ομολογώ οτι συγκινήθηκα με το "I know about farming" του Baltar, αλλά νιώθω πως οι όποιοι αποχαιρετισμοί σε φινάλε σειρών πρέπει να προκύπτουν με κάποιο τρόπο μέσα από όσα έχουν ήδη υπάρξει στο run τους, και όχι από ιστορίες που έχουν συλληφθεί αποκλειστικά για χρήση στο φινάλε. Η χαρτοπετσέτα του Leo στο West Wing. O Angel να δαγκώνει το λαιμό του Adam Baldwin. Όλη η τελική σεκάνς του Six Feet Under. Ή, για να το φέρω στα μέτρα του Galactica, η τελευταία σκηνή του Adama με τη Laura θαμμένη δίπλα του. Σκηνή μάλιστα που όφειλε να είναι και η τελευταία της σειράς, δίχως το δίλεπτο που ακολούθησε, και έστω κι αν κλείνει με το μάτι του θεού να αποφασίζει πως όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο και να εγκαταλείπει έτσι τους τελευταίους ανθρώπους να πεθάνουν με την ησυχία τους. Τα κατάφερε. Τους εξάλειψε ο μπάσταρδος.

Θέλω να σταθώ λίγο στην Kara όμως, συνεχίζοντας λίγο επί αυτού του θέματος, της θεϊκής παρέμβασης. Ένα από τα πρώτα πράγματα που με είχαν καθηλώσει σε αυτή τη σειρά, ήταν ο αβέβαιος, επίμονος και σφαιρικός τρόπος με τον οποίον αναζητούσε το θεό. (Blast from the past!!) Tώρα, χάρη στον τρόπο που κάθε πιθανή σεναριακή τρύπα και κάθε απίθανη σύμπτωση και κάθε μυστήριο της σειράς 'εξηγήθηκε' με ένα πρόχειρο και τρομακτικά απλουστευτικό "Ο Θεός το έκανε!", νιώθω λίγο προδομένος. Διότι είναι σα να έχω διαβάσει ένα δοκίμιο 15,000 λέξεων πάνω στην εξερεύνηση του concept του θεού και το τι συμβολίζει στις ζωές μας και στον πολιτισμό μας, και στην τελευταία παράγραφο ο κατά τα άλλα εξαιρετικός γραφιάς να πατάει το caps lock και να φωνάζει στα μούτρα μου ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΘΕΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΒΛΗΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΟΥ! ΚΑΙ ΑΝ ΑΜΦΙΒΑΛΕΙΣ ΓΙ'ΑΥΤΟ, ΚΟΙΤΑ ΓΥΡΩ ΣΟΥ, ΚΟΙΤΑ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ! Ο ΘΕΟΣ ΤΑ ΕΚΑΝΕ! ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΣΧΕΔΙΟ! ΠΟΥ ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ, ΑΛΛΑ ΕΚΑΝA LEAP OF FAITH ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΒΡΩΜΑΣ.

Τι ήταν οι HeadBaltar/HeadSix; Γιατί επελέγησαν οι δυο τους να σώσουν* την ανθρωποκυλωνότητα; Ποιο ήταν ακριβώς το σχέδιό του θεού γι'αυτούς; Και ποιο ήταν για την Kara; Τι ακριβώς γύρισε για να κάνει πίσω η Kara; Να οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια λάθος Γη, να τους τραβήξει σε αχρείαστες περιπέτειες για μία σεζόν μέχρι να σκεφτεί να παίξει μουσική με αριθμούς καθιστώντας τα πάντα reduntant; Και γιατί λάμβαναν χαρακτήρες το όραμα της όπερας; Τι καλό έκανε; Τι κακό έκανε; Γιατί είναι harbinger of death η Kara; Γιατί αναστήθηκε και το Viper της; Γιατί, γιατί, γιατί; Προσοχή, το πρόβλημά μου δεν είναι οτι η σειρά άφησε αυτές τις ερωτήσεις αναπάντητες-- είναι οτι τις απάντησε όλες τους με την ίδια πρόχειρη γραμμή: "O Θεός το έκανε!" Ο Θεός είναι για το Galactica ό,τι και το technobabble για το Star Trek: Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο στην ιστορία;** Ο Θεός! Πίστευε βρε, και μη ερεύνα! Αφού τα σχεδίασε έτσι ο Θεός, λέμε! Και έχει και σχέδιο που, σε αντίθεση με εκείνο των Cylons, δε σκοπεύει να στο αποκαλύψει σε δίωρη τηλεταινία αυτή την άνοιξη.

(*Έννοια σχετική αυτή, όπως ξαναείπαμε παραπάνω.)

(**Έχω τεράστια περιέργια να δω πώς θα φαίνεται η σειρά σε δεύτερη θέαση, όταν οι τρύπες που προέκυπταν από το διάσημο και περήφανο πλέον "making it up as we go along!" του Moore θα μας είναι τώρα ακόμα περισσότερο ξεγυμνωμένες μπροστά στα μάτια μας. Αν και υποθέτω πως το "Ο Θεός το έκανε" μπορεί σε κάποιο βαθμό να εξηγήσει τα πάντα. Well done.)

Aπό την άλλη όμως, πρέπει να ομολογήσω οτι ανοίγει ένα ενδιαφέρον πεδίο σκέψης εδώ η σειρά, καθώς με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, καταλήγει στην εφεύρεση ενός κοσμικού πλάσματος (ας μην τον πούμε πια Θεό, αφού apparently δεν του αρέσει!) που φαινομενικά το έχει ρίξει στα πειράματα. Στη κατ'επανάληψη δημιουργία μιας σε κενό καμβά ανθρωπότητας, ρίχνει τα ζάρια περιμένοντας να δει πότε θα φέρει εφτάρες. Σε εξάπλευρο. Δεν απορρίπτω ως ενδεχόμενο το όποιο του 'σχέδιο' να είναι τέτοιο που να οδηγεί κάθε μία από τις 'αποτυχημένες' ανθρωπότητες στον αφανισμό, ώστε να δοκιμάσει τα ζάρια ξανά με την επόμενη-- εξ ου και η Kara Thrace είναι harbinger of death. Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο περίπου κύκλος θα οδηγεί ξανά και ξανά στα ίδια σημεία μέχρι κάτι να αλλάξει. Είμαι φαν της θεωρίας οτι τίποτα δεν θα αλλάξει, αλλά ομολογώ πως αν κι εγώ ήμουν ένα παντοδύναμο ον με τη δυνατότητα να παίζω με την Ύπαρξη, δε θα έχανα απολύτως τίποτα με το να το δοκιμάσω.

~-~-~

Κι επειδή τώρα ήδη ξεπέρασα το Shield finale write-up (δημιουργώντας έτσι επισήμως το νέο Μεγαλύτερο Ποστ του Μπλογκ έβερ (ΤΜ)) ώρα να το μαζεύω αναφέροντας απλά οτι η τελευταία σκηνή-- εμ, ναι, νομίζω έχετε μια ιδέα για το πώς μου φάνηκε η τελευταία σκηνή. Το μόνο που έλειπε από το visual ήταν ο Ron Moore (που ήταν και παρών κιόλας, σε ένα πιο-άβολα-ακίνητος-κι-από-αγγούρι καμέο) να μας πιάνει το αυτί και να μας στέλνει στο δωμάτιό μας να παίξουμε με τα πάνινα παιχνίδια μας, υπενθυμίζοντάς μας πως ο λόγος που δε μας αγόρασε ποτέ αυτά τα καινούρια τα μηχανικά παιχνίδια του διαβόλου είναι επειδή Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΕΙ.

And dance with the devil.

Γιατί έχουμε κάνει θεό μας την τεχνολογία και φυσικά θα την πληρώσουμε τη νύφη, καθώς ο ένας και αληθινός Θεός θα στείλει πάλι τους δυο άγγελούς του να μας εξολοθρεύσουν για να ρίξει τα ζάρια από την αρχή. Κατανοώ το οτι η ουσία του μηνύματος του Moore δεν είναι τόσο ακραία και μονόχρωμη (ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω) αλλά η επιμονή και ο on the nose τρόπος με τον οποίον γύριζε διαρκώς στις ίδιες δύο γραμμές (τεχνολογία=φτου κακά, θεός=γιούπι!) έκανε τα πάντα να φαίνονται όχι μόνο πιο χοντροκομμένα από όσο ενδεχομένως να σκόπευε να τα κάνει, αλλά και πολύ περισσότερο ξερά και δίχως περιθώριο για σκέψη που καταλήγουν εντελώς ασυνεπή με όλα αυτά για τα οποία στεκόταν η σειρά μέχρι το προηγούμενο επεισόδιο.

Τώρα, προφανώς και μόνο το γεγονός οτι ένα επεισόδιο με έβαλε στη διαδικασία να βάλω τόσες πολλές λέξεις στο e-χαρτί το κάνει άξιο λόγου και κόπου και σκέψης. Πολλές από αυτές όμως προέκυψαν από πράγματα που δεν εκτίμησα ή για τα οποία παραμένω σκεπτικός. Υποθέτω πως αυτό είναι απόλυτα συνεπές με μια σειρά που κατάφερνε πάντα να καθηλώνει και στίβει μυαλά εξίσου στις καλύτερες και στις πιο άνισες στιγμές της. Όπως και νά'χει, την αγαπώ ακόμα. Και για πάντα.

.

27 σχόλια:

  1. Απλά δεν έχω λόγια. Έχω ρίξει το κλάμα της αρκούδας από τη συγκίνηση. Ένα ΑΨΟΓΟ φινάλε, σε ένα φοβερό ταξίδι. Καταπληκτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω με τον Ντέξτερ. Απίστευτα συγκινητικό επεισόδιο, και τα τελευταία 5 λεπτά ειναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ, ειδικά το τελευταίο πλάνο. Έπος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όποιος περίμενε να απαντηθούν όλες οι απορίες έχασε. Οι υπόλοιποι όμως - μέσα κι εγώ - ξετρελάθηκαν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. kala korifi!!!
    an exoun ta kotsia tou xronou ekei sta emmy as dosoun apo kana vraveio!!!
    last 5 minutes proskinima!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Yep, συγκλονιστικά συνταρακτικό επεισόδιο, τέλος ενός ΕΠΟΥΣ με homage στο αυθεντικό Galactica.

    Απαντάει τα πάντα. Απλά. Όπως θα ήθελα να τελειώσει και το Lost.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θεά η head Six. (και διάβολος ο head Baltar, hint-hint. Καλά, ξέρω, άγγελοι ήταν).

    Η εξαφάνιση της Κάρα μου ξίνισε λίγο. Κατά τα άλλα, αισθάνομαι πλήρης και ευχαριστημένος από τη σειρά. Δεν θα πω κι εγώ πολλά τώρα. Δεν ήταν τυχαίο που συντελεστές της σειράς ήταν καλεσμένοι στα Ηνωμένη Έθνη.

    ΥΓ μου άρεσε το αστειάκι του Adama στη δήλωση του Baltar για breeding, όπως η διάψευση του “you'll never make admiral this way” που είπε ο Tigh.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ΤΖΩΤΖΙΟΥ: Βίντεο για αυτό υπάρχει πουθενά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Άψογο επεισόδιο! Η κάθε στιγμή ήταν πραγματικά μοναδική… μόλις το είδα και είναι δύσκολο όπως σε όλους να το περιγράψω. Έχω τις ενστάσεις μου σε κανά δυο πράγματα (επιστροφή στη φύση που όμως έπρεπε να το περιμένω και η ξαφνική εξαφάνιση της Κάρα) αλλά αυτό που θέλανε να πούνε το είπανε με δεξιοτεχνία και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ένα φινάλε που άξιζε σε μία απίστευτη σειρά όπως είναι το Battlestar Galactica! Τέλος ρε γαμότο…

    @Ditikos
    Από τα σχόλια στο link που έδωσε ο ΤΖΩΤΖΙΟΥ: BSG@UN webcast (RealVideo)

    @dark tyler
    Περιμένω τον αναλυτικό σχολιασμό σου… να δω τι θα πρωτογράψεις… :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τα ομηρικά έπη θα είναι μικρά μπροστά στο ποστ που ετοιμάζει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο/Η Ditikos είπε...

    @ΤΖΩΤΖΙΟΥ: Βίντεο για αυτό υπάρχει πουθενά;


    Εδώ το ρεπορτάζ του BBC.

    Ήταν το φινάλε που έπρεπε να είναι, άφηνε ακριβώς ό,τι έπρεπε στην κρίση του θεατή, ενώ το τελικό συμπέρασμα με το απλό re-wording του motto της σειράς ("All this has happened before...") ήταν καταπληκτικό, IMO.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η πιο ανατριχιαστική σκηνή για μένα (πέρα από τα προφανή) ήταν όταν οι Final Five ξεκίνησαν το download των πλάνων για τη μέθοδο αναγέννησης και ο Galen συνειδητοποίησε ότι η Tory είχε σκοτώσει την Cally. Το βλέμμα του, η δολοφονία της (και μαζί μ' αυτή και ο θάνατος κάθε ελπίδας για ύπαρξη ενός καινούριου resurrection hub)...

    Δε με ικανοποίησε ιδιαίτερα το closure που δώθηκε στην Kara Thrace. Περίμενα κάτι τελείως διαφορετικό. Βασικά ήμουν σίγουρος ότι ο πατέρας της ήταν το 7ο boxed cylon και η ίδια το πρώτο hybrid. Η σκηνή όπου εξαφανίστηκε ξαφνικά μου ξίνισε κι εμένα.

    Κατά τα άλλα, είμαι ακόμη λίγο εκστασιασμένος. Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω, ειλικρινά. Από τη μία σα φινάλε ήταν κατά 99% ό,τι περίμενα, όπως ακριβώς το ήθελα, από την άλλη... την επόμενη Κυριακή θα με πονέσει που δε θα έχω BSG να δω. :(

    Επιπλέον, ΠΟΛΥ μα ΠΟΛΥ κλάμα τη στιγμή που ξεψύχησε η Laura και ο Adama συνέχισε να μιλάει μόνος του μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι δεν τον άκουγε πλέον... Και δάκρυα όταν η Kara αποχαιρέτησε τον Sam πριν οδεύσει για τον ήλιο κι αυτός απάντησε "see you on the other side"... το οποίο βέβαια ήταν καραhint για την επερχόμενη εξαφάνισή της.

    Και τέλος, καταπληκτικό το sequence 150,000 χρόνια μετά με τους αγγέλους στη "γη" να περπατούν και να σχολιάζουν πέρι επανάληψης της ιστορίας. Υπέροχο quote: "Let a complex system repeat
    itself long enough,eventually something surprising might occur. That too is in God's plan."

    Και η κορυφαία απάντηση KAI τελευταία ατάκα της σειράς η οποία ανήκει στον Baltar: "You know it doesn't like that name. Silly me. Silly, silly me." (πρώτη πλέον αγαπημένη τελευταία ατάκα σειράς, προσπερνώντας το "Yeah, Buffy? What are we gonna do now?")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν έχω παρακολουθήσει την σειρά (προσωπικά είμαι φαν του πρώτου Galactica) όμως όσα γράφεις είναι ο λόγος που αισθάνθηκα πως έχασα δύο ώρες από την ζωή μου, βλέποντας το The legend με τον Will Smith.

    Απλά βγήκα από τα ρούχα μου και αν δεν είχε τελειώσει και η ταινία σχεδόν κάπου εκεί, θα είχα φύγει από το σινεμά στο πρώτο μισάωρο.

    Αν έχεις δει την ταινία, καταλαβαίνεις τι λέω.

    ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. To post είναι, όπως θα είδατε, επάνω. Πήρε μερικές ώρες παραπάνω από όσο υπολόγιζα για να το γράψω, αλλά κάλλιο αργά και τα λοιπά.

    Be gentle. (LOL)

    @g for george: Όχι, περιέργως την έχω αφήσει την ταινία, δεν ένιωσα ποτέ από τα όσα άκουσα οτι είναι κάτι που έπρεπε να δω. Feel free to spoil me.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. 5 χρόνια ταξίδι και τελικά βλέπαμε το παρα-πέντε-στο-διάστημα :p

    Οκ, ίσως είναι απλά ο χαρακτήρας μου να θέλω τα πράγματα να "βγάζουν νόημα", αλλά από το "It's the characters, stupid" του Moore στο τελευταίο special μέχρι το "όλα τα loose threads είναι θαύματα" έχει ένα χαντάκι ΝΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. (Best nickname ever.)

    To "it's the characters" μάλιστα ήρθε όταν συνειδητοποίησε οτι δεν ήξερε πώς να κλείσει τη σειρά, κατά δική του παραδοχή. Ένα έστω rough πλάνο το θες τελικά ρε γαμώτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. παιδια ψυχραιμια.


    μια καλη μεν,overrated δε σειρα και ενα φιναλε που απλα κλεινει σεναριακες τρυπες με το ετσι θελω.


    πολυ φρου φρου για το τπτ


    7,5/10


    παντως η starbuck εχει το πιο ωραιο βλεμμα σε γυναικα που εχω δει εδω και πολυ καιρο.τις τελευταιες 2 νυχτες βλεπω στον υπνο μου οτι ειμαστε ζευγαρι και την εχω αγκαλια....αχχχχχχχχ....

    και τσαντιστηκα που δεν εφυγε με τον lee να πανε να εκθρεψουν στρουθοκαμηλους στην τανζανια



    awake.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. τον εφαγε η ...τεχνολογια
    τον συγγραφεα και την ομαδα του...

    κατι η απεργια, κατι το μπατζετ,

    η τελευταια σεζον ειχε προβληματα ρυθμου και τελικα στο τριπλο τελευταιο επεισοδιο μπουκωσανε τις τρυπες με μονταζ χωρις ψαλιδι, πολυ χρημα στο μισαωρο της μαχης και επιφανειακα γρηγορη αμερικανικη απαντηση στα ερωτηματα τα κοσμικα αλλα και των χαρακτηρων που τοσο αψογα αργα και βαθια ειχαν ψαξει στα παλιοτερα επεισοδια..

    μακραν η καλυτερη τηλεοπτικη σειρα δεν ειχε απλα το τελος που της αξιζε ( οπως συμβαινει και σε πολλους ανθρωπους)

    οχι σεναριακο γιατι αυτο το
    ε κ τ ι σ α ν μεχρι εδω αν και μας πεταξε αγαρμπα τις οποιες απαντησεις στα... μουτρα

    αλλα βιαστικο, κακοραμμενο, κακογραμμενο τελος...

    γραφω σκληρα, αποτομα και βαρια λογια γιατι ..

    ποναω τη σειρα σαν παιδι μου..

    σαν σκεψη-εμβρυο που γεννιεται μεσα στο μυαλο μου ..
    οι απαντησεις δεν ειναι στο μυαλο του Μουρ αλλα στο μυαλο του καθενος μας, αλλωστε...

    bsg

    ασχετο αλλα τα .. χρωματα της Αφρικης (φως-πρασινο-γαλαζιο) ειναι καλυτερα απ' του καλοκαιρινου Αιγαιου για...ταινια / φωτογραφια ή μου φανηκε απ' τη συναισθηματικη ενταση;

    Ας απαντηση καποιος ειδικος παρακαλω, να ξερω που θα γυρισω (σ)την επομενη (ζωη) ταινια μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Βloody hell…BSG is frakking over:(. Η πρώτη ώρα μου άρεσε περισσότερο. Έχω την αίσθηση πως το φινάλε μου θύμισε τραγικά το τέλος του DS9. Ανυπέρβλητες σαφώς όλες οι σκηνές που αφορούσαν στην αγάπη, δεν υπάρχουν λόγια για Bill-Laura ή Αnders-Kara, πολύ κλάμα όμως. Αλλά και ανεπίτρεπτα άνισο και sloppy writing κατ’ εμέ σε πάρα πολλά σημεία, πχ ο Cavil να αυτοκτονεί τόσο βολικά ώστε να συνεχιστεί η ιστορία; Please! Υπερβολικά cheesy fast forward με HeadBaltar και HeadSix. Αυτό που κατέστρεψε δηλαδή την ανθρωπότητα και η πηγή όλων των συμφορών της ήταν η τεχνολογία και όχι η θρησκεία του ενός θεού που θέλει να καταστρέψει το ανθρώπινο είδος, πιστεύει πολύ στον παράγοντα τύχη και δεν του αρέσει κιόλας να τον φωνάζουν έτσι; Πολύ theistic point of view for my liking…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Και στο φινάλε οι Baltar και Six γίνονται Delroy Lindo και Holly Hunter. Οκ, πόνεσε λίγο.
    Όπως και να'χει και πάλι ευχαριστώ Θοδωρή που είσαι εδώ. Φινάλε Sopranos, Wire, Shield και τώρα Galactica; Γαμώτο, σαν απανωτά coming of age rituals. Ποια είναι η επόμενη μεγάλη σειρά που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα έστω για να πέσει σαν άγαρμπα αργοκαιόμενο ζέπελιν ; Πφεχ. (Μην πει κανείς Dollhouse παρακαλώ.) Still, αγάπη για το Battlestar, αγάπη και πάλι αγάπη. Κι ας φοβήθηκα οτι κάπου θα ακουγόταν Ένυα ή Σελίν Ντιόν στο φινάλε. Όπως έγραψε κι ο Θοδωρής και μόνο για τη thin red line σκηνή αθωότητας στη χλόη, χαλάλι. Silver lining i tell ye...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Συμφωνω με την παραπανω κριτικη (dark tyler).
    Αλλα το φιναλε δεν ακυρωνει με τιποτε την αξια της σειρας.

    Αραγε θα ξαναδουμε ενα καστ με τετοια χημεια και υποκριτικες ικανοτητες να ερμηνευει καλογραμμενα σεναρια?

    Ειδομεν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Angel spoiler!!!!! Φτου σου!!! Ειμαι στη δευτερη σεζον του τωρα! Ελπιζω μεχρι να φτασω στην πεμπτη να το εχω ξεχασει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Έλα ρε Βασίλη, μην είσαι τόσο σκληρός τόσο νωρίς για το Dollhouse! Ας το συζητήσουμε πάλι σε 2 μήνες.

    Γιάννη, ασήμαντο αυτό που έγραψα, fear not. Keep watching-- best finale ever, btw.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. ax ax ax

    teleiwse

    den anteksa, paratisa k grapsimo k deadline k pira BSG break gia 2 wres...

    skepseis?

    nomizw oti o Thodoris me kalupse (gia alli mia fora) apolyta. to finale to brika se para polla simeia toso apogoiteytiko, toso ekneyristika preachy, enw perimeneis apantiseis a la Lost, ksafnika ekei pou eblepes 4 season star trek meets lost na sto gurizei se Touched By An Angel meets 7th Heaven.

    to teleutaio 2lepto? ithela na spasw tin othoni mou. poso ekneuristikoi oi HeadBaltar kai HeadSix? poso apolyta paidiko kai condescending to kai-kala-'creepy'/ 'ouuuuuuu' videaki me ta rompotakia? poso ilithia k i omadiki apofasi tou anthrwpinou politismou na afisei tin texnologia (4 season den mporousan na sumfwnisoun kan ti xrwma na bapsoun ton toixo tou galactica oi 12 colonies, tora eixan omobrontia?), kai to boliko/anousio setup pou brike olous tous prwtagwnistes sto last strike gia... well, gia kanena logo telika, an i Starbuck eixe ksupnisei k eixe brei tis suntetagmenes pio prin. tragiko kwmiko pou eidame k ton prwin gomeno tou Felix os admiral (because he commands respect-- i mallon epeidi ine o monos cast member pou emeine), tragika stisimata opos oi final four na stekontai apragoi prosoxi enw gurw tous ginetai makelio, i ilithies paraleipseis opos.. oh frak it

    an den to poluskefteis itan oreo popcorn theama alla den eixe tipota sxedon apo ta stoixeia pou me eixan kanei na latrepsw ayto to show. i mones skines pou pragmatika kratw ine oi teleytaies stigmes tou Bill me tin Laura (ekei prin mpoun sto aeroplano to eriksa to dakraki mou) kai i atakara tis Caprica 'I always wanted to be proud of you' pou apla makes so much sense :)

    pera apo ti grinia, k exontas to BSG san sunolo sto mualo mou (diaole to eida olo apo season 2 mesa se 3 bdomades), mou exei meinei mia wraia geusi, alla k mia mikri pikria gia to poso kalutero tha mporouse na itan to finale tou, k poso pio sosto.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. p.s. an itan anagkaio na kanoume 150,000 years later flashforward , tha itan pio oreo na blepame kapoious allous ektos twn angels. p.x. Tigh k Ellen, still the same, kapoia matia apo six...

    p.s. 2. i poutanitsa i Hera aselgise enantion ton ithagenwn telika!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Μερικές γρήγορες σκέψεις τώρα που έχει καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός:

    Το μεγάλο πρόβλημα της τέταρτης σαιζόν ήταν η απεργία των σεναριογράφων. Είχε γυριστεί υλικό εύκολα για 16-17 επεισόδια αλλά με αυτά και μ' αυτά και μη γνωρίζοντας ο Moore το μέλλον της σειράς, τα στρίμωξε στα πρώτα 11.

    Η αλήθεια είναι πως η σειρά θα μπορούσε να είχε κάλλιστα τελειώσει με την ατάκα "Helen, you are the fifth" οπότε η φασαρία τότε θα μετατοπίζονταν στο "γιατί δεν εξήγησε την Κάρα, γιατί δεν εξήγησε τους Head Baltar/Six", "τι έγινε με την όπερα, γιατί ήταν σημαντική η Ήρα" κλπ κλπ.

    Αν θες να φωνάξεις πάντα βρίσκεις λόγο.

    That been said, αν εξαιρεθούν τα επεισόδια του coup d' etat των Gaeta & Zarek (τα οποία ήταν FRAKKING AMAZING) τα υπόλοιπα ήταν γενικά κατώτερα του πρώτου μισού της τέταρτης σαιζόν.

    Στο τέλος προσπάθησαν να τα μπαλώσουν και για μένα εν πολλοίς το κατάφεραν. Δυστυχώς δεν μπορείς ποτέ να τους ικανοποιήσεις όλους!

    Πάμε τώρα στα του επεισοδίου. Το πρώτο μισό ήταν frakking amazing. Το δεύτερο μισό ΕΠΙΣΗΣ frakking amazing αν βάλεις στην άκρη τις απόψεις σου περί Θεού, σύμπαντος και πάντων. Η σειρά δεν ήθελε να ικανοποιήσει τα θεολογικά σας γούστα, ήθελε να πει αυτό που είπε.

    Κι εμένα μου καθήσαν στραβά αυτά τα περί Θεού αλλά η σειρά είχε βασιστεί σε αυτά εξαρχής. *ΕΜΕΙΣ* ήμασταν που πιστεύαμε πως θα υπάρχει κάποια ορθολογική εξήγηση αλλά κανείς δε μας το είχε τάξει.

    Επίσης πιστεύω πως όποιος κατάλαβε ότι το μήνυμα ήταν "επιστροφή στη φύση" κατάλαβε λάθος. Δε νομίζω ότι η σειρά δεν ήθελε να πει αυτό.

    Η εγκατάλειψη της τεχνολογίας δεν είναι εφικτή όταν ήμαστε τόσο εξαρτημένοι από αυτήν. Άλλωστε εξαιτίας αυτής της εγκατάλειψης που έκαναν οι άποικοι η Ήρα για χάρη της οποίας έγινε ο κακός χαμός πέθανε νέα, όπως πιθανόν θα πέθαναν σαν τα κουνούπια από αρρώστιες και ζώα οι υπόλοιποι άποικοι.

    Αυτό που πιστεύω πως ήθελε να πει είναι πως όσο εξελίσσουμε την τεχνολογία μας χωρίς να εξελίσσουμε την κοινωνία μας, όσο δηλαδή το μυαλό μας προχωράει πιο γρήγορα από την καρδιά μας, ο κύκλος θα επαναλαμβάνεται. Η λύση δεν είναι ούτε η εγκατάλειψη της τεχνολογίας ούτε φυσικά η αποθέωσή της. Είναι να βρούμε την ισορροπία μεταξύ της εξέλιξης της τεχνολογίας και της εξέλιξης των εαυτών μας.

    Η σκηνή με το ρομποτάκι που χορεύει από μόνη της δε λέει τίποτα...

    ...λέει πολλά όμως αν προσέξεις την άστεγη που ζητιανεύει μπροστά από την πολυτελή βιτρίνα με την τηλεόραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ναι, τα λέει όλα αυτά, αλλά απίστευτα χοντροκομμένα, άγαρμπα και μονόπατα. Εκεί είναι το πρόβλημα.

    Επίσης, νομίζω οτι από όλους όσους εξέφρασαν αρνητική (ή χλιαρή) άποψη στα σχόλια αυτού του ποστ, κανενός η ένταση δεν αφορούσε στην έλλειψη απαντήσεων.

    Νομίζω κανείς ισορροπημένος άνθρωπος δεν θέλει να 'φωνάζει' για πράγματα που αγαπά. Αν το κάνει, πιθανότατα θα έχει τον λόγο του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μα όταν βλέπεις μια ολόκληρη ταινία και στο τέλος το αποτέλεσμα είναι το: "είναι το σχέδιο του Θεού" τότε αναιρεί όλη την ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή