Friday Night Lights: Don't Go

Έχω κυριολεκτικά κάτι χρόνια να γράψω εδώ για το Friday Night Lights, αλλά το παρακολουθώ σιωπηλά και με αφορμή το πιο πρόσφατο (τέλειο) επεισόδιο, λέω να γράψω λίγα πράγματα -τίγκα στο spoiler φυσικά- μετά το άλμα ενόψει και του φινάλε που πλησιάζει.

Το FNL πρέπει να είναι χωρίς συναγωνισμό, μακράν η πιο άνιση καλή σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης. Έχουμε δει μάπες που τυχαία υπήρξαν καλές για διαστήματα, κι έχουμε δει διαμάντια που έχει τύχει να υποφέρουν κάποιες φορές. Αλλά τόσα πολλά ποιοτικά σκαμπανεβάσματα για μια αληθινά καλή σειρά, δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί.

Το λέω αυτό αρχικά για να δικαιολογήσω το πόσο καιρό έχω να γράψω (η τραγική αρχή της 2ης σεζόν με πέταξε τόσο βίαια έξω από τη σειρά, που έπρεπε να φτάσουμε στην 4η σεζόν για να την ξαναπιάσω και να κάνω catch-up) και στη συνέχεια για να εξηγήσω γιατί δεν γράφω φέτος που είμαι πια up to date: Διότι απλά η 5η σεζόν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα απογοητευτική και εντελώς uninspiring. Είναι λες και οι συγγραφείς έφτιαξαν μια λίστα με κάθε πιθανό teen drama κλισέ που δεν είχαν χρησιμοποιήσει, και τα στρίμωξαν όλα σε μισή ντουζίνα επεισόδια επειδή μετά η σειρά τελειώνει και δε θα είχαν την ευκαιρία να το κάνουν.

Ο κακός πατέρας που επιστρέφει για να κάνει άνω-κάτω τη ζωή του γιου του, το αστέρι που την ψωνίζει, η προβληματική έφηβη και ο ενήλικας που την προσεγγίζει με υπομονή και προσοχή, η πρωτοετής που κοιμάται με τον καθηγητή της... Ειλικρινά, τα πρώτα 6-7 επεισόδια της σεζόν τα έβλεπα ξέροντας το παραμικρό πράγμα που επρόκειτο να συμβεί. Αγγαρεία, κανονικά.

Και τότε, συνέβη αυτό που το FNL έχει κάνει ξανά και ξανά. Τα πράγματα άλλαξαν, και ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω, φτάσαμε σε ένα Τέλειο FNL Επεισόδιο (ΤΜ), όπως ήταν αυτό.

Με τον Vince να τα έχει χάσει όλα και να κάνει auto-reality check, επιστρέφοντας στο κατώφλι του Erik Taylor και λέγοντάς του πως δεν ξέρει πού θα βρισκόταν σήμερα αν δεν υπήρχε εκείνος. Με όλη την ομάδα να εκφράζει την αγάπη της για το έργο του Coach. Με τον ίδιο τον Erik να μην είναι σίγουρος τι θα κάνει στην καριέρα του, μέχρι που το ίδιο του το περιβάλλον (είτε τα ίδια τα παιδιά, είτε ο επίμονος Buddy) του το θυμίζει με τον πιο ζεστό, ειλικρινή τρόπο: Ο Erik είναι παιδαγωγός. Το κολέγιο το έχει ξαναδοκιμάσει, αλλά πάλι γύρισε πίσω στο Dillon για να κάνει αυτό στο οποίο είναι καλύτερος. Να βρίσκει πιτσιρίκια και να τους δίνει αληθινή αίσθηση κατεύθυνσης και ευθύνης στη ζωή τους. Μέσω του football; Μέσω του football.

Βρίσκω κάθε άλλη παρά τυχαία την επιστροφή του Tim Riggins σε αυτό ακριβώς το επεισόδιο. Από τον θυμωμένο Tim που απορρίπτει τον αδερφό του (“He's done enough damage”) μέχρι τον Tim που πίνει μπυρίτσα πίσω στο σπίτι, έχει μεσολαβήσει ένας ζεστός λόγος του Erik κι ένας παθιασμένος του Buffy Garrity. Γνωρίζοντας όλη την ιστορία που μοιράζοντας αυτοί οι τρεις άντρες, το να βλέπεις να στέκονται οι δύο από αυτούς υπέρ του τρίτου είναι φοβερά συγκινητικό. Ειδικά αν συνυπολογίσεις την επιρροή του Erik στη ζωή του Tim.

(Ο οποίος ναι, ΟΚ, τεχνικά υποθέτω είναι στη φυλακή, αλλά όλοι ξέρουμε τις συνθήκες που τον οδήγησαν εκεί και πως στην πραγματικότητα είναι πολύ καλύτερος άνθρωπος από αυτό.)

Όταν ένα τέτοιο επεισόδιο, τόσο συγκινητικό, που σου θυμίζει μέσα σε 40 λεπτά όλους τους λόγους για τους οποίους έχει αγαπήσει ποτέ αυτή τη σειρά κορυφώνεται με την αναπάντεχη -για μένα τουλάχιστον- δήλωση του Erik μπροστά στις κάμερες, ότι έκανε την επιλογή του, ότι θα μείνει εδώ που τον αγαπάνε και που αγαπάει αυτό που κάνει, τότε δε γίνεται να μην σε βρουν οι τίτλοι τέλους με ένα μικρό βούρκωμα στα μάτια. Και με την ανάγκη να δεις τους Lions να κάνουν αυτό που αναπόφευκτα, ξέρουμε πως θα κάνουν: Να πάνε State και να κόψουν κώλους στην πορεία.

Πριν λίγα επεισόδια είχα προετοιμαστεί για ένα φινάλε μέτριο και απογοητευτικό, αλλά αυτή τη στιγμή έχω κάθε πίστη πως η σειρά θα μας δώσει ένα φινάλε αντάξιο του ανατριχιαστικού slow clap της πρώτης σεζόν.

Can't lose. Τα έχουμε πει αυτά.

.