Doctor Who: The Name of the Doctor

Γαμημένε Steven Moffat το έκανες ξανά και το έκανες καλύτερα από ποτέ. Τι θα έλεγε η River; Spoilers.

Ήταν εκπληκτικό. Δεν έχει πιο μετρημένη περιγραφή, για αρχή. Δεν λέω πως θα εξιλεώσει τη σεζόν στα μάτια όσων την βρήκαν άνιση και βαρετή (δεν ήμουν ένας από αυτούς) αλλά σίγουρα απέναντι σε ένα τόσο αποφασιστικά ανταποδοτικό φινάλε σε ένα season-long μυστήριο δε μπορείς παρά να ξύσεις λίγο το κεφάλι σου και να παραδεχτείς πως υπάρχει λόγος που οι τηλεοπτικές σεζόν τελειώνουν στο φινάλε κι όχι στα μισά τους.

Το κυριότερο: Πώς είναι επιτέλους, για μια γαμημένη φορά, ένα φινάλε Doctor Who να δημιουργεί κι όχι να σβήνει. Ο Russell T. Davies, ο θεός να τον έχει καλά για όσα μας έδωσε, πήρε το reset button και του άλλαξε τα φώτα, το σοδόμησε, το παράτησε ρετάλι δίπλα σε κάδο σκουπιδιών. Ο Moffat, παρότι τα φινάλε του πολύ μου άρεσαν (το 'Big Bang' περισσότερο από το 'Wedding of River Song') ήταν σε μεγάλο βαθμό ένοχα για το ίδιο πράγμα. Διέφερε η χρήση (μια ανάλυση για άλλη ώρα) αλλά ήταν εκεί. Reset, reset, η ευκολία του reset.

Σκέψου το, είναι η πρώτη φορά στη μοντέρνα ιστορία του Doctor Who που το φινάλε δεν διαγράφει τίποτα. Δεν αλλάζει τίποτα. Όχι μόνο εξηγεί τα ανεξήγητα (θα επανέλθω), αλλά το κάνει με έναν τρόπο που ανατινάζει τη μυθολογία, την κάνει πιο πλούσια, πιο περίπλοκη και πολυεπίπεδη. Δεν σβήνει, προσθέτει. Όχι κυνικά, αλλά με σεβασμό και πολύ συναίσθημα.

Γιατί ας μην ξεχνάμε, ωραία όλα τα τρικ και τα πήγαινε έλα στο χρόνο, αλλά το Doctor Who στα καλύτερά του, είναι η πιο ξεγυμνωμένα συναισθηματική τηλεόραση που υπάρχει εκεί έξω. Γι'αυτό την αγαπάω τόσο πολύ. Και η στιγμή που συνειδητοποιείς τι ακριβώς είναι η Clara και πώς ακριβώς θα σώσει τη ζωή του Doctor είναι μια στιγμή τόσο συναισθηματικά φορτισμένη που, εγώ προσωπικά, είδα τη σεζόν να περνά μπροστά από τα μάτια μου, να φέρνω στο νου μου τις στιγμές που βοήθησε (ή ξερά έσωσε) τον Doctor, και συγκινήθηκα.

Οπότε, ας το πιάσουμε λίγο απ'την αρχή για να βγει άκρη. Η Clara, το impossible girl. Είναι εκεί για να σώσει τον Doctor σε κάθε στιγμή της ιστορίας του που χρειάστηκε βοήθεια, ένας διαρκής, αιώνιος, αγέραστος φύλακας άγγελος, από αναγέννηση σε αναγέννηση. Το μαθαίνουμε αυτό όχι σε κάποια μεγάλη αποκάλυψη, αλλά κυριολεκτικά μέσα στο πρώτο λεπτό του επεισοδίου. ΠΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ COLD OPEN ΕΙΔΑΜΕ;



"What kind of idiot would try to steal a faulty TARDIS;"

Το ελάχιστο που θα πω, δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Πρώτο πλάνο, ακόμα βολεύεσαι με τη μπύρα, σβήνεις τα φώτα, κάνεις "σσσς" στους δίπλα, και ξαφνικά κοιτάς και είναι στην οθόνη σου ο William o Hartnell την ώρα που κλέβει το TARDIS. Περίμενε, τι;; Είναι το 50th Anniversary; Τι βλέπω τι συμβαίνει, πριν προλάβεις να σβήσεις το χαζό nerd χαμόγελο από το πρόσωπό σου την ώρα που επεξεργάζεσαι αυτό που βλέπεις, εμφανίζεται η Clara, είναι εκεί για να τον προστατέψει, και ξαφνικά είναι η Clara ξανά, παντού και πάντα, δίπλα σε όλους τους Doctors, λίγο ξοπίσω τους, εισηγμένη με πανέμοπρφο τρόπο μέσσα σε υλικό της κάθε εποχής.



Είναι εκεί για να τον σώσει. Πάντα. 2 λεπτά μέσα στο επεισόδιο, τα πάντα ήδη βγάζουν νόημα. Και είναι υπέροχα. Ο Moffat όχι απλά είχε εξήγηση για το αίνιγμα της 7ης σεζόν, αλλά το είχε δέσει με όλη την ιστορία του χαρακτήρα, με ένα τρόπο που οι παντός είδους επετειακές ιστορίες -έτσι όπως προσεγγίζουν το υλικό με θαυμασμό και υπόκλιση αντί με θράσος και αίσθηση ανακάλυψης- σπάνια καταφέρνουν ή απλώς τολμούν. Περίμενε. Έχει ακόμα 40 λεπτά αυτό το πράγμα.

Όπως συχνά συμβαίνει με τη σειρά, ο σεναριακός μηχανισμός στο μεσαίο μέρος του επεισοδίου είχε προβλήματα αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει που μαζεύτηκαν όλοι έτσι αμήχανα έξω από τον τάφο του Doctor, γιατί πριν και μετά και τριγύρω συνέβαιναν απίστευτα πράγματα. Ας αναφέρουμε μερικά από αυτά πριν περάσουμε στο τρομερό τελευταίο κομμάτι του επεισοδίου.



* O Strax ξεδίνει στη Γλασκώβη με ένα ντόπιο ΚΔΟΑ. Πέθανα.

* “Mam, I think I've been murdered.” H Jenny στην πιο ανατριχιαστική στιγμή του επεισοδίου, διακόπτει το χωροχρονικό google hangout των Spacetime Scoobies, εισάγει τους εντυπωσιακούς (και σαφέστατα Gentleman-esque) Whispermen και θέτει τα stakes του επεισοδίου. Θα πεθάνουν όλοι, αν ο Doctor δεν τους βρει στο Trenzalore.

* Trenzalore! Το έχουμε ακούσει ξανά και ξανά. Τι είναι; Ο τόπος ταφής του Doctor. Ναι, φυσικά. Κάπου εκεί έξω θα υπήρχε ο τάφος. Και κάποια στιγμή κάποιος θα σκεφτόταν να το εκμεταλλευτεί.

* Το κάνει ο/η/το Great Intelligence, πάλι με τη μορφή του επιβλητικού Richard E. Grant (με τη βοήθεια των creepy Whispermen) που έχει ένα και μοναδικό σκοπό: Να μπει στον τάφο του Doctor και να εκμεταλλευταί αυτό που υπάρχει εκεί μέσα για να τον συνθλίψει, να ξαναγράψει όλη την ιστορία- του Doctor και κατ'επέκταση του σύμπαντος. Σκληρό.

* Το γιγάντιο TARDIS/τάφος. Απίστευτο, απίστευτο, απίστευτο. Φυσικά θα ήταν κι αυτό εκεί νεκρό, στο πλάι του. Και φυσικά θα ήταν πλέον διαλυμένα bigger on the outside.

* Η παρουσία της River Song. Μου άρεσε που ήταν τόσο λεπτογραμμένη, έτσι για αλλαγή κιόλας. (Και το φιλί, φανταστικό.) Σε ένα επεισόδιο που φτάνει από την απαρχή του χαρακτήρα και φτάνει ως το τέλος του, ήταν δίκαιο να υπάρχει εκεί αυτός ο χαρακτήρας με κάποια μορφή, και ήταν ακόμα πιο δίκαιο να είναι εκεί ως ηχώ μιας ακαθόριστης στιγμής του παροντοςμέλλοντος. Ο Doctor μισεί τα φινάλε, λέει ξανά και ξανά, και πώς να τον αδικήσεις. Όλα τα ζει ταυτόχρονα, όπως ευφυώς υπογραμμίζει αυτό το φινάλε.

* Το όλο παιχνίδι με το Όνομα. Φυσικά και θα ήταν παιχνίδι. Δεν πιστεύω να πέρασε στο μυαλό κανενός ποτέ ότι θα μαθαίναμε το ίδιο το όνομα, εξάλλου γιατί να συμβεί αυτό. Άντε να τον λέγανε κι αυτόν John να δω τι θα καταλαβαίναμε. Αντ'αυτού παίζεται κάτι πολύ πιο έξυπνο: To όνομα αυθτό καθ'εαυτό είναι απλώς ένας σεναριακός μηχανισμός (το λέει η River ώστε να ανοίξει ο τάφος***) και να αποκαλύψει τι είναι στην πραγματικότητα το τρομερό μυστικό του Doctor. Πολύ έξυπνα υποθέταμε όλοι πως ήταν το ίδιο το όνομα, αλλά ήταν αυτό στο οποίο οδηγούσε. Ο τάφος. Και μαζί ένα shortcut για όλη την συμπαντική ιστορία.

(***Όταν ειπωθεί το όνομα, Silence will fall. Η River το είπε. Απλά λέω. Μπορεί η όποια τρομακτική συνέπεια αυτού του επεισοδίου να είναι ο ίδιος ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν οι τελευταίες 3 σεζόν;)

Όσο για το όνομα; Το επεισόδιο θα μπορούσε να λέγεται και (In) The Name of the Doctor γιατί προτείνει πως δεν είναι η ίδια η λέξη που έχει σημασία, όσο το τι συμβολίζει. Τον Doctor τον λένε Doctor επειδή επέλεξε να τον λένε Doctor, αυτό κάνει, γιατρεύει την Ιστορία. Αλλά όχι κάθε φορά- apparently.



Στην τελευταία πράξη, ο/η/το Great Intelligence βουτάει στο ανοιχτό timestream/πληγή του Doctor και προχωρά να αρχίσει να διαγράφει και να αλλοιώνει. Η Clara ξέρει λοιπόν τι πρέπει να κάνει. Η στιγμή που το συνειδητοποιεί, το αποφασίζει και χαμογελά ορμώντας ξοπίσω του GI είναι ανατριχιαστική. Είναι εκπληκτικό πώς τα πάντα εδώ βγάζουν νόημα. Επιστρέφουμε στο cold open της μεγάλης αποκάλυψης, αλλά πλέον με περισσότερες πληροφορίες. Συνεισητοποιούμε γιατί η Clara είναι εκεί για να τον σώζει, και πώς. Η μοίρα της είναι τρομακτική αλλά δε γίνεται παρά να θαυμάσεις με το στόμα ανοιχτό τη συγκεκριμένη αποκάλυψη.

Φυσικά μόλις συνέρχεται, ο Doctor τρέχει να τη σώσει. Η συνέπεια του ότι μπήκε μέσα στην ανοιχτή πληγή του timestream του, μέσα στον τάφο του, μοιάζει σχετικά ακίνδυνη, περίμενα ότι θα συνέβαινε κάτι πιο τρομακτικό από το να μπει απλά σε μια σπηλιά και να πιάσει την Clara από το χέρι. Πάνω που πήγα οριακά να απογοητευτώ (παρότι η ίδια η σκηνή ήταν φανταστική- οι σκιές των προηγούμενων Doctors, το 'άσε με επιτέλους, just for the hell of it, να σε σώσω κι εγώ μια φορά') τότε ήρθε και η τελευταία αποκάλυψη που σε κάνει ενδεχομένως να πεις ότι "α ΟΚ, γι'αυτό δεν είναι καλό να παίζουμε με το ανοιχτό μας timestream".

Ο John Hurt εισάγεται ως ένας νέος/παλιός Doctor, ένας που μάλλον ήταν εκεί όμως ο δικός μας, ο κανονικός Doctor έχει ξεχάσει/δεν αναγνωρίζει. Γιατί δεν τον έχουμε ξαναδεί; Είναι σβησμένος από τον χρόνο και ζει μόνο μέσα στο προσωπικό timestream πτώμα του Doctor (και τώρα θα βγει έξω;). Είναι ο Doctor 8a; Έκανε αυτό που νομίζουμε ότι έκανε; Το τόσο τρομερό πράγμα που έκανε το Great Intelligence να μπει σε όλο αυτό τον κόπο προκειμένου να πάρει εκδίκηση;

Σε κάθε περίπτωση: Στο τέλος ενός επεισοδίου που καταφέρνει να διατρέχει ολόκληρη (αλλά ολόκληρη) την ιστορία του χαρακτήρα, ο Moffat όχι απλά απαντά παραπάνω από ικανοποιητικά το κεντρικό μυστήριο της σεζόν, αλλά -κλείνοντας ένα σερί επεισοδίων με αποφασιστικά αυτοτελή χαρακτήρα- μας αφήνει πετώντας στα μούτρα μας το μεγαλύτερο cliffhanger που έχει γράψει ως σήμερα, μεγαλύτερο κι από την καταστροφή του σύμπαντος στο 12ο επεισόδιο της 5ης σεζόν, ναι. Γιατί τότε ήξερες πως αυτό που συνέβη θα γύρναγε πίσω. Είχες το αναπόφευκτο reset. Τώρα; Τώρα δεν ξέρουμε τίποτα. Πάνω στην ώρα για την επέτειο των 50 χρόνων της, η σειρά πάει σε ένα μέρος καινούριο, κάπου όπου δεν έχουμε ιδέα τι μας περιμένει.



Διάβασε ξανά την τελευταία πρόταση. Αναλογίσου το. Amazing.

.