Doctor Who: The Beast Below

To δεύτερο επεισόδιο της εποχής Moffat, αν και καλό, δεν είχε τα πυροτεχνήματα που μας κάνουν πάντα να θυμόμαστε με θαυμασμό και νοσταλγία τις ιστορίες του μεγάλου Σκοτσέζου. Μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο.

Η Smilers ήταν τρομακτικές φιγούρες αλλά δεν έκαναν τίποτα. Η Liz Ten ήταν ωραίος χαρακτήρας με ιντριγκαδόρικο concept, αλλά ήταν πασιφανές πως ήταν πίσω από όλα χωρίς να το ξέρει. Γενικά ένιωθα παρακολουθώντας το επεισόδιο πως μου άρεσαν όλα τα επιμέρους στοιχεία αλλά του έλειπε κάτι βασικά ώστε να έρθουν να δέσουν.

Η στιγμή που η Amy Pond ανοίγει το μυαλό της, αληθινά κοιτάει γύρω της όπως ο Doctor της έλεγε από το προηγούμενο επεισόδιο, συνδέει όλα τα στοιχεία και φτάνει στο συμπέρασμα της αληθινά υπέροχης ανατροπής, ήταν η στιγμή ακριβώς που περίμενα. Ομολογώ ότι βρήκα αυτή την ιστορία απείρως πιο συγκινητική και ανθρώπινη από αυτό που έμοιαζε να είναι, δηλαδή ένα ακόμα impossible μελοδραματικό δίλημμα από αυτά που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στην προηγούμενη εποχή της σειράς.

Και σημαντικότερα, διατήρησε την υπέροχη θεματική που μοιάζει να αναπτύσσει ο Moffat για τον δικό του Doctor Who, και για την οποία μιλήσαμε μετά το πρώτο επεισόδιο, δηλαδή του τέρατος που κρύβεται κάτω από το κρεβάτι σου όχι για να σε φάει, αλλά για να σε βοηθήσει αν είσαι αρκετά γενναίος ώστε να το αγκαλιάσεις. Πώς το είπε η Amy στην αφήγησή της στο τέλος του επεισοδίου;

In bed above, we're deep asleep
While greater love lies further deep
This dream must end, this world must know
We all depend on the beast below

Αυτό, ναι.

Στην ίδια λογική, μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε η αναλογία του Doctor με τη φάλαινα ως τελευταίοι του είδους τους, όχι σαν αφορμή για να το ρίξουμε πάλι στον κοσμικό emo μελοδραματισμό, αλλά σαν αφορμή ανείπωτης χαράς. Είναι κι οι δύο ό,τι έχει απομείνει από το είδος τους, άρα φυσιολογικά (αν το σκεφτείς λίγο) αδυνατούν να αγνοήσουν τη δυστυχία των παιδιών και κάνουν ό,τι μπορούν για να τους φέρουν ξανά το χαμόγελο. Δεν το περίμενα, αλλά ο Moffat αποδεικνύεται εξαιρετικός παραμυθάς, και όχι μόνο για ενήλικες. Ξεκίνησε το πρώτο του επεισόδιο από την οπτική μιας μικρής που αποκτά έναν imaginary friend και στήνει το δεύτερο πάνω στη δύναμη της παιδικής στεναχώριας.

Και μιλώντας για την Amy Pond, χάρηκα που έκανε κάτι αξιοσημείωτο μέσα στη δράση, ότι actually έκανε τη διαφορά δηλαδή. Όχι ότι δε μου άρεσε ήδη. Είναι τα μάτια μας στην ιστορία, εκφράζει απόλυτα το mission statement με τις λιγοστές αυτές λέξεις "Είμαι η Amy Pond και όταν ήμουν 7 χρονών απέκτησα έναν imaginary friend," χώνεται παντού χωρίς να το πολυκουράζει το θέμα, και δίνει πάντα μια αίσθηση έκπληξης και ανακάλυψης σε ό,τι κάνει. Αλλά εδώ πήρε επιλογές, πήγε κόντρα στον Doctor. Όχι μόνο στο τέλος, αλλά και νωρίτερα.


Αναφέρομαι στη σκηνή της επιλογής, η οποία ουσιαστικά και μας έβαλε στο παιχνίδι του επεισοδίου, και όπου με κοφτό μοντάζ είδαμε τα πράγματα όπως η Amy. Πατάει forget, κατευθείαν το βιντεάκι που έγραψε για να προειδοποιήσει και να προστατέψει τον Doctor, σύγχυση, πανικός, τρέξιμο, αβεβαιότητα. Well done. Και είχε ως αποτέλεσμα την πρώτη ματιά μας στον θυμωμένο Eleven, που δεν ξέρω πώς να το πω αναλυτικότερα, αλλά απλά το έχει. Ο Matt Smith το έχει.

Μερικά ακόμα σχόλια:

1. Ο Moffat δεν παρεκκλίνει από τη δομή της σεζόν που ακολουθούσε και ο Davies. (Και την οποία χωρίς αμφιβολία θα γουστάρει και το BBC.) Ξεκινάμε με επεισόδιο στο παρόν, γνωρίζουμε τη νέα companion, τα σόγια, τους γκόμενους κτλ, μετά πάμε στο βαθύ μέλλον, μετά ακολουθεί γνωριμία με ιστορική φιγούρα. Ο Moffat βέβαια θα έχει μετά Weeping Angels και River Song εκεί που ο Davies είχε άλλοτε τους Slitheens και τη χειρότερη Dalek ιστορία που έχει κάνει ποτέ η σειρά, οπότε δε διαμαρτύρομαι. Απλά θα το έβρισκα ενδιαφέρον κάποια σεζόν απλά να μην ακολουθήσει καθόλου μα καθόλου την πεπατημένη. Δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

2. Δεν είμαι καθόλου fan του σαχλού cliffhanger με τον Churchill. Το βρήκα αχρείαστο και μου θύμισε σειρές τύπου Time Tunnel. Να μην επαναληφθεί, τα επεισόδια μια χαρά μας κρατάνε από βδομάδα σε βδομάδα κι όπως είναι από μόνα τους.

3. Μου άρεσε όμως το άνοιγμα. Δεν εννοώ το cold open (που κι αυτό γαμάτο ήταν) αλλά την αφήγηση της Amy πάνω από το πλάνο με αυτήν καθώς κυλάει απαλά στο διάστημα. Κι από κάτω είναι η Αγγλία πάνω στη φάλαινα. Τι όμορφα πράγματα. Και ας μην προσπερνάμε το γεγονός ότι η Amy έβγαλε την περιπέτεια φορώντας τη νυχτικιά της. Τη νυχτικιά της! Λίγο από ποίηση, λίγο από όνειρο, et voila.

4. Πότε παντρεύεσαι; "Α long time ago, tomorrow morning." Amazing.

5. Πού θα βάζαμε τους Smilers στη λίστα με τα τέρατα του Moffat; Σκέφτομαι τελευταία θέση, εξάλλου ήταν από τα είδη επεισοδίων όπου ο αληθινός κακός είναι ο Άνθρωπος.

6. Όπως και νά'χει όμως, ο Moffat συνεχίζει να δημιουργεί. Να αρνείται να ανακυκλώσει αραχνιασμένα και πολυχρησιμοποιημένα concepts, και απλά να δημιουργεί ασταμάτητα δικές του ιδέες. Δηλαδή το ένα πράγμα που, όσο και αν εκτιμάς τον RTD, δε μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι στην εποχή του αποτελούσε πληγή. Αργά ή γρήγορα βέβαια είναι φαντάζομαι αναπόφευκτο πως θα δούμε τον Moffat να γράφει και μια ιστορία με τους Daleks, και θα γαμάει κιόλας, αλλά ως τότε απλά τον θαυμάζουμε καθώς κάνει τη συλλογή ιδεών του Doctor Who πλουσιότερη.

.