Mad Dogs: When in Mallorca

To γουστάρω ατελείωτα αυτό το πράγμα που κάνει η αγγλική τηλεόραση. Που απλά ξυπνάει ένα πρώι και αποφασίζει να ξεπετάξει ένα γαμάτο mini-series, απλά επειδή μπορούσε. Ούτε να πολυσκάει για season long ιστορίες, ούτε για 2ες σεζόν, ούτε για τίποτα. Έτσι απλά.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το Mad Dogs, μια έξυπνη παραγωγή 4 επεισοδίων του Sky, όπου 4 τυπικοί, καθημερινοί άντρες ξεκινούν για ένα τριήμερο ξεφάντωμα στη γραφική Mallorca. Και αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρεις πριν κάτσεις να δεις τη σειρά από την αρχή ως το τέλος της - προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Αν την παρακολούθησες, έλα μια βόλτα μετά το άλμα να την κουβεντιάσουμε κιόλας.

Καταρχάς μου άρεσε πολύ το ίδιο το setting. Η ιδέα του να ρίξεις τέσσερις κοινούς μεσήλικες σε μια κατάσταση πέραν της καθημερινότητάς τους και να παρακολουθείς μετά τις αντιδράσεις πανικού τους, λειτουργεί πολύ καλά. Η σκηνή στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, όπου και οι 4 έχουν κοκαλώσει στις καρέκλες τους με τον νεκρό Alvo στο τραπέζι μπροστά τους είναι ανεκτίμητη - και διαβεβαιώνει πέραν αμφιβολίας ότι είναι αυτό που δείχνουν κι όχι πχ κρυφοί επαγγελματίες εκτελεστές.

Στην εξέλιξη της σειράς μου άρεσε πολύ να παρατηρώ το πώς ο καθένας από αυτούς θα αντιμετώπιζε την πραγματικότητα ενός εγκλήματος. Ποιος πανικοβλήθηκε, ποιος αποτρελάθηκε, ποιος ήταν ήρεμος σε σημείο άγνοιας. Γενικότερα ήταν καλοσχηματισμένοι οι 4 χαρακτήρες, κι ακόμα κι έξω από αυτή την κατάσταση θα είχε ενδιαφέρον να τους βλέπουμε να αλληλεπιδρούν. Τα μυστικά τους αποκαλύπτονταν σιγά-σιγά, όπως και οι προσωπικές ευαισθησίες του καθενός. Συνδύασέ το αυτό με στιβαρή σκηνοθεσία και ένα κουαρτέτο πολύ καλών ερμηνευτών (πρώτος από όλους ο θεός Phil Glenister από το Life on Mars) και να πώς μπορείς με απλά και βασικά συστατικά να φτιάξεις καλή τηλεόραση.

Όσο αφορά στην εξέλιξη της ιστορίας, τα επεισόδια 2 και 3 ήταν ιδιαιτέρως δυνατά. Ενέτειναν το κλίμα αβεβαιότητας, ενός αόριστου μυστηρίου που πλανιόταν πάνω από όλη τη σειρά ούτως ή άλλως. Το μόνο μου πρόβλημα ήταν πως το ίδιο το φινάλε δεν στάθηκε ακριβώς αντάξιο. Δεν θέλω να το πολυγκρινιάξω, γιατί μου άρεσε η σειρά, και η τελευταία σκηνή από μόνη της ήταν πολύ δυνατή - ο πιο ενδιαφέρων από τους χαρακτήρες σε μια πόζα μοναχικού πολεμιστή που θυσιάζεται για να γλιτώσουν οι σύντροφοί του, good stuff.

Απλώς αισθάνομαι πως εν γένει η σειρά δεν κατέληξε στο ενδιαφέρον σημείο που η ίδια υποσχόταν ή που έστω εμείς ως θεατές πιστέψαμε ότι θα έφτανε. Η λύση ήταν εν τέλει αρκετά προβλέψιμη ή έστω non-event αν προτιμάς. Γενικά, η υπέρβαση ποτέ δεν έγινε. Ήταν πάντα σαφές ότι αυτό που παρακολουθούσαμε ήταν κάτι πλαστό, και ήταν εξίσου σαφές ότι η μπατσίνα δεν ήταν μπατσίνα - ή έστω ότι ήταν διεφθαρμένη και δούλευε μαζί με τον νάνο.

Όμως ακόμα και χωρίς το κάτι παραπάνω, η σειρά με κράτησε και με διασκέδασε, ισορροπούσε με ωραίο τρόπο στο δράμα, στην αγωνία και στο μαύρο χιούμορ, κάπως σαν οι Coen να είχαν γυρίσει το Sexy Beast. (Αν και όχι εξίσου καλό, να εξηγιόμαστε.) Και κυριότερα, έδωσε μια ωραία ιστορία με 4 ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Βασικό storytelling, με την απλότητα και την οικονομία που μόνο η αγγλική τηλεόραση μπορεί να δώσει, ρεαλιστικά μιλώντας.

Μιας και ακούγεται ήδη πως ετοιμάζεται 2η 'σεζόν', Θα χαρώ να τους ξαναδώ αυτούς τους mad dogs. Όσους κι αν έχουν απομείνει.

.