To see or not to see? The Office & HIMYM edition

Οπότε λοιπόν είδα, παρά τις πάρα πολλές επιφυλάξεις μου, τα πρώτα επεισόδια των νέων σεζόν Office και How I Met Your Mother. Κάπου μέσα μου είχα αποφασίσει ότι θα σταματήσω και τις δύο σειρές γιατί με κούρασαν πολύ. Το θέμα είναι τώρα πως για το μεν Office, η συγκυρία είναι πιο ευνοϊκή. Σταμάτησε ο κεντρικός του χαρακτήρας, το τέλος του Michael Scott στη σειρά βασικά λειτουργεί ως ένα τέλειο series finale. Είμαι ΟΚ με το να αφήσω τη σειρά αυτή να φύγει. Για το ΗΙΜΥΜ είναι αλλιώς τα πράγματα. Ελαφρά spoilers (για το Office, κυρίως) μετά το άλμα.

Το περίεργο όμως ήταν ότι, για δες κάτι παλαβά πράγματα, η πρεμιέρα δεν ήταν κακή. Είχε και laugh out loud στιγμές, είχε τον Robert California του James Spader να μην καταπνίγει τη σειρά σε κάποιο περίεργο one-man show, τον Andy ως νέο -ταιριαστά- άβολο διευθυντή, και τους χαρακτήρες να μπορούν με έναν περίεργο τρόπο να αλληλεπιδρούν με πειστικό κωμικό τρόπο. Γενικά, και χωρίς να μοιάζει με κάτι που μου προκαλεί την ανάγκη να μιλάω για αυτό κάθε βδομάδα ή να έχω να γράψω κάτι περισσότερο από αυτές τις λίγες λέξεις, η πρεμιέρα του Office με έκανε να μην έχω πρόβλημα να δω κι άλλο. Ας το αφήσουμε εκεί. Είναι good enough.

Από την άλλη, το How I Met Your Mother, μου είναι δυσκολότερο να αποφασίσω να το αφήσω. Δεν έχει κάποιο προφανές turning point (όπως η φυγή του Carrel για το Office), και συνειδητοποιώ κιόλας πως είναι από τις σειρές που πήρξαν παρούσες σε αυτό το blog από την πρώτη του μέρα. Ένα από τα πρώτα κείμενα που είχα κάνει ποτέ ήταν το pilot preview για τη χρονιά που ξεκίναγε το HIMYM. (Boy, this blog is old.) Γενικά νιώθω ένα κάποιο δέσιμο. Και δεν έχω καθόλου μα καθόλου closure αν φύγω τώρα.

Αλλά ρε φίλε, είναι άθλιο. Το να βλέπω επεισόδια του ΗΙΜΥΜ μου προκαλεί σωματικό πόνο πλέον. Είδα μόνο το πρώτο 20λεπτο και μου φάνηκε σα να είχε διάρκεια 57 λεπτών, 57 ακών λεπτών τηλεόρασης. Οι χαρακτήρες πια μου είναι παντελώς ξένοι, στα όρια της αντιπάθειας. Και, τόσο θεματικά όσο και σεναριακά, μου έχει γίνει τρομερά προβλέψιμο. Δεν μου δίνει πια απολύτως τίποτα αυτή η σειρά, παρά μόνο διαλύεει σε μικρές δόσεις ό,τι αγάπησα ποτέ σε αυτήν. (Lame, schmaltzy Barney, υπήρξες κάποτε legendary. Θα -προσπαθήσω να- το θυμάμαι.)

Α, κι αυτό το πράγμα με τη Μητέρα; Πραγματικά δε με ένοιαξε ποτέ. Το έχω ξαναπεί, αλλά αν η σειρά απλά στην τελευταία σκηνή του τελευταίου επεισοδίου έλεγε, "and that's how I met your mother" με τον Ted να κοιτάζει στο μπαρ κάποια πανάγνωστη που βλέπουμε για πρώτη φορά, και έπεφτε μαύρο; Μια χαρά. Μέσα. Αλλά μη μας ζαλίζετε τον έρωτα με 32 εξυπνακίστικες αναφορές σε κάθε επεισόδιο. Η υπομονή έχει τα όριά της και, σε συνδυασμό με την γενικότερα τραγική ποιότητα της σειράς πλέον, τολμώ να πω ότι για μένα έφτασε η στιγμή που θα πω αντίο.

Ted, δε δίνω μία για το πώς γνώρισες τη μητέρα τους.

.