Emmys 2010, an afterword

Τα Emmy απονεμήθηκαν τα χαράματα της Δευτέρας και με βρήκαν σε διαδικασία επιστροφής από τα εξωτερικά (όπου έζησα αυτό το πράγμα, αδέρφια μου), οπότε δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω αυτά που μας προέκυψαν ως τα καλύτερα Emmys της πρόσφατης μνήμης. Πολύ σύντομα δυο λόγια μετά το άλμα γιατί γούσταρα γενικά, και ποιο ήταν το ένα πράγμα που με εξόργισε.

Όπως έχω γράψει ξανά και ξανά, οι προσδοκίες μου από αυτά (και γενικώς, τα παντός είδους) βραβεία, είναι εξαιρετικά χαμηλές. Αν μία στο τόσο τιμήσουν έναν ήρωά μου είμαι ευχαριστημένος, αλλά είμαι υπερβολικά συνηθισμένος να τα θεωρώ έναν θεσμό που αγνοεί πράγματα σαν τη Buffy και το Wire, και στον οποίον ψηφίζουν άνθρωποι που βλέπουν πολύ-πολύ-πολύ-πολύ-πολύ λιγότερη τηλεόραση από εμένα και εσένα και τους περισσότερους ανθρώπους που ξέρεις.

Άρα. Με όλα αυτά δεδομένα, ήρθε ως φοβερά ευχάριστη έκπληξη η φετινή διάθεση ανανέωσης των βραβείων, που για μια σπάνια φορά δεν βράβευσαν ακριβώς όλους τους ανθρώπους που έχουν μάθει να βραβεύουν χρονιά μετά τη χρονιά, αλλά έριξαν μια ματιά παραδίπλα να δουν μπας και συμβαίνει τίποτα άλλο αξιοσημείωτο στην τηλεορασολάνδη.

Εντάξει, μη φανταστείτε ότι κοίταξαν μέχρι τη Νέα Ορλεάνη ή μέχρι το Greendale, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Μου αρκεί που κέρδισε Emmy η Jane Lynch για τη ρολάρα καριέρας της ως Sue Sylvester στο Glee. Αρκεί που κέρδισε Emmy o Aaron Paul για το γεγονός και μόνο ότι στέκεται αντάξια δίπλα στον τιτανομέγιστο Bryan Cranston στο Breaking Bad. Ότι το 30 Rock έκανε παραπέρα για το Modern Family. Και το Amazing Race για το Top Chef. O γενικός αέρας ανανέωσης μου είναι αρκετός.

Σαφείς εξαιρέσεις, η 3η συνεχής επικράτηση του Mad Men παντού, περιμένοντας πλέον ποια θα είναι η σειρά που θα το εκθρονίσει του χρόνου (το έξυπνο χρημα λέει Boardwalk Empire), και βέβαια η επίσης 3η συνεχής επικράτηση του Bryan Cranston, τον οποίο περίμενα μεν ενδεχομένως να χάσει φέτος, αλλά από την άλλη επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό που του είχα δώσει, ως τον 'Sergey Bubka της αντρικής ερμηνείας.'

(Για το ίδιο το show δε μπορώ να πω πολλά καθότι παρακολούθησα ελάχιστα κλιπάκια- όμως από ό,τι είδα, την παράσταση έκλεψε ο Ricky Gervais.)

Αυτό το οποίο με ξενέρωσε φοβερά, ήταν η σκανδαλώδης απουσία του David Mills από το 'death reel'. Όπως μπορείτε να θυμηθείτε, από εδώ είχαν αποδοθεί στον Mills οι σχετικές τιμές για την ανεκτίμητη προσφορά του στο χώρο του τηλεοπτικού σεναρίου, προσφορά που ακόμα και η ίδια η Ακαδημία είχε αναγνωρίσει, βραβεύοντάς τον με δύο Emmy. Πώς μπορείς λοιπόν έναν άνθρωπο που έχει δουλέψει στα σημαντικότερα cop shows της τελευταίας 15ετίας, και που έχεις εσύ ο ίδιος βραβεύσει, να τον ξεχνάς την ώρα του τιμητικού αποχαιρετισμού;

Η Ακαδημία φυσικά μουρμούρισε κάτι περί 'λάθους', 'δεν είχαμε καμία πρόθεση' κι άλλες τέτοιες αρλούμπες. Μόνο που στην πραγματικότητα, αυτή η παράλειψη όσο αθέλητη κι αν ήταν, μας θυμίζει απλώς την σάπια χολιγουντιανή πραγματικότητα. Κατά την οποία δεν έχει σημασία ποιος είσαι, τι έχεις κάνει, τι έχεις προσφέρει, αν τρέχεις σε Βαλτιμόρες και Νέες Ορλεάνες για να ζήσεις πριν γράψεις ό,τι ρημάδι είναι αυτό που γράφεις. Δεν έχει καμία σημασία. Γιατί αν δεν είσαι εκεί γύρω στους Λόφους να φιλάς και καμιά κατουρημένη ποδιά αραιά και πού, δεν είσαι πιο σημαντικός από μία associate producer της τελετής των Emmy.

Βραβεία σου λέει μετά.

.