To 'Intermediate Documentary Filmmaking' ήταν ένα από τα αγαπημένα μου επεισόδια της 2ης σεζόν, μαζί με περίπου όλα τα υπόλοιπα επεισόδια της 2ης σεζόν (πραγματικά μου άρεσε η 2η σεζόν), αλλά διαφέρει με το παρόν σε ένα πολύ βασικό στοιχείο παρότι επιφανειακά μοιάζουν. Εκείνο ήταν μια άσκηση ύφους πάνω στο τυπικό mockumentary, το οποίο είναι ως φόρμα ιδιαίτερα διαδεδομένο στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή. Εδώ η σειρά προσεγγίζει το θέμα πιο γενικά, κάνοντας κι ένα σπουδαίο point στην πορεία.
Ο Dean γυρίζει διαφημιστικό για το κολέγιο (btw κλαίω με το παλιότερό τους διαφημιστικό και το thumbs up του τυπάκου) και ο Abed προβλέποντας το συνεπακόλουθο fail στήνει μια κάμερα για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για το making of του διαφημιστικού. Ήδη έχεις ένα setting που οδηγεί σε Charlie Kaufman-esque καταστάσεις με πολύ πιο φυσικό τρόπο από το 'Messianic Myths and Ancient Peoples', ένα από τα λιγότερο αγαπημένα μου επεισόδια της σειράς.
Το χάος που ακολουθεί είναι αναμενόμενο αλλά όχι η ένταση και το μέγεθός του. Στην διαδρομή προς την παράνοια περνάμε από απίστευτα σκηνικά: Τον Jeff να ντύνεται Dean (*) και να χάνεται μες στο ρόλο, την Annie να ουρλιάζει υστερικά “Dean is a genius!”, τον Troy και την Britta να αγκαλιάζονται με τρόπους που διατρέχουν κάθε πιθανή στάση του φάσματος από την ερωτική ένταση στην ψυχολογική διαταραχή, τον Chang να ντύνεται Jeff που ντύνεται Dean, κλπ.
(* Χωρίς υπερβολή, αυτό το impersonation είναι από τα αστειότερα πράγματα που έχω δει ποτέ μου. Πώς υπάρχουν στιγμές τόσο άσχημες που κοκαλώνεις και κλαις μέσα σου; Ε, όταν ο Jeff υποδύθηκε τον Dean είχα μείνει ακίνητος, με γατζωμένα νύχια στον καναπέ, ανέκφραστος, ενώ μέσ μου όχι γέλαγα, αλλά ούρλιαζα.)
Και φυσικά αυτό θα ήταν το επεισόδιο που θα βλέπαμε τον Luis Guzman να έρχεται για να συναντήσει το μπρούτζινο άγαλμά του. (“I loved you innnnnnnnnnnnnnnnnn..... imdb.”) Τα λόγια του στον Dean οδήγησαν το επεισόδιο σε μια από τις δυνατότερες ενσαρκώσεις του mission statement του, ότι είμαστε το περιβάλλον μας. Η άκρατη τελειομανία του Dean στο συγκεκριμένο project θύμισε πρώιμο Jeff Winger, που προσπαθούσε διαρκώς να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από το Greendale. O Guzman παραθέτει μερικά λόγια σοφίας, εξάλλου λέει όσο ήμουν εδώ μια χαρά τα πέρναγα (“και αυτό ήταν πριν το 'Boogie Nights'”), και στέλνει τον Dean σε 'Apocalypse Now'-ικές τελετουργίες που τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Αφήνοντας την ίδια στιγμή στον Abed τη δυνατότητα να σώσει τη μέρα, από τον ταιριαστό του ρόλο ως outsider που παρατηρεί τη ζωή γύρω του (μια απόλυτα σωστή θέση για τον Abed), εξηγώντας το προφανές: Δεν υφίσταται έννοια οποιουδήποτε είδους καταγραφής, που δεν επηρεάζει αυτό που εξετάζει. Όταν αφηγείσαι, όταν παρουσιάζεις κάτι, εκ των πραγμάτων θα αλλοιώσεις, και θα επηρεάσεις. Ήδη, το γεγονός ότι λες μια ιστορία, είναι από μόνο του κάπως αυτο-αναιρετικό: Έχεις προσθέσει ένα ακόμα κεφάλαιο σε αυτήν, άρα αναγκαστικά, αυτό που εξετάζεις είναι σε μια διαφορετική, μυθοποιημένη εκδοχή του. Η ιστορία, από τα ντοκιμαντέρ μέχρι τα mockumentaries κι από τα memoirs μέχρι τις ιστορικές καταγραφές, γράφεται κατόπιν ποιητικής αδείας.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Abed αγκαλιάζει το ρόλο του ως μετα-σχολιαστή βοηθώντας τον Dean να αγκαλιάσει το ρόλο του ως crappy educator ενός crappy σχολείου, μέσα από μια 'αληθινή ιστορία' ως αγκαλιάζει την έμφυτη παράνοια αυτού του ιερά crappy χώρου, όσο και η ίδια η σειρά την στιγμή αγκαλιάζει την ιδιοφυή σαχλαμάρα της. Είναι θέμα point of view.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου