Fringe: The Plateau

Και πάλι Over There.

Είναι επίσημο, η 3η σεζόν σκίζει. Όχι επειδή έχει γίνει κάτι συνταρακτικό ως τώρα, αλλά ακριβώς επειδή ΔΕΝ έχει γίνει κάτι συνταρακτικό μέχρι τώρα και η σειρά είναι παρολ'αυτά τόσο δυνατή. Πού είναι τα μέτρια και τα αδιάφορα επεισόδια που έχουμε μάθει να υπομένουμε μέχρι να φτάσουμε στο καλό κομμάτι, εκεί στο β' μισό κάθε σεζόν; Πουθενά- φέτος δεν έχει τέτοια.

Θέλω να πω, αυτό το επεισόδιο- πιο procedural πεθαίνεις. Ή μάλλον, είσαι NCIS. Κι όμως. Ήταν ένα 40λεπτο άρτια τοποθετημένο στην Άλλη Πλευρά, έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός επεισοδίου που πέρσι θα χαρακτηρίζαμε filler. Και ήταν τέτοια, υπό μία έννοια, όμως δεν ήθελες στιγμή να το προχωρήσεις ή να το προσπεράσεις.

Σε αυτό έπαιξαν το ρόλο τους και τα μικρά στοιχεία ongoing μυθολογίας. Ο Charlie που άρχισε να ψυλλιάζεται ότι ίσως η Olivia να μην είναι η δική του Olivia, o Walternate να συνεχίζει το quest του για την καταστροφή του δικού μας σύμπαντος, τα οράματα του Peter και του Walter να αποδεικνύουν πως κάτι έχει μείνει μέσα στην Olivia από τον αληθινό εαυτό της- έστω και σε ένα καθαρά ενστικτώδες επίπεδο. (Επίσης, δεν είναι γαμάτο το Fringe Division των Από 'Κει; Και δεν είναι τέλειο που έχουν τον μηχανισμό ώστε να εντοπίζουν και να ασχολούνται με ένα περιστατικό σαν του Milo;)

Και από την άλλη, έχουμε το επεισόδιο βασισμένο καθαρά στη δική του δύναμη. Ο Milo είναι γαμάτος χαρακτήρας για να βάλεις σε μια ιστορία σαν villain. Πάντα είχα στο μυαλό μου την ενδεχόμενη ύπαρξη ενός ανθρώπου ο οποίος να σκέφτεται τόσο γρήγορα που ο κόσμος να μη φυλάει κανένα μυστήριο γι'αυτόν. Το να μπορείς να εκτιμήσεις με μηδενικό σφάλμα την έκβαση κάθε συμβάντος γύρω σου (αν δεις το περιβάλλον σαν πειραματικό χώρο και κάθε πράξη σαν ένα ελεγχόμενο -για το δικό σου μυαλό- πείραμα) δίνει φοβερές δυνατότητες στον συγγραφέα, αλλά και μια πρόκληση: Πώς ξεγελάς εκείνον που γνωρίζει τα πάντα;

Σε μια φάση είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι θα έχουμε το γνωστό Heroes Cop-out, όπου ο κακός έξαφνα ΔΕΝ έχει προβλέψει το μέλλον, δίχως κανέναν απολύτως προφανή λόγο. Όμως η εξήγηση ότι η Olivia δεν θυμόταν τον εσωτερικό κανονισμό περί εισπνοών, κατά πρώτον λύνει το πρόβλημα με το πώς κερδίζεις τον Milo, και δεύτερον δένει την -γαμάτη- αυτοτελή ιστορία με το arc του χαρακτήρα. Επίσης, τέλειο κλείσιμο της ιστορίας του ίδιου του Milo (με το αλογάκι που του άφησε η αδερφή του κι εκείνος δεν αντέδρασε, ομολογώ ότι ψιλοσυγκινήθηκα), και σε αυτό το σημείο που τον έφεραν, θα γούσταρα πολύ να τον δω να επιστρέφει στο μέλλον. Ακόμα και στο πλαίσιο του πολέμου των δύο πλευρών.

Αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να πάρει αυτή η δύσκολη ισορροπία του procedural στοιχείο μέχρι να έρθουν τα πράγματα σε μια σύγκρουση. Μέχρι τα November sweeps φαντάζομαι, αν και νομίζω ότι μια χαρά τα φέρνουν βόλτα οι σεναριογράφοι για την ώρα.

Σε όλα τα παράλληλα σύμπαντα.

.