Amazing TV #2: Dollhouse, 'Belonging'

Αποφασισμένοι να ξορκίσουν για τα καλά την πολύ κυριολεκτική φρίκη του 'Stage Fright', οι Jed Whedon & Maurissa Tancharoen γράφουν μετά το 'Epitaph One' ένα ακόμα αριστούργημα για το συναρπαστικά άνισο Dollhouse.

Έχω αρχίσει να πιστεύω πως οι συγγραφείς στον 2ο κύκλο του Dollhouse μαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι και αποφασίζουν έπειτα από πολύωρα brainstorming sessions πώς θα κάνουν κάθε επεισόδιο να είναι ακόμα πιο creepy και off-putting από το προηγούμενο. (Με τον ίδιο ενδεχομένως τρόπο που στο Shield κάθε πράξη του Vic Mackey κατάφερνε να ξεπερνά την προηγούμενη.) Φαντάζομαι αυτά είναι τα καλά του να παίρνεις ανάσα ζωής από εκεί που δεν το περίμενες- είναι μεγαλύτερη η ελευθερία που δίνεις στον εαυτό σου, ειδικά σε συνδυασμό με τη γνώση οτι σε βλέπουν έτσι κι αλλιώς τόσο λίγοι που δεν έχεις τίποτα να χάσεις.

Όμως ό,τι έχει προηγηθεί, σε σχέση με το 'Belonging' είναι οδοντόκρεμα. Σε μια τηλεοπτική ώρα προορισμένη για να γαμήσει τα στομάχια μας και να ποδοπατήσει την ψυχή μας, αναδεικνύοντας όλα αυτά που κάνουν τη σειρά τόσο συναρπαστική στο ίδιο της το DNA, οι Whedon & Co μας αποκάλυψαν το κρυφό παρελθόν της Sierra, ή μάλλον Priya. (Πολυαγαπημένη, στα σανσκριτικά.) Όπως υποψιαζόμασταν, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Κούκλες, η Priya δεν ήταν εκεί από επιλογή. Όπως θέλαμε να υποψιαζόμαστε, η Adele δε γνώριζε τίποτα. Και σε αντίθεση με ό,τι υποψιαζόμασταν, η πλήρης εικόνα ήταν ίσως το πιο αρρωστημένο πιθανό σενάριο.

Η συγκλονιστική φύση της ίδιας της ιστορίας, που περνάει την αλληγορία του Dollhouse σε πρώτο επίπεδο κάνοντάς την απόλυτα κυριολεκτική, θα πρέπει λογικά να έκανε κάθε θεατή να κρέμεται στην άκρη της θέσης του από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ξεχάστε ιτς μικρές κοιλιές στην αφήγηση, τα παράλληλα subplots, τις περσόνες της Dushku. Εδώ δεν υπήρχε φόρμα, υπήρχε μόνο μια ιστορία γραμμένη και παιγμένη με στόχο να ανοίξει μάτια. (Αν πρέπει να βρω κάτι αντίστοιχο στο υπόλοιπο σύνολο δουλειάς του Whedon, θα πρέπει να ανατρέξω στο 'The Body' από τη Buffy, όπου όπως και ο ίδιος λέει στο commentary του DVD, ήταν το επεισόδιο όπου σκότωσε την αλληγορική διάσταση της σειράς.)

Οι συνταρακτικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα της Priya/Sierra (υποδειγματικά δομημένη και τακτοποιημένη χρονικά η ιστορία, με τρόπο που έκαναν τις μεταβολές ακόμα πιο επίπονες), παιγμένες με αποστομωτικό τρόπο από μια Dichen Lachman που εκκωφαντικές επιβεβαιώνει όσους από την πρώτη μέρα θεωρούσαμε πως ο Whedon επέλεξε λάθος Κούκλα για πρωταγωνίστρια, είναι μόνο το κερασάκι σε αυτή την τούρτα. Κάθε μικρή λεπτομέρεια συνεισέφερε στο εντυπωσιακό αποτέλεσμα, από τις πρώτες ηθικές αναζητήσεις του Topher (που ξέρουμε πού θα τον οδηγήσουν) στην απόγνωση μιας DeWitt που αναγκάζεται να γίνει ακριβώς το τέρας που είναι αλλά περιστασιακά κατάφερνε να δικαιολογήσει στον εαυτό της, κι από τον ερωτοχτυπημένο Victor μέχρι τα μικρά αγγίγματα του Keith Carradine στο ρόλο του ανώτερου της Adele, που υποπτεύομαι πως έχει ακόμα μέλλον. Και φυσικά, η μικρή βοήθεια που προσέφερε ο Boyd στην Echo, για όταν έρθουν τα δύσκολα.

Το πρόγραμμα προβολής των υπολοίπων 9 επεισοδίων (που μη γελιέται κανείς, θα είναι τα τελευταία) μόλις έγινε κατά τι πιο περίπλοκο και "άντε να αδειάζουμε" εκ μέρους του Fox, αλλά δεν ήθελα αυτό να μπει στη μέση της συζήτησης ενός τόσο συγκλονιστικού επεισοδίου. Ειδικά από τη στιγμή που προσωπικά έχω υιοθετήσει μια εντελώς ζεν αντιμετώπιση για το όλο ζήτημα: Πήραμε ήδη 13 επεισόδια περισσότερα από όσα περιμέναμε, και επιτέλους αυτή τη βδομάδα πήραμε το πρώτο εξ αυτών που νιώθω αληθινά ευγνώμων που υπάρχει. Στοιχηματίζω οτι η σειρά έχει ακόμα μέσα της 3-4 από δαύτα, οπότε ας το απολαύσουμε όσο κρατάει.

(Και με την προϋπόθεση οτι η Dichen Lachman και 2-3 ακόμα μέλη του καστ θα βρουν άμεσα δουλειά του επιπέδου που τους αξίζει.)

.