Terriers: Quid Pro Quo

Ένα επεισόδιο πριν το τέλος, όλα -φυσικά- πάνε στο διάολο, αλλά με εντελώς αναπάντεχους τρόπους.

Να ξεκινήσω από την Σκηνή; Να ξεκινήσω. Απομακρύνετε τα γυναικόπαιδα από την οθόνη, καλύψτε τα μάτια σας αν δεν έχετε δει το επεισόδιο (βασικά φύγετε αν δεν έχετε δει το επεισόδιο, what the fuck are you doing here?!) γιατί ακολουθεί η αντίδρασή μου μόλις είδα το άψυχο σώμα του Jason στο μάρκετ:

FFFFFFUUUUUUUUCK.

Γιατί είναι τόσο σκληρή η σειρά με τους ήρωές της, διάολε; Προσπαθούν όλοι τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να κάνουν το σωστό, αλλά πάντα τρώνε τα μούτρα τους με τον χειρότερο τρόπο. Ο θάνατος του Jason όχι μόνο δεν ήρθε για να λύσει με βολικό τρόπο το ερωτικό τρίγωνο της σειράς, βγάζοντας από τη μέση τον χαρακτήρα-εμπόδιο με εξιλεωτικό τρόπο, αλλά αντιθέτως, φέρνει τον Hank σε πάλη με ακόμη περισσότερους δαίμονες. Αυτός ο θάνατος έρχεται ως ευθεία συνέπεια των πράξεων του Hank, που ήθελε όχι μόνο να αποκαλύψει τη συνωμοσία του Zeitlin, αλλά και να σκαλίσει την ίδια τη Laura.

Και η συνταρακτική σκηνή που επισκέπτεται την διαλυμένη Gretchen και εκείνη τον αγκαλιάζει σφιχτά, και χάνεται με σιγουριά στην αγκαλιά του γιατί εκεί νιώθει προστατευμένη, είναι μια σκηνή συναισθηματικής κορύφωσης πραγματικά σπάνια. Τα συναισθήματα είναι τόσα πολλά, και όλα αντικρουόμενα. Βλέποντας αυτή την αγκαλιά δεν έκλαψα, δεν συγκλονίστηκα, δεν χαμογέλασα, δεν στεναχωρήθηκα: Πάγωσα. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Δεν ήξερα ποιο συναίσθημα από όλα πρέπει να επικρατήσει μέσα μου. Αυτό θα πει δράμα που σε παραλύει.

Στο μεταξύ, είχαμε ζήσει ένα ακόμα πλήρως απρόβλεπτο 40λεπτο, στη διάρκεια του οποίου ποτέ δεν μπορούσες να είσαι σίγουρος για τίποτα. Το μόνο προβλέψιμο πράγμα στο Terriers είναι ότι τα πάντα είναι απρόβλεπτα.

Ο Britt αποφυλακίζεται από τον Zeitlin και, παρότι ακόμα κρατάει μούτρα στον Hank, ξέρουμε κι εμείς και καταλαβαίνει κι ο ίδιος πως κατανοεί τις πράξεις του. Μπορεί να μην το λέει με λόγια, και μπορεί να μην το δείχνει, αλλά μέσα του τον έχει ήδη συγχωρήσει. Γιατί ο καθένας τους είναι η μόνη σταθερά στη ζωή του άλλου. (Μια ανεπαίσθητη στιγμούλα αρκεί για να τα δείξει όλα αυτά: Ο Hank κάνει ένα αστείο, ο Britt δε γελάει, ο Hank το παρατηρεί, και του το λέει. Όλα εκεί.)

Όμως η σειρά έπαιξε λίγο με την αβεβαιότητά μας. Μας άφησε να πιστέψουμε ή έστω να αναρωτηθούμε τι παιχνίδι παίζει ο Britt, σε ποιο το πλευρό είναι. Εξάλλου, όλα όσα είπε στον Zeitlin βγάζουν νόημα. Δεν τον νοιάζει το σχέδιό του για το αεροδρόμιο. Δεν είναι ντόπιος. Κατ'ουσίαν του είναι αδιάφορα όλα αυτά, και θέλει απλά να τελειώσει η ιστορία αναίμακτα για τον Hank. Όλο αυτό βγάζει τόσο νόημα που θα μπορούσε να είναι αληθινό, με έναν αστερίσκο όμως: Δεν έχει σημασία που όλα είναι αδιάφορα στον ίδιο. Αρκεί που σημαίνουν κάτι για τον Hank.

Ο ρυθμός του επεισοδίου είναι φρενήρης, οι ανατροπές συνεχείς, και η μία πράξη έχει συνέπειες στην αμέσως επόμενη. Όλα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην τραγωδία του φινάλε, και δεν το είχαμε καν συνειδητοποιήσει. Το Terriers κρύβει καλά τα χαρτιά του- για την ακρίβεια, η μόνη στιγμή του επεισοδίου που ένιωσα προς στιγμήν κάπως απογοητευμένος, ήταν η εισαγωγή του χαρακτήρα που λέμε Μαγικό Ισχυρό Χαρτί, τον Albrecht. Στις περισσότερες σειρές εμφανίζεται αργά ή γρήγορα κάποιος τέτοιος. Έπρεπε λοιπόν να το περιμένω, πως η εμφάνισή του στο Terriers δεν ήταν για να δώσει μια μαγική λύση, αλλά για να στείλει τα πράγματα ακόμα περισσότερο στο διάολο.

Στην σκηνή-μαχαιριά που ο Hank μπουκάρει στο γραφείο του και του μιλάει για τα πτώματα, αλλά εκείνος το παίζει ανήξερος, χτύπησα το κούτελό μου σα να είχα ανακαλύψει μόλις πως η Γη κινείται. Φυσικά και ο Albrecht ήταν εκεί για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα από όσο ήταν δυνατόν ποτέ να φανταστούμε ότι θα μπορούσαν να γίνουν.

~-~

Μια παρένθεση:

Το σχέδιο του Zeitlin μαθαίνουμε πως είναι κάτι περίπλοκο αλλά τελικά τόσο προφανές και λογικό. Θέλει να έρθει στα χέρια του όλη η γη της Ocean Beach για να χτίσει εκεί αεροδρόμιο. Είναι απλά τόσο σωστό που αυτό είναι το endgame αυτής της σειράς. Δεν είναι κάποιος τεράστιος σκιώδης εχθρός που απειλεί τα θεμέλια της δημοκρατίας, που απειλεί ζωές (άσχετα αν το κάνει στην πορεία του σχεδιασμού, έτερον εκάτερον), δεν είναι το άνοιγμα της κολάσεως στην Γη ή τίποτα παρεμφερές. Είναι ένα αεροδρόμιο, σύμβολο όμως του τέλους της ζωής στην Ocean Beach όπως οι υπέροχα παλιομοδίτες χαρακτήρες της την ξέρουν και την αγαπούν.

Γι'αυτό μάχονται αυτοί οι συγκλονιστικά επίμονοι terriers. Για την επιβίωση του ίδιου τους του χαρακτήρα. Για τη γωνιά του κόσμου που τους ανήκει, που είναι όπως την θέλουν οι ίδιοι να είναι. Που δεν την καθορίζει κανείς, που δεν την ελέγχει κανείς. Είναι μια βρώμικη γωνία του πολιτισμού, αλλά είναι η δική τους γωνία, διάολε. Και δε θα την πειράξει κανείς.

Το Terriers από την πρώτη στιγμή είχε φορέσει σαν παράσημο το mission statement του, δηλαδή τις περιθωριακές ιστορίες ενός μάτσο υπέροχων losers που δεν ξέρουν πότε να παραιτηθούν, που αφήνουν τα ένστικτά τους να τους οδηγήσουν σε μονοπάτια που η λογική τους διατάζει να αποφύγουν. Είναι τόσο συνεπές, τόσο σωστό, που αποκαλύπτοντας τον Μεγάλο Κακό αυτής της ιστορίας, οι Griffin, Ryan, Minear & Co. μέσω των ηρώων τους, απλά υπογραμμίζουν αυτό που εξαρχής ξεκίνησαν να λένε: Δεν έχουμε κανένα ενδιαφέρον για το αστραφτερό προσκήνιο. Αλλά διάβολε, αφήστε τις βρώμικες γωνίες μας στην ησυχία τους. Και αν αποτύχουμε, θα είναι επειδή προσπαθήσαμε με τους δικούς μας όρους.

Τέλος παρένθεσης.

~-~

Ένα επεισόδιο πριν αυτό που πιθανότητα θα αποδειχθεί το τελευταίο επεισόδιο μιας υπέροχης, μικρής και τέλειας σειράς, το ίδιο πράγμα που μπορεί να ειπωθεί για τους ήρωές της, μπορεί να ειπωθεί και για την ίδια την ύπαρξή της.

Το τι πρόκειται -και τι προλαβαίνει- να γίνει στα τελευταία 40 λεπτά, δεν πρόκειται καν να μπω στη διαδικασία να μαντέψω. Απλά θα κρατηθώ γερά για την τελευταία διαδρομή, ελπίζοντας στο τέλος της να μην μας έχει ποδοπατήσει την ψυχή.

Ή, βασικά, ελπίζοντας να το έχει κάνει.

.