Let's talk FlashForward

Το οποίο δε με έκανε φαν. Οπότε βασικά ας μιλήσουμε πρώτα για κάτι άλλο.

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα show που το λέγαν Lost, και έκανε ζημιά ανυπολόγιστη στην τηλεόραση. Γιατί ηταν το πρώτο καθαρόαιμα sci-fi show από του αγίου ανάθεμα το οποίο σκόραρε τρελές θεαματικότητες και σάρωνε βραβεία, δηλαδή έπιασε το mainstream από τα αρχίδια χωρίς να χάνει την επαφή του με την σκληροπυρηνική βάση του geekdom. Τη δόξα του Lost πολλοί ζήλεψαν, όλοι προσπάθησαν να αντιγράψουν, άπαντες απέτυχαν.

Επειδή δεν κατάλαβαν.

Δεν κατάλαβαν οτι πριν το Lost μας μπλέξει με γρίφους και με μυστήρια και με θεωρίες, πριν πιάσουμε να αναλύουμε κάθε screencap με τις ώρες, προτού αρχίσουν να ξεπηδούν sites που ένωναν φαινομενικά random στοιχεία για να σχηματίσουν μια ίσως ιδιοφυή και σίγουρα φευγαλέα μεγάλη εικόνα, πριν γίνουν όλα αυτά, το Lost είχε περάσει μια ολόκληρη σεζόν εδραιώνοντας το σύμπαν του, δημιουργώντας αληθινούς χαρακτήρες, καθηλώνοντας εξίσου τον sci-fi nerd με τον πατέρα μου που θέλει να χαζέψει κάτι όταν γυρίζει από τη δουλειά.

Κοινώς, το Lost δεν έπιασε τους θεατές από το λαιμό φωνάζοντάς τους ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΛΕΥΚΑΝΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΝΩΝΕΙΣ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ΚΟΙΤΑ ΚΟΙΤΑ ΚΟΙΤΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ! Παρά άπλωσε μπροστά μας ένα μωσαϊκό χαρακτήρων σε μια έκτακτη κατάσταση την οποία και σκιαγράφησε με εξουθενωτική λεπτομέρεια προτού μπει καν στη διαδικασία να υπονοήσει πως τα πράγματα είναι πολύ-πολύ-πολύ μεγαλύτερα από όσο φαίνονται. Είναι τόσο απλό το storytelling, διάολε. Ξεκίνα εσωτερικά. Πιάσε να μεγαλώνεις καθώς προχωράς, αλλά μη χάσεις ποτέ το σημείο της αρχής σου, γιατί εκεί θα πρέπει και να επιστρέψεις.

Στη διάρκεια όλων των ετών που παρακολουθώ Lost ανελλιπώς, η σχέση μας έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα. Το έχω λατρέψει, το έχω μισήσει, το έχω κοροϊδέψει, το έχω θαυμάσει, έχω ακόμα και αδιαφορήσει. Αλλά κάθε μα κάθε φορά που έρχεται κάτι σαν το FlashForward, η πίστη και η αγάπη μου για το show των Cuse & Lindelof ξαναφουντώνει, γιατί σκέφτομαι όλα εκείνα που θα μπορούσε να έχει κάνει λάθος, αλλά με τρόπο θαυματουργό τα έχει κάνει -σε μεγάλο έστω βαθμό- σωστά.

~-~-~

Πριν λίγα χρόνια, όταν το Lost είχε μόλις ολοκληρώσει την πρώτη του σεζόν και ξαφνικά οι μισές σειρές στην τηλεόραση ήταν κλώνοι του, οι Brannon "κατέστρεψα το Star Trek" Braga και David S(hit) Goyer είχαν δημιουργήσει ένα ακόμα διαμάντι του serialized storytelling, το αείμνηστο Threshold, δηλαδή μια από τις χειρότερες σειρές που έχω δει στη ζωή μου. Διαβάζοντας τώρα όσα είχα γράψει τότε, με τρομάζει πόσα από αυτά περιγράφουν τα προβλήματα και της νέας δημιουργίας του διδύμου, το FlashForward.

Θα το δώσω στη νέα τους σειρά, οτι το φοβερό concept τους κερδίζει πάρα πολλούς πόντους. (Καλύτερο από εξωγήινους υπερστρατιώτες, σίγουρα.) Αλλά ο τρόπος που δομήθηκε ο πιλότος και κατ'επέκταση όλο το show, το αφήνει φοβερά εκτεθειμένο. Η μεγάλη καταστροφή/μυστήριο συμβαίνει σε ένα σημείο όπου δεν ξέρουμε κανέναν από τους χαρακτήρες και δε μας νοιάζει επίσης να τους μάθουμε. Το incident ακολουθείται όχι από κάποια ήρεμη ανάπτυξή τους, και όχι από μια ματιά στον brave new world που ξύπνησε από αυτά τα 2 λεπτά. Αλλά από τραγικά γραμμένο και ξύλινα παιγμένο exposition που πιάνει όλο το β'μισό του πρώτου επεισοδίου. Ποιος, πότε, πώς, γιατί, το μέλλον, τα βραχιολάκια, η συνωμοσία, ναιαλλαδεμενοιάζει.

Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που συνεχίζει να λειτουργεί μετά από ένα τέτοιο συμβάν; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που τον κατοικούν; Ποιοί ήταν πριν και πώς άλλαξαν; Τι τους έκανε να ξυπνάνε το πρωί, τι τους κάνει τώρα να ξυπνάνε το πρωί; Τίποτα. Η σειρά θέτει όλες τις λάθος ερωτήσεις. Αντ'αυτών, στοιχεία, ανατροπές, αποκαλύψεις, σκιώδη τηλεφωνήματα σε πάρκινγκ και ατάκες τύπου "Υou spend millions of dollars on... hope?" Yikes.

Tα επόμενα επεισόδια συνέχισαν να χτίζουν πάνω σε θεμέλια που δεν ήταν εκεί. Γιατί ο Shakespeare in Love (τραγικά, σχεδόν κωμικά άχρωμος και ακατάλληλος o mini-Fiennes για τον πρωταγωνιστικό ρόλο) ακολουθεί πιστά το μέλλον; Γιατί η Penelope του Desmond μαλώνει με τον άντρα της και τη συνείδησή της για έναν άνθρωπο που ακόμα δεν έχει γνωρίσει; Κυριότερα, γιατί να με νοιάζει; Δείτε αντίθετα πώς το Lost μας προσέφερε το πριν και το μετά, και κάπου στην πορεία, όταν νιώθαμε ήδη τον Sayid, τον Sawyer, τον Hurley, τον Charlie σαν δικούς μας ανθρώπους, τότε άρχισε να μπαίνει μέσα το τι. Και το γιατί. Και μετά το ποιος. Και το πώς. Και το πότε.

~-~-~

Για να μην το πολυλογούμε το ζήτημα, δεν είμαι καθόλου έτοιμος να ξεχυθώ σε ένα ακόμα κυνήγι θησαυρού α λα Lost αν στην καρδιά όλου αυτού του πράγματος δεν υπάρχει ένας Desmond και μια Penny. Ένας ξεπεσμένος ροκάς Charlie έτοιμος να θυσιαστεί. Ένας Sawyer ρε φίλε.

Πώς το είχε πει ο Ron Moore;

"It's the characters, stupid."

~-~-~

Μερικά ακόμα μικρά:

1. ΟΚ, στο μυαλό μου απλά ο κόσμος έριξε μια κλεφτή ματιά σε ένα παραδιπλανό παράλληλο σύμπαν, είδε ένα πολύ παρόμοιο μέλλον, το οποίο λίγο πριν φτάσουμε σε αυτό θαυματουργά θα αποφευχθεί. Δε με νοιάζει αρκετά βέβαια για να συνεχίσω να το παρακολουθώ ώστε να δω αν το πέτυχα.

2. Αλήθεια όμως, κάποιος να κάψει όλα τα σενάρια που περιλαμβάνουν πρώην Ναζί.
(See what I did there?)

3. Στο τέλος του 4ου επεισοδίου η αντίδρασή μου: "Άααασε μας ρε Τσάρλι."

4. Και γενικά, δε μας έφτανε ή όλη Lost-wannabe-ίτιδα, μας έχουν πήξει στα γνώριμα πρόσωπα. Όποτε δείχνει την Penny να μιλάει με τον 'σύζυγό' της θέλω να φωνάξω στην οθόνη ΜΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ DESMOND, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;;

5. Στην πραγματικότητα έπρεπε να είχα σταματήσει να παρακολουθώ τη στιγμή που τον slo-mo Shakespeare συνάντησε ένα CGI καγκουρό. Πού να πάει μια σειρά μετά από κάτι τέτοιο.

.