Lost: Das Boot

To Lost ανεβάζει ταχύτητες- επιτέλους, κάτι που μοιάζει με κορύφωση. Και μάλιστα, σε μια από τις πιο αξέχαστες ώρες των 6 χρόνων της σειράς. Huge spoilers μετά το άλμα.

Ήξερες ότι θα γαμήσει το επεισόδιο από τη στιγμή που άνοιξε στο ψεύτικο σύμπαν και είχε σκηνή με τον Jack και τον Locke. Σε αυτό το σημείο της σειράς, ένα 40λεπτο αφιερωμένο σε αυτούς τους δύο δε θα μπορούσε να είναι παρά εκρηκτικό. (Και να επιβεβαιώνει τη θεωρία μου για το φινάλε.)

Ομολογώ μέχρι τα μισά είχα αρχίσει να αφρίζω. Μονολογούσα, Δεν είναι δυνατόν ΠΑΛΙ να βλέπουμε το ίδιο γκρουπ χαρακτήρων να κόβει ΠΑΛΙ βόλτες μες στη ζούγκλα και να αλλάζει ΠΑΛΙ συμμαχίες. Ήμουν έτοιμος να πετάξω πράγματα στην οθόνη, να έρθω εδώ και να γκρινιάξω όσο δεν είχα γκρινιάξει όλη τη σεζόν. Διάολε, κάναμε τόση υπόμονη, υποφέραμε ατελείωτα επεισόδια σκακιού, είχαμε μια βδομάδα διάλειμμα, και απαιτούσα αίμα.

Αλλά μισό, δεν το εννοούσα κυριολεκτικά! Μια κουβέντα είπα, και κοίτα τι έγινε.

RIP λοιπόν Sayid, και RIP Jin και Sun. Όλοι τους είχαν κατά καιρούς υπάρξει πολύ ψηλά στην κορυφή των αγαπημένων μου χαρακτήρων της σειράς (ο Sayid εκεί πριν την είσοδο του Ben, πριν καταλάβουμε τι τρέχει με τον Desmond, και λίγο αφού ο Locke είχε γίνει bumbling idiot, μπορεί και να ήταν για ένα μικρό παραθυράκι χρόνου ο #1 μου). Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο είχαν περάσει από τόσα κύματα που πλέον είχα πάψει να νοιάζομαι. Ο Sayid ήταν κάτι σαν ζόμπι (που ποτέ δεν εξηγήθηκε κιόλας), το δε ζεύγος εξ Ασίας ήταν χωρισμένο για τόσο πολύ καιρό που δε θυμάμαι καν πώς ήταν να νοιάζομαι γι'αυτούς.

Αλλά damn, αυτό το υποβρύχιο μακελείο κάπου με έπιασε. Ναι, αυτή η γελοία εμμονή των συγγραφέων να έχουν τον Jin και την Sun να μιλάνε αγγλικά στις τελευταίες τους στιγμές υπέσκαψε σχεδόν κάθε ικμάδα δραματικής έντασης της σκηνής (δε μπορέσαμε να αντισταθούμε- με τον αδερφό που έβλεπα το επεισόδιο είχαμε επιδοθεί σε χιουμοριστικό σχολιασμό της σκηνής σε Borat-esque αγγλική διάλεκτο), αλλά το γεγονός και μόνο αυτό που παρακολουθήσαμε είναι πολύ ισχυρό.

Αρχικά γιατί είμαι sucker για αυτοθυσίες hard-ass χαρακτήρων. Και κατά δεύτερον γιατί είμαι εξίσου sucker για αυτοθυσία αγαπημένου που θέλει να πεθάνει με την αγαπημένη του. COME ON! Είναι textbook πράγματα αυτά, αλλά ήρθαν και τα δύο τόσο αναπάντεχα, και ήρθαν και τα δύο μαζί, you know; Δεν γίνεται να μη σε πιάσει. Τα σεναριακά στάνταρ είναι στάνταρ για ένα λόγο, σωστά; Το τελευταίο 10λεπτο του επεισοδίου ήταν απλά epic.

(Μην ξεχάσουμε μέσα σε όλα αυτά να αποδώσουμε τιμές και στον Λαπίδη. Εν τέλει δεν κατάλαβα γιατί τον κουβαλάγαμε μια σεζόν μαζί μας, αλλά whatever, ο Jeff Fahey είναι απολαυστικός οπότε yay. Και τώρα που το σκέφτομαι νομίζω μόλις μου απάντησα. Συνεχίζουμε.)

Ο άλλος λόγος που το impact αυτού του φινάλε ήταν τόσο ισχυρό, ήταν φυσικά το τι σημαίνει για την ευρύτερη ιστορία. Ο Man in Black αποκάλυψε επιτέλους τα πραγματικά του (συγχωρέστε με, Lost made me do it) χρώματα. Δηλαδή όχι κάτι περισσότερο από αυτό που ξέραμε όλη τη σεζόν, όλη τη σειρά μη σου πω, αλλά για κάποιο λόγο ένα γκρουπ χαρακτήρων καθόταν και το φιλοσοφούσε το θέμα: Ότι είναι Κ Α Κ Ο Σ. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ το είχα μυριστεί από κάπου εκεί γύρω που, εχμ, για να θυμηθώ, α ναι, ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ΟΠΟΙΟΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ. (Εκτός του Locke, φυσικά. Θυμάστε σκηνή πρώτης σεζόν με Smoke Monster να ορμάει στον Locke και να τραβάει χειρόφρενο; Θα κρύβει μπόλικα τέτοια ωραία η δεύτερη θέαση.)

Άρα τώρα όλοι ξέρουν. Και ξέρουν και το σχέδιό του. Θυμάστε που πολύ φυσιολογικά είχατε αναρωτηθεί, "Μα γιατί μαμά και μπαμπά ο κακός καπνούλης δε σκοτώνει απλά όλους τους υποψήφιους αφού έτσι κι αλλιώς είναι κακός και έχει σκοτώσει εκατοντάδες ανθρώπους έτσι κι αλλιώς;" Ε, απάντηση. (Που κι αυτή είμαι σίγουρος ότι κάπου, κάπως, κάποτε, την ξέραμε επίσης.) Επειδή δε μπορεί να τους σκοτώσει. Όχι άμεσα. Άρα; Για 6 σεζόν προσπαθεί να τους φέρει σε θέση όχι μόνο να σκοτώσουν για πάρτη του τον Jacob, αλλά και να σκοτωθούν μεταξύ τους.

Μόνο που δυστυχώς γι'αυτόν τη σκαπουλάρανε 3 από τους υποψήφιους. (Και δυστυχώς για εμάς, τη σκαπουλάρισε και η Kate.) Και τώρα ξέρουν, ή τουλάχιστον υποψιάζονται, το σχέδιό του. Άρα πώς είναι ποτέ δυνατόν να μπορέσει τώρα ο MiB να φέρει σε πέρας το περίπλοκο σχέδιό του; Και στον αντίποδα, πώς είναι δυνατόν να τον αποτελειώσουν οι επιζήσαντες; Αδιέξοδο!

Αλλά όχι, γιατί οι καλοί έχουν τον Widmore. (Χμ.) Και έχουν και τον Desmond που χοροπηδάει ανάμεσα στους κόσμους. (Και τι διάολο συμβαίνει επιτέλους με αυτό το γαμημένο παράλληλο σύμπαν;)

Αυτή είναι η έχθρα, αυτά είναι τα stakes, αυτά είναι τα στρατόπεδα. Και χαίρομαι αφάνταστα που, μετά από 4 σεζόν γεμάτες σε πολύ μεγάλο βαθμό με fillers και με -εν τέλει- περιφερειακά subplots, όλα έχουν γυρίσει εκεί από όπου ξεκίνησαν. Στον Hurley. Στις λυτρωτικές αυτοθυσίες. Στον Jack, την Kate και τον Sawyer. (Και στα κλουβιά, για κάποιο λόγο.) Στον Locke και το Νησί. Κυριότερα, στον Locke και τον Jack. Και στο Smoke Monster.

To oποίο, από την άλλη, τι έχει στο πλευρό του; Άπειρο χρόνο είπατε; Όχι, 3 επεισόδια.

.