Terriers: Asunder

Η σειρά κάνει πράγματα που δε θα έπρεπε να λειτουργούν. Όμως λειτουργούν, ακριβώς επειδή τα κλισέ τα προσεγγίζει με τη λογική "χμ! τι ενδιαφέρον μπορούμε να κάνουμε με αυτό;"

Case in point σε αυτό το επεισόδιο, μετά το άλμα.

Το επεισόδιο ξεκινά με τον Britt να κουβαλά τον Hank στον γάμο της Gretchen για έναν παντελώς ανόητο λόγο. Και ξέρεις πως παρακολουθείς απλώς μια αντίστροφη μέτρηση μέχρι να συμβεί το μοιραίο, μέχρι να γίνουν όλα πουτάνα. Και είσαι και λίγο απογοητευμένος γιατί, μεταξύ μας, περίμενες κάτι περισσότερο από το Terriers.

Μόνο που η στιγμή δε φτάνει ποτέ. Ο Hank κόβει βόλτες μέσα στο ξενοδοχείο, κοιτάει την τελετή από ψηλά, τη ζει από την απέξω, στο τέλος τρέχει ανάμεσα στον κόσμο της, φορτώνει και μια δημοσιογράφο στη λιμουζίνα των νιόπαντρων. Όμως δεν έρχεται ποτέ σε επαφή μαζί τους. Κοπανάς παλάμη στο μέτωπο. Βρε ανόητε, ποτέ δεν ήταν σκοπός της σειράς να βάλει τον Hank να κάνει θεατρινισμούς εν μέσω μιας δημόσιας τελετής. Με το να το tease-άρει διαρκώς, είναι σα να σου λέει και ντροπή σου που το σκέφτηκες.

Στην πραγματικότητα το Terriers επαναλαμβάνει αυτό το υπέροχο μοτίβο της πρόκλησης στο κλισέ. Το έκανε νωρίτερα στη σειρά με τον καθηγητή της Katie που βρέθηκε από σπόντα στο σπίτι της. Το έκανε με το μυστικό της Katie. Με κάθε πτυχή της ύπαρξης της Steph. Και το ξανάκανε με τον γάμο της Gretchen. Το κάνει ξανά και ξανά, στη μικρότερη λεπτομέρεια. Όμως ο στόχος εδώ δεν είναι η ευκολία- ούτε στη δραματουργία, ούτε στην πλοκή. Ο στόχος είναι η ανατροπή και το σασπένς. Τίποτα δε θα πάει όπως το περιμένεις να πάει, αλλά πριν το διαπιστώσεις, θα σου βγάλουμε πρώτα την ψυχή.

Το φανταστικό επεισόδιο 'Asunder' είναι γεμάτο από τέτοια μικρά αριστουργήματα σασπένς και μίνι κορυφώσεων. Ο Hank παραγγέλνει Grey Goose αλλά φεύγει από το μπαρ. Ο Britt μαθαίνει την αλήθεια από την Katie, αλλά με ένα ψίθυρο στο αυτί του. O Hank κρασάρει το γάμο της Gretchen, αλλά σε αντίθεση με ό,τι έχεις μάθει να περιμένεις, δεν την συναντά δευτερόλεπτο, παρά ξεσκεπάζει λίγο περισσότερο τη συνωμοσία της Ocean Beach. Η σκηνή με την δημοσιογράφο, την παρακολούθηση, τα μηνύματα, τον ψίθυρο από το πάνω μπαλκόνι, και την 'απαγωγή' της μητέρας ήταν ένα άψογα χορογραφημένο κατασκοπικό διαμάντι. Στο τέλος ο Hank βάζει την δημοσιογράφο στη λιμουζίνα της Gretchen, αλλά έχουν ο ένας πλάτη στον άλλο.

(Πραγματικά, αν υπάρχει κάτι που το Terriers έχει κάνει ποτέ λάθος, είναι η πίστη του στην ύπαρξη αληθινών ιντερνετικών ρεπόρτερ με ήθος που θα ζήλευε κι ο Woodward.)

Όταν, τέλος, έρχεται αντιμέτωπος με τη νέμεσή του, δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να του τρίψει κάθε λεπτομέρεια στη μούρη. (Η δήλωση του Hank πως ήταν εκεί για "surveillance work" ήρθε τόσο ξαφνική σε μένα όσο και στον Zeitlin.)

Ειλικρινά, ο τρόπος που παραδίδει τα κροσέ της αυτή η σειρά δε σταματά να με αφήνει άφωνο. Τίποτα δεν έρχεται όταν και όπως το περιμένω. Τα πάντα είναι συναρπαστικά, και τα πάντα κουβαλούν τόνους συναισθήματος και -κυριότερα ίσως- τρύπες συναισθηματικών κενών. Στο τέλος οι δύο ήρωες είναι τσουρουφλισμένοι και δύο, για λόγους που η αλήθεια είναι πως τους βλέπαμε να έρχονται, αλλά έσκασαν και δύο σε μια συγχρονισμένη επίθεση. Όσο καιρό τους παρακολουθούμε, είχαν διαρκώς κάτι να χάσουν. Τώρα είναι και οι δυο τους πληγωμένοι και ανεξέλεγκτοι.

Η στιχομυθία που κλείνει το επεισόδιο τα λέει όλα. "Το έψηνα τώρα λίγο αλκοόλ," ουσιαστικά λέει ο Britt. "Εγώ όχι," απαντά με αποφασιστικότητα ο Hank, δίνοντας τέλος στο ερώτημα που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του (μας) σε όλο το επεισόδιο.

Θα με συγχωρέσει, αλλά εγώ ένα ουισκάκι θα το έχω έτοιμο για το επόμενο επεισόδιο.

.