Terriers: Asunder

Η σειρά κάνει πράγματα που δε θα έπρεπε να λειτουργούν. Όμως λειτουργούν, ακριβώς επειδή τα κλισέ τα προσεγγίζει με τη λογική "χμ! τι ενδιαφέρον μπορούμε να κάνουμε με αυτό;"

Case in point σε αυτό το επεισόδιο, μετά το άλμα.

Το επεισόδιο ξεκινά με τον Britt να κουβαλά τον Hank στον γάμο της Gretchen για έναν παντελώς ανόητο λόγο. Και ξέρεις πως παρακολουθείς απλώς μια αντίστροφη μέτρηση μέχρι να συμβεί το μοιραίο, μέχρι να γίνουν όλα πουτάνα. Και είσαι και λίγο απογοητευμένος γιατί, μεταξύ μας, περίμενες κάτι περισσότερο από το Terriers.

Μόνο που η στιγμή δε φτάνει ποτέ. Ο Hank κόβει βόλτες μέσα στο ξενοδοχείο, κοιτάει την τελετή από ψηλά, τη ζει από την απέξω, στο τέλος τρέχει ανάμεσα στον κόσμο της, φορτώνει και μια δημοσιογράφο στη λιμουζίνα των νιόπαντρων. Όμως δεν έρχεται ποτέ σε επαφή μαζί τους. Κοπανάς παλάμη στο μέτωπο. Βρε ανόητε, ποτέ δεν ήταν σκοπός της σειράς να βάλει τον Hank να κάνει θεατρινισμούς εν μέσω μιας δημόσιας τελετής. Με το να το tease-άρει διαρκώς, είναι σα να σου λέει και ντροπή σου που το σκέφτηκες.

Στην πραγματικότητα το Terriers επαναλαμβάνει αυτό το υπέροχο μοτίβο της πρόκλησης στο κλισέ. Το έκανε νωρίτερα στη σειρά με τον καθηγητή της Katie που βρέθηκε από σπόντα στο σπίτι της. Το έκανε με το μυστικό της Katie. Με κάθε πτυχή της ύπαρξης της Steph. Και το ξανάκανε με τον γάμο της Gretchen. Το κάνει ξανά και ξανά, στη μικρότερη λεπτομέρεια. Όμως ο στόχος εδώ δεν είναι η ευκολία- ούτε στη δραματουργία, ούτε στην πλοκή. Ο στόχος είναι η ανατροπή και το σασπένς. Τίποτα δε θα πάει όπως το περιμένεις να πάει, αλλά πριν το διαπιστώσεις, θα σου βγάλουμε πρώτα την ψυχή.

Το φανταστικό επεισόδιο 'Asunder' είναι γεμάτο από τέτοια μικρά αριστουργήματα σασπένς και μίνι κορυφώσεων. Ο Hank παραγγέλνει Grey Goose αλλά φεύγει από το μπαρ. Ο Britt μαθαίνει την αλήθεια από την Katie, αλλά με ένα ψίθυρο στο αυτί του. O Hank κρασάρει το γάμο της Gretchen, αλλά σε αντίθεση με ό,τι έχεις μάθει να περιμένεις, δεν την συναντά δευτερόλεπτο, παρά ξεσκεπάζει λίγο περισσότερο τη συνωμοσία της Ocean Beach. Η σκηνή με την δημοσιογράφο, την παρακολούθηση, τα μηνύματα, τον ψίθυρο από το πάνω μπαλκόνι, και την 'απαγωγή' της μητέρας ήταν ένα άψογα χορογραφημένο κατασκοπικό διαμάντι. Στο τέλος ο Hank βάζει την δημοσιογράφο στη λιμουζίνα της Gretchen, αλλά έχουν ο ένας πλάτη στον άλλο.

(Πραγματικά, αν υπάρχει κάτι που το Terriers έχει κάνει ποτέ λάθος, είναι η πίστη του στην ύπαρξη αληθινών ιντερνετικών ρεπόρτερ με ήθος που θα ζήλευε κι ο Woodward.)

Όταν, τέλος, έρχεται αντιμέτωπος με τη νέμεσή του, δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να του τρίψει κάθε λεπτομέρεια στη μούρη. (Η δήλωση του Hank πως ήταν εκεί για "surveillance work" ήρθε τόσο ξαφνική σε μένα όσο και στον Zeitlin.)

Ειλικρινά, ο τρόπος που παραδίδει τα κροσέ της αυτή η σειρά δε σταματά να με αφήνει άφωνο. Τίποτα δεν έρχεται όταν και όπως το περιμένω. Τα πάντα είναι συναρπαστικά, και τα πάντα κουβαλούν τόνους συναισθήματος και -κυριότερα ίσως- τρύπες συναισθηματικών κενών. Στο τέλος οι δύο ήρωες είναι τσουρουφλισμένοι και δύο, για λόγους που η αλήθεια είναι πως τους βλέπαμε να έρχονται, αλλά έσκασαν και δύο σε μια συγχρονισμένη επίθεση. Όσο καιρό τους παρακολουθούμε, είχαν διαρκώς κάτι να χάσουν. Τώρα είναι και οι δυο τους πληγωμένοι και ανεξέλεγκτοι.

Η στιχομυθία που κλείνει το επεισόδιο τα λέει όλα. "Το έψηνα τώρα λίγο αλκοόλ," ουσιαστικά λέει ο Britt. "Εγώ όχι," απαντά με αποφασιστικότητα ο Hank, δίνοντας τέλος στο ερώτημα που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του (μας) σε όλο το επεισόδιο.

Θα με συγχωρέσει, αλλά εγώ ένα ουισκάκι θα το έχω έτοιμο για το επόμενο επεισόδιο.


.

9 σχόλια:

  1. Φοβερή η τελευταία ατάκα του επεισοδίου, θα το ξαναπώ ο τρόπος που κλείνουν τα επεισόδια είναι εκπληκτικός. Η αποκάλυψη της Katie στο αυτί του Britt, όλη η ιστορία του Hank στο ξενοδοχείο με το γάμο στο background, οι τρεις nerdy hipsters, ένα ακόμα άψογο επεισόδιο. Πόσο ένιωθες τη λαχτάρα του Hank να πάει στο γάμο όταν τον πήρε τηλέφωνο ο Britt για το πουκάμισο! Τι να πω, το Terriers αν το δεις το αγαπάς ακαριαία, δεν σου αφήνει άλλη επιλογή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μια σειρα ΠΙΟ σκληρη και απο το sield ετσι δεν ειναι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπό μία έννοια όντως είναι. Το άλλο σου κλώτσαγε την κοιλιά από το πρώτο λεπτό, δεν υπήρχε τίποτα (στις πρώτες σεζόν τουλάχιστον) που θα μπορούσε να σε αδειάσει, ψυχικά. Εδώ το περιτύλιγμα είναι φωτεινό, laid back, αλλά από κάτω παίζουν πολλές αλήθειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δε μπορώ να πω ότι διαβάζω πολύ καιρό το blog σου γιατί θα πω ψέμματα αλλά αυτά που είπες για το επεισόδιο με έκαναν να γράχω επιτέλους το παρθενικό μου comment σ' αυτό το αν μη τι άλλο εξαιρετικό blog. Τέλος το off-topic.

    Η σειρά μέχρι στιγμής είναι εξαιρετική και φυσικά το επεισόδιο αυτό δεν ήταν διαφορετικό. Τρομερή εξέλιξη μ' έναν φανταστικό τρόπο που μ' έκανε να τρώω τα νύχια μου απ' την αγωνία. Ειδικά στη σκηνή που παραγγέλνει την Πέρδικα μέχρι τι στιγμή που φεύγει είχα πεθάνει απ' την αγωνία. Το story του Hank ήταν εξίσου αγωνιώδες αφού αν και δεν ήξερα τη δημοσιογράφο, η προϊστορία των Hank-Zeitlin ήταν τέτοια που δεν μπορούσα να κάτσω αναπαυτικά. Όσο για την εξομολόγηση της Katie και την αντίδραση του Britt τα λόγια είναι περιττά. Φοβερός ο Michael Raymond-James στο ξέσπασμα του Britt. Τέλος η τελευταία φράση ήταν απλά το τέλειο κλείσιμο σε μια τρελή μέρα στην Ocean Beach.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλωσήρθες λοιπόν - πάντα χαίρομαι να βλέπω νέους φίλους, ειδικά με αφορμή σειρές τόσο αγαπημένες και υποτιμημένες.

    Σωστά λες για τον Michael Raymond-James που δεν τον ανέφερα στο ποστ. Δεν έχει αυτή την αβίαστη ποιότητα του Donal Logue, αλλά το νιώθει, είναι ωραίος. Δυνατή η σκηνή του ξεσπάσματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η σειρά είναι ένα σπιράλ τύπου νεροχύτη, όπου το νερό όσο πάει ανοίγει και σιγά-σιγά παρασέρνει τα πάντα προς το λούκι. Τι να σου κάνει η θέαση με ένα ουίσκι στο χέρι, όταν πρέπει να βλέπεις κάθε επεισόδιο φορώντας φιλέ και κράνος για να αποφύγεις το χάσιμο μαλλιών…

    Ο εναλλακτικός τίτλος της σειράς είναι «Πώς να τα κάνουμε απρόσμενα όλα πουτάνα». Οι «στιγμές όπου όλα γίνονται πουτάνα» έρχονται σωρηδόν, απλώς όχι όταν και όπως τις περιμένεις. Και ανησυχώ λίγο για το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε στον θάνατο του Χανκ, οπότε πόσο γρήγορα θα τελειώσει η σειρά;

    ΥΓ
    (Πραγματικά, αν υπάρχει κάτι που το Terriers έχει κάνει ποτέ λάθος, είναι η πίστη του στην ύπαρξη αληθινών ιντερνετικών ρεπόρτερ με ήθος που θα ζήλευε κι ο Woodward.)
    Μάλιστα, επιτέλους παραδέχεσαι —έστω και εμμέσως— ότι τα παίρνεις από δημιουργούς σειρών για να τις εκθειάσεις. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είμαι shameless corporate shill!

    Περίπτωση να πάθει κάτι ο Hank πάντως δεν περνάει από το μυαλό μου. Χωρίς αυτούς τους δύο δεν υπάρχει σειρά! Και αφού το παλεύουν για δεύτερη σεζόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. tyler σε ευχαριστω γιατι εισαι η μονη source(το πιασες το υπονοουμενο...) που ξερω απο ελλαδα που εχει αναφερθει σε αυτη τη σειρα , κ εισαι ο λογος που με αναγκασε να κατσω να την δω.

    Τι ωραια σειρα ρε πστ μου κ κανεις δεν εχει πει λεξη για αυτο !!! κριμα κριμα κριμα

    Μου ειχε δεθει κομπος το στομαχι απο την αγωνια σε αυτο το επεισοδιο...Αυτο που ξεκιναει σαν κατι βαρετο κ προβλεψιμο (γαμος της γκρετσεν) εξελιχθηκε στο καλυτερο (εως τωρα) επεισοδιο της σαιζον (νεχρι το επομενο ?)

    10 επεισοδια σε 3 μερες , ευκολα κ αβιαστα.Παω να δω το 11ο.


    Και παλι , ενα μεγαλο ευχαριστω

    46+2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δυστυχώς δεν έχει προβληθεί ούτε ακουστεί καθόλου, αλλά εντάξει, τι να γίνει. Καταδικασμένη σε cult status.

    Το επεισόδιο με τον γάμο ήταν το καλύτερο της σεζόν μέχρι φυσικά το επόμενο. Το σασπένς στο πώς παίζει με τις προσδοκίες για να καταλήξει κάπου εντελώς αλλού, είναι φοβερό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή