The Chicago Code: Cabrini-Green

Δεν έχω γράψει ως τώρα για το Chicago Code πέραν του πιλότου, κάτι που έχει να κάνει καθαρά με χρόνους και το πόσο αργά μες στη βδομάδα βλέπω τα επεισόδια, και καθόλου με την ποιότητα της ίδιας της σειράς. Η οποία μετά τον -έτσι κι αλλιώς καλό- πιλότο εξελίσσεται αργά αλλά σταθερά σε ένα από τα πολύ δυνατά δράματα αυτή τη στιγμή.

(Και αυτό δεν το λέω για όλες τις σειρές του Ryan. Μπορεί το Terriers να είναι το πρόσφατο, αλλά προηγουμένως είχα αδιαφορήσει για τα καλά-όχι-εξαιρετικά Unit και Lie to Me.)

(Ίσως βέβαια να το λέω αυτό για όλες τις σειρές του Tim Minear. Αυτό είναι άλλο θέμα.)

Το Chicago Code, λοιπόν. Χωρίς να πολυλογήσω, να πω απλά ότι κάθε βδομάδα γίνεται και πιο ενδιαφέρον. Αυτό ίσως έχει να κάνει με το ότι πηγαίνουμε όλο και βαθύτερα τόσο μες στους χαρακτήρες, στις σχέσεις τους, αλλά και στους στόχους τους, την ώρα που η σκιαγράφηση του ίδιου του Σικάγο στις οθόνες μας μετατρέπει την πόλη σχεδόν σε ξεχωριστό χαρακτήρα. Με τον τρόπο δηλαδή που η Νέα Ορλεάνη παίζει στο Treme ή -για να επιστρέψω στον Minear- που το Serenity είναι χαρακτήρας στο Firefly.

Αυτό, σε συνδυασμό με το θαυμασό μου για τον Delroy Lindo και τη γνώμη μου πως ο Gibbons είναι ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας της σειράς ως τώρα, ίσως εξηγούν και γιατί το 4ο επεισόδιο, 'Cabrin-Green', ήταν και το αγαπημένο μου ως τώρα. (Tο ξέρω πως έχει ήδη βγει το 5ο, αλλά τρέχω να καλύψω κενά.) Τα μικρά εμβόλιμα αφηγηματικά βιντεάκια με τον Gibbons να εξηγεί το δεσμό του με το Σικάγο, με τους κατοίκους, με την εργατική τάξη, και να δίνει context στην ίδια του την προέλευση και την θέση του μέσα σε αυτή την κοινωνία, έδωσαν στο επεισόδιο έναν τόνο νηφάλιο, και πολύ αληθινό.

Παράλληλα, η ιστορία του με τον πιτσιρικά που πήγε να τον εκτελέσει, μας άφησε να ρίξουμε μια μικρή ματιά στον Gibbons ως (υποθέτουμε) διεφθαρμένο, ως κάποιον όχι αρκετά καθαρό, αλλά από την άλλη σκληρό, όσο χρειάζεται. Ή όσο νομίζει ότι χρειάζεται.

Γενικά μου αρέσει που η σειρά είχε ένα συγκεκριμένο, σαφές σημείο εκκίνησης, και στην πορεία προχώρησε να αρχίζει να γκριζάρει λίγο-λίγο, περιοχές που νόμιζες πως ήταν λευκές ή μαύρες. Και το κάνει μεθοδικά, πειστικά, συναρπαστικά. Μεγάλο κομμάτι οφείλεται στον Lindo και το πώς γράφεται ο χαρακτήρας του, αλλά την ίδια ώρα αναγνωρίζει κανείς στον Clarke με την Beals (*) το πώς κρατάνε ιδανικά την ισορροπία στο POV και στην ηθική κατεύθυνση της σειράς.

(* Η Beals btw μου αρέσει πολύ. Δεν έχω ιδέα αν αυτή η προφορά που κάνει είναι 'σωστή', αλλά εμένα μου αρκεί γιατί η γενικότερή της στάση, η ομιλία της, οι κινήσεις της, όλα μαζί χτίζουν έναν αληθινό χαρακτήρα.)

Ελπίζω στη συνέχεια να προλαβαίνω να γράφω για κάθε επεισόδιο, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν ώρα να γράψω 2-3 πράγματα που για μένα κάνουν ήδη το Chicago Code να ξεχωρίζει.

.