~~~
Αν συμφωνήσουμε όλοι πως η τηλεόραση είναι το default μέσο του Whedon, τότε έχει καταφέρει υπερβολικά μεγάλο όγκο δουλειάς σε άλλα περιφερειακά. Οι ιστορίες πάντα ταιριάζουν εκεί όπου τις λέει, όμως σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις μπορείς να διακρίνεις μια τάση προς κάποιο ευρύτερο σύμπαν που υπονοείται.
Το Cabin της Πανδώρας έχει ένα τεράστιο backstory που αφήνεται να εννοηθεί. Στο κόμικ 'Runaways' του Brian K. Vaughan ανέλαβε τον τίτλο για 6 τεύχη απλά για λόγους fanboy λατρείας και (αν και η ιστορία δεν στέκεται ως κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό στο πλαίσιο του όλου τίτλου) κατάφερε να ανοίξει το scope της σειράς διάπλατα. Το 'Serenity' που έτσι κι αλλιώς ερχόταν ως ουρά μιας προϋπάρχουσας σειράς, άφησε πράγματα ανοιχτά, στη φαντασία, με ένα closure που δεν είναι καν ιδιαίτερα οριστικό. Το Dr. Horrible θα έχει σύντομα σίκουελ. Οι μεταφορές της Buffy σε κόμικ οργανώνονται και γράφονται σα να ήταν τηλεοπτική σειρά.
Ας συμφωνήσουμε πως αυτού του είδους οι δυνατότητες storytelling που προσφέρει μόνο η τηλεόραση, αυτό είναι που κατά βάση θέλει (και ξέρει να κάνει) ο Whedon. Όμως όλα τα άλλα υπάρχει λόγος που είναι εκεί.
What happened with Dollhouse was, they very subtly started pulling what I wanted to make out from under me and I kept thinking, Well, no, I’ve still got my eyes on the prize. And then I turned around and went, Oh, no, actually, they’ve eviscerated enough of the show that I’m not sure how to get to that horizon.
-What did they not want?
Sex. They want things to be sexy, but for God’s sake, they don’t want them to be sexual. And one of the things that Eliza [Dushku] and I first talked about was sex. This was going to be about human need and when I talk about perversion, perversion for me is something to be celebrated. As long as nobody’s getting hurt. Because obsession is the thing in us that makes us not everybody else.
(Διαβάστε το όλο βασικά, περιγράφει και την ιδέα ενός επεισοδίου που δεν συνέβη ποτέ, είναι πολύ ενδιαφέρον.)
Το παραπάνω απόσπασμα εκτός από ανατριχιαστικό (όταν αναλύει τι σήμαινε για εκείνον η ιδέα αυτής της σειράς) είναι και πολύ χαρακτηριστικό των αντιστάσεων που συχνά λαμβάνει από την βιομηχανία ως προς το οτιδήποτε δημιουργικά προκλητικό επιχειρεί να κάνει. (Όχι ότι έχει την αποκλειστικότητα σε αυτό. Κάθε δημιουργός που προσπαθεί να δουλέψει πάνω ή πέρα από τα όρια θα αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό εκτός αν είναι πχ ο Stanley Kubrick ή ο Tarantino.)
Αυτού του είδους οι αντιστάσεις συχνά μπορούν να βοηθήσουν κάτι να γίνει καλύτερο - πολλές φορές ο Whedon έχει μιλήσει για το πώς τα notes τον βοηθούσαν να βελτιωθεί στη δουλειά του όταν έτρεχε τη Buffy. Ήξερε πότε να πει όχι, βέβαια: Ένα από τα αγαπημένα μου trivia αφορά στο ‘The Body’, το επεισόδιο του θρήνου για την Joyce, όπου συμβαίνει και το πρώτο επί της οθόνης φιλί της Willow με την Tara. Την ίδια βδομάδα το WB πρόβαλλε ένα επεισόδιο του Felicity όπου επίσης θα υπήρχε λεσβιακό φιλί, ανάμεσα στον χαρακτήρα της Amanda Foreman και μιας πρώην της, και οι executives είπαν στον Whedon αν γίνεται, παρακαλούμε πολύ, βασικά μην συμβεί φιλί και στη Buffy γιατί το παρακάνουμε. Ο Whedon, γενικά πολύ συνεργάσιμος άνθρωπος, γύρισε και τους είπε πως αν φύγει το φιλί από το επεισόδιό του, αδειάζει επί τόπου το γραφείο του.
(Το φιλί έμεινε στη θέση του και είναι μια από τις ωραιότερες στιγμές όλης της σειράς.)
Είτε όμως ο ίδιος έμαθε ό,τι είχε να μάθει, είτε αυτά που ήθελε να κάνει έγιναν πιο απαιτητικά, είτε οι executives άρχσαν να παίρνουν λιγότερα ρίσκα (κάτι όχι απίθανο, γιατί στο WB ήταν βασιλιάς, η Buffy ήταν αυτό που ήταν για το δίκτυο, τον άφηναν γενικά ήσυχο, ενώ στο FOX ή στις ταινίες η πίεση είναι διαφορετική), το γεγονός πάντως είναι πως ο Whedon άρχισε να αντιμετωπίζει καταστάσεις σαν αυτή που περιγράφει στους NY Times.
Έχω την αίσθηση πως σε ένα ιδανικό σύμπαν όπου το Angel δεν θα είχε κοπεί στην 5η σεζόν και το Firefly θα είχε φτάσει #sixseasonsandamovie, ο Whedon δε θα είχε νιώσει ποτέ την ανάγκη να κάνει κάτι άλλο από τηλεόραση. Όμως σε αυτό το ιδανικό, δίχως προκλήσεις και δίχως ατυχίες σύμπαν, πόσο λιγότερο ενδιαφέρον θα ήταν τελικά το έργο του;
Για αρχή, το κόψιμο του Firefly έκανε τον Whedon να βάλει λυτούς και δεμένους να πιέσουν όπου μπορούν ώστε να συμβεί το ‘Serenity’. Όμως το σχεδόν ταυτόχρονο κόψιμο των 3 σειρών του στις αρχές των ‘00s διαδέχθηκε η εμπορική αποτυχία του ‘Serenity’, που με τη σειρά της έδωσε τη θέση της σε ένα πολυετές χάσιμο χρόνου με το ‘Wonder Woman’ που δεν συνέβη ποτέ - δεν έχουμε δει το σενάριο, αλλά τα διαδοχικά rewrites μας κάνουν να υποπτευόμαστε τι συνέβη κι εκεί. Και καπάκι, η απεργία των σεναριογράφων.
Το οποίο είναι μια αγνή περίπτωση κωλοδάχτυλου προς τη βιομηχανία. Ο Whedon απέδειξε πως -ΟΚ, αν είσαι ο Whedon τουλάχιστον- μπορείς να δημιουργήσεις ανεξαρτήτως αφεντικού. Το πείραμα ήταν εκτός από αριστούργημα, πιθανώς κερδοφόρο. Άνοιξε το δρόμο για ένα νέο μοντέλο εκμετάλλευσης περιεχομένου στο ίντερνετ, αλλά κυρίως έδειξε πώς μπορεί να μοιάζει μια περίπτωση αμόλυντης δημιουργίας: Ο Whedon μαζί με τα αδέρφια του απλά έκατσαν κάτω και έγραψαν και γύρισαν κάτι, δίχως input, δίχως notes, δίχως “το αφήνουμε για λίγο εδώ για 5 μήνες/3 χρόνια για να δούμε πώς θα το προμοτάρουμε“.
Εν ολίγοις, στο Dr. Horrible άλλαξαν όλα. Μετά την απεργία ο Whedon με την ομάδα του (μεταξύ των οποίων ο λατρεμένος Tim Minear, γνωστός και ως ο άνθρωπος που έχει δει να του κόβονται περισσότερες σειρές στην 1η σεζόν από οποιονδήποτε άλλον στην ιστορία) ξεκίνησαν το Dollhouse, που όσο συναρπαστικό ήταν σαν υπόσχεση και σαν ιδέα και, συχνά, σαν αποτέλεσμα, άλλο τόσο άνισο και προβληματικό ήταν. Η αντιμετώπιση που έλαβε από το FOX, ξανά η ίδια, αυτή τη φορά όμως δεν είχε σαν αποτέλεσμα έναν Whedon που για 6 χρόνια θα προσπαθούσε εναγωνίως να κάνει πράγματα να συμβούν.
Θα είχε έναν Whedon που απλά θα τα πραγματοποιούσε.
Πριν τον Dr. Horrible, το canon του έργου του Whedon ήταν βασικά ένα ράφι με 3 σειρές (συν το ‘Serenity’, ειδική περίπτωση) και 2 τόμοι με το ‘Astonishing X-Men’. Μετά το Dr. Horrible είναι μια πανδαισία ιστορίων κάθε πιθανού format, μεγέθους και εξάρτησης από το σύστημα, σχεδόν αδύνατο πλέον να το οργανώσεις.
Ένα. Πήγαν διακοπές για ένα Σαββατοκύριακο με τον Drew Goddard και έγραψαν το ‘Cabin in the Woods’, που αρκετά γρήγορα γυρίστηκε. (Άλλο που έμεινε στο ράφι για λόγους άσχετους με την ίδια την ταινία.)
Δύο. Όταν το η 20th Century Fox ζήτησε από τον Whedon ένα φτηνό επεισόδιο τύπου clip show για λόγους συμβολαίου, που να κλείνει την 1η σεζόν Dollhouse, ο Whedon γύρισε (στα διαλείμματα των γυρισμάτων των ‘κανονικών’ επεισοδίων) ένα ανατριχιαστικό post-apocalyptic αριστούργημα που ήταν ταυτόχρονα το πιο φτηνό και το πιο σπουδαίο επεισόδιο όλης της σειράς. (Και ήταν βάσει αυτού που ανανεώθηκε. “Κοιτάχτε πόσο φτηνά, γρήγορα και αποτελεσματικά μπορώ να το κάνω.” - “ΟΚ, κάντο.”)
Τρία. Η Buffy συνεχίζει σε μορφή κόμικς, με αποτελέσματα πολύ συζητήσιμα, όμως με τον Whedon και τους συγγραφείς του (από τον Brian K. Vaughan και τον Brad Meltzer μέχρι την Jane Espenson και, ναι, τον Drew Goddard σε ένα από τα καλύτερα arcs της 8ης σεζον) να εξερευνούν καταστάσεις και είδη ιστοριών που δεν είχαν τη δυνατότητα να πουν προηγουμένως. (Ίσως καλώς, παρεπιπτόντως.)
Τέσσερα. Κάτι μεταξύ των υπερηρωικών κόμικς που έγραψε για τη Marvel και του υπερηρωικού μιούζικαλ που γύρισε για το ίντερνετ έκανε τους ανθρώπους των Marvel Studios να του παραδώσουν τα κλειδιά του βασιλείου του. Εγένετο ‘Avengers’, δηλαδή η πιο αδιανόητα γιγάντια υπερπαραγωγή που δεν πίστευα ποτέ πως θα έβλεπα το Hollywood να επιχειρεί ή τον Whedon να αναλαμβάνει.
Πέντε. Στις διακοπές του αμέσως μετά τα εξαντλητικά γυρίσματα, ο Whedon σκηνοθέτησε μια σαιξπηρική διασκευή, το ‘Much Ado About Nothing’, μέσα σε 10 μέρες.
Έξι. Μέσα στον επόμενο-επόμενο μήνα, είχε στήσει τη Bellweather Pictures, μια νέα εταιρεία παραγωγής (αν και εγώ πάντα την Mutant Enemy θα αγαπώ, το ξεκαθαρίζω) για την οποία ανακοίνωσε και δεύτερη ταινία, το μεταφυσικό δράμα ‘In Your Eyes’. Όχι ρε παιδί μου, πες ότι κι εσύ έχεις ιδέες στο συρτάρι σου. Θα περιμένεις να στις σφηνώσουν με τα χίλια ζόρια σε κάποια corporate οντότητα ή απλά βρίσκεις τρόπο να την πραγματοποιήσεις μόνος σου αν μπορείς να βρεις τα μέσα για να το κάνεις;
Εφτά. Το σίκουελ του Dr. Horrible θα γυριστεί πιθανώς αυτό το καλοκαίρι. Κανείς δεν ξέρει σε τι format θα είναι. Αλλά πάντως δεν αργεί η μέρα που θα δούμε Whedon στο Broadway, το λέω.
Οχτώ. Το ‘Wastelanders’ είναι ένα, και κουοτάρω τώρα, “internet thing” που κάνει ο Whedon μαζί με τον Warren Ellis (...) το οποίο λέει το είχε στο μυαλό του πριν χρόνια, αλλά κανένα στούντιο δεν ενδιαφερόταν, και δεν ξέρω αν διακρίνεις πια ένα pattern εδώ. Με το ‘Avengers’ ολοκληρωμένο, ο Whedon έδωσε σήμα στον Ellis πως ξεκινάνε αυτό το internet mini-series τους, και δήλωσε πριν λίγες μέρες πως θα είναι κάτι πολύ σκοτεινό και πολύ ακραίο, και ότι δε θα είναι για όλους.
Δηλώνει:
“Ι must, at some point, stop trying to get everybody to like me, and be true to the thing I think I need to say.”
~~~
Επόμενο: 'Not Fade Away'
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου