Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)
~~~
Το πιο δύσκολο πράγμα που έχεις να αντιμετωπίσεις ξεκινώντας να γράφεις μια σειρά, είναι το να ξέρεις (ή να μην ξεχάσεις) πώς να την τελείωσεις.(*) Το να φέρεις τα πάντα full circle θεματικά, να κλείσεις ικανοποιητικά ιστορίες και πλοκές, να καταφέρεις μια τελευταία μεγάλη έκπληξη, να μην αφήσεις πράγματα να κρέμονται, είναι όλα από μόνα τους πολύ δύσκολα - σπάνια το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς συμπεριλαμβάνεται μες στα καλύτερά της, και υπάρχει λόγος γι’αυτό.
(*Και το λέω αυτό όχι από την πολυετή μου πείρα πάνω στο πώς γράφεις ιστορίες μες στο Dreamatorium, αλλά παρακολουθώντας τη μία μετά την άλλη, σειρές που έμειναν από καύσιμα ή δεν είχαν ιδιαίτερη ιδέα του πού κατευθύνονται.)
Όμως το πιο ζόρικο στοιχείο έχει να κάνει με το φινάλε ως τελεία: Πόσο οριστικά πρέπει να κλείνουν όλα, πόση νομοτέλεια μπορεί να στηρίξει μια ιστορία που γραφόταν επί 5 ή 7 χρόνια; Πάντα αγαπούσα τα φινάλε που είχαν αυτή τη συναίσθηση του ρόλου τους, ότι δηλαδή απλά κλείνει το παράθυρό μας στον κόσμο της εκάστοτε σειράς, αλλά εκεί, τα πράγματα κάπως συνεχίζουν να εξελίσσονται πίσω από την πλάτη μας. Πολύ λεπτή ισορροπία, και γι’αυτό είναι ελάχιστες οι σειρές που έχουν τελειώσει όχι απλά με ένα love-fest πανηγύρι του εαυτού τους ή με μια τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων ή με ένα πανηγυρικό “ΑΣΕΜΕ ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕΣΟΥΛΕΩ”, αλλά έχουν ολοκληρώσει στην εντέλεια αυτό που για τόσα χρόνια ανέπτυσσαν οι showrunners τους, και σε αφήνουν και με μια αίσθηση αφηρημένου.
(Η μεγάλη εξαίρεση σε όλο το παραπάνω είναι το Six Feet Under, **spoiler alert** το οποίο ναι μεν κλείνει τα πάντα μέχρι οριστικής τελείας, αλλά: Πρώτον, το κάνει με τέτοιο commitment που σε συνεπαίρνει. Δεν σε αφήνει δηλαδή με ένα τακτοποιημένο happy end τύπου “κι εκείνος με εκείνην ζήσαν καλά” κλπ, αλλά σε πάει μέχρι τέλους. Μέχρι τέλους-τέλους. Και ακριβώς αυτό, δεύτερον, είναι όλη η ουσία της σειράς. Αφορά τόσο πολύ τη φθορά, τη διαδρομή μας προς το θάνατο, που αν τελείωνε με οτιδήποτε άλλο πέραν του Everything Ends, θα ήταν λάθος. **end of spoiler**)
Μην το μακραίνουμε. Πέραν ίσως του Shield (που είναι ακριβώς το είδος του ιδανικού φινάλε που περιγράφω παραπάνω, και που γράφτηκε από τον Shawn Ryan ο οποίος διαθέτει σαφέστατες επιρροές από τον Whedon έχοντας δουλέψει και στο Angel, άρα τίποτα τυχαίο), η φιλοσοφία του Whedon περί series finale με καλύπτει απόλυτα.
Τα κατατάσσω όλα, από το λιγότερο προς το περισσότερο αγαπημένο μου.
8, ‘Home’ (Angel, season 4)
Μετράω και τα επεισόδια που είχαν σχεδιαστεί ως πιθανά φινάλε σε περίπτωση κοψίματος της σειράς, όπως αυτό. Οι Whedon & Co. το γύρισαν λιγότερο σαν φινάλε και περισσότερο σαν σχεδόν-πιλότο για μια σχεδόν-rebooted 5η σεζόν, κάτι που πράγματι συνέβη, με την ομάδα του Angel όντως να αναλαμβάνει την Wolfram & Hart. Αλλά σαν πιθανό τελευταίο επεισόδιο σειράς θα ήταν απλά απαίσιο.
7, ‘Epitaph Two: The Return’ (Dollhouse, season 2)
Το πρόβλημα της σειράς ήταν ότι έπρεπε να συνεχίσει αφότου είχε πρακτικά ήδη τελειώσει, και συγκεκριμένα αυτό το φινάλε να πιάσει ξανά την ιστορία από εκεί που την είχε αφήσει το προηγούμενο ‘Epitaph’ επεισόδιο. Τα ανατίναξε όλα αφήνοντας την ανθρωπότητα έτοιμη να το ξαναπιάσει το όλο ζήτημα απ’την αρχή, είχε μέσα μπόλικη sci-fi μαγεία, είχε πολύ δράμα, αλλά αυτό που δεν είχε ήταν το αγνό “whoa” στο οποίο σε υποχρέωσε το αντίστοιχο επεισόδιο ένα χρόνο πριν.
6, ‘Serenity’ (ταινία-μετά-το-Firefly)
Περισσότερο μια ολόκληρη σεζόν συμπιεσμένη σε ένα διώρο παρά απλό φινάλε, αλλά τι να γίνει, κάτι πρέπει να χρεωθεί ως κλείσιμο της σειράς, και αυτό είναι ό,τι κοντινότερο έχουμε. Και είναι λατρεμένο όσο δεν πάει (δεν ξέρω αν το ξέρεις, @Rebelli0n, αλλά είχα πάει στην Αγγλία για να τη δω την ταινία στο σινεμά) έστω κι αν, κατανοητά, τρέχει περισσότερο με έγνοια να καταπιεί ιστορία και λιγότερο με το να πει κάτι βαθύ κι ανθρώπινο και φιλοσοφικό σαν κατακλείδα. (Κάτι που έκανε τo ‘Objects in Space’, btw, αλλά εκείνο υπό καμία έννοια δεν είναι φινάλε.) H θεματική του “we’ve done the impossible (and that makes us mighty)” παραμένει ξεκάθαρα σε πρώτο πλάνο.
5, ‘Chosen’ (Buffy, the Vampire Slayer, season 7)
Απολαυστικό σε κάθε επίπεδο, αλλά όπως και να το κάνεις, είναι λίγο σα να βλέπεις το μικρό αδερφάκι του ‘Not Fade Away’ που εντάξει, μικρούλι είναι ακόμη και θα μάθει στην πορεία, αλλά σαν τον μεγάλο του αδερφό δεν είναι, δηλαδή καλά-καλά δεν έχει βγάλει δόντια ακόμα. Μην παρεξηγηθώ πάντως: Είναι πολύ καλό. Και η Anya, και οι empowered slayers σ’όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, και το “that was nifty” της Willow, και η υποψία χαμόγελου της Buffy, και το “The Earth is definitely doomed” του Giles, και όλα.
+pg32.jpg)
4, ‘Gone’ (Astonishing X-Men)
Έχω κλάψει τύπου 4 φορές σε κόμικς, αυτή είναι μια από αυτές. Να πως δένεις μαζί, και ολοκληρώνεις, πλοκές ετών, να πώς φέρνεις τους χαρακτήρες σου full circle (η Emma και η Kitty αποχαιρετιούνται με σεβασμό, η Kitty αυτο-παγιδεύεται στην ίδια φυλακή από την οποία απελευθέρωσε τον Piotr), να πώς ραγίζεις καρδιές και στέλνεις την ηρωίδα σου στο άγνωστο, στο αβέβαιο, σε ένα cliffhanger που όμως ξέρεις βαθιά μέσα σου πως δεν είναι cliffhanger.
3, ‘The Gift’ (Buffy, the Vampire Slayer, season 5)
Πίσω στο τέλος της 5ης σεζόν, η Buffy γιόρτασε το 100ό της επεισόδιο με τη βεβαιότητα του cancellation. Αλλά πριν έρθει το UPN και σώσει τη σειρά για άλλες 2 σεζόν, ο Whedon έστειλε την ηρωίδα του σε αυτή που τότε πίστευε πως θα είναι η τελευταία της πράξη, την ύστατη κίνηση αυτοθυσίας. Καθώς πλοκές και στοιχεία και character arcs ολόκληρης της (μαεστρικής, μεγαλειώδους) 5ης σεζόν έρχονται και δένουν σε μια στιγμή τραγικής συνειδητοποίησης για την Buffy, το άλμα στο κενό σηματοδοτεί ένα αληθινό τηλεοπτικό σοκ, και ταυτόχρονα τη γνώση πως δε θα μπορούσε να έχει γραφτεί αλλιώς. Απλά συγκλονιστικό.
2, ‘Epitaph One’ (Dollhouse, season 1)
Είναι παντελώς τεχνική λεπτομέρεια το ότι αυτό δεν είναι series finale. Όλοι ξέρουμε ότι είναι. Και όλοι ξέρουμε πόσο σπουδαία δουλειά έκανε στο να πετάξει με δύναμη κάτω απ’το τραπέζι ό,τι έστηνε η σειρά επί 12 επεισόδια, και στο να στήσει με τα ίδια (και λιγότερα) υλικά, εκ του μηδενός, την απόλυτη μετα-αποκαλυπτική ματιά στο ζοφερό μας μέλλον.
 |
| (πηγή: http://problematiq.livejournal.com/2911.html ) |
1, ‘Not Fade Away’ (Angel, season 5)
Οτιδήποτε αναφέρθηκε παραπάνω σχετικά με τη φιλοσοφία του series finale, και με συγκεκριμένα παραδείγματα πραγμάτων που έκανε σωστά ο Whedon στα διάφορα άλλα φινάλε που έγραψε; Ναι, εδώ υπάρχουν τα πάντα. Κάθε φορά που προσπαθώ να περιγράψω τι σημαίνει τέλειο φινάλε σειράς, βασικά περιγράφω αυτό.
~~~
Επόμενο: Buffy, the Vampire Slayer
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου