Checking up on Prison Break

So, ύστερα από προτροπή κάποιων από εσάς, έκατσα και είδα λίγα από τα τελευταία επεισόδια του φετινού Prison Break, και ακολουθούν κάποια σχόλια.

Είχε πλάκα να επιστρέφω σε serialized σειρά μετά από κενό σχεδόν 10 επεισοδίων. Τα αδέρφια Scofield και το entourage τους τα είχα εγκαταλείψει νωρίς το φθινόπωρο και τότε ένας μανιακός -και πάντα ικανοποιητικά ερμηνευμένος- Alex Mahone είχε ριχτεί με μανία στο κυνήγι των δραπετών οι οποίοι είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους και έτρεχε ο καθένας σαν σε δική του προσωπική σειρά. Τώρα είναι άνοιξη, και ο Alex Mahone κυνηγά μανιωδώς τους δραπέτες οι οποίοι έχουν χωρισμένα τα τσανάκια τους και τρέχουν ο καθένας σαν σε δική του σειρά, ολότελα διαφορετικές από εκείνες του χειμώνα.

Έχει περισσότερη πλάκα το πόσο γρήγορα προσαρμόστηκα ξανά στη σειρά, κι ας μην είχα ιδέα τι είχε συμβεί στο ενδιάμεσο. Οι πλοκές μπορεί να είναι διαφορετικές, αλλά ένα νεύμα, μια ατάκα, μια τσιριχτή νότα του score είναι αρκετά για να υποδείξουν ποιος είναι ο καλός, ποιος ο κακός, ποιον χαρακτήρα πρέπει να υποστηρίζω τη δεδομένη στιγμή. Είναι ευχάριστο να υπάρχουν μερικές σταθερές στον κόσμο του entertainment, και οι απίστευτα μονοδιάστατοι χαρακτήρες του Prison Break είναι μια από αυτές.

Δεν διαμαρτύρομαι, όχι απαραίτητα. Πολύς κόσμος γουστάρει την mindless διασκέδαση του να είναι παντελώς minldless και όχι να έχει όσες γκρίζες περιοχές συνηθίζει να έχει, για παράδειγμα, το 24. Απόλυτα δεκτό, και ομολογώ οτι για αυτά τα δύο επεισόδια που παρακολούθησα σερί, με κέρδισε κι εμένα ξανά. Έχω τη σχετική βεβαιότητα οτι αυτό δεν οφειλόταν σε ένα creative resurgence, αλλά απλά στο γεγονός οτι είχα τόσο καιρό να περάσω χρόνο με τους βαρετούς χαρακτήρες και τις τραβηγμένες από τα μαλλιά πλοκές του Prison Break, και πως αν η σεζόν είχε ακόμα 6-7 επεισόδια πολύ πιθανό να την παράταγα και πάλι.

Αλλά ναι, θα το δεχτώ: η παρακολούθηση μιας σειράς όπου ο πρωταγωνιστής σταμπάρει σε τατουάζ πάνω του το όνομα της μάνας του σε μορφή ρέμπους, έχει τις αρετές της. Έστω κι αν αυτές αξίζουν όταν έρχονται σε μικρές δόσεις, χρονικά διάσπαρτες. Φυσικά και θα παρακολουθήσω το φινάλε της επόμενης εβδομάδας, φυσικά και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα για να μάθω πώς θα γλιτώσουν τα αδέρφια από μια ακόμα unlikely υπο-περιπέτειά τους στο δρόμο προς την ελευθερία, φυσικά και του χρόνου στα τέλη Αυγούστου το Prison Break θα είναι και πάλι η πρώτη σειρά της νέας σεζόν που θα περιμένω με ανυπομονησία. Αλλά κάτι μου λέει πως τέτοιο καιρό του χρόνου, πάλι τα ίδια θα λέω, για την τρίτη σεζόν αυτή τη φορά.

Για να μην είναι απόλυτα γενικόλογο αυτό το ποστ, και μιας και έχω όρεξη μετά από μιάμιση ώρα κυνηγητού στον Παναμά, ας σχολιάσω και μερικά συγκεκριμένα plot points! Η νοσοκόμα. Καταρχάς την θεωρούσα πάντα κρύα μέχρι κρυοπαγήματος, αλλά με αυτή την περούκα την αγάπησα! Τι, δεν είναι περούκα? Ah, who cares! Και το riff της σειράς πάνω στο κλασικό μοτίβο του ήρωα που παραδίδεται λίγο πριν το σκάσει στο ηλιοβασίλεμα με τον έρωτά του, είναι κλασικό και σταθερά αγαπημένο. Κρίμα που όλα θα τελειώσουν ωραία, τελικά. Αλλά για εκείνη τη στιγμή, το τηλεφώνημά της στον Michael με ακούμπησε. Μπα σε καλό της!

Για να παραμείνω λίγο σε αυτήν, δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς σημαίνει για τους πιστούς θεατές η απόφαση του πράκτορα Kellerman να καταθέσει (υποθέτω οτι η είσοδός του στο δικαστήριο πρέπει να ήταν μεγάλη στιγμή, βοηθήστε με εδώ) αλλά το άψογο timing είναι κάτι που με ξενέρωσε απίστευτα. Επιπλέον, πού μπορεί να το πηγαίνουν με τον χαρακτήρα? Ο Paul Adelstein του χρόνου θα πρωταγωνιστεί στο spin-off του Grey's Anatomy, όταν τον είδα να βάζει το όπλο στο κεφάλι του υπέθεσα πως οι σεναριογράφοι θα τον ξεφορτωνόντουσαν. Τώρα θα ξεμείνουν με μια ακόμα περίπτωση σαν αυτή με την Πρόεδρο που δεν την είχαν διαθέσιμη για σχεδόν μία σεζόν? Αχ, τι μπλέξιμο αυτή η σειρά ώρες-ώρες. Σε κάθε περίπτωση, κάθε αφορμή για να δω την Tina Holmes (την είχα λατρέψει στην 5η σεζόν του Six Feet Under) στην οθόνη είναι καλοδεχούμενη.

Στα κεντρικά στόρι τώρα, τι γίνεται? Ξεχώρισα το ξέσπασμα του Michael όπου πλακώνεται με τον Linc βασικά συνοψίζοντας το κεντρικό μου παράπονο για την ηθική αυτής της σειράς. Και το γεγονός οτι ο πρωταγωνιστής παραδέχτηκε με μια σεζόν καθυστέρηση την ανηθικότητα της απόδρασής τους, τα κάνει όλα καλά? Φυσικά όχι, γιατί το κάνει για εντελώς λάθος λόγους! Όπως του είπε και ο Lincoln, "don't make this about boy loses girl". Κοινώς, man the fuck up και τράβα διόρθωσε το γαμημένο λάθος σου. Και ο Michael έκανε αυτό ακριβώς, κι εγώ το καταχάρηκα... μέχρι που η μάχη του με τον T-Bag την οποία βασικά περίμενα από την πρώτη εμφάνιση του λατρεμένου καθάρματος, διήρκεσε περίπου 3 δευτερόλεπτα. Err, αυτό θα πει αντικλιμάκωση. Whatever. Φαντάζομαι ο Bellick είναι πιο σημαντικός. ("...not.")

Η παρουσία του Sucre με άφησε παγερά αδιάφορο αφού δε συνοδεύτηκε κι από αυτή της Maricruz (αν και δεν είμαι σίγουρος-- την παίζει ακόμα η ίδια, original ηθοποιός? Ή πράγματι τελικά την αντικατέστησαν? Αν ναι, what a waste! Η σειρά "The Nine" κράτησε για 9 λεπτά, τι κρίμα να χάσεις έναν ρόλο εξαιτίας της.) αλλά εν αντιθέσει ο C-Note (καλά τον θυμάμαι ωρέ? Βαριέμαι να κοιτάζω ονόματα τώρα!) με συγκίνησε το παλιόπαιδο! Είναι σπάνιο σε τέτοιες ιστορίες να παίρνεις το χαρούμενο φινάλε που δικαιούσαι, και όταν μία στο τόσο αυτό έρχεται, πάντα με χαροποιεί. Εννοείται πως περίμενα κάτι απαίσιο να συμβεί καθώς αποχωρούσε από τη φυλακή με την οικογένειά του, αλλά την ίδια στιγμή σκεφτόμουν πως αν πράγματι κάτι συμβεί, θα μισήσω τη σειρά αιώνια. Θα ήταν απλά πολύ σαδιστικό. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά.

Και τώρα, όπως ανέφερα και παραπάνω, περιμένω πώς και πώς το φινάλε. Ξέρω οτι δε θα με νοιάξει ποτέ μετά το πέρας του, αλλά ταυτόχρονα ξέρω πως θα το διασκεδάσω, όπως διασκέδασα αυτά τα δύο επεισόδια (αλλιώς δε θα τους είχα αφιερώσει 90 συναπτά λεπτά). Και για μικρές δόσεις, φαντάζομαι πως μια τέτοιου είδους συμφωνία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.