Treme: Do You Know What It Means

9 screenshots, 9 φοβερές στιγμές, ένας ανεπανάληπτος πιλότος. Δεν έχω όρεξη να κάνω τυπική κριτική στο Treme, κυρίως γιατί δεν έμοιαζε με τίποτα που να έχω δει ξανά στην τηλεόραση. Τα 80 λεπτά του πιλότου παρότι δεν είχαν τίποτα που να μοιάζει με πλοκή, κύλησαν γρηγορότερα από ό,τι κυλάει 20λεπτο sitcom, παρεμβάλλοντας σκηνές ανάτασης μετά μουσικής σε βινιέτες που μας σύστηναν έναν προς έναν τους χαρακτήρες της σειράς. Και ήταν ό,τι πιο συναισθηματικό έχω δει εδώ και χρόνια.

Ο David Simon μας έχει συνηθίσει σε πιο σκληρά θεάματα στο παρελθόν, με το Wire και το Generation Kill, όμως στην πραγματικότητα το Treme ταιριάζει απόλυτα στο σύνολο έργο του. Εξάλλου ήταν πάντοτε πασιφανές ότι ο Simon είναι μεγάλος ανθρωπιστής, και πάντα κοίταζε το πώς οι άνθρωποι παγιδεύονταν μέσα στα γρανάζια των θεσμών που υποτίθεται είχαν στηθεί για την καλυτέρευση της κοινωνίας. Στο Treme το θέμα είναι πιο ξεκάθαρο: Το focus είναι στους ανθρώπους και στο αθάνατο πνεύμα τους, αφού οι θεσμοί αυτοί τους έχουν απογοητεύσει, τους έχουν καταστρέψει, τους έχουν πάρει τα πάντα εκτός από τη θέληση για ζωή.

Δεν έχω κάπως αλλιώς να χαρακτηρίσω το Treme πέραν από mood piece, ένα κομμάτι φιλμ που αποτυπώνει μια Νέα Ορλεάνη ψυχωμένη, κάθε άλλο παρά έτοιμη να παραδώσει τα όπλα μετά την καταστροφή. Και η οποία, μέσα από τη συλλογική ψυχή των ανθρώπων της, και την υπέροχη μουσική που δημιουργούν, παραδίδει μαθήματα ζωής, παγιδευμένα μέσα σε μικρά, υπέροχα αποσπάσματα.

Αυτά είναι τα αγαπημένα μου:

O Wendell Pierce (o θεός Bunk από το Wire) παίζει τον τρομπονίστα Antoine, ο οποίος ανοίγει και κλείνει το επεισόδιο συνομιλώντας με ταξιτζήδες, προσπαθώντας να γλιτώσει κάτι από την ταρίφα, για να να βουτήξει στη συνέχεια σε κάποιο gig που περιμένει αυτόν για να ξεκινήσει. Τον χαρακτήρα τον λατρεύω ήδη, και οι σκηνές πλήθους με την πηγαία διασκέδαση με έκαναν να παρακολουθώ με ηλίθιο χαμόγελο. Στο πρώτο δεκάλεπτο του επεισοδίου (θα το μπορούσα να το βλέπω σε αιώνια λούπα) αναρωτιόμουν αν είναι δυνατόν να είναι έτσι όλη η σειρά κι αν αυτό ήταν το πιο uplifting πράγμα που έχω δει ποτέ όσο βλέπω τηλεόραση. Παίζει. Παίζει.

"Drop you where exactly, daddy;"

Εισαγωγή του έτερου λατρεμένου ήρωα από το Wire, του Clarke Peters. Ο οποίος εδώ επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη για να στήσει ξανά τη ζωή του, απέναντι προφανώς στις επιθυμίες των ανθρώπων του. Κανείς άλλος δεν πιστεύει ότι υπάρχει οτιδήποτε διασώσιμο σε αυτό το ρημαδιό, και για μερικές στιγμές είναι σαφές ότι κι ο ίδιος ο Albert (έτσι λέγεται ο χαρακτήρας του) δεν είναι κι ο ίδιος σίγουρος (οι σκηνές στο διαλυμένο του σπίτι σε σκοτώνουν, ο Peters είναι τεράστιος), αλλά η αποφασιστικότητά του τελικά θριαμβεύει, σε πείσμα όλων. Της λογικής ακόμα. Suck on that, άπιστη κόρη.

"You go, daddy."

On the flipside, η κόρη του Creighton (John Goodman) έχει ζήσει εκεί και τους 3 μήνες, και στην εφηβική της καρδιά η πόλη αυτή είναι ακόμα ζωντανή. Όχι ένα ερείπιο, αλλά κάτι που αναπνέει, έχει ιστορία, παρόν και μέλλον, κάτι για το οποίο αξίζει να παλέψεις. Και, όπως πράττει ο πατέρας της κι αυτή είναι περήφανη γι'αυτόν, να ρίξεις άμα λάχει και κανένα μικρόφωνο στο ποτάμι, εκνευριστικών ανθρώπων που δεν μπορούν να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα της Νέας Ορλεάνης. "Τότε τι κάνετε εδώ;" φωνάζει εξοργισμένος ο Creighton. Αυτή η πόλη (αυτή η σειρά) είναι μόνο για όσους αγαπάνε.

"In the meantime let me tell you that I love you."

Ακριβώς στη μέση του επεισοδίου, στην καρδιά του show άρα, βρίσκεται ένα μουσικό μοντάζ που είναι το ίδιο το Treme σε μικρογραφία. Γιατί υπέροχη μουσική ντύνει casual εικόνες ζωής από την πόλη, όπως δηλαδή και ολόκληρο το show σε μια άλλη κλίμακα. Τίποτα το 'ιδιαίτερο' δε συμβαίνει, απλώς άνθρωποι ζουν, συνεχίζουν. Και γι'αυτό το λόγο, είναι το ομορφότερο μουσικό μοντάζ που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια.

Μα το θεό, δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το πράγμα. Ούτε γιατί υπήρχε, ούτε τι συνέβαινε. Αλλά ήταν καθηλωτική σκηνή. Πώς γίνεται να μην πιάνεις απολύτως τίποτα από το context αλλά να ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει, δραματουργικά, συναισθηματικά; Είναι όπως όταν διαβάζεις μια αγγλική φράση και κάπου είναι μια λέξη που δεν ξέρεις, αλλά η πρόταση σου δίνει τον τόνο και ξέρεις τι έχεις διαβάσει.

"Taught him everything he knows... about Keynesian economics...;"

Ξεκαρδιστικό cameo του Elvis Costello, και ταυτόχρονα η στιγμή που ο χαρακτήρας του Steve Zahn (Davis, ντόπιος DJ/μουσικός) γίνεται αληθινά συμπαθής, χάρη στον ατσούμπαλο και άβολο τρόπο που σαν uber-geek προσπαθεί να προσεγγίσει τον λατρεμένο μουσικό. Αλλά τρώει εντυπωσιακά τα μούτρα του, αν μη τι άλλο παραδεχόμενος με χιούμορ την ήττα του. Θα ήταν η ατάκα του επεισοδίου, αν δεν είχε ακολουθήσει...

"Dude, justice aside, this shit's karmatically mine."

Θεούλης. Και σκοπεύω να κάνω τρελό overuse σε αυτή την ατάκα.

Kim Dickens. Γιατί έτσι.

Closing on a Bunk note. Απλά τέλειο. Η νεκρώσιμη ακολουθία, η μουσική, το χιούμορ, η ανθρωπιά.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ καθώς ολοκληρώνεται αυτό το ποστ έχω ήδη δει τον 80λεπτο πιλότο δύο φορές μέσα σε μια νύχτα. Και θα το έβλεπα ευχαρίστως ξανά. Δεν του το είχα του David Simon. Δηλαδή ήξερα ότι μπορεί να κάνει ένα τέλειο show. Αλλά κι ένα λατρεμένο; Who the fuck knew.

~-~-~

Διαβάστε επίσης:

Annotations: Πλήρης οδηγός σημειώσεων για το επεισόδιο, από τους τοπικούς Times.

Undercover Black Man: Το blog του αδικοχαμένου David Mills, co-executive producer του Treme, που πέθανε πριν λίγες μέρες on set. Ψαχουλεύοντάς το θα ανακαλύψετε τον υπέροχο μουσικό κόσμο του Mills, ο οποίος ξεκάθαρα άφησε το στίγμα του (αν μη τι άλλο) στις μουσικές επιλογές που απολαύσαμε στο επεισόδιο, και θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε στη σειρά.

imdb: Η σελίδα του Treme. Χρησιμοποιήστε την ελεύθερα, δεν είναι ντροπή. Αλλιώς δε μαθαίνεις ονόματα χαρακτήρων που να κοπανιέσαι. Εγώ την είχα ανοιχτή σε παραδιπλανό tab κατά την ετοιμασία αυτού του post.

.