Το “Z Nation” είναι το “Walking Dead” χωρίς όλες αυτές τις σκέψεις

Η εταιρεία παραγωγής του “Sharknado” φέρνει μια ακόμα σειρά με ζόμπι στο τέλος του κόσμου. Πλάκα έχει.


για το ΟΝΕΜΑΝ

Το πρόβλημα με τα ζόμπι είναι ότι τα ζόμπι πλέον δε σημαίνουν τίποτα.

Όχι, συγγνώμη. Γενίκευση. Το “Walking Dead” το βαριέμαι αλλά είναι μια σειρά που χρησιμοποιεί την παρουσία των ζόμπι για να επιχειρήσει έστω να μιλήσει για την ανθρώπινη κατάσταση. Το πρόβλημα με τα ζόμπι είναι ότι έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ στην mainstream κουλτούρα που, όπως και τα βαμπίρ προηγουμένως, απολαμβάνουν πλέον ιστοριών όπου έχουν απωλέσει τα βασικά τους χαρακτηριστικά, εκείνα για τα οποία σήμαιναν κάτι.

Σκέψου τα βαμπίρ του “Twilight” και του “Vampire Diaries”, είναι ουσιαστικά δυνατές, αορίστως μεταφυσικές οντότητες δίχως την καταραμένη τους διάσταση. Ομοίως τα ζόμπι του “Z Nation”. Ακολουθώντας τη γραμμή Ζακ Σνάιντερ εκ του “Dawn of the Dead”, η νέα σειρά του SyFy κάνει ό,τι μπορεί για να σβήσει από τα ζόμπι την όποια αλληγορική τους σημασία, έχοντάς τους απλώς ως generic εχθρούς σε ένα γραμμικής αφήγησης μετα-αποκαλυπτικό τοπίο.

Η ιστορία του “Z Nation” αφορά μια ακόμα Αποκάλυψη, μια έξαρση ζομπισμού που αφήνει τον πλανήτη σχεδόν παράλυτο, σχεδόν δίχως ελπίδα. Όμως υπάρχει μια τελευταία ελπίδα, στη μορφή ενός άντρα-φορέα που όμως δε νοσεί.



Ένας εγκληματίας-πειραματόζωο παθαίνει ανοσία στη μεταδοτικότητα του ζομπο-ιού, όταν μια ένεση που του γίνεται, στιγμές πριν την εισβολή μιας ορδής ζόμπι στο χειρουργείο, έχει ως αποτέλεσμα τα δαγκώματα που του γίνονται να μην τον σκοτώσουν, ούτε να τον μετατρέψουν σε ζόμπι. Έτσι, ο Πατέρας Του ΓΟΥΩΩΩΩΩΩΩΩΩΛΤ αναλαμβάνει να τον μεταφέρει από τη μια άκρη της διαλυμένης χώρας στην άλλη, σε ένα Μαγικό Θρυλούμενο Εργαστήριο στην Καλιφόρνια, όπου θα του γίνουν περαιτέρω εξετάσεις με την ελπίδα παραγωγής αντίδοτου.

Με όλα αυτά ξεμπερδεύουμε νωρίς-νωρίς. Η ίδια η καταστροφή δεν παίρνει παρά ένα μοντάζ πριν τους τίτλους αρχής. Όσο για τα ζόμπι; Είναι απλώς μπαμπούλες. Τρέχουν γρήγορα, είναι απειλητικά, και ομολογουμένως το μακιγιάζ και οι κατά τόπους χρήσεις τους ισορροπούν ιδανικά ανάμεσα στο καρτουνίστικο και το εφευρετικό. Μια σκηνή προς το τέλος του πρώτου επεισοδίου συμπεριλαμβάνει ένα μωρό και αυτό είναι ό,τι περισσότερο θα πούμε για αυτήν. (Καλή διασκέδαση!)



Γύρω από τον Πατέρα Του ΓΟΥΩΩΩΩΩΩΩΩΛΤ και τον μαγικό επιζήσαντα συγκεντρώνεται μια ομάδα ανθρώπων που έχουν καταφέρει να μείνουν ζωντανοί εν μέσω πανούκλας, σχηματίζοντας έτσι την απαραίτητη νομαδική μίνι-φυλή σκληροτράχηλων survivors που αναπόφευκτα θα είναι διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους και θα τσακώνονται και θα φαγώνονται και θα Επιβιώνουν (ΤΜ). Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο στόχος είναι εμφανής: Πάρε τον θαυματουργό εγκληματία και πήγαινέ τον στους επιστήμονες που θα μας σώσουν όλους.

Η σειρά έρχεται από το στούντιο The Asylum, που βρίσκεται πίσω από ξεδιάντροπες μπιμουβιές τύπου “Sharknado”- και αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα έργου τους. Συνήθως οι παραγωγές τους είναι… εμ, ας αφήσουμε το ίδιο το έργο να μιλήσει για αυτούς. Να πέσει το βίντεο:



Εντάξει δεν ήταν βίντεο αλλά νομίζω ήταν διαφωτιστικό. Αυτοί είναι οι (The) Asylum λοιπόν.

Οπότε θέλω να πω, το “Z Nation” είναι το αριστούργημά τους. Είναι για την (The) Asylum ό,τι το “The Knick” για το Cinemax. Είναι μια σειρά με αληθινή δράση (σκηνοθετεί ο Τζον Χάιαμς, προσωπικός ήρωας και σκηνοθέτης του φανταστικού “Universal Soldier: Day of Reckoning”), με συγκεκριμένο σκοπό, με αρχή, με γέλιο/δράση/φρίκη (όχι πάντα βέβαια με τον επιθυμητό τρόπο), με μέση, με διακριτό τέλος.

Όμως αυτό είναι και λίγο το θέμα. Τα ζόμπι θα έπρεπε να σημαίνουν κάτι. Από εκείνα του Ρομέρο και του Ντάνι Μπόιλ μέχρι εκείνα του “Walking Dead” και του Έντγκαρ Ράιτ, μιλάμε πάντα για ένα κοινωνικό σχόλιο, για μια διαδικασία με δεύτερο επίπεδο. Μέσα από αυτά τα συγκαμμένα, αποκρουστικά πλάσματα, ένα έργο επικοινωνεί με τον θεατή λέγοντάς του κάτι για τον εαυτό του.



Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του “Walking Dead” είναι το ότι δεν υπάρχει στόχος, δεν υπάρχει σημείο εξόδου. Έχουμε ένα μάτσο επιζήσαντες να αναρωτιούνται, να προσπαθούν να ζήσουν μια ανθρώπινη ζωή σε έναν κόσμο δίχως ανθρώπους, και γνωρίζοντας πως “αυτό είναι όλο”. Υπάρχει κάτι πάρα πολύ συναρπαστικό (και καταθλιπτικό) σε αυτή την ιδέα. Και είναι και κάτι που, στην τελική, αξίζει να εξερευνηθεί από μια σειρά, λόγω φόρμας. Μια σειρά μπορεί να πηγαίνει για χρόνια χωρίς να πηγαίνει κάπου, και ίσα-ίσα ο καθαρός στόχος μπορεί να περιορίσει τους δημιουργούς.
Οπότε μιλάμε πάντα ‘δεδομένων των συνθηκών’. Για μια σειρά τόσο κενή, το “Z Nation” είναι διασκεδαστικό. Έχει το απαραίτητο γκρουπ πρωταγωνιστών, έχει συναίσθηση της χαζομάρας του (η σκηνή με το μωρό ας πούμε είναι φανταστική, ενώ υπάρχει και μια χαριτωμένη αναφορά στο ίδιο το “Walking Dead”) και έχει και ένα αληθινά περίεργο b-story που δεν έχω ιδέα πώς θα δέσει με την υπόλοιπη σειρά, για έναν ραδιοφωνικό παραγωγό που κλείνει το επεισόδιο με ένα λογύδριο-παραλήρημα και τον οποίο παίζει ο πάντα απολαυστικός Ντι Τζέι Κουώλς (γνωστός και ως ο Μάρτιν Φρίμαν πριν τον Μάρτιν Φρίμαν).
Έχει πλάκα, κυλάει ευχάριστα, έχει ωραία ατμόσφαιρα, έχει δύναμη, (έχει πλάκα,) δεν έχει κοιλιές.



Δεν μοιάζει να έχει και πολλές ιδέες βέβαια. Είναι σαν μια σειρά για ζόμπι που είναι σειρά-ζόμπι. Αλλά, όπως και ο κεντρικός ήρωάς του, δεν έχει πεθάνει ακόμα από τα δαγκώματα. Είναι περιέργως ζωντανό, οπότε θα δούμε από περιέργεια πού σκοπεύει να πάει. Στο όνομα της επιστήμης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου