Έχω ένα σωρό δουλειές να κάνω, με περιμένει μια ουρά από επεισόδια της βδομάδας, αλλά έχω φάει όλο το πρωί βλέποντας (για περίπου 1,456ή φορά) το Ferris Bueller's Day Off και χαζεύοντας βιντεάκια από ταινίες του John Hughes στο YouTube. Είχα τη βεβαιότητα οτι κάποτε είχα ποστάρει τις αγαπημένες μου ταινίες ever στο blog και οτι σε αυτές συμπεριλαμβανόταν ο Ferris (best comedy ever, hello;) και ιδού τα πειστήρια. Όσο για τις αγαπημένες μου σειρές, ε, ας αρκεστούμε στο να πούμε οτι το Freaks and Geeks (και γενικότερη η όλη καριέρα του Judd Apatow και άρα το όλο κύμα σύγχρονων κωμωδιών με -έφηβη- καρδιά) δε θα είχαν υπάρξει ποτέ αν δεν ήταν ο Hughes.
Λένε οτι τα '80s είναι η δεκαετία που αρνείται να πεθάνει, αλλά σήμερα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πήγε στον παράδεισο.
Check out:
Το 'RIP John Hughes' κομμάτι μου [Σινεμά] (Σόρι για αυτό τον τίτλο.)
John Hughes: In memoriam [MFTM]
20 Key Movies [EW]
Ferris Bueller Fight Club Theory [/Film]
.
By the way για τη Mia Sara δεν ξέρω αν πρέπει να ευχαριστήσω το θεό ή τον John Hughes, αλλά ευχαριστώ και τους δύο για να είμαι καλυμμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαίτοι το Ferris Bueller's Day Off είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες ever (και, Mia Sara, σε βλέπω στο screenshot κι αναστενάζω), δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο John Hughes. Έμαθα περισσότερα για τη δουλειά του μόλις τις τελευταίες δύο μέρες, όταν αναγκάστηκα μετά το 65ο mention online να τσεκάρω "ποιος είναι τελικά αυτός ο John Hughes;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι χαρακτηριστικό ότι το το μισό Ιnternet (βασικά όποιος είναι πάνω από 25... μέχρι 40) θρηνεί το χαμό του... Αυτό λέει πολλά για το πόσο μας άγγιξαν οι ταινίες του. R.I.P. then, John Hughes.
(Φοβερή η πρόταση με την οποία κλείνεις το κείμενο Θοδωρή.)
ΥΓ: Διάβασες μήπως αυτό;
Το διάβασα, ναι, και δε θα ντραπώ να παραδεχτώ πως βούρκωσα. Υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είναι αλήθεια η παρατήρηση για το ίντερνετ. Είναι προφανώς θέμα ηλικιακής συγκέντρωσης και συγκεκριμένου κοινωνικού γκρουπ (που σε πολύ μεγάλο βαθμό απαρτίζει αυτό που λέμε κοινότητα του ίντερνετ), αλλά σε κάθε περίπτωση, όπως έγραψε και ο cheaplog στο MFMT, ο θάνατος του Hughes έχει αγγίξει και συζητηθεί και γραφτεί πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε από άλλους μεγάλους σκηνοθέτες έφυγαν πρόσφατα, ακόμα και επιπέδου Bergman-Antonioni. Ακούγεται βέβηλο αρχικά, αλλά είναι αλήθεια.
(...και τώρα που το λες, βλέπω ότι και τα δύο main points στο αρχικό μου σχόλιο υπάρχουν ήδη στο (2 κλάσεις πιο πάνω) σχόλιο του cheaplog στο MFTM.
ΑπάντησηΔιαγραφήOh boy, συμπαθάτε με... Δεν είχα καν τσεκάρει το link που έδινες για το ΜFTM -- πρόκειται καθαρά περί συμπτώσεως.)
@dark tyler
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγνωμη δλδ που θα στην πω αλλα
best comedy ever o μπουλης ? σοβαρα ?
τους ροζ πανθηρες με τον ΘΕΟ πιτερ σελλερς τους εχεις δει ? δεν σε ακουσα ? ναι ?
εισαι σιγουρος ?μαλλον οχι.αμα θεωρεις χαζοταινιουλες για αμερικανομεγαλωμενους teens με ακμη και ματωμενα χερια απο το masturbation (το γραφω πιο chic)ως best comedy ever μαλλον δεν τους εχεις δει
τα 80s ειναι πολλα πραγματα(και εγω παιδι των 80s ειμαι και τα αναπολω με τη γλυκια νοσταλγια του να εισαι αθωος πιτσιρικας)
αλλα μα το θεο υπηρξαν πολυ πιο ομορφα,διασκεδαστικα πραγματα απο τις ταινιες του χιουζ που κρατησα και κραταω απο τα 80s
ψυχραιμια γιατι κανετε σαν gay που θρηνουν τη madonna/kylie/elton john
και ναι οκ
εχετε δικιο σας ακουω να μου λετε 'δεν υπαρχει μια αληθεια'
συμφωνω.υπαρχουν απλα πολλες αληθειες και καποιες ειναι απλα πιο ΕΞΕΛΙΓΜΕΝΕΣ απο τις αλλες
i mean , στον χιουζ θα κολλησουμε και στις χαζοταινιουλες του οταν υπαρχει τοσος κοσμος γυρω μας
που εχει την britney θεα
που εχει τον justin θεο
που θεωρει 'ροκ' τον χατζηγιαννη
απλα ξερω γω ρε μαγκες,μην λετε υπερβολες γιατι εκτιθεστε καιμετα δεν θα μπορειτε να κανετε βαθυστοχαστες αναλυσεις εχοντας χασει credibilty points
just my 2 (evolved?) cents
46+2.
Θα σε παρακαλούσα πολύ να πάρεις την εξελιγμένη σου αλήθεια και να τη συνοδεύσεις με εξίσου εξελιγμένους τρόπους, αλλιώς θα αρχίσω να πατάω το εξελιγμένο κουμπί της διαγραφής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να σου απαντήσω κιόλας, είτε το πιστεύεις είτε όχι μπορεί κάποιος να γουστάρει και τη Μαντόνα και τον Μπλέικ Έντουαρντς, αλλά αυτά νόμιζα ήταν πράγματα δεδομένα από κάποιο σημείο κι έπειτα. Αγριότητες, γενικεύσεις και επιθέσεις δεν αποτέλεσαν και ούτε θα αποτελέσουν ποτέ επιχείρημα σε συζήτηση, τουλάχιστον όχι σε συζήτηση που με ενδιαφέρει να συμμετάσχω ή να ενθαρρύνω.
Βασικά ποσώς με ενδιαφέρει αν ο καθένας βλέπει τον κόσμο χωρισμένο με βολικό τρόπο σε γκρουπάκια δυναμικότητας, αλλά με ενοχλεί όταν το φωνάζει κατ'επανάληψη μες στα μούτρα μου.
Λίγο πιο επί της ουσίας, "teens με ακμη και ματωμενα χερια απο το masturbation" υπήρξαν άπαντες οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη. Επιπλέον, το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι ενδεχομένως η μοναδική κοινή παγκόσμια εμπειρία, και μάλιστα μία που όσο κι αν θέλει κάποιος να προσποιηθεί διαφορετικά, βρίσκεται μέσα και επηρεάζει κάθε απόφαση της ζωής του. Κι επειδή ο Hughes αφουγκράστηκε και απεικόνισε την εφηβεία με τρόπο άμεσο, αστείο, μοναδικό και ειλικρινή, οι ταινίες του παραμένουν αναπόσπαστο κομμάτι εκείνων που τις έζησαν σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές της ζωής τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Hughes μπορεί να μην ξεκίναγε τις ταινίες του προσπαθώντας να 'πει κάτι', όμως μέσα από αυτές τις μικρές καταθέσεις ψυχής τα έλεγε όλα. Και (αν αυτό πρέπει σώνει και καλά να είναι το ζητούμενο) ο Ferris και το Breakfast Club σηκώνουν "βαθυστόχαστες αναλύσεις" όσες και ο Bergman και ο Αntonioni. Ή, αν μας έμαθε κάτι το περασμένο τριήμερο, ακόμα και περισσότερες.
afieroma sto blog tou Uncut...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.uncut.co.uk/blog/index.php?blog=8&p=1318&more=1&c=1&tb=1&pb=1#more1318