FinaleWatch: Grey's Anatomy

Πόσο μαύρισε η ψυχή μας από το φετινό season finale του Grey's Anatomy; Πολύ, αλλά διάολε κανείς δεν τη μαυρίζει σαν την Shonda Rhimes.

Δεν πρόκειται να κάτσω να ασχοληθώ με το κάθε ένα storyline ξεχωριστά γιατί ήταν πάρα πολλά κι έχω ένα βουνό από season finale να σχολιάσω, αλλά θα πω αυτό: το επεισόδιο είχε καμιά δεκαριά παράλληλες ιστορίες να εξελίσσονται και τις χειρίστηκε όλες υποδειγματικά, καταφέρνοντας για 90 λεπτά να μην κάνει κοιλιά και να μη γείρει προς καμία κατεύθυνση περισσότερο ή λιγότερο από το ιδανικό.

Στο τέλος η συγχρονισμένη επίθεση -που όταν πετυχαίνει, το Grey's είναι, πώς να το πω, τέλειο- ήταν δύσκολο να μη σε έχει αφήσει ένα ρετάλι και μισό. Για 90 λεπτά έχεις αγωνία, έχει περιπέτεια, έχεις συναισθηματικά γκρεμοτσακίσματα, θανάτους, σωτηρίες, κλάμα, λύτρωση, της πουτάνας, όλα τα χώρεσε η Rhimes. Υπήρξε μια στιγμή που το over-acting της Chandra Wilson κινδύνεψε να με βγάλει από μια προσεκτικά δομημένη over the top μελοδραματική ιστορία που όμως με κάποιο περίεργο τρόπο κατάφερνε να μένει προσγειωμένη; Ναι. Και ήρθαν μια-δυο στιγμές που ο διαρκώς πανταχού παρών Michael O'Neill έφτασε επικίνδυνα κοντά στο να γίνει scary movie μπαμπούλας καταστρέφοντας τη δραματική ένταση; Ναι, λίγο.

Αλλά την ίδια στιγμή, η κάθε μεμονωμένη ιστορία ήταν από μόνη της συναρπαστική, και επιπλέον ο O'Neill, που είναι από τους πιο συμπαθείς καρατερίστες ηθοποιούς που υπάρχουν στην τηλεόραση, έβγαζε από τις οργισμένα βουρκωμένες ματιές του χαρακτήρα του τόσο πόνο και θυμό που δε μπορούσες να τον δεις ως κάτι εξωγήινο ή κάτι μη ανθρώπινο. Δηλαδή for fuck's sake, ο τύπος σκότωνε αδιακρίτως και σε κάποια γωνία του μυαλού μου αναρωτιόμουν για τη μοίρα του- συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις αδιαμφισβήτητου εξωτερικού κακού, θες είτε να βρει βίαιο θάνατο ή, αν είναι καρτουνίστικος, να θριαμβεύει για την καφρίλα και τον χαβαλέ. Ο O'Neill δεν ήταν τίποτα από τα δύο. Ήταν φοβερός.

Και ήταν όλες οι μεμονωμένες ιστορίες καθηλωτικές με τον τρόπο τους, το οποίο είναι ιδιαίτερα αναπάντεχο, ερχόμενο στην ουρά μιας τόσο άνισης και δίχως focus σεζόν, που με έβρισκε συχνά στη διάρκειά της να αποσπώμαι, να μην πολυνοιάζομαι, και να ξεχνώ ποιος είναι με ποιον και γιατί.

Συνεπώς, το ότι θα με κρατούσε καθηλωμένο το τρίγωνο της Cristina, του Owen και της, εχμ, τελοσπάντων, της Audrey Raines του 24, ήρθε ως έκπληξη. Αλλά από την άλλη, ήταν τόσο έντεχνα δεμένο με την ιστορία της Meredith και του Derek, οπότε γιατί όχι; Μισό, τι λέω, αφού ούτε αυτοί με νοιάζουν κανονικά! Οπότε τι συνέβη; Τι να πω, υπάρχει κάτι τόσο καθηλωτικά δραματικό στην ιστορία μεταξύ δύο κολλητών φιλενάδων και την προσπάθειά τους να κρατήσουν τις ζωές τους ανέγγιχτες, που δε γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο. Όταν η Cristina μπούκαρε για να χειρουργήσει τον Derek έκανα γροθιές στον αέρα. Όταν ο Owen μπήκε στο χειρουργείο και είδαμε τον τρελό με το όπλο; Χέρια στο στόμα. Κάθε στροφή ήταν συναρπαστική, τι να λέμε τώρα. Και δηλαδή τι να πούμε για τη σκηνή που τρώει τη σφαίρα ο Derek. Σκηνοθεσία και σκριπτ και μοντάζ σε τέλεια ενορχήστρωση.

Άλλες σκηνές καθηλωτικές: O πρώτος πυροβολισμός, στο δόξα πατρί της Reed. Ο δεύτερος, στα καπάκια, στον Alex. Ο Clark να αρπάζει τη Bailey από κάτω από το κρεβάτι. Όλος ο διάλογος Clark/Derek που κορυφώθηκε με τον πυροβολισμό. Η Bailey να κλαίει και να μην το καταλαβαίνει. Το "εδώ υπάρχουν μόνο παιδιά" και κατόπιν γύρισμα πλάτης της Arizona στον Clark, και τα σιωπηλά της δάκρυα πανικού. Το πώς την ηρέμησε μετά η Callie. "Meredith, is Owen dead;" και "I'm trying to save your guy, now please go and try to save mine." (Amazing.) Το δίλημμα της μίας σφαίρας του Clark. Η Meredith και η ψύχραιμη παραδοχή της αποβολής. Oh man, αυτό το τελευταίο ειδικά. Πώς να μη σε κάνει κομμάτια;

Γενικά το όλο επεισόδιο είναι από αυτές τις τόσο υπερδραματικές ώρες που μπορούν να λειτουργήσουν μόνο άμα βουτήξουν 100% στον τεταμένο κόσμο τους και καταφέρουν να σε πάρουν μαζί τους για όλη τους την διάρκεια. Το Grey's Anatomy έχει παράδοση στο να καταφέρνει να το κάνει αυτό, ακόμα κι αν σε ψύχραιμη εξέταση μπορεί να αποφασίσεις πως είναι ένα υπερβολικό μελόδραμα. Τη στιγμή που το βλέπεις είναι δύσκολο να μην το ζεις, και άρα για μένα είναι win.

Ακόμα δυσκολότερο ήταν να μπορέσει να μην απογοητεύσει μετά το περσινό classic και συγκλονιστικό φινάλε. Περιέργως τα κατάφερε, και χωρίς -σε αντίθεση με πέρσι- να σκοτώσει κάποιον major χαρακτήρα. (Απλά να τους αφήσει όλους, ξέρεις, μισούς.) Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να παίξει ένα εντελώς γλυκό κι ευχάριστο κλείσιμο σεζόν, από περιέργεια έστω. Αλλά όσο η Rhimes κάνει τόσο καλά το μελόδραμα, whatever, I'm in.

.