Συνέντευξη: Ο George Pelecanos για το Wire, τα βιβλία, και το να γράφεις για να νικήσεις το θάνατο

Θεότητα του λογοτεχνικού νουάρ αλλά και του τηλεοπτικού σεναρίου, τον George Pelecanos τον αγαπήσαμε ιδιαίτερα όταν παρατηρήσαμε πως έγραφε κάθε χρόνο εκείνα τα επεισόδια του Wire που σε διέλυαν ακόμα περισσότερο από τα υπόλοιπα. (Τη δημοφιλία που απέκτησε μέσω του Wire την έχει υπόψη του, και την σχολιάζει.) Τελευταία γράφει το σενάριο της κινηματογραφικής διασκευής του δικού του βιβλίου, 'Shoedog', και φυσικά συνεχίζει να συνεργάζεται με τον David Simon, πλέον στο Treme.

Μετά το άλμα, αξίζει να διαβάσεις τα πολλά γαμάτα που είχε να πει, αλλά και πιο συγκεκριμένα τις τελευταίες ερωτήσεις όπου μιλήσαμε λίγο για το Wire, για το αγαπημένο του επεισόδιο, και για τα βραβεία, που ποτέ δεν αγκάλιασαν τη σειρά.

*Η συνέντευξη έγινε για λογαριασμό του επετειακού τεύχους του Nitro που βρίσκεται από σήμερα στα περίπτερα.

Γιατί ξεκίνησες να γράφεις;
Το πρώτο μου βιβλίο, 'A Firing Offence', ήταν η πρώτη φορά που προσπάθησα ποτέ να γράψω οποιουδήποτε είδος fiction, και απλά είχα μια ιστορία που ήθελα να πω. Πραγματικά σκόπευα να γράψω μόνο αυτό το ένα βιβλίο. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορούσα να το κάνω, υποθέτω. Κι επίσης, είχα αυτή την αόριστη ιδέα πως ήθελα να αφήσω κάτι πίσω μου που να λέει πως ήμουν εδώ. Αυτή η πάλη με τη θνησιμότητα δίνει ώθηση σε πολλούς συγγραφείς να δουλέψουν, είτε τους αρέσει να το παραδέχονται, είτε όχι.

Τι σε ενέπνεε τότε;
Η εργασιακή ηθική των γονιών μου. Ο πατέρας μου σηκωνόταν στις 4.30 κάθε πρωί, άνοιγε το diner του, στεκόταν όρθιος όλη μέρα και παρείχε τα απαραίτητα στην οικογένειά του. Λάτρευε την δουλειά του. Προσπαθώ να κάνω ό,τι κι εκείνος, αν και σε διαφορετικό χώρο.

Και σήμερα;
Μια καλή ταινία ή ένα καλό βιβλίο με πετάει σαν ελατήριο στο γραφείο μου για να ξεκινήσω κάτι νέο. Αλλά δεν κοιτάω ποτέ όσα έχω κάνει με μια αίσθηση εφησυχασμού ή έστω ικανοποίησης. Πάντα το σημαντικό είναι τι θα κάνω μετά.

Τι ταινίες σου αρέσουν πιο πολύ; Νουάρ να υποθέσω;
Κυρίως γουέστερν και περιπέτειες! Στα '60s: 'The Magnificent Seven', 'The Great Escape', 'Bullitt', 'The Dirty Dozen', 'The Wild Bunch'. John Sturges, Robert Aldrich, Peckinpah, Sergio Leone. Μάλλον υπάρχει κάποιο pattern εδώ, δε βρίσκεις;

Βιβλία διάβαζες;
Δεν είχα κάποιο αγαπημένο. Ήμουν movie freak όταν ήμουν πιτσιρικάς, αν και διάφοροι άνθρωποι προσπαθούσαν να με κάνουν να διαβάζω. Μια φίλη της μητέρας μου, η κυρία Πετρουλάκη, μια δασκάλα σε δημόσιο σχολείο της Washington, μου έδινε πολλά βιβλία όταν ήμουν μικρός. Τα έχω ακόμα στο γραφείο μου με τις σημειώσεις που έκανε για να μου δώσει έμπνευση. Οφείλω ένα μεγάλω ευχαριστώ στην Mrs. “Pet”.

Τι σε τρόμαζε τότε;
Ένα άδειο σπίτι. Ένα σκοτεινό υπόγειο. Τότε μισούσα τον εαυτό μου που φοβόμουν, αλλά τώρα ξέρω πως το μόνο που σήμαινε, ήταν πως είχα πολύ ζωντανή φαντασία.

Από τα δικά σου βιβλία ποιο είναι το πιο προσωπικό σου;
To 'Hard Revolution', στο οποίο δούλεψα πολύ σκληρά για πολύ καιρό. Δεν ήταν εμπορική επιτυχία, αλλά ελπίζω πως θα αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Το 'The Way Home' και το 'The Turnaround' είναι δύο πολύ προσωπικά βιβλία. Αυτά τα δύο δείχνουν να αποσπούν πολύ έντονες αντιδράσεις και από τους αναγνώστες. Γενικά ως συγγραφέας, θες τέτοιου είδους αντιδράσεις. Θες φυσικά να διαβάζουν τα βιβλία πολλοί άνθρωποι, αλλά πέρα από το entertainment, θες να τους κάνεις να νιώσουν και κάτι.

Ποιος χαρακτήρας σου άρεσε πριν δημιουργήσεις τους δικούς σου ντετέκτιβ;
Αφού ένας καθηγητής μου στο κολλέγιο, ο Charles Mish, με έμαθε να αγαπώ τα βιβλία και το crime fiction, διάβασα όλα τα βιβλία με τον Travis McGee από τον John MacDonald, το ένα καπάκι με το άλλο. Ο McGee είναι ο τύπος που οι περισσότεροι άντρες θέλουν να είναι. Ονόμασα ακόμα κι ένα από τα σκυλιά μου Travis. Το οποίο είναι περίεργο γιατί ο Travis (το σκυλί) είναι σκύλα.

Με τα τηλεοπτικά σενάρια πώς και ασχολήθηκες;
Είδα τον David Simon, τον οποίον μόλις που γνώριζα, σε μια κηδεία ενός κοινού φίλου και τον πήρα με το αμάξι μου για να πάμε μετά στο σπίτι της οικογένειας. Στη διαδρομή μου είπε ότι είχε πουλήσει έναν πιλότο στο ΗΒΟ που αφορούσε εμπόρους ναρκωτικών και αστυνομικούς. Είχε διαβάσει ένα βιβλίο μου, το 'The Sweet Forever', και πίστευε ότι θα ταίριαζα πολύ στη σειρά. Μου προσέφερε ένα σενάριο για την πρώτη σεζόν, και συμφώνησα να το κάνω. Κατέληξα να δουλεύω εκτενώς σαν σεναριογράφος και παραγωγός και στις πέντε σεζόν του Wire. Περιέργως, είναι πιθανότατα το ένα πράγμα για το οποίο θα με θυμούνται περισσότερο. Όμως τι ευκαιρία που ήταν! Είμαι πολύ περήφανος που ήμουν μέρος αυτού του πράγματος.

Πώς συγκρίνεται το να γράφεις για τηλεόραση με το να γράφεις βιβλία;
Ένας νοβελίστας γράφει μοναχικά. Ένας τηλεοπτικός σεναριογράφος δουλεύει με πολλούς ανθρώπους κάθε μέρα σε μια πιεσμένη ατμόσφαιρα. Ο νοβελίστας έχει περισσότερο έλεγχο στη δουλειά του και στο τελικό πρόϊόν. Ο σεναριογράφος πρέπει να αποδεχθεί ότι κάθε λέξη που γράφει δεν είναι χρυσός, και πως ό,τι φαντάζεται στη σελίδα μπορεί να καταλήξει με πολύ διαφορετικό τρόπο στην οθόνη. Μπορώ να διαχειριστώ και τα δύο αυτά σενάρια. Μου αρέσει να δουλεύω στο σινεμά και στην τηλεόραση, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από το να τελειώνεις ένα βιβλίο, να βλέπεις το όνομά σου πάνω του, και να ξέρεις πως είναι δικό σου και μόνο δικό σου.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη σκηνή που δε μεταφράστηκε στην οθόνη με τον τρόπο που θα ήθελες;
Υπάρχουν κάποιες σκηνές που έγραψα στη διάρκεια αυτών των πέντε χρόνων που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μου. Αν δεν δούλεψαν, το φταίξιμο είναι δικό μου.

Για ποια σκηνή ένιωσες πιο περήφανος;
Το επεισόδιο 3x11 του Wire, το ‘Middle Ground’, είναι ένα προσωπικό μου αγαπημένο. Η σκηνή ανάμεσα στον Stringer Bell και τον Avon Barksdale στη σκεπή μες στη νύχτα, όταν λένε εμμέσως αντίο ο ένας στον άλλον, γυρίστηκε λέξη προς λέξη όπως την είχα γράψει, και αντιπροσωπεύει την καλύτερή μου δουλειά στη σειρά. Ο Joe Chapelle σκηνοθέτησε τη σκηνή αριστοτεχνικά, και ο Idris Elba με τον Wood Harris, και οι δύο έξοχοι ηθοποιοί, της έδωσαν ζωή.

Είναι γνωστό το φοβερό σνομπάρισμα του Wire από τις διάφορες ενώσεις που απονέμουν βραβεία. Ταυτόχρονα, εσύ έχεις κερδίσει βραβεία και για τα βιβλία σου και για την δουλειά σου στην τηλεόραση. Τι σημαίνουν για σένα;
Δύσκολο να πεις. Αυτά τα βραβεία μαζεύουν σκόνη σε διάφορα σημεία του σπιτιού μου. Δεν ξέρω τι να τα κάνω. Η αλήθεια είναι πως, αν πιστέψεις πως είσαι κάτι το ιδιαίτερο επειδή κέρδισες κάποιο βραβείο, παραληρείς. Αντιθέτως, αν πέσεις σε απόγνωση επειδή δεν κέρδισες κάτι, και πάλι παραληρείς. Όλα τα βραβεία είναι πολιτικά, και έτσι πρέπει να τα βλέπουμε. Αυτό που μετράει είναι η ίδια η δουλειά σου, και η ιδέα του να γράφεις κάτι με διάρκεια, που θα πιάσει τους μεταγενέστερους. Γράφοντας, προσπαθώ να ξεγελάσω το θάνατο. Και ταυτόχρονα ξέρω πως είναι μια άσκηση στη ματαιότητα.

Στο εξώφυλλο του άλμπουμ του ‘Beat Crazy’, ο Joe Jackson γράφει: «Αυτό το άλμπουμ αντιπροσωπεύει μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βρούμε το νόημα του rock and roll. Βαθιά μέσα στις καρδιές μας γνωρίζαμε πως ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Η ερώτηση παραμένει: Γιατί προσπαθήσαμε;» Έχω παρόμοιες σκέψεις κάθε μέρα. Αλλά συνεχίζω να δουλεύω.

Μετανιώνεις για τίποτα;
Φυσικά.


.

19 σχόλια:

  1. ουτε ενα κομεντ για τον πελεκανο ρε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατσε να ξεπρασινισουμε απο τη ζηλια και θα ποσταρουμε :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να΄ναι καλά οι εκδόσεις Οξύ που πρωτοεξέδωσαν τα βιβλία του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δε έχω διαβάσει κανένα σε ελληνική έκδοση, αλλά ναι, το Οξύ έτσι κι αλλιώς ήταν πάντα πολύ μπροστά στις επιλογές του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. τι για ποιο; δεν ειμαι τοσο κουλ ακομα ωστε να μη ζηλευω συνεντευξη απο τον πελεκανος :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλα αυτο ισχυει... πως προεκυψε αληθεια?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για ένα θέμα με συγγραφείς για το Nitro. Απλά επειδή είπαμε μπόλικα σχετικά με το Wire, το βρήκα αρκετά σχετικό ώστε να το ανεβάσω εδώ full.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συνενετευξη του Πελεκανου στο Νιτρο, το περιοδικο του απολυτου ΤΙΠΟΤΑ για καγκουρες κ ατομα που εχουν για θεο τον 'γκουρου του κωλου' κωστοπουλο

    Μονο εμενα μου φαινεται οξυμωρος ΑΥΤΟΣ ο συνδυασμος ?Σαν να ποσταρεις συνεντευξη του Bob Dylan στη Σουπερ Κατερινα......

    (Α ρε tyler , casting your pearls on swines....)


    46+2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το δημοσίευσα το σχόλιο επειδή δεν απορρίπτω τίποτα εκτός αν είναι spoiler- όμως καλό θα ήταν να μην ξεφύγουμε αλλού. Εξάλλου αν η Σούπερ Κατερίνα μου έλεγε να κυνηγήσω τον Bob Dylan και μου έδινε χώρο για συνέντευξή του, τότε αυτό κάτι θα έλεγε και για την Σούπερ Κατερίνα, σωστά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. η αληθεια ειναι, παλι καλα που το ανεβασες κι εδω, θα χαθει σιγουρα στο νιτρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τυλερ , οπωε ειπες κ εσυ δεν λεει να ξεφυγουμε αλλα επετρεψε μου να πω my last 2 cents (αν τα γραφομενα μου θεωρησεις οτι εχουν βγει εκτος οριων μην το δημοσιευσεις)

    Για να μην υπαρχουν παρεξηγησεις , αν κραζω κακως κειμενα κ καταστασεις με το προηγουμενο ποστ μου , εσυ δεν ανηκεις σε αυτα ουτε 0,001%

    Να το ξεκαθαρισω αυτο για να μην χαλαμε τις καρδιες μας, αντιθετως κ σε παω κ σε εκτιμω κ σε γουσταρω γιατι εισαι σεμνος,μετρημενος,ουσιωδης και καθολου 'ποζερας' οπως πολλοι στο δημοσιογραφικο κυκλωμα.

    Ετερον εκατερον.

    Απλα μου φανηκε αστειο , σε ενα περιοδικο με υλη εντελως χαμηλου διανοητικου (κ οχι μονο) επιπεδου να δοθουν σελιδες για τον πελεκανο.

    Ισως ενα τετοιο θεμα δινει credibility points στο ΝΙΤΡΟ( αλλα και παλι , σαν να βαζεις κολωνια σε τυπο που εχει πεσει μεσα σε βοθρο μου κανει)

    Ξαναλεω ,δεν κρινω εσενα ουτε 1/100000. Αντιθετως , μαγκια σου που πληρωθηκες για μια ομολογουμενως σουπερ συνεντευξη με τον Πελεκανο.

    Και συγνωμη που θα σε 'προσγειωσω' αλλα ΟΧΙ δεν λεει ΤΙΠΟΤΑ για το ΝΙΤΡΟ. Σκουπιδοπεριοδικο ηταν και ειναι και γι'αυτο μου εκανε εντυπωση ενα τετοιο θεμα , εκει ειδικα....Ναταν κανα soul πχ που προμοταρει την πιο ΄προχω' mainstream αποψη σε θεματα art/pop culture δεν θα το ανεφερα καν.

    Aλλα το ΝΙΤΡΟ , το οποιο κινειται στο τριπτυχο κωλοι/βυζια/σεξ , δεν ειναι το τυπικο περιοδικο που φιλοξενει τετοια θεματα (κ ποσο μαλλον γραμμενα απο καποιον που knows his 'shit' και οχι καναν δημοσιογραφο του γλυκου νερου που απλα εκανε κολαζ απο αρθρα απο google)

    Οποτε ξαναλεω δεν λεει ΤΙΠΟΤΑ για το ΝΙΤΡΟ

    Εκτος εαν ο αρχισυντακτης βλεπει/γουσταρει wire...Οποτε τοτε θα παω πασο κ θα του ευχηθω με το καλο συντομα αρχισυντακτης σε ενα πιο ποιοτικο περιοδικο απο το ΝΙΤΡΟ, οπου δεν θα χρειαζεται να κανει 'ανταρτοπολεμο' με τετοια θεματα.


    46+2.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. παλι καλα που το ανεβασες κι εδω
    Εδώ το έβαλα έτσι κι αλλιώς για να είναι στην πλήρη μορφή του, διότι στο περιοδικό χρησιμοποίησα μέρος της συνέντευξης- είναι κομμάτι θέματος με άλλες συνεντεύξεις συγγραφέων, του Πάνου Καρνέζη και του David Sedaris. (Θεός.)

    46+2,
    don't worry, δεν πήρα κάτι προσωπικά έτσι κι αλλιώς, ούτε θέλω να υπερασπιστώ τις Σάσες Μπάστες. Απλά λέω πως προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι πιο καλό μέσα από την κάθε κατάσταση, πάντοτε. Πιστεύω τέτοιου είδους θέματα είναι καλές προσπάθειες. Όσο αφορά στο ερώτημα που θέτεις στο τέλος του σχολίου σου, ε, μιας και το έθεσες να σου πως ναι, και βλέπει, και γουστάρει. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πιστεύω πως το Wire και οι Sopranos ήταν ό,τι καλύτερο έχει περάσει από την τηλεόραση. Όσο για τα σχόλια για το Νίτρο, ό,τι και να του προσάψει κανείς του Κωστόπουλου, έχει δημοσιεύσει και εξαιρετικά άρθρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν υπάρχει κάτι από τη σημερινή συγκομιδή σειρών που θα φτάσει την καθολική αποδοχή και φοβερή υστεροφημία αυτών των δύο σειρών. (Δεν λέω πως δεν παίζονται σειρές που μου αρέσουν εξίσου ή και περισσότερο ακόμα, αλλά στο legacy αναφέρομαι.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Προς dark tyler comment at 12:07

    Όχι δεν υπάρχουν. Πιστεύω πως τα στούντιο πρέπει να αφήσουν τον κόσμο να πάρει μια ανάσα από τις σειρές για κανένα χρόνο γιατί μας δίνουν πολλά, κάνουν πειράματα και διαμαντάκια δεν υπάρχουν. Υπάρχει βέβαια το Downtown abbey. Κάτι άλλο που παρατηρήσατε όλοι βέβαια είναι πως συνήθως, μετά την δεύτερη σεζόν γίνονται ανιαρά και γελοία. Και το καταλαβαίνω επειδή τις αγοράζω όλες και τελικά οι μόνες που έχω ολόκληρες είναι οι προαναφερθείσες, το West wing και το Boston Legal. Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ξαναδιευκρινίζω πάντως, ότι -κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον- υπάρχουν σειρές σε αυτό το επίπεδο. Ή πολύ κοντά. Το Community είναι μια σειρά που δείχνει να μην έχει τίποτα να ζηλέψει από το Arrested Development πχ. (Δεν αναφέρομαι σε άλλες που βρίσκονται στην πρώτη σεζόν τους.) Απλά αναρωτιέμαι αν θα μπορέσει κάτι από την τωρινή φουρνιά να φτάσει σε επίπεδο καθολικής αποδοχής και εκτίμησης τα προαναφερθέντα. Σε αυτό, πιστεύω κι εγώ πως όχι. Για λόγους που έχουν να κάνουν και με την επικράτηση της καλωδιακής εις βάρος της ελεύθερης, μεταξύ άλλων. Σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέρον θέμα για επανεξέταση σε κάποιο διάστημα από τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Εγώ τώρα βλέπω Σπάρτακο, Jesus!!! Αλλά δεν περιμένω και πολλά μετά τη Ρώμη. Επιμένω στο Downton Abbey. Για να ξεφύγουμε λίγο από τις σειρές έχετε δει το 3.10 για τη Γιούμα? Το ριμέικ? Αν όχι να το δείτε αμέσως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή