Pushing Daisies 2x11 'Window Dressed to Kill'

Φιλί για το ITV.

Mόνο εγώ είχα το χαζό χαμόγελο της ευτυχίας για 40 λεπτά στο πρόσωπό μου; Δε νομίζω! Μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ αν μου φάνηκε τόσο υπέροχο το επεισόδιο επειδή μου είχε λείψει τόσο πολύ η σειρά, αλλά βασικά δε με νοιάζει. Έχουμε ακόμα μόνο δύο τέτοια υπέροχα δωράκια, και αν αυτό ήταν ένδειξη για το τι θα ακολουθήσει, μας βλέπω πάλι να βρίζουμε ομαδικά σε 2 βδομάδες από σήμερα.

Δε θυμάμαι πάρα πολλά από το στόρι και πού το είχαμε αφήσει (έχουν περάσει πολλοί μήνες, και ήταν και αχρείαστα περίπλοκο σε σημεία) αλλά συναισθηματικά το πιάνεις με τη μία. Η Olive αγαπάει τον Ned. O ταριχευτής αγαπάει την Olive. O Ned αγαπάει την Chuck. Or... does he; Well, he does. Αλλά ήταν υπέροχες οι σκηνές που αναρωτιόταν κι αυτός αλλά και η Chuck αν θα είναι ποτέ αρκετό αυτό που έχουν οι δυο τους. Η σειρά έχει καταφέρει να στήσει ένα ερωτικό τρίγωνο αποτελούμενο από τρεις ανθρώπους για τους οποίους όλοι μας θέλουμε ειλικρινά ό,τι καλύτερο, και είμαι πολύ περίεργος πού θα το πάει ο Fuller στα δύο τελευταία επεισόδια.

Στο μεταξύ εδώ είχαμε υπόδειγμα επεισοδίου ensemble procedural σειράς, με όλο το καστ να έχει κάτι να κάνει και πλοκές που σε είχαν διαρκώς να μαντεύεις. ΟΚ, αυτή με τα παράθυρα δε σε είχε να μαντεύεις-- ο Willie Garson ήταν προφανώς ο δολοφόνος ως ο γνωστότερος από τους guest stars, αλλά η όλη διαδικασία ήταν φανταστική. Και μόνο σαν concept, δηλαδή. Τύπος δολοφονεί window dressers μέχρι να πετύχει την αληθινή ιδιοφυία πίσω από τη δημιουργία. Btw, το δεύτερο παράθυρο, εκείνο με το φόνο της Coco... αριστούργημα;

Aλλά όλα τα λεφτά ήταν τα όσα συνέβαιναν στο Pie Hole και στα 'πέριξ' αυτού, με την Olive να προσπαθεί να κατανοήσει τις διπλές αρνήσεις του Ned (τέλειος συμβολισμός για την αβεβαιότητα αυτού να το γυρίσει σε κατάφαση), τον Ned να αγκαλιάζει επιτέλους τον inner Superman του (το μοτίβο της σκηνής με τον ρινόκερο ήταν ξεσηκωμένο από κάθε σκηνή του μύθου του Superman που άξιζε ποτέ) και την Olive να τραγουδάει το 'Hello' του Lionel Richie (δεν ήταν 'Eternal Flame', αλλά δεδομένου οτι εκείνο ήταν πιθανότατα η αγαπημένη μου στιγμή ολόκληρου του τηλεοπτικού 2008, θα συμβιβαστώ!)

Κυρίως, το τέλειο twist σχετικά με την αληθινή σχέση της Olive με τους 'απαγωγείς' της, που όχι μόνο ήταν -hello!- τέλειο, αλλά έδωσε και ένα πανέξυπνο παραλληλισμό με την παρούσα συναισθηματική της φάση. Από αυτούς τους παραλληλισμούς που βγαίνουν λιγότερο σαν κύρηγμα που σου χτυπάει το κεφάλι με ένα σφυρί (hello, οποιοδήποτε medical show έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου!) και περισσότερο σαν κάτι ζεστό και υπέροχο κατευθείαν από την καρδιά.

Όπως και οτιδήποτε άλλο είδαμε σε αυτό το επεισόδιο. Dammit, θα μου λείψει αυτή η σειρά. Two eps to go. :(

.