Πριν σχεδόν 4 χρόνια σε αυτό εδώ το blog είχα αφιερώσει ένα post στο τελευταίο βιβλίο Harry Potter, όχι επειδή είχε κάποια σχέση με το θέμα του blog (ή επειδή μπόρεσα να εφεύρω μία) αλλά απλώς και μόνο επειδή το ήθελα. Επειδή αγαπώ αυτή τη σειρά βιβλίων όσο λίγα πράγματα.
Θέλω για μια μικρή στιγμή να σκοτώσω οτιδήποτε κυνικό μέσα μου (ευτυχώς εγώ δε χρειάζεται να συγκεντρώσω τους κλήρους του θανάτου για να το καταφέρω) και να παρατηρήσω τα εξής ελαφρώς cheesy-but-true:
Ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία λίγο μετά την ελληνική έκδοση του 4ου, αρχές δηλαδή του 2001. Τελείωνα το Λύκειο, ήμουν λίγο πριν τις πανελλήνιες. Όχι ακριβώς η πιο φυσιολογική στιγμή. Ως πρωτοετής φοιτητής ήταν ό,τι πιο αδιανόητα un-cool το να γουστάρεις Harry Potter, αλλά εμένα με βρήκε επάνω ακριβώς στην πρώτη μεγάλη κάψα. Η πρώτη ταινία βγήκε το Νοέμβριο του 2001, μόλις είχα ξεκινήσει το φοιτητιλίκι δηλαδή.
10 χρόνια μετά (δέκα χρόνια, μια δεκαετία, μία. δεκαετία.) τα βιβλία έχουν προ πολλού ολοκληρώσει την ιστορία τους, και χθες το ίδιο έκαναν και οι ταινίες. Οι ταινίες αυτής της σειράς πάντα θεωρούσα ότι ήταν καλύτερες-από-όσο-είχαν-ανάγκη-να-είναι (και μία από αυτές, η 3η, του Cuaron, είναι αληθινά εξαιρετικό σινεμά) αλλά η αλήθεια είναι πως όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ, ψιλοχέστηκες για την αντικειμενική προσέγγιση.
To Harry Potter ήταν πάντα Harry Potter, σε οποιαδήποτε μορφή ή αρίθμηση κι αν ερχόταν. Δέκα χρόνια. Για πρώτη φορά σε όλη μου την ενήλικη ζωή, δεν έχω άλλο Potter να περιμένω.
Χθες ήμασταν μαζεμένοι σε κάποιες αίθουσες στα Village μερικές εκατοντάδες φανατικοί για να δούμε την 7η ταινία με τα δύο της μέρη back-to-back. Το να βλέπεις μια ταινία Harry Potter ανάμεσα σε φανς, πόσο μάλλον την τελευταία, πόσο μάλλον την εντυπωσιακή, απίστευτα συναισθηματική τελευταία, είναι εμπειρία αξέχαστη. Συγκινούμασταν όλοι μαζί, χειροκροτάγαμε όλοι μαζί, ουρλιάζαμε από χαρά όλοι μαζί (NOT MY DAUGHTER, YOU BITCH κτλ).
Όπως είπα, το να κρίνω 'αντικειμενικά' την ταινία σε αυτό το σημείο είναι αδιάφορο όσο και αδύνατο. Όταν πχ πεθαίνει ένας χαρακτήρας και θυμάσαι την ακριβή περιγραφή της σκηνής στο βιβλίο, ή αρχίζεις να κλαις στη σιωπή αμέσως πριν ειπωθεί η συγκεκριμένη, αγαπημένη σου ατάκα που θυμάσαι από το βιβλίο και είχες κάνει και τίτλο του προ τετραετίας post σου, ε, τότε ας πάνε να πνιγούν οι κρίσεις, σημασία έχει μόνο η εμπειρία και το συναίσθημα. Και αυτή η κορύφωση της κινηματογραφικής ενσάρκωσης της πιο αγαπημένης saga των καιρών μας, ήταν απλά εκπληκτική.
Αλλά, φίλε, δέκα χρόνια. Δεν ξέρω να σας πω πολλά πράγματα στη ζωή μου που έχουν κρατήσει δέκα χρόνια.
Ευχαριστώ, JKR.
(Τα σχόλια είναι ανοιχτά σχετικά με οτιδήποτε για την ταινία ή για τα βιβλία ή για, δεν ξέρω, για την εξέλιξη της Emma Watson. Φυσικά δεν υφίσταται έννοια spoiler - τα πάντα είναι fair game. Επισήμως η ταινία ανοίγει την Πέμπτη, και περιμένω γνώμες. Κυρίως για να αποφασίσουμε σε ποια σκηνή συγκινηθήκαμε -και σε ποια πωρωθήκαμε- περισσότερο.)
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου