Survivor: Celebrating before the game is over

Uber-awesome επεισόδιο. The season is alive!

Συγγνώμη, αλλά και μόνο για την κάργα δραματουργικά ειρωνική ατάκα του Tyson το επεισόδιο κερδίζει τη θέση του στο πάνθεον της ιστορίας του Survivor! 'There's nothing awesomer than seeing someone celebrate before the game is over.'' Πράγματι, Tyson, πράγματι!

Τι ήταν ακόμα πιο τέλειο από το να βλέπω τον κατά τα άλλα διασκεδαστικότατο αυτό παίχτη να τρώει τα μούτρα του με ένα από τα μεγαλύτερα blindsides στην ιστορία του παιχνιδιού; Το να βλέπω την ίδια έκφραση ακριβώς στο πρόσωπο της Sierra, η οποία σώθηκε χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πώς! Τηλεοπτική ιστορία λέμε!

Ακόμα μεγαλύτερο effect στην ανατροπή έδωσε το γεγονός οτι παρουσιάστηκε με τρόπο που να την κάνει όντως ανατροπή! Για 30 επίπονα λεπτά παρακολουθούσαμε τη Sierra να κλαίει και να γκρινιάζει και να αντιδρά σαν 7χρονο που του πήραν το γλυφιτζούρι αντί να κάτσει να προτείνει κάποια στρατηγική συμμαχία, την οποία τελικά σκέφτηκαν μόνοι τους οι υπόλοιποι σοβαοί παίχτες του παιχνιδιού.

Κι εκεί που έβλεπες τη Sierra να αγκομαχά, και να απογοητεύεται λίγο μετά το σπαστικό χορό της όταν νόμισε πως θα κέρδιζε το immunity challenge*, και τους παραγωγούς να πασχίζουν κι αυτοί να κάνουν κάτι για να τη σώσουν (καθώς αυτό πήγαινε καρφί να γίνει το πιο βαρετό και προβλέψιμο επεισόδιο ever), την ύστατη στιγμή προέκυψε μια εξέλιξη που, ΟΚ, μεταξύ μας είμαστε τώρα, μπορούμε να παραδεχτούμε πως όλοι θεωρήσαμε red herring.

(*Που, btw, δε μπορείς να χάσεις με αυτές τις δοκιμασίες. Ανηλεής βροχή, ψοφόκρυο, παίχτες που λυγίζουν μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πίτσας και μετά --hello, Coach!- το μετανιώνουν; Awesome!)

Kι όμως, κι όμως. Στο απολαυστικότατο tribal council ακούσαμε τον Coach να θριαμβολογεί και πάλι μιλώντας για εμπιστοσύνες και δράκους και μαχητές, και (σε έναν μεγαλειώδη διάλογό του με τον Probst) να παραδέχεται ουσιαστικά πως η όλη του κάβλα να ξεφορτωθεί τον Brendan οφειλόταν στο οτι τόλμησε να αμφισβητήσει την ηγετικότητα του Coach.

Επίσης ακούσαμε τη Sierra να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Να λέει τη μία ακατανόητη φράση στην πλάτη της άλλης. Και ακόμα γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα περίπτωση ιερόσυλης αλαζονείας (στα όρια ύβρης) του Tyson, που δεν έχανε ευκαιρία να ξεφτιλίζει τη Sierra και να έχει ανάγει εαυτόν σε αχτύπητη θεότητα του παιχνιδιού.

Και μετά, δικαιοσύνη! Από το πουθενά! Για τον Coach και τους δράκους του. Για την Debbie και το εκνευριστικά flying under the radar παιχνίδι της. Για τον Tyson και τον υπερβολικό έρωτα με τον εαυτό του. Ακόμα και για τη Sierra που προσπάθησε να μείνει στο παιχνίδι με όλους τους λάθος τρόπους. Τα πρόσωπα όλων τους ήταν μια σκέτη απόλαυση.

Το μόνο πράγμα καλύτερο από το αριστουργηματικό τελευταίο δεκάλεπτο αυτού του επεισοδίου, είναι το να προσπαθήσει κανείς να υποπτευθεί τι θα συμβεί παρακάτω. Καθώς όπως έχουμε ξαναπεί, οι συμμαχίες και οι δεσμοί αυτής της σεζόν είναι απίστευτα χαλαροί έως ανύπαρκτοι, με αποτέλεσμα κάθε ψήφος που αλλάζει το παιχνίδι να είναι ικανή να στείλει εντελώς προς οποιαδήποτε πιθανή κατεύθυνση.

And just like that, μια ικανή-προς-ΟΚ σεζόν μετατράπηκε σε must-see TV. Aπό τη σεζόν των Cook Islands το 2006 είχε να γίνει τέτοιο ξαφνικό ποιοτικό άλμα...

.