Το καλοκαίρι ξεκίνησα για το Flix μια σειρά κειμένων πάνω σε μεμονωμένα, σημαδιακά επεισόδια σπουδαίων σειρών. Η λογική ήταν τόσο να υπάρξει ένα είδος 'ραντεβού' για τους μήνες του καλοκαιριού, όσο και μια αφορμή για να ξεκινήσει ένα project που πάντα ήθελα, δηλαδή ένα είδος tv series club απαρτισμένο από αληθινά essential επεισόδια. Δεν είναι κάτι ριζοσπαστικό προφανώς, τα μεγάλα ξένα sites κάνουν recaps παλιότερων σειρών κατά ντουζίνες, αλλά από τη στιγμή που δυστυχώς δεν μπορώ, πχ, να ξεκινήσω και να κάνω recaps όλη τη Buffy από την αρχή(*) ή όλο το Shield από την αρχή ή δεν-ξέρω-γω-τι από την αρχή, αυτό το επιλεκτικό ξεδιάλεγμα επεισοδίων, είναι μια κάποια λύση.
Οπότε, όχι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή σαφή σχέδια για το πότε θα επιστρέψουν αυτά τα retro recaps, αλλά θα επιστρέψουν σύντομα για έναν 2ο κύκλο. Ως τότε, εδώ συγκεντρωμένο το ρόστερ των 9 recaps αυτού του πρώτου γύρου. (Στο recap του Coupling έχω αφήσει ανέγγιχτο ένα από τα επικότερα brain farts που έχω πάθει ποτέ μου, αλλά με διασκεδάζει τόσο πολύ που δεν ήθελα να το διορθώσω.)
(*μπορώ, και θα το κάνω. εντελώς fyi, βρίσκομαι περίπου στο 30% του project αυτή τη στιγμή.)
1, «The Sopranos», College (1999)
...Η καθυστέρηση να παραλάβει την Μέντοου, το χώμα στο παπούτσι, το ματωμένο χέρι- όταν η Μέντοου σταματά να τον ανακρίνει δεν είναι επειδή τον πιστεύει, είναι επειδή δεν είναι χαζή, και καταλαβαίνει. Μια ανάσα μετά, οι δυο τους έχουν επιστρέψει στον τόνο του εγκάρδιου γεύματός τους από νωρίτερα, όμως αυτή τη φορά υπάρχει ένα ανεπαίσθητο στρώμα προσποίησης στα δρώμενα. Ο Τόνι προσπαθεί να κρατήσει υψωμένο έναν τοίχο, ξέρουμε πως θα αποτύχει, και σε αυτό το επεισόδιο βλέπουμε για πρώτη φορά το γιατί...
2, «Moonlighting», Atomic Shakespeare (1986)
...Λίγο αργότερα το ‘κανονικό’ επεισόδιο ξεκινά με μια κάρτα που μας πληροφορεί, εν μέσω των κανονικών credits, πως η ιστορία έχει γραφτεί από τον Ουίλιαμ ‘Μπαντ’ Σαίξπηρ, και λίγες στιγμές μετά ο Κέρτις Άρμστρονγκ, στον άχαρο ρόλο του χαρακτήρα που πρέπει να παραθέτει τις πληροφορίες στους θεατές, ξεσπαθώνει: «Εγώ φταίω που μου φορτώσανε όλο το exposition;»...
3, «Seinfeld», The Chinese Restaurant (1991)
...Όμως η καθημερινότητα δεν είναι γεμάτη από πλοκές κι από διαρκή μαθήματα ηθικής κι από ωρίμανση πακεταρισμένη σε κομμάτια των 20 λεπτών. Όχι, η καθημερινότητα είναι ακριβώς (μα ακριβώς) όπως το «Chinese Restaurant». Κάποιες φορές απλά είσαι κάπου και δε γίνεται τίποτα...
4, «Lost», The Constant (2008)
...Το ακριβέστερο σχόλιο που έχει γίνει ποτέ για το «Lost» είναι πως πρόκειται για ένα πολύ μεγάλου μήκους επεισόδιο του «Twilight Zone», οπότε είναι πολυ ταιριαστό που το «The Constant» είναι σαν ένα επεισόδιο «Twilight Zone», τελεία. Αρχίζει με μια απότομη σκηνή σφοδρής κακοκαιρίας που οδηγεί σε ένα ατυχές γεγονός, παραθέτει το κυρίως πρόβλημα του ήρωα, σου δίνει το απαραίτητο exposition (που λείπει κι από τον ίδιο τον Ντέσμοντ, οπότε είναι για όλους μας καινούρια αυτά τα πράγματα), και προχωρά στην άκρως συγκινητική λύση του. Και μετά τέλος...
5, «Columbo», Any Old Port in a Storm (1973)
...Ακόμα κι αν δεν ήταν το καλύτερο επεισόδιο της σειράς, ήταν σίγουρα το πιο διαφορετικό. Ένα φονικό μυστήριο φτιαγμένο με μεράκι από ανθρώπους που κατανοούν πως το έγκλημα και η τιμωρία μπορούν να περνάνε μέσα από έννοιες όπως εκτίμηση και κατανόηση. Στο φινάλε, σε αυτή την απλά πανέμορφη σκηνή-επίλογο όπου ο Άντριαν επιτέλους μοιάζει για πρώτη φορά ήρεμος, καταλαβαίνουμε πώς δένουν τα πάντα σε επίπεδο πλοκής αλλά και χαρακτήρων. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε να βλέπουμε αυτούς τους δύο να μιλάνε για κρασιά, όχι για μιάμιση, αλλά για πολλές ώρες...
6, «The Twilight Zone», Walking Distance (1959)
...Γραμμένο και γυρισμένο σε μια πολιτικά και κοινωνικά αμήχανη εποχή για τις ΗΠΑ (ο Μάθιου Γουάινερ έχει φτιάξει μια ολόκληρη σειρά πάνω στις κοσμογονικές αλλαγές που έφερε σταδιακά η δεκαετία του ‘60), το επεισόδιο παίζει με την ιδέα του να κλειδώνεις τον εαυτό σου σε εποχή, στιγμή, περίοδο, ανάμνηση που δεν υπάρχει πια. Η Αμερική ήταν στο μεταίχμιο αλλαγών, αλλά ακόμα έμοιαζε προσκολλημένη σε αξίες περασμένων δεκαετιών...
7, «Coupling», The Girl with Two Breasts (2000)
...Ο Μόφατ γράφει ένα γιγαντιαίο αστείο σε δύο ξεχωριστά κομμάτια, κανένα εκ των οποίων δε διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Αρκεί να ενώσει τα δύο κομμάτια, και τότε ξαφνικά όλη η κατασκευή είναι από μόνη της, εξ ολοκλήρου αστεία. Δε χρειάζεται οι χαρακτήρες καν να μιλάνε κάποια αναγνωρίσιμη γλώσσα για να πιάσεις το αστείο. Είναι όλα στο context...
8, «Star Trek», The City on the Edge of Forever (1967)
...Εξάλλου, πέραν -τελικά- από τους σεναριακούς μηχανισμούς και την φιλοσοφική ματιά στην πιθανή αλλοίωση της ιστορίας, ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίον το επεισόδιο λειτουργεί τόσο ιδανικά είναι η πειθώ με την οποία όλα λειτουργούν ως προς το endgame της ιστορίας: Η Ιντιθ Κίλερ πρέπει να πεθάνει!...
9, «Buffy, the Vampire Slayer», Hush (1999)
Οπότε, όχι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή σαφή σχέδια για το πότε θα επιστρέψουν αυτά τα retro recaps, αλλά θα επιστρέψουν σύντομα για έναν 2ο κύκλο. Ως τότε, εδώ συγκεντρωμένο το ρόστερ των 9 recaps αυτού του πρώτου γύρου. (Στο recap του Coupling έχω αφήσει ανέγγιχτο ένα από τα επικότερα brain farts που έχω πάθει ποτέ μου, αλλά με διασκεδάζει τόσο πολύ που δεν ήθελα να το διορθώσω.)
(*μπορώ, και θα το κάνω. εντελώς fyi, βρίσκομαι περίπου στο 30% του project αυτή τη στιγμή.)
***
1, «The Sopranos», College (1999)
2, «Moonlighting», Atomic Shakespeare (1986)
...Λίγο αργότερα το ‘κανονικό’ επεισόδιο ξεκινά με μια κάρτα που μας πληροφορεί, εν μέσω των κανονικών credits, πως η ιστορία έχει γραφτεί από τον Ουίλιαμ ‘Μπαντ’ Σαίξπηρ, και λίγες στιγμές μετά ο Κέρτις Άρμστρονγκ, στον άχαρο ρόλο του χαρακτήρα που πρέπει να παραθέτει τις πληροφορίες στους θεατές, ξεσπαθώνει: «Εγώ φταίω που μου φορτώσανε όλο το exposition;»...
3, «Seinfeld», The Chinese Restaurant (1991)
...Όμως η καθημερινότητα δεν είναι γεμάτη από πλοκές κι από διαρκή μαθήματα ηθικής κι από ωρίμανση πακεταρισμένη σε κομμάτια των 20 λεπτών. Όχι, η καθημερινότητα είναι ακριβώς (μα ακριβώς) όπως το «Chinese Restaurant». Κάποιες φορές απλά είσαι κάπου και δε γίνεται τίποτα...
4, «Lost», The Constant (2008)
...Το ακριβέστερο σχόλιο που έχει γίνει ποτέ για το «Lost» είναι πως πρόκειται για ένα πολύ μεγάλου μήκους επεισόδιο του «Twilight Zone», οπότε είναι πολυ ταιριαστό που το «The Constant» είναι σαν ένα επεισόδιο «Twilight Zone», τελεία. Αρχίζει με μια απότομη σκηνή σφοδρής κακοκαιρίας που οδηγεί σε ένα ατυχές γεγονός, παραθέτει το κυρίως πρόβλημα του ήρωα, σου δίνει το απαραίτητο exposition (που λείπει κι από τον ίδιο τον Ντέσμοντ, οπότε είναι για όλους μας καινούρια αυτά τα πράγματα), και προχωρά στην άκρως συγκινητική λύση του. Και μετά τέλος...
5, «Columbo», Any Old Port in a Storm (1973)
...Ακόμα κι αν δεν ήταν το καλύτερο επεισόδιο της σειράς, ήταν σίγουρα το πιο διαφορετικό. Ένα φονικό μυστήριο φτιαγμένο με μεράκι από ανθρώπους που κατανοούν πως το έγκλημα και η τιμωρία μπορούν να περνάνε μέσα από έννοιες όπως εκτίμηση και κατανόηση. Στο φινάλε, σε αυτή την απλά πανέμορφη σκηνή-επίλογο όπου ο Άντριαν επιτέλους μοιάζει για πρώτη φορά ήρεμος, καταλαβαίνουμε πώς δένουν τα πάντα σε επίπεδο πλοκής αλλά και χαρακτήρων. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε να βλέπουμε αυτούς τους δύο να μιλάνε για κρασιά, όχι για μιάμιση, αλλά για πολλές ώρες...
6, «The Twilight Zone», Walking Distance (1959)
...Γραμμένο και γυρισμένο σε μια πολιτικά και κοινωνικά αμήχανη εποχή για τις ΗΠΑ (ο Μάθιου Γουάινερ έχει φτιάξει μια ολόκληρη σειρά πάνω στις κοσμογονικές αλλαγές που έφερε σταδιακά η δεκαετία του ‘60), το επεισόδιο παίζει με την ιδέα του να κλειδώνεις τον εαυτό σου σε εποχή, στιγμή, περίοδο, ανάμνηση που δεν υπάρχει πια. Η Αμερική ήταν στο μεταίχμιο αλλαγών, αλλά ακόμα έμοιαζε προσκολλημένη σε αξίες περασμένων δεκαετιών...
7, «Coupling», The Girl with Two Breasts (2000)
...Ο Μόφατ γράφει ένα γιγαντιαίο αστείο σε δύο ξεχωριστά κομμάτια, κανένα εκ των οποίων δε διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Αρκεί να ενώσει τα δύο κομμάτια, και τότε ξαφνικά όλη η κατασκευή είναι από μόνη της, εξ ολοκλήρου αστεία. Δε χρειάζεται οι χαρακτήρες καν να μιλάνε κάποια αναγνωρίσιμη γλώσσα για να πιάσεις το αστείο. Είναι όλα στο context...
8, «Star Trek», The City on the Edge of Forever (1967)
...Εξάλλου, πέραν -τελικά- από τους σεναριακούς μηχανισμούς και την φιλοσοφική ματιά στην πιθανή αλλοίωση της ιστορίας, ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίον το επεισόδιο λειτουργεί τόσο ιδανικά είναι η πειθώ με την οποία όλα λειτουργούν ως προς το endgame της ιστορίας: Η Ιντιθ Κίλερ πρέπει να πεθάνει!...
9, «Buffy, the Vampire Slayer», Hush (1999)
...[TBA]...
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου