Amazing TV #1: Grey's Anatomy, 'I Saw What I Saw'

Δεν είχα γράψει ακόμα για το Grey's φέτος, για τον πολύ απλό λόγο οτι δε με είχε υποχρεώσει να το κάνω είτε από τη μία είτε από την άλλη. Σταθερά αξιοπρεπές επίπεδο (ίσως λίγο υπερβολικά dark) αλλά χωρίς wow factor, μέχρι το τελευταίο επεισόδιο.

Το οποίο χωρίς να το πολυαναλύσουμε το ζήτημα, βασικά θεωρώ πως είναι η καλύτερη ώρα που έχει δώσει η σειρά εδώ και χρόνια. Δε έκανε να βάλω τα κλάμματα όπως σχεδόν όλο το -εξαιρετικό, in retrospect- β' μισό της περσινής σεζόν, και δε με διασκέδασε όπως μερικές από τις πιο light ώρες της σειράς (dermatology!) (*), αλλά με καθήλωσε όπως έχει να με καθηλώσει από τότε που ο Denny ήταν ακόμα ζωντανός.

Το gimmick του πολλαπλού POV δεν είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο από μόνο του, αλλά ο λόγος που εδώ με κράτησε στην άκρη της πολυθρόνας μου ήταν τόσο το οτι προσέφερε κάτι στη διήγηση και έβγαζε νόημα στο πλαίσιό της, όσο και το οτι πραγματοποιήθηκε με φρέσκο τρόπο. Η πιο συνήθης δομή σε τέτοιου είδους επεισόδια (πιο πρόσφατα θυμάμαι να το έχω πετύχει σε ένα από τα μετριοκαλά επεισόδια του Terminator, και ακόμα και στο αριστουργηματικό 'Spy in the House of Love') θέλει κάθε πράξη να παρουσιάζεται μέσα από διαφορετικά μάτια, ενώ εδώ αντιθέτως η διαρκής μεταπήδηση από τον έναν αφηγητή στον άλλον πέτυχε να μεταδώσει στο θεατή το πλήρες μέγεθος του χάους και της ασυνεννοησίας που επικρατούσε στο Seattle Grace. Μέσα από τις ελλειπείς εξιστορήσεις πρώτου προσώπου ξετυλίχθηκε μια αληθινή τραγωδία, που σε μια γραμμική αφήγηση προφανέστατα και δε θα κουβάλαγε πάνω της το ίδιο impact.

Αλλά το ωραιότερο στοιχείο του επεισοδίου ήταν το πώς διατήρησε το χαρακτήρα του Grey's ακόμα και σε αυτές τις ιδιαίτερες ER τύπου συνθήκες. Εκτός από μια περίτεχνη άσκηση αφήγησης, το επεισόδιο λειτούργησε με εξαιρετικό τρόπο στο να μας φέρει ακόμα πιο κοντά σε χαρακτήρες σαν την Lexie και τον Alex, που έτσι κι αλλιώς είναι οι αγαπημένοι μου. Προσπαθήστε λίγο να πάτε δυο χρόνια πίσω, και να διανοηθείτε πως μια μέρα θα βλέπαμε επεισόδιο χωρίς Meredith, George και Izzie και πως όχι μόνο δε θα ήταν κοιλιά και filler, αλλά και θα ήταν ό,τι πιο λαμπρό και φιλόδοξο έχει παραδόσει η Shonda και η ομάδα της εδώ και καιρό. (Τελικά αυτοί οι Εγγλέζοι μπορεί και να μην είναι εντελώς χαζοί.)

Tώρα, όπως συνέβη και με το περσινό jaw-dropping φινάλε, πολύς κόσμος είχε μαντέψει τη λύση στο αίνιγμα από την πρώτη στιγμή και εγώ όχι, αλλά δε νομίζω πως και να το είχα μυριστεί θα είχε αφιαρέσει τίποτα από την απόλαυσή μου. Γούσταρα αυτό που έβλεπα όχι από φόβο οτι θα απολυθεί κάποιος από τους βασικούς χαρακτήρες (ειδικά μετά την long-overdue απόλυση της Izzie), αλλά καθηλωμένος για να παρατηρήσω τον τρόπο με τον οποίο ο κάθε ένας από αυτούς θα αντιδράσει σε αυτό το γεγονός.

Όσο για τους καινούριους, ομολογώ οτι άρχισα να τους βλέπω κι αυτούς κάπως πιο ζεστά, ακιβώς μάλιστα τη στιγμή που η σειρά ήθελε να τους δω έτσι. Το έχουμε πει ξανά και ξανά, η Shonda όταν το έχει, το έχει. Και για επεισόδια σαν κι αυτό (και τη γνώση πως το Grey's θα συνεχίσει να τα παραδίδει, όσα χρόνια κι αν κρατήσει κι όσες κοιλιές κι αν κάνει) είναι που δεν πρόκειται ποτέ να το αφήσω.

(*) Και τελικά, πλάκα στην πλάκα, η 5η σεζόν προκύπτει (και πάλι in retrospect) λίγο-πολύ γαμιστερή. Όσο τη σκέφτομαι σε σύνολο, είμαι στα όρια να συγχωρήσω ακόμα και το sleeping with ghosts κομμάτι της.

.