Fringe: One Night in October

Την προηγούμενη βδομάδα λέγαμε πως, παρά τα όποια προβληματικά ερωτήματα δημιουργεί, το set-up για τη φετινή σεζόν μπορεί να οδηγήσει σε συναρπαστικές ιστορίες. Δεν φανταζόμουν ότι θα βλέπαμε μια από αυτές τόσο σύντομα. Πολύ σύντομα spoilers μετά το άλμα.

Κάποια στιγμή στη διάρκεια της σκηνής των δύο Olivias στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ο αδερφός μου (με τον οποίο βλέπαμε το επεισόδιο) γύρισε και μου είπε κάτι που λίγο-πολύ έχουμε ξανασυζητήσει και εδώ μέσα: "Πάντως την αδικούν πάρα πολύ την τύπισσα που της έχουν άλλο χρώμα μαλλιών." Ναι, ακριβώς. Και με μεγάλη μας χαρά, διαπιστώσαμε πως κι οι ίδιοι οι παραγωγοί της σειράς το ίδιο (έφτασαν να) πιστεύουν.

Οπότε, ιδού. Μια ιστορία και για τους δύο κόσμους, με την Anna Torv μες στη μέση. Διπλή. Πανομοιότυπη. Ή και καθόλου.

Γιατί το φοβερό στην ερμηνεία της είναι ότι στην Fauxlivia έχει δώσει άλλους μανερισμούς. Όχι χαζές μούτες - η Fauxlivia είναι χαρακτήρας, δεν είναι δισδιάστατο καρτούν. Αισθάνεται, κάνει πλάκα, έχει αγωνίες - μας ενδιαφέρει, την καταλαβαίνουμε. Απλά, είναι μια διαφορετική Olivia. Αλλά η Torv είναι απίστευτη. Όχι τώρα, εξαρχής. Τη δίνει λίγο πιο τραχιά χροιά στη φωνή, είναι πιο σκληραγωγημένοι στον από 'κει κόσμο ούτως ή άλλως. Κοιτάζει αλλιώς, με άλλο τρόπο. Κουνάει αλλιώς το στόμα. Δίνει διαφορετικό body language. Κινείται κάπως πιο απελευθερωμένα, γενικότερα. Έχει χτίσει δύο χαρακτήρες πανομοιότυπους, αλλά τελικά τόσο αφάνταστα διαφορετικούς.

Το να κάνεις τέτοιους είδους ιστορίες και να πετύχουν βασίζεται σε τεράστιο βαθμό στη δύναμη των ηθοοποιών να τα βγάλουν πέρα. Συνήθως, κανείς δε τους εμπιστεύεται αρκετά για κάτι τέτοιο. Εξ ου και τα διάφορα eye patches, εξ ου και τα πορτοκαλί μαλλιά. Όμως η Torv δεν τα έχει ανάγκη τόσα τρικ. Τόσο απλά.

Τεσπά, είπα πολύ σύντομα spoilers, και ούτε πολύ σύντομο είναι το ποστ, ούτε spoilers έχει.

ΟΚ. Το ίδιο το επεισόδιο ήταν πολύ καλό, ανήκει σε αυτή την κατηγορίας επί της ουσίας procedural επεισοδίων με τον κακό της βδομάδας, που όμως γίνονται αυτομάτως πιο συναρπαστικά λόγω του νέου setting. Το ίδιο είχαμε και πέρσι στο α' μισό της σεζόν. Το Fringe εν ολίγοις καταφέρνει να βρίσκει τρόπους να κάνει το τερτιμμένο να μοιάζει φρέσκο. Μεγάλη μαγκιά, και πολύ καλοδεχούμενο character (και world-) building, πριν τα πράγματα αρχίσουν να σοβαρεύουν πραγματικά.

Πολύ δυνατό επεισόδιο, εξαιρετική χρήση (με το καλημέρα) της 'γέφυρας' ανάμεσα στα δύο σύμπαντα. Αν λυθεί αυτό το ζήτημα με τον Peter Κάπως σύντομα, μπορεί να κοιτάμε σε μια ακόμα εξαιρετική σεζόν.

.