Where we at: Hung

Πώς είναι φέτος το Hung;

Χάλια, για να μην το πολυλογούμε. Η πνιγηρή, μαύρα χιουμοριστική απόγνωση ενός οικονομικά διαλυμένου Detroit της πρώτης σεζόν έχει αντικατασταθεί από γενικευμένη δίχως λόγο μαυρίλα. Νιώθω, πολύ απλά, πως η σειρά έπαθε αυτό που πάρα πολλές σειρές παθαίνουν όταν ισορροπούν σε μια πολύ λεπτή γραμμή: χάνουν την ισορροπία επειδή εξαφανίζεται από μπροστά τους ο στόχος τους. (Στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά συχνό για μια πρώτη σεζόν να εξαντλεί ό,τι είχε να πει ουσιαστικά μια σειρά.)

Έτσι τώρα έχουμε ένα μίζερο σύμπαν να κατοικείται από ανθρώπους που δεν είμαι πια σίγουρος ότι ξέρουν κι οι ίδιοι γιατί ξυπνάνε το πρωί. Σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει τίποτα που να συμπαθώ πάνω σε κάποιον από αυτούς. Δε νιώθεις πως είναι απεγνωσμένοι άνθρωποι με στόχο- νιώθεις πως είναι μίζεροι losers πνιγμένοι μες στην ανούσια μαυρίλα. Και σε κακές πλοκές. Tanya και Lenore να μαλώνουν για το ποια θα είναι η νταβατζού του Ray; Η Jessica και ο εξαρχής παράλογος γάμος της; Μια ομάδα μπέιζμπολ για την οποία πρέπει να ξαφνικά να νοιαστούμε; Για όνομα. Who gives a fuck;

Σε όλο αυτό καθόλου δε βοηθάει το γεγονός ότι το Hung είναι πλέον λιγότερο αστείο από μια σειρά πραγμάτων που περιλαμβάνουν από έμφραγμα μέχρι τον Μάρκο Σεφερλή. Όπως είπαμε και παραπάνω, έχει χαθεί εντελώς η ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και στο δράμα. Για την ακρίβεια έχει χαθεί ΚΑΙ το χιούμορ, ΚΑΙ το δράμα. Διότι αν είναι να μιλάς για δραματουργικά στοιχεία τότε πρέπει να υπάρχει α) μια αίσθηση εξέλιξης σε αυτό που βλέπεις, και στο Hung αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται τέτοιο πράγμα, νιώθεις τα πάντα κολλημένα στο βάλτο, και β) συνέπεια, έννοια παντελώς άγνωστη όταν από βδομάδα σε βδομάδα δε μπορώ να καταλάβω πού βρίσκονται σε οικονομικό ή συναισθηματικό επίπεδο οι χαρακτήρες σε σχέση με το προηγούμενο επεισόδιο.

Στο χθεσινό επεισόδιο υπήρξαν μια-δυο ενδιαφέρουσες ιδέες. Η μία φυσικά τηλεγραφημένη από την αρχή του επεισοδίου, με τον βοηθό του Ray και την 'λευκή φάλαινα'. Προβλέψιμο, αλλά τι να κάνεις. Γλυκούλι. Αλλά κυριότερα, παντελώς άσχετο με την υπόλοιπη σειρά.

Η άλλη ιδέα, τα αισθήματα του Damon και το ποίημα για την αδερφή του. Σε 5 επεισόδια φέτος, αυτό είναι το μόνο πράγμα που με έχει ιντριγκάρει λίγο, αλλά βάσει της από γύρω σούπας, δεν έχω την παραμικρή ελπίδα να καταφέρει να κάνει το show κάτι σωστό με αυτή την ιδέα. Μόνο να προσθέσει στην wackiness και στη μιζέρια που, εντελώς λανθασμένα, πιστεύει ότι είναι η ουσία αυτού που έκανε στην πρώτη του σεζόν.

Δεν ξέρω για σας, εμένα μου έπεσε.

.

τι καλό συνέβη αυτές τις μέρες;

Στο μίνι πανηγύρι για την Television Critics Association που γίνεται αυτές τις μέρες, το νέο που φαντάζομαι οτι θα ενδιαφέρει πολλούς είναι οτι το ΗΒΟ, προφανώς ικανοποιημένο για πρώτη φορά εδώ και ένας θεός ξέρει πόσα χρόνια απ΄το πλήρες line-up μιας νύχτας του, ανανέωσε με τη μία True Blood, Hung και Entourage για του χρόνου. Όχι οτι αμφέβαλε ποτέ κανείς στην ουσία, αλλά για το τυπικόν του πράγματος.

Σε σειρές που ήταν περισσότερο στον αέρα, ουσιαστικά μόνο το Broadwalk Empire άκουσε κάποιο ουσιαστικό νέο, καθώς επιτελείς του δικτύου έλεγαν πως βασικά δεν υπάρχει περίπτωση να μην παραγγελθεί σε σειρά. Ο πιλότος του Terry Winter των Sopranos σε παραγωγή Martin Scorsese θα έπρεπε φυσικά να είναι απίστευτο χάλι για να μην προχωρήσει.

Σε ακόμα καλύτερα νέα, τα επεισόδια του Treme του David Simon θα παίξουν (τουλάχιστον για λίγες εβδομάδες) αμέσως μετά από εκείνα του πολυαναμενόμενου Pacific (στις οθόνες μας μάλλον το Μάρτιο), και ελπίζουμε κάποιοι από τους θεατές του πολεμικού δράματος να μείνουν συντονισμένοι στη συχνότητά τους για το καλύτερο show της επόμενης σεζόν.

Κλείνοντας του ΗΒΟ, ουδέν νεότερον για In Treatment και Flight of the Conchords. Όποτε κι αν έχουμε εξέλιξη πάντως, οι σειρές δεν πρόκειται να επιστρέψουν πουθενά εδώ κοντά με νέα επεισόδια, οπότε let's move on για την ώρα.

~-~

Μερικά άλλα νέα στα γρήγορα. Η TCA -που δύσκολα θα ξεπλύνει ποτέ τη ντροπή της βράβευσης του Heroes εις βάρος του Wire πριν 2 χρόνια- τίμησε το Battlestar Galactica για τη χειρότερη σεζόν του, αλλά αυτά τα βρβαεία έτσι κι αλλιώς δε θυμάται ποτέ κανείς για ποια χρονιά τα κέρδισε κάθε show, οπότε όλα καλά. Και τίμησε και το Big Bang Theory που όπως έχουμε ξαναματασυζητήσει, πολύ απλά I just don't get, αλλά επειδή είμαι ξεκάθαρη μειοψηφία ακόμα και ανάμεσα σε γκρουπ θεατών που γενικά συμφωνούμε σε πολύ μεγάλο βαθμό, θα μετρήσω και αυτό ως 'ΟΚ' βράβευση.

Κλείνω με μερικά μικρά:

• To Jericho παίζει να επιστρέψει ξανά, για όνομα του θεού.
• Ο Motherfrakkin' Saul Tigh και το ηρωικό του μάτι θα εμφανιστεί στο 2ο επεισόδιο του Dollhouse, κι αυτό λίγες μέρες αφού έγινε γνωστό οτι για την πρεμιέρα της σεζόν ο Whedon έκλεισε τον Adama Junior. Ωραία, καιρός ήταν να ξεκοκαλίσει και κανά άλλο γκρουπ ηθοποιών εκτός από του Whedonverse.
• Tέλος, ο John Barrowman υποστηρίζει οτι θα προστεθεί στο καστ του Desperate Housewives. Και ας το παραδεχτούμε, είναι το next best thing για τον Tom Cruise που είμαι βέβαιος πως ο Marc Cherry θα ήθελε στο show του ως τον νέο γκέι πειρασμό της γειτονιάς.

.

Ο Ηλίας επέστρεψε από τη Νέα Υόρκη

Very nice.

.

God loves fangs

Δεν είχα ακόμα τη χαρά να παρακολουθήσω ολόκληρο το True Blood αυτής της βδομάδας (απόψε, λογικά), αλλά αυτό που είχα τη χαρά να μάθω ήταν οτι 3.9 μύρια θεατών μπόρεσαν να το παρακολουθήσουν την Κυριακή το βράδυ. Αριθμός που, εκτός από ο υψηλότερος του ΗΒΟ μετά το τέλος των Sopranos, σημαίνει πως επεισόδιο με επεισόδιο το κοινό της σειράς όχι μόνο δε μειώνεται, αλλά αυξάνεται.

Και, το κυριότερο, μαζί του αυξάνει και τους θεατές των υπολοίπων. Τόσο του Entourage, που με την πρεμιέρα του έκανε τα καλύτερά του νούμερα από τότε που ο Tony Soprano πήγε να κοιμηθεί με τα ψάρια, όσο και του Hung, που ανέβασε τα νούμερα της πρεμιέρας του κατά 30% και ξεπέρασε τα 3.5 μύρια θεατών.

Για να μπορέσει ξανά το ΗΒΟ να παράγει μια χούφτα αριστουργημάτων (όπως στο πρώτο μισό της δεκαετίας), και να μη φοβάται να πάρει ρίσκα τύπου John from Cincinnati ή In Treatment, και να μη νοιάζεται αν ανανεώνει κάτι σαν το Wire χρόνο μετά το χρόνο χάνοντας λεφτά από αυτό, και να μην ακυρώνει σειρές δημιουργών σαν τον David Milch πριν γυριστεί ο πιλότος τους, χρειάζεται δύο και τρία και τέσσερα shows με τα νούμερα του True Blood. Εδώ και δυο χρόνια δεν είχε κανένα. Αυτά είναι πολύ καλά νέα.

.

Instant Reaction: Hung

[UPDATED: Μερικά σχόλια μετά το άλμα.]

-My name is Ray and I...
-...have a big dick, Floyd. Now what do I do with it?

Φυσικά η παραπάνω στιχομυθία είναι, απολύτως ταιριαστά, μια φαντασίωση του Ray.

Σαν παραιτημένη συνείδηση μιας βιομηχανικής Αμερικής που διαπιστώνει πως έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού αλλά είναι υπερβολικά αποστασιοποιημένη για να πανικοβληθεί, ο Ray του Thomas Jane ζει παθητικά μια ζωή που τον προσπερνά βγάζοντάς του τη γλώσσα. Η γυναίκα του τον παρατά για έναν τυπάκο που ο Ray θα μπορούσε να κάνει κιμά, τα παιδιά του ακολουθούν λίγο αργότερα, η δουλειά του είναι στάσιμη, η ασφάλεια για το σπίτι του έχει λήξει. Και α ναι, το σπίτι του πήρε φωτιά.

Θα ήταν πολύ εύκολο τίποτα από αυτά να μη μας νοιάζει, και το έξυπνο σενάριο στα χέρια ενός λάθος σκηνοθέτη θα είχε αυτοαναιρεθεί. Ο δημιουργός του show, Dmitry Lipkin, είχε προηγουμένως δοκιμάσει λίγο-πολύ την ίδια συνταγή στο αποτυχημένο Riches του FX, το οποίο τονικά ήταν τόσο λάθος που στο δράμα σε έκανε να αντιπαθείς τους χαρακτήρες και στην κωμωδία να θες να τους χαστουκίσεις. Η δουλειά του εδώ είναι πιο ραφιναρισμένη, έχει μάθει καλύτερα τις ισορροπίες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας πρέπει να οφείλεται στον Alexander Payne.

O αγαπημένος οσκαρικός δημιουργός πολύ απλά ξέρει πώς να κοιτάξει μια πικρά σατιρική ιστορία με ξερή ειρωνία χωρίς να χάνει την ανθρωπιά του στην πορεία. Το Hung βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο βιτριολικό Election και το γλυκά εσωτερικό Sideways. Ο αξιαγάπητος loser μας μεταδίδει την σιωπηλή του απόγνωση μέσα από τις λεπτές κωμικές του ήττες. Κάτι η απουσία αυτού του ενοχλητικού ξερόλικου κυνισμού που μεγάλο μέρος της παραγωγής της καλωδιακής TV υιοθετεί, κάτι η ευαισθησία και το πολυεπίπεδο βλέμμα του Payne (που θέτει τον τόνο για όλη τη σειρά, ελπίζει κανείς), κάτι η ανέλπιστη ερμηνεία του Jane, το γλυκό δένει και το Hung καταφέρνει να είναι όλα όσα προσπαθεί να είναι.

Είναι αστεία. Έχει δράμα που σε πιάνει και δεν αφήνει κοιλιές. Διαθέτει φοβερή χημεία ανάμεσα στον man-whore Ray και την νταβατζού του. Έχει έναν Thomas Jane με χαρισματικότητα που ούτε που υποψιαζόσουν ποτέ οτι διέθετε, κάνοντάς μας όλους να ταυτιστούμε και να υποκύψουμε στη διακριτική γοητεία ενός άντρα που δεν έχει τον έλεγχο της ζωής του. (Αλλά δεν τον λυπούμαστε, ούτε τον λοιδωρούμε, ούτε τον αντιπαθούμε, και εκεί βρίσκεται το κλειδί της ερμηνείας του Jane. Στις περισσότερες απεικονίσεις ενός αντίστοιχου χαρακτήρα, το 'συμπαθής' θα ήταν από τα τελευταία επίθετα που θα τον χαρακτήριζαν.)

Αλλά εκεί που σκοράρει το Hung, εκεί που όλα τα επιμέρους του συστατικά έρχονται και γίνονται ένα, είναι στο πώς κάτω από αυτή την ελαφρά κωμωδία ηθών καταφέρνει να περάσει ένα σχόλιο πάνω στο αδιέξοδο της εργασιακής κατάστασης στη δυτική κοινωνία, με τον Ray να εκεταλλεύεται τα 'προσόντα' του για να καλύψει τα κενά που η κατάρτισή του, του έχει αφήσει. Όλα ξεκινάνε στη σκηνή της κορυφής του post- θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως όλη η σειρά από εκεί και μετά βρίσκεται μέσα στο κεφάλι του Ray. Και, δεδομένου του πικάντικου χαρακτήρα της, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η συλλογική μας φαντασίωση.

Ως τέτοια, το Hung δε θα μπορούσε παρά να γαμάει.

.