FinaleWatch: Fringe

Το περσινό φινάλε ανέβασε το Fringe ένα επίπεδο, από μια ενδιαφέρουσα αλλά προβλήματική σειρά, την έβαλε στην κλάση 'Amazing!'. Φέτος που είναι σταθερά μέσα στη μισή ντουζίνα των καλύτερων σειρών στην τηλεόραση, ανταπεξήλθε στις προσδοκίες; Ναι και όχι. Αλλά παραμένει amazing.

Θα ήταν πολύ-πολύ πιο όμορφα αν το Fox είχε βρει ένα τρόπο να παιχτεί αυτό το δίωρο φινάλε σαν τηλεταινία, μέσα σε μία βραδιά δηλαδή, γιατί αυτό το σπάσιμο στα δύο σε έβγαζε κάπως από τον κόσμο που χτίζει το επεισόδιο, και πατάει λίγο φρένο στη δραματική εξέλιξη. Πολύ απλά, αυτό το φινάλε δεν ήταν σχεδιασμένο σαν δύο επεισόδια, αλλά σαν ένα- και το κόψανε στα μισά. Πολύ διαφορετικά αυτά τα δύο πράγματα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ξεκίνησε ως μια περιπέτεια που μια ομάδα rogue X-Men τύπων εισβάλει στο εχθρικό στρατόπεδο, κατέληξε (όπως τελικά μας έχει συνηθίσει το Fringe) σε ένα δυσβάσταχτα, ορισμένες φορές, και απόλυτα προσωπικό δράμα μεταξύ ενός πολύ κλειστού γκρουπ ανθρώπων. Απλώς σε αυτό το δράμα εμπλέκονται και παράλληλες διαστάσεις, no big deal.

Έτσι είχαμε κορύφωση σε μια σειρά από ιστορίες που χτίζονται με προσοχή και εξαιρετικό ρυθμό δύο χρόνια τώρα, δηλαδή τη σχέση του Peter με την Olivia, την άσπονδη φιλία του Walter με τον William Bell, αλλά πάνω απ'όλα την σχέση του Peter με τον Walter. Όλα είχαν τα θετικά τους και τα αρνητικά τους:

O Peter με την Olivia ήταν εμφανές ότι εκεί πήγαινε το ζήτημα, και ήταν η τέλεια στιγμή για μπει η σχέση τους στο παιχνίδι- θα υπήρχε καλύτερη άγκυρα για τον Peter; Όμως το φιλί τους έμοιαζε λίγο βιαστικό και από το πουθενά. Παρόμοιο προβληματάκι ρυθμού και στο subplot με τον William Bell, ο οποίος νιώθω πως θα ήθελα να έχει μοιραστεί περισσότερες σκηνές με τον Walter. Ήταν μια συνάντηση two years in the making ρε γαμώτο, όσο δυνατές κι αν ήταν οι δύο τους σκηνές, ήθελα περισσότερο, ειδικά από τη στιγμή που ο William μας άφησε χρόνους.

Όσο για τον Peter με τον πατέρα του, ΟΚ, αυτό ήταν πανηγυρικά τέλειο. Από τους δισταγμούς του Peter, τις στιγμές που μοιράστηκε με τη μητέρα του, την εσωτερική του πάλι, μέχρι την υπέροχη κατάληξη στην ατάκα "You did cross universes twice to save my life. That's gotta count for something, right;" Right!

Το οποίο crossing of universes μας φέρνει στην τελευταία εκκρεμότητα, που είναι και big one. Olivai, meet Olivia. Η σκηνή της μάχης τους ήταν η τελευταία προσθήκη στη λαμπρή παράδοση one-on-one, woman-on-woman uber-physical σκηνών ξύλου που εγκαινίασε το season 3 finale της Buffy (Buffy! Faith! Το τραπεζάκι!), συνέχισε ο JJ με την επεισοδιάρα που έκλεισε τη 2η σεζόν του Alias (Sydney! EvilFrancie! Ο καθρέφτης!) και της έδωσε να καταλάβει ο Tarantino στο πρώτο μέρος του Kill Bill (Uma! Oprah-- εχμ, Vivica! Κι άλλο τραπεζάκι!). Το γαμάτο twist εδώ βέβαια ήταν ότι η Anna Torv έπαιζε ξύλο με τον εαυτό της, το οποίο δίνει στο entry του Fringe μπόλικους cult points.

By the way, η Anna Torv μας άρεσε; Εμένα ναι, γιατί όπως σε όλη τη σειρά ως τώρα, αρνήθηκε να ξεπέσει σε εμφανείς ερμηνευτικές μανιέρες. Όποιος ηθοποιός παίζει δίδυμους ή κλώνους ή whatever, κάνει τον έναν τόσο εμφανώς και γελοιωδώς EEEEVEHL που καταντάει χιουμοριστικό. Η Torv άφησε τις διαφορές να είναι subtle. Τόσο, που αρκούσε ώστε η τελική ανατροπή να έχει βάση και να πείθει.

Η οποία τελική ανατροπή, wow, right; ΟΚ, φαντάζομαι έπρεπε να το περιμένουμε ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο, θέλω να πω, ποιο το νόημα να έχεις δύο ολόιδιους χαρακτήρες στον ίδιο χώρο αν δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσεις με κάποιο τρόπο αυτή τη χρυσή ευκαιρία; Αλλά και πάλι- whoa. Όχι μόνο το κλείσιμο ήταν κάργα depressing για μια -πλέον- φυλακισμένη Olivia, αλλά κάνει τον πόλεμο των δύο πλευρών ακόμα πιο προσωπικό από ό,τι ήταν ως τώρα. (Φαντάσου.)

Και όπως και η περσινή εμφάνιση του William Bell στο φινάλε έθεσε τις βάσεις για μια εξαιρετική 2η σεζόν, αυτή η ανταλλαγή Ολιβιών ανάμεσα στα δύο σύμπαντα θέτει τις βάσεις για μια καθηλωτική 3η. Awesome.

.