Πριν το φινάλε συζητώντας μεταξύ μας απορούσαμε όλοι πώς θα μπορέσει ο Moffat να κλείσει όλο το στόρι της σεζόν σε ένα απλό, μονό επεισόδιο, αντί ενός συνήθους διπλού φινάλε όπως είχαν όλες οι σεζόν μέχρι τώρα. Μόνο που ξεχνάγαμε ότι αυτή δεν ήταν μια σεζόν σαν τις άλλες της σειράς μέχρι τώρα.
Ας τα πάρω από την αρχή και θα επιστρέψω σε αυτή τη σκέψη.
Καταρχάς το κεντρικό στόρι της σεζόν λύνεται με τον πιο απλό, μπροστά-στα-μάτια-μας τρόπο. Τι διάολο, στις 2 σεζόν του ο Moffat έχει εισάγει ένα κάρο χαρακτήρες που μπορούν να παίρνουν τη μορφή άλλων, κάτι από όλα αυτά θα ήταν - και τελικά ήταν το πιο λογικό, το Tesselecta δηλαδή. Που επιπλέον έσκασε κι ένα ψευδο-regeneration effect για να ξεγελαστεί όλο το σύμπαν. Να ξεγελαστούν η Amy, ο Rory, ακόμα και ο ίδιος ο Doctor. Αυτή ήταν η ανατροπή τελικά:
Όχι το πώς θα γλιτώσει ο Doctor έναν θάνατο που ήταν fixed point in time - αλλά το ότι αυτός ο θάνατος/fixed point, δεν ήταν ποτέ δικός του.
Φοβερό. Κυρίως γιατί το τέλειο σχέδχιο δολοφονίας του που σκάρωσαν οι Silence, ο Doctor τον μετέτρεψε σε τέελιο σχέδιο διαφυγής του. Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι όλο το σύμπαν κοιτούσε σε αυτή την αναπόφευκτη στιγμή, για να δοκιμάσει μια άλλη προσέγγιση: Κι αν έχω γίνει υπερβολικά θρυλικός, σα να σου λέει, ώρα να το πάμε undercover.
Αν τις σκεφτείς, οι σεζόν του Moffat αρχίζουν και σχηματίζουν ένα θαυμαστό έπος φοβερής συνοχής, μια ιστορία που φυσικά και ο Moffat δημιουργεί καθώς προχωρά (σε σημαντικό βαθμό τελοσπάντων) γιατί θα παραήταν φιλόδοξο το να ξεκινήσεις με σκοπό να αφηγηθείς κάτι τέτοιο. Σκεφτείτε το.
Έχεις ένα μυστήριο διαγαλαξιακό καλτ, ονόματι Silence, με μοναδικό στόχο να σκοτώσει τον Doctor, επειδή όταν κάποια μέρα γίνει η Ερώτηση, η απάντησή της θα φέρει Σιωπή (όχι ότι έχουμε ιδέα τι σημαίνει αυτό, αλλά θα μάθουμε). Η πρώτη τους απόπειρα, ήταν με το να προκαλέσουν την έκρηξη του TARDIS. (*) Όλοι είδαμε πώς πήγε αυτό, οπότε μετά απλά πήγαν για ευθεία δολοφονία, την οποία ο Doctor δε θα μπορούσε να αποφύγει. Τώρα που νομίζουν ότι τα κατάφεραν, υποθέτει κανείς πως η μπάλα θα περάσει στην κατοχή του Doctor, που με συμμάχους τους μόνους ανθρώπους που γνωρίζουν, θα προσπαθήσει να ανακαλύψει ποιοι τον θέλουν νεκρό και γιατί.
Αυτό όλο, είναι απίστευτα γαμάτο.
(* Υποθέτει κανείς πως η έκρηξη του TARDIS ήταν κι αυτή μέρος των διαταγών της River; Αν το TARDIS εμπιστεύεται μόνο αυτήν και τον Doctor, τότε έχουμε έναν ακόμη λόγο που το να έχουν οι Silence την River για όπλο τους έδινε πολύ μεγάλο αβαντάζ.)
Ο σχηματισμός όλης αυτής της πλοκής είναι πέρα από κάθε φαντασία - μέσα από μεγάλα επεισόδια μυθολογίας, μέσα από arcs μιας σεζόν, μέσα από μικρά διάσπαρτα hints, μέσα από αυτοτελή επεισόδια τρόμου. Όλα χρησιμοποιήθηκαν άψογα. Και η πιο μεγάλη μαγκιά του Moffat, που έλεγα στην αρχή ότι αυτή η σεζόν δεν είναι σαν καμία άλλη; Ακόμα και τα επεισόδια μυθολογίας, λειτουργούν σαν μικρές, παρανοϊκές αυτοτελείς περιπέτειες.
Σε αντίθεση με κάθε άλλη σχεδόν σειρά μυθολογίας, ο Moffat δεν κόβει την πλοκή του και την μοιράζει σε ίσα μέρη, σε επεισόδια που κατά τα άλλα δεν έχουν τίποτα που να τα διακρίνει από τα υπόλοιπα όμοιά τους. Τα φετινά του επεισόδια μυθολογίας, ακόμα περισσότερο κι από τα περσινά, έχουν ξεχωριστό χαρακτήρα που τα κάνει το κάθε ένα από αυτά μια μικρή ξεχωριστή απόλαυση.
Είχες το creepy επεισόδιο που ο Doctor έστειλε τους Silents στον αγύριστο. Είχες το επεισόδιο με τις επικές μάχες στο διάστημα που η ομάδα πάει να σώσει την Amy. Είχες το επεισόδιο με τον Hitler και το ρομπότ. Είχες το επεισόδιο με την απολαυστική, όλος-ο-χρόνος-συμβαίνει-ταυτόχρονα χαλασμένη πραγματικότητα. Κάθε ένα από αυτά έχει, ασχέτως όλων των plots που αναπτύσσονται παράλληλα, το δικό του στόχο. Το δικό του ύφος, τη δική του αρχή, το ολόδικό του resolution. Αυτό, είναι η απόλυτη ενσάρκωση της serialized τηλεόρασης
Και όσο γι'αυτό εδώ το επεισόδιο, ήταν απίστευτα διασκεδαστικό. Οι πρώτες σκηνές με όλο το χρόνο να συμβαίνει ταυτόχρονα ήταν από τις απολαυστικότερες που έχει κάνει ποτέ η σειρά. Θες να ταϊσεις έναν πτεροδάκτυλο; Να δεις ρωμαϊκό άρμα να περιμένει στο φανάρι; Τον Churchill να αποκαλύπτει ότι κατεβάζει μουσική από το ίντερνετ; Ναι ρε φίλε, γιατί να μη θες; Ο Moffat δίνει ώρες-ώρες την εντύπωση πως φτάνει την ίδια την ιδέα του Doctor Who στο τέρμα της. Εκμεταλλεύεται τόσο πλήρως τις δυνατότητες αυτού του concept, είναι σα να αναρωτιέται, "χμ, τι δε μπορώ να κάνω ποτέ;" και μετά απλά το κάνει.
Έχω πολλές ακόμα διάσπαρτες σκέψεις για το επεισόδιο, για τη σεζόν, για το run του Moffat, για το μέλλον της σειράς, αλλά δε θέλω να το καθυστερήσω κι άλλο το post. Εξάλλου υπάρχουν και τα σχόλια.
Μόνο δυο πραγματάκια πριν δώσω πάσα, πρώτο αυτό το υπέροχο βίντεο από το Doctor Who Confidential με την ιστορία της River Song ως τώρα σε 'σωστή' σειρά, και δεύτερον την υπενθύμιση ότι η σειρά επιστρέφει μεν τα Χριστούγεννα με το Christmas Special, αλλά η 7η σεζόν δε θα αρχίσει μέχρι του χρόνου τέτοια εποχή (αντί για άνοιξη όπως πάντα).
DAMN YOU MOFFAT.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου